Δημόσιος λόγος μετα κολάρου: Περιορισμός, αυτοπεριορισμός ή απλά not me?

Πολύ ωραίο νήμα @margarita_nikolayevna  

Πράγματι, δημιουργείται ενα πρόβλημα όταν ο Κ γράφει από το προφίλ του υ ή τελος πάντων υπάγορευει τα γραφόμενα, τα διορθώνει κτλ.

Ισως συμφωνήσεις, ίσως και οχι, δεν εχει σημασία , μεταξύ άλλων παρογόντων έλξης κ-υ, από τους πολλούς συνισταμένους,σε αρχικό επίπεδο ετσι, είναι και :

-> η ευφυεία,
-> η λογική σκέψη,
-> η ευπεψία στην ανάγνωση,
-> το χιούμορ,
-> η συντομία,
-> το βαθύ βλέμμα που αποτυπώνεται σε λέξεις,
-> Ως ενα σημείο ο ρομαντισμός ή μη, η ωμότητα ή μη κτλ κτλ,
-> Η αφοσίωση.

Βασικά καθένας εχει τα δικά του  

Αν λοιπόν εγώ φεριπειν, διαβάσω κάτι πολύ έξυπνο ή κάτι πολύ σωστό ή κάτι ενδιαφέρον πολύ απο ενα υ προφίλ που μου κάνει εντύπωση για τον α - β λόγο (δικές μου παραξενιές) και πάθω στύση, θα βρεθώ ενώπιον μεγάλου ψυχολογικού κοκομπλόκου, αν τελικά αποδειχτεί ότι το έχει γράψει ή εμπνευστεί Κ  

Είναι πρόβλημα  

Καλύτερα να μην μάθω ποτε  

 

Ο μονος που γενικοποιει στην προκειμενη εισαι εσυ,εφοσον δεν ξερεις λοιπον για ολα τα ατομα,ασε τον κοσμο να συζηταει,να αμφιβαλει,να απορει κτλπ και μην δινεις συμβουλες,δεν στις ζητησε κανεις εξαλλου.υπαρχουν αρμοδιοι που βλεπουν ποιος ειναι αγενης και ποιος οχι και οπου χρειαζεται επεμβαινουν.

ΕΧεις ενα στυλακι λες και μπηκα στο σπιτι σου και σου χαλασα το παρκε που εκανες.Δεν χρειαζεται να συμφωνουμε ολοι ουτε να ειμαστε ειδικοι επι του θεματος BDSm

Χαλαρωσε λοιπον, η βυσσιναδα ειναι γλυκια,μην γινεσαι λεμοναδα

 

Δεν ειχα κανενα στυλακι οταν εγραφα το ποστ και σιγουρα δεν οριζω τον εαυτο μου στους "ειδικους του θεματος",σορρυ αν φανηκα λεμοναδα,δεν ειχα τη προθεση να...ξινισει η μουρη σου Δεν εχω κατι εναντιον σου σαφως.
Ειπα οσα εγω πιστευω,δεν εκφραζω τους παντες και τα παντα πισω απ οσα λεω.
Χαλαρα λοιπον...κερναω ξυδια αντι λεμοναδας 
Μη το παρεξηγησεις,ασε να σκασουμε κανα χαμογελο γιατι όλο πίκρες ήταν η μερα σημερα

 

Δε θα σχολιάσω αν οι απόψεις του υπό είναι δικές του καθαρά ή του Κ. Είναι υποκειμενικό. Θα πω μόνο ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο να καταλάβει κάποιος την ανάγκη μιας σκλάβας να περνά η ζωή της από έλεγχο. Και δεν μπορεί να το καταλάβει κάποιος που δεν έχει βιώσει το δέσιμο και τη "δυναμική" μιας τέτοιας σχέσης.

 

Γεια σας, είμαι η οποιαδήποτε της παραπάνω κατηγορίας και πολύ αυθόρμητα μου ήρθαν κάποιες σκεψούλες πάνω στο θέμα. 

Να βάνω και το ντισκλέιμεεεε ότι οι απόψεις μου ουδεμία σχέση έχουν με προαναφερθέντα πρόσωπα και καταστάσεις, δεν με μέλλει ντιπ, τι κάνει ο καθείς στην ιδιωτική του σφαίρα.

Ωστόσο, δεν ξέρω κατά πόσο το νήμα έχει σκοπό, να προβληματίσει, να αναλύσει ή να ιντριγκάρει.
Γιατί από την μία μιλούσατε για τα κολλάρα και τους περιορισμούς τους και από την άλλη το ανοίξαμε λίγο πιότερο το θεματάκι, γενικευμένα στα υ.

Από την μέχρι τώρα συμμετοχή μου, έχω δει ένα σωρό αστεία πράγματα να γίνονται στον δημόσιο λόγο των υ, των Κ και γενικώς.

Αθώες παρατηρήσεις το λοιπόν:

Εκεί που όταν είμασταν φίλοι, φιλενάδες, γκόμενοι, σύντροφοι, μέλη ντιεσοσχέσης και λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων και γουστάραμε και το ''και'' που έγραφε ο άλλος, με λάικς, σχόλια, ουάου, γιόλο κλπ, όταν στράβωνε το πράμα, την πέφταμε στις ίδιες ακριβώς απόψεις με τις οποίες μέχρι πρότινος ταυτιζόμασταν.
Ολίγον φθήνεια και ολίγον ασχήμια μου κάνει αυτό, σχωρνάτε με κιόλας που τα λέγω έτσι χύμα.
Bλέπετε, βάζω και πρώτο πληθυντικό, δεν εξαιρώ κανέναν και καμιά μας.

Τα μπρατόνια των 7 θαλασσών και των 5 ηπείρων, μετατρέπονται εν μία νυκτί σε σοβαρές, χαμηλοβλεπούσες υ, που κουνάνε δάχτυλα δεξιά-αριστερά γιατί είδαν το φως το αληθινόν, μαζί με το d/s, το -κάθε φορά- μόνο αληθινόν, το εκ του patron/K/Master εκπορευόμενου.

Τα μέχρι πρότινος σεμνά και ταπεινά υ/bottom ξεσπαθώνουν και λένε άλλα ντάλα στου Χουντάλα, επειδή τσάκισε με την ειδυλλιακή τους σχέση και όποιον πάρει ο Χάρος.

Οι απόψεις δεν είναι λάστιχα να τις τραβάμε μία από δω και μία από κει, κατά που μάς βολεύει με το κάθε καινούριο κόσκινο.
Χαίρομαι να βλέπω ανθρώπους να εξελίσσονται, να μαθαίνουν τουλάχιστον την Ελληνική γλώσσα λίγο καλύτερα, έστω κι αν έχει γίνει με πολύ ζόρι και σπρώξιμο από τον/την Κ, αλλά δεν μπορώ να πω ότι μου αρέσει η λογική της γυριστρούλας, που τρεις την ώρα χέζει την παρόλα που έχει πει και όπου φυσάει ο άνεμος πάει.
Άμα γουστάρει να εποπτεύει άλλος/η τα γραπτά της/του, με γεια τους και με χαρά τους, ωστόσο αυτό φαίνεται, δεν απευθύνεται σε Μογγόλους. Το στυλ γραφής του καθενός και της καθεμιάς δω μέσα είναι ενίοτε αρκετά χαρακτηριστικό, οπότε αγγίζει τα όρια του φαιδρού, η διαρκής εναλλαγή.

Κι αυτό που γράφουμε για να αρέσουμε, και δη σε συγκεκριμένα άτομα, πολύ υποτιμητικό το βρίσκω για την προσωπικότητα του -όποιου- γράφοντος.

Δεν είναι ούτε περιορισμός, ούτε αυτοπεριορισμός, ούτε τίποτα, μία ανθρώπινη, ποταπή ανάγκη αποδοχής ελλοχεύει πίσω από όλα αυτά τα τσιρκολίκια, αλλά τουλάχιστον ας μην τα ντύνουμε με τον μανδύα της ασύμμετρης σχέσης.

Κανένα κυριαρχικό άτομο που σέβεται τον εαυτό του, θεωρώ ότι δεν καταδέχεται να κάνει τον Χουντικό λογοκριτή, εκτιμά το να σχετίζεται με υ που έχει άποψη και το αν συμφωνεί ή αν ταυτίζεται με τις εκπεφρασμένες από το υ απόψεις είναι ήσσονος σημασίας, καθώς το σημαντικό είναι να έχει το υ άποψη και να υπάρχει μία εγγύτητα στις μεταξύ τους απόψεις αυτές, στα πλαίσια της συναντίληψης, χωρίς ξεχειλώματα επίπλαστης συμφωνίας, ή κατ΄εντολήν απόψεων. Καλύτερα να μην γράφει καθόλου στην τελευταία περίπτωση, μία ολική απαγόρευση, είναι κατ΄εμέ πιο έντιμη, ξανά μανά mea culpa.

Και για να ευθυμήσουμε λίγο, θα σάς παραθέσω και ένα αστείο περιστατικό λογοκρισίας με τον Θεοδωράκη (ο οποίος βεβαίως μισοαστεία-μισοσοβαρά είπε ότι θα άλλαζε τους στίχους, οι οποίοι όμως είχαν γραφτεί από τον Λειβαδίτη και όχι από τον ίδιο):
Κάντε την αναγωγή -εντελώς αυθαίρετη, δική μου- όπου το υποτακτικό μέλος είναι ο δημιουργός και το Κυρίαρχο μέλος ο ταγματάρχης και σκεφτείτε τι αηδίες θα μπορούσαμε να διαβάζουμε...

Το τραγούδι «Σαββατόβραδο» σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη και στίχους Τάσου Λειβαδίτη, από τον κύκλο τραγουδιών «Πολιτεία», ( Βράχο-βράχο τον καημό μου, Σαββατόβραδο, Έχω μια αγάπη, Το παράπονο, Ο μετανάστης, Καημός) το γνωρίζουν οι περισσότεροι.

Ένα τραγούδι, που γράφτηκε στα 1961 και τυγχάνει καθολικής αποδοχής. Υπάρχει μια γλαφυρή ιστορία σχετική με το τραγούδι αυτό, που καταδεικνύει το βαθμό στον οποίο λογοκρίθηκαν πολλά τραγούδια της δεκαετίας του 60 και όχι μόνο.


Αφηγείται ο Μίκης Θεοδωράκης:

«Μια μέρα μου λέει ο Λαμπρόπουλος – τότε διευθυντής της Κολούμπια –“Ξέρεις, ο ταγματάρχης που βάζει τους δίσκους θέλει να σε γνωρίσει”. Πήγαμε στο σταθμό των ενόπλων δυνάμεων, που ήταν σε ένα κήπο μια παράγκα, όπου στεγαζόταν το στούντιο. Από εκεί βγήκε ο ταγματάρχης, ο οποίος μόλις με είδε χάρηκε αφού έπαιζε μουσική δική μου. Καθίσαμε και κουβεντιάζαμε. Αρχίζει να παίζει το «Σαββατόβραδο». “Μια στιγμή”, μου λέει, “πρέπει να πάω μέσα”. Και την ώρα που έλεγε ο Καζαντζίδης «…τις κοπελιές», παπ, το σήκωνε και το ξανάβαζε. “Τι κάνετε;”, λέω. Μου απαντάει ο ταγματάρχης, “Λογοκρίνω το τραγούδι, γιατί το βάζουμε μεν, αλλά βγάζουμε αυτό το «Φτωχοπλυσταριό»..”. Έκπληκτος τον ξαναρωτάω, γιατί δε μπορεί να περάσει. “Κρίναμε”, λέει αυτός, “ότι αυτό είναι δυσφημιστικό”. Οπότε του λέω κι εγώ : “ Μπορούσα να το αλλάξω, να βάλω “Πλούσιο μπιντέ”, ήταν πολύ απλό για μένα. Δε μου το λέγατε αυτό από πριν, για να το κάνω;”. Τέτοια πράγματα γίνονταν.».

 

  και γω ζητω συγνωμη εαν υπηρξα αποτομος..

αυτο απο εμενα για σενα βυσσιναδα μου εις ενδειξη καλης θελησεως

φιλια αγκαλιες,χαστουκια,δαγκωματα και σαλια παντου

 

Ευχαριστώ για τις μέχρι τώρα απαντήσεις  

Ας πω και τη δική μου εμπειρία.

Υπάρχει ένα παιχνίδι που μου αρέσει να κάνω κάθε τόσο: κλείνω ονόματα, άβαταρς κλπ και διαβάζω μόνον τις αναρτήσεις. Ε ομολογώ ότι είχε τύχει παλαιότερα να διαβάσω δικές μου και να πω "ποιος είναι αυτός που γράφει". Το "αααα εγώ" δεν ήταν πολύ ευχάριστη συνειδητοποίηση   Αλλά δεν πειράζει. Γιατί τότε ένιωθα υποχρέωση μου να γράφω ακριβώς ότι ήθελε ο τότε Κ. Το ότι επανήλθα και μπόρεσα να δω κριτικά, σημαίνει ότι δεν τα ενσωμάτωσα τελικά ποτέ.

Στην αρχή της τωρινής σχέσης, το Αφεντικό είχε παρέμβει σε αυτά που έγραφα, τόσο δημόσια (τα γραφτά, όχι η παρέμβαση  ) όσο και στα ιδιωτικά. Τις περισσότερες φορές στα δεύτερα βεβαίως. Κάποιες φορές με είχε πειράξει η παρέμβαση, όχι σαν παρέμβαση αλλά το ότι αναγκαζόμουν να αλλάξω θέση και στάση ως προς τις αντιλήψεις που γεννούσαν αυτά τα λόγια στα οποία γινόταν η παρέμβαση.
Πέρασα το μεταβατικό διάστημα του αυτοπεριορισμού. Έγραφα χείμαρρος (όπως γράφω πάντα  ) αλλά μετά ξαναδιάβαζα αυτά που είχα γράψει, τα "συζητούσα" με τη δεύτερη φωνή που υπήρχε πια μέσα μου ως ενισχυμένος παρατηρητής και άλλαζα κάποια πράγματα πριν αναρτήσω δημόσια. Αυτό ήταν ένα σχετικά μεγάλο στάδιο.
Πλέον έχει αλλάξει η οπτική και η αντίληψη μου και δεν υπάρχει περιορισμός, ούτε αυτοπεριορισμός. Ενίοτε δηλαδή μπορεί να υπάρχει περιορισμός στα ιδιωτικά όταν είμαι σε συγκεκριμένα ψυχολογικά μουντς. Αλλά η αλλαγή είναι πλέον εγώ. Και μάλιστα σε τέτοιο σημείο που όταν καμιά φορά έχω πάρει στροφές, αιφνιδιάζομαι τόσο πολύ από το πόσο διαφορετικά σε σχέση με το παρελθόν σκέφτομαι, αναγνωρίζω την επιρροή, καταλαβαίνω όμως ότι είμαι εγώ που αποφάσισα να ενσωματώσω το διαφορετικό επειδή το βρήκα καλύτερο, που βλέπω τον εαυτό μου (τον προηγούμενο) να τσακώνεται με τον εαυτό μου (το τωρινό). Κερδίζει όμως πάντα ο δεύτερος άρα, αν μη τι άλλω, είναι πιο ισχυρός  

 

Στην παρακάτω φωτογραφία θα δείτε ένα μουνί.

Για όσους δεν γνωρίζετε είναι το μουνί της σκλάβας Μου.

Θα μπορούσε να είναι και το μουνί της μάνας μου, αλλά στην προκειμένη δεν είναι.

Η διαδρομή για να εμφανιστεί αυτό το μουνί δημόσια είναι η εξής.

Πρώτα αποτυπώθηκε ψηφιακά από την φέρουσα το μουνί σκλάβα μέσω ψηφιακής κάμερας. Εν συνεχεία στάλθηκε στον Κυρίαρχο της μέσω e-mail.

Εν συνεχεία ο Κυρίαρχος πέρασε το εν λόγω μουνί μέσα από πρόγραμμα επεξεργασίας ψηφιακών φωτογραφιών, άλλαξε την φωτεινότητα, την αντίθεση, την θερμοκρασία των χρωμάτων και γενικώς είχε ένα δημιουργικό κα ευχάριστο απόγευμα με το μουνί της σκλάβας του παίζοντας και δημιουργώντας.

Το εν λόγω μουνί κατέληξε να έχει την μορφή που μόλις βλέπετε.

Το αν συμφωνείτε ή όχι με το αισθητικό αποτέλεσμα ποσώς με ενδιαφέρει.

Το ζητούμενο είναι η συνεργασία και η συνδημιουργία δυο ανθρώπων που ορίζουν την ζωή τους ασύμμετρα

Εν συνεχεία το εν λόγω μουνί επέστρεψε μέσω e-mail στην κάτοχο του σκλάβα με την εντολή να αναρτηθεί στο νήμα body, face, legs.

Αναρωτιέμαι που είναι ο περιορισμός, ο αυτοπεριορισμός και το not me σε αυτή την διαδικασία.

Η ίδια διαδικασία ακολουθείται και στην περίπτωση που δεν έχουμε μουνί να σας δείξουμε αλλά επιλέγουμε να σας δείξουμε την σκέψη μας.

Κατά τον ίδιο τρόπο λοιπόν συνεργαζόμαστε και στα κείμενα.

Η φέρουσα τον εγκέφαλο σκλάβα φωτογραφίζει σε word την σκέψη της.

Εν συνεχεία μέσω e-mail αποστέλλεται στον Κυρίαρχο της.

Ο Κυρίαρχος της δεν κρίνει την σκέψη αλλά δημιουργεί επάνω σε αυτήν.

Βάζει το δικό του λιθαράκι στο κείμενο.

Παίζει με αυτό.

Η σκλάβα γνωρίζει και αναγνωρίζει την ικανότητα του να χειρίζεται τον λόγο και τον εμπιστεύεται απόλυτα πως δεν θα αλλοιώσει τον πυρήνα της σκέψης της αλλά θα τον αναδείξει.

Εν συνεχεία το κείμενο επιστρέφει στην σκλάβα με την εντολή να αναρτηθεί.

Σε αυτό το σημείο αναρωτιέμαι προς τι η δαιμονοποίηση μιας δημιουργικής διαδικασίας που ενισχύει την κουλτούρα της συνεργασίας και βαθαίνει την εμπιστοσύνη δυο ανθρώπων που είναι ζευγάρι;

Ασύμμετρο μεν, ζευγάρι δε.

Προς τι τα φαντάσματα περί καταπιεστών, λογοκριτών και άλλων τινών δαιμόνων;

Κατανοώ πως στην εποχή της ιδιώτευσης και των ιδιωτών, δηλαδή των idiots αγγλιστί, λεξούλες όπως συνδημιουργία, συνεργασία, εμπιστοσύνη είναι άγνωστες στο ευρύ κοινό.

Στο ευρύ κοινό επικρατούν λεξούλες όπως περιορισμός, αυτοπεριορισμός και άλλα τινά φοβικά και δαιμονικά σύνδρομα.

Για κάποιους άλλους όμως υπάρχει μόνο μια λέξη …..καύλα για όλα και σε όλα…

Ακόμα και στην κουλτούρα του άθλιου vanilloκοσμου πολλά ζευγάρια συζητούν, συνεργάζονται και συμφωνούν να έχουν μια κοινή γραμμή σε πολλά καθημερινά ζητήματα που αφορούν την δημόσια εικόνα τους, πόσο μάλλον σε μια ασύμμετρη σχέση.

Μια ασύμμετρη σχέση απαιτεί την εδραίωση της εμπιστοσύνης.

Και βασικό συστατικό της εμπιστοσύνης είναι ο σεβασμός στον πυρήνα της σκέψης και των δυο.

Όταν αυτό κατακτηθεί και γίνει κουλτούρα, δηλαδή καλλιέργεια ενός άλλου τρόπου να αντιλαμβανόμαστε την ζωή και την ύπαρξη μας μέσα σε αυτήν, τότε το μόνο που αναδύεται είναι δυνατή, ατόφια, αληθινή και ανήθικη καύλα που παρασέρνει στο διάβα της όλα τα βαρίδια και τους φόβους που η υποκουλτούρα της μιζέριας και του φόβου φέρει.

Και επειδή κάπου διάβασα ένα χαριτωμένο περί «απάτης», δηλαδή να καυλώσει κάποιος και πιθανών και να τον παίξει ασυστόλως και μανιωδώς με κείμενο υποτακτικής που πίσω από τα γραφόμενα να κρύβεται ο Κυρίαρχος δηλώνω εν πλήρη διαύγεια και με σώας τας φρένας πως πίσω από το παρακάτω μουνί δεν κρύβομαι εγώ και δεν είναι μέρος του σώματος μου. Εγώ απλά του έδωσα χρώμα.

Όποτε μαλακιστείτε ελευθέρως και ασυστόλως…

Iagos

 

 

Τι ωραία που βαφτίζουμε τις λέξεις με άλλα νοήματα σε αυτό το νήμα.

 

όταν μου ζητήθηκε να παίρνω έγκριση πριν γράψω σε κάποιο νήμα, έπαθα σοκ. Πολλά σοκ όμως!!!!
Μα να με λογοκρίνει εμένα; Θά λέω εγώ ότι θέλει αυτός; θά χασω την δική μου κρίση και σκέψη; Αυτός λέει πως του αρέσει ο τρόπος έκφρασης μου...Αν είναι δυνατόν!!!! Τι το θέλει ένα άβουλο ον;
Όλα αυτά σκεφτόμουν, ταυτόχρονα, παράλληλα και γινομουν έξαλλη.
Τρεις μέρες συζητιόταν. Ακόμη συζητιέται.
Αποφασίσαμε ότι στην πράξη θα καταλάβαινα καλύτερα. Και έτσι γίνεται. Δεν με λογοκρίνει. Εγώ είμαι αυτή που γράφω. Με βοηθάει να είναι καλύτερος ο λόγος μου. Και μου αρέσει! Πολύ μου αρέσει.
Με δυσκολεύει όταν θέλω να γράψω κάτι παρορμητικα. Αλλά με βοηθάει. Βλέπω ότι με βοηθάει.
Αν κάποιος με θεωρει χαζή να μην μπορώ να καταλάβω πότε κάτι περνά το όριο, δικό του θέμα.
Αλλά τελικά κατέληξα ότι αν δεν ζήσεις κάτι,δεν μπορείς και να το κρίνεις

 

Ξεκινάω με μια ερώτηση ( ρητορική ) και όποιος θέλει, μου απαντάει. Μετά, θα το σκεφτώ κι αν είναι θ' αφήσω και το κλασσικό σεντονάκι μου.

Δημόσιος λόγος? Δηλαδή εκείνος που εκφράζεται στην επαγγελματική και κοινωνική ζωή ή απλά forumικός ( που ναι, θα ήταν μέρος του δημοσίου κι αυτός, αλλά αρκετά περιοριστικός ) ?

* Τα όποια παρελκόμενα, παρεπόμενα ή τα κίνητρα πίσω απ' την όποια χειραγώγηση/έλεγχο/πείτε το όπως στα τσακίδια θέτε, της εκφράσεως του forumικού λόγου του όποιου υ απ' τον/την όποιο/α Κ δεν τ' ακουμπάω καν, γιατί τα θεωρώ αρκετά έως παντελώς άνοστα σαν "πιάτο".

** Ευτυχείτε ( μάλλον γλιτώσατε το σεντονάκι, αλλά ποιος ξέρει ).  

 

Πιστεύω πως ειναι καθαρά έλλειψη ελευθερίας και περιορισμός ,όπως πιστεύω πως ειναι δικαίωμα του καθενός να επιλέξει τα 2 παραπάνω .Που ειναι το περίεργο ;Εγω φυσικά και θα δεχόμουν κάτι τέτοιο εφ όσον εχω επιλέξει να τηρώ το συγκεκριμένο τροπο ζωής .