Δημόσιος λόγος μετα κολάρου: Περιορισμός, αυτοπεριορισμός ή απλά not me?

Στο κατά πόσον μπορεί η αλληλεπίδραση να αφήσει τα ίχνη της..?
Δεν αποτελεί ένα κάποιο ζητούμενο αυτό ως γεγονός..?
Ως ζητούμενο δεν έχει πρόσημο..?
Αν το πρόσημο είναι αρνητικό δεν θα "πικράνει" το χρώμα του λέλουδου και ίσως και το ίδιο το λέλουδο..?
Λέω εγώ τώρα...

 

Θέλω να κάνω μία πρακτική και ειλικρινής ερώτηση. Αν μιλάμε για τρόπο γραφής, δηλαδή για παράδειγμα "κάντο πιο συνοπτικό, έχεις την τάση να πλατιάζεις" το καταλαβαίνω. Καταλαβαίνω επίσης και τη συζήτηση πάνω στα γραφόμενα εκ των υστέρων κάποιες φορές όπως θα μπορούσε να γίνει και σε συνθήκες εκτός ντι/ες, ανθρώπινη επικοινωνία είναι.
Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι το editing. Όταν το υ έχει στο νου του ότι το κείμενο θα περάσει από αυτή τη διαδικασία υποθέτω ότι σιγά σιγά, γνωρίζοντας ότι θα γίνει, αρχίζει να "αυτολογοκρινεται", σκέφτεται δηλαδή αν αυτό που γράφει θα αρέσει ή αν "περνάει" από τα κριτήρια του Κ, και εδω μιλάω για την ουσία των γραφομενων και όχι τη μορφή. Έπειτα περνάει και από τα χέρια του Κ ο οποίος να υποθέσω αφαιρεί η αλλάζει αυτά που δεν του αρέσουν. Γιατί δεν μπορεί πάντα να συμφωνεί, άνθρωποι είμαστε.
Αναρωτιέμαι λοιπόν μετά από κάποιο διάστημα τι μένει από τη προσωπικότητα του υ; Είναι τόσο όμορφο αυτό το blending στο τέλος; Μπορεί να είναι όταν το υ αφαιρεί κάτι από τον αυθορμητισμό του και την προσωπικότητα του; Δεν μιλάμε για κάτι επαγγελματικό εδώ που πρέπει να είναι σωστό και το κατά δύναμιν άψογο. Μιλάμε για γνώμες και σκέψεις, για μία μορφή έκφρασης.
Ακόμα και κανονικό editing να μη γίνει, από μόνες τους οι παρατηρήσεις εκ των υστέρων όσο με αγνές προθέσεις κι αν γίνονται δεν έχουν το ίδιο αποτέλεσμα;

 

Όχι το χρώμα δεν είναι φυσικό μέγεθος
Η απόχρωση και ο τόνος μπορούν να λογιστούν σαν τέτοια.

 

Τέτοια θέματα είναι που αποτυπώνουν την ιδιοσυστασία της ηγούμενης προσωπικότητας (διάβαζε κυρίαρχος)...
Ούτε κρύο ούτε ζέστη...
Αρκεί να είναι συμβατό το συντεταγμένο ζεύγος στην μίτρα (με ι, όχι με η) του είναι τους...
Δικό τους το matrix..!
Φασαρία να μη κάνουν μόνο...

 

Σωστά, το χρώμα δεν είναι φυσικό μέγεθος, άρα και ούτε η απόχρωση και ο τόνος...
Αν απόχρωση και τόνος εννοούνται μεταφορικώς ως δυνατότητα πρόσληψης του χρώματος και ενσωμάτωση στην παλέτα του είναι μας, βεβαίως..!
Αυτό πιστεύω πως εννοείς, άλλωστε...

 

Αυτή η παρομοίωση πάντως με τα τριαντάφυλλα και το πως αλλάζει το χρώμα τους, με βάζει στον πειρασμό να παρατηρήσω πως αφορά νεκρά τριαντάφυλλα, ή εν πάσει περιπτώσει αποκομμένα απο το φυσικό τους περιβάλλον...

 

εχω την αποψη πως επιδιωξη και στοχος του Κ θα πρεπει να ειναι το να μη χρειαζεται να επεμβαινει στο δημοσιο λογο του υ

 

Μίλησα για σχέσεις. Για αυτή την αλληλεπίδραση όπως λέτε. Εγώ την αποκαλώ φυσική διαδικασία. Ενσωματωνεις στοιχεία του άλλου. Εξελισσεσαι. Είπα και στο αρχικό νήμα, πώς δεν βλέπω ως λογοκρισία να επικοινωνείς. Να ενσωματωνεις. Τώρα το να πάρει ο Κ και να γράψει αυτό που αυτός θέλει παρουσιάζοντας το ως δικό μου, το θεωρώ ανούσιο και βλακωδες. Ο έλεγχος έγκειται στην ασυμμετρία. Η άδεια να γράψεις. Για μένα

 

...και μένα να σκεφτώ πως συνήθως τριανταφυλλιές βρίσκουμε στις γλάστρες!
Το απόκανα!     

Όχι! δεν θα με τρολάρετε εσείς κύριε @underherfeet ! το κάνω από μόνη μου!
            

 

Καλό είναι να διαβαστεί το μυθιστότημα "Η μαύρη τουλίπα" του Αλέξανδρου Δουμά

 

Κατ ' αρχήν , υπάρχουν και αγριοτριανταφυλλιές, αλανιάρες!
Και οι άλλες τώρα, που τις καλλιεργείς, τις κλαδεύεις, τις ραντίζεις , τους δίνεις σχήμα και τα σχετικά, χρώμα δεν αλλάζουν άμα δεν τις κόψεις οι ρημάδες!
 

 

Το ΜΥΘιστόρημα, ακριβώς.
Η διασταύρωση και η δημιουργία νέων ποικιλιών είναι άλλη ιστορία απο την άλλη...