Δημόσιος λόγος μετα κολάρου: Περιορισμός, αυτοπεριορισμός ή απλά not me?

Θαρρώ πως είσαι προσεκτική αναγνώστρια, δεν μπορεί να μην είδες σε τι απάντησα, γιατί σαφώς και δεν ήταν αυτή η απάντησή μου στο βασικό σου αρχικό ερώτημα, θα ήταν ανόητο άλλωστε εκ μέρους μου και άσχετο. Αντίθετα είπα, ότι η επιρροή είναι αναπόφευκτη, ακόμη και στις μη ασύμμετρες σχέσεις, πολλώ δε μάλλον στις ασύμμετρες. Άλλωστε είχα υπερεπαρκώς αναπτύξει τις απόψεις μου στα άλλα ποστ, το συγκεκριμένο ήταν απάντηση κατ´αντιστοιχία στο κομμάτι της αλληλεπίδρασης και της αμφίπλευρης επιρροής. Νόμισα ότι ήταν πέρα για πέρα προφανές, αλλά αν δεν ήταν, ας το διευκρινίσω καλού-κακού.
Ειλικρινά δεν κατανοώ την απομόνωση της φράσης μου στο κουότ σου, λες και ήταν η απάντηση στο αρχικό ερώτημα, ή λες κι εγώ είπα ότι είναι το ίδιο. Εκτός αν ήθελες να πεις αυτά που ήθελες να πεις, δοθείσης ευκαιρίας και άσχετα με το τι σαφώς και πέραν πάσης παρερμηνείας εννόησα εγώ και σε τι απάντησα. Εκεί, δεν έχω κάτι να πω, πάσο... 

 

Δεν ψέκασα τα τριαντάφυλλα...
Τίποτε δεν "περνάει" στο "DNA", just like that...
(Γνωρίζεις άριστα πως απαιτείται αργή συσσωρευτική διαδικασία, που πιθανότατα θα εκδηλωθεί με κάποια μετάλλαξη σε ό,τι αφορά στο DNA, για το "DNA" το λένε αλλιώς, επίσης άριστα το γνωρίζεις κι αυτό)...
Μηχανισμοί, που να υπάρχουν έστω και απειροελάχιστες ενδείξεις να μας κάνουν έστω και να "μυρίζουμε" πως το DNA κάνει κόλπα ζόρικα και επηρρεάζει την λειτουργία του σκέπτεσθαι, νάδα (προς το παρόν τουλάχιστον)...

Άσε που μίλησα και για το χρώμα της ζωντανής τριανταφυλιάς στο καπάκ'...

 

 

Τα δυτικότροπα μυαλά είναι παρα πολύ καλά, αλλά ξωμένουν μετά το βιράζ... Σώνει...!

 

Αγαπητή ίσως να σας επηρέασε το κιτς του video και η παιδική χαρά που ακολούθησε και δεν λάβατε υπόψη την δυναμική του χρώματος στο να δημιουργήσει τέχνη...
Αυτό φυσικά προϋποθέτει ευαισθησία, καλλιέργεια και μαστοριά.

Σε διαφορετική περίπτωση είναι πασάλλειμμα, σουλούπωμα και φτιασίδωμα...

 

Ζητούμενο μου πάντα ήταν να ζήσω στα άκρα. Η πιθανότητα να ζήσω ανάμεσα στο μέτρο και την μετριότητα πάντα μου έβγαζε μια θλίψη. Θες η συνήθεια, θες η αδυναμία, θες η κοινωνία κάποια στιγμή στη ζωή μου μπήκα στην μετριότητα. Και όταν συνειδητοποίησα την καταπίεση της μετριότητας έφυγα τρέχοντας.
Από εκεί και πέρα συνειδητοποίησα πως η θέση μου είναι στο ακραίο. Και συναίνεσα να μπω σε μια ακραία και σκληρή σχέση M/s παραδίδοντας τον έλεγχο στα πάντα. Δεν το έκανα για το καυλάντισμα αλλά γιατί αυτό με εκφράζει απόλυτα.

Γνωρίζω πως αρκετοί θα με θεωρήσουν φυτό, βλήτο, γλάστρα, άβουλη γίδα. Γνωρίζω πως κάποιοι άλλοι τρομάζουν με μια τέτοια ζωή και εκφράζουν την αδυναμία τους να μπουν σε κάτι τέτοιο. Γνωρίζω επίσης πως κάποιοι άλλοι θα με καταλάβουν απόλυτα.
Από την αρχή ήξερα που μπαίνω, ποιες ήταν οι απαιτήσεις. Δεν τρόμαξα. Ήθελα να πάω σε έναν τόπο όπου δεν αναγνωρίζω όρια, δεν έχω κόκκινες γραμμές, δεν μου ανήκει τίποτε.
Ξέρω τις ενστάσεις και τις απορίες που γεννά μια τέτοια επιλογή.
Και το μόνο που μπορώ να πω είναι πως αν δεν το θέλετε, αν δεν εμπιστεύεστε, αν φοβάστε να μην το κάνετε.
Σε ότι έχει να κάνει με την δημόσια εικόνα μου και τον λόγο μου δημόσια έχω συναινέσει να καθορίζεται και να ελέγχεται από τον Ιδιοκτήτη μου.
Σε ότι έχει να κάνει με τα γραπτά μου κείμενα, μού είναι γνωστό πως έχω μια καραμπινάτη δυσλεξία που την παλεύω αλλά και την αποδέχομαι.
Έχω την τύχη να ανήκω σε ένα δυνατό μυαλό και σε έναν καλό τεχνίτη του λόγου.
Το να μοιραστώ τις σκέψεις μαζί Του είναι η ελευθερία μου. Το να σουλουπώνει τα ορθογραφικά και συντακτικά μου λάθη είναι η απόλαυση Του. Και έχω συναινέσει πως δεν θα σταθώ ποτέ εμπόδιο στην απόλαυση Του. Το αντίθετο. Θα καταβάλω κάθε προσπάθεια να την προσφέρω στα άκρα.
Δεν φοβάμαι να μοιραστώ τις σκέψεις μου μαζί Του μην τυχόν και με απορρίψει ή με ματαιώσει.
Από την στιγμή που Με έχει δεχτεί στη ζωή του ως απόλυτη σκλάβα Του είναι παράλογο να έχω τέτοιου είδους ανασφάλειες. Έχω μάθει να λέω αυτό που νιώθω ελεύθερα και αληθινά. Το τι θα κάνει με αυτό είναι δικό Του θέμα, δεν είναι δικό μου. Εγώ δεν έχω λόγο σε αυτό. Εγώ έχω απλά την υποχρέωση να επικοινωνώ μαζί Του με κάθε ειλικρίνεια το πώς νιώθω.
Από την στιγμή που έχω αποδεχτεί τις απαιτήσεις Του και φέρω το κολάρο Του ο δημόσιος λόγος μου είναι στον απόλυτο έλεγχο Του. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που Εκείνος έχει ορίσει ως προσωπική μου ζωή και στις οποίες έχω την ελαστικότητα να κινηθώ και να συμπεριφερθώ κατά την δική μου κρίση στην υπόλοιπη δημόσια ζωή μου ακολουθώ κανόνες συμπεριφοράς και υπακούω σε οδηγίες.
Το βλέπω όλο αυτό τόσο ακραίο που το αγαπώ και με κάνει χαρούμενη.
Οτιδήποτε λιγότερο από αυτό που ζω είναι για εμένα μια μετριότητα.

 

Θεωρω οτι αλλο ειναι να γνωριζω τα ορια και τις δυναμεις μου κι αλλο να κρινω κατι που δεν εχω ζησει. Προφανως χρειαζεται λιγο προσοχη στο τι και στο πως κρινουμε προσωπικα δεδομενα επειδη καποτε μπορει και να το "λουστουμε" και μαλιστα με δικη μας θεληση.  ))

 

Πρότερου "σεντονακίου" συνέχεια...( Αν και θα έκανε chicε, να περιμένω "πάτημα", για να γράψω ίσως άσχετα πράγματα με το υποθετικό "πάτημα".
Τέσπα, προτιμώ να τα πετάξω άνευ )

Αυτή που ακολουθεί, είναι μια υπόθεση εργασίας ( όποιος/α έχει τη μύγα ή θεωρήσει ότι τον/την "φωτογραφίζω", ας μυγιαστεί ή ας σκίσει την για κείνον/η "φωτογραφία" ) :

Είμαι Α/Κ/σ/υ και σχετίζομαι κυρίως ή αποκλειστικά ηλεκτρονικώς/τηλεφωνικώς μ' έναν/μια άλλο/η ηλεκτρονικό/η Α/Κ/σ/υ.
Για χάρη της υποθέσεως ας "κρατήσω", ότι η συχνότητα των ζωντανών επαφών μας ( λέγε με συνάντηση/αλληλεπίδραση in the real world ) θα ήταν από σποραδική, σε σποραδικότατη ( μπορεί και μηδαμινή ). Το αν τα ανωτέρω - και ξανά υποθετικά - Α/Κ/σ/υ ή υ/σ/Κ/Α - έτσι για το par conditio -, θα είχαν και άλλη σχέση ή θα ήταν παντρεμένα ή ελεύθερα, καθώς και αν το έτερο μέλος της εξισώσεως θα το γνώριζε ή όχι, το βγάζω τελείως απ' το κάδρο.
Ας πούμε λοιπόν, ότι ο δημόσιος λόγος του υ/σ που θα ελεγχόταν απ' τον/την Κ/Α, ή ο αυτοπεριορισμός θα είχε να κάνει μονάχα με μια ιστοσελίδα.
Πόσο θα θεωρούσε αυτό το "γεγονός" κάποιος/α από σας, ότι θα ήταν έκφραση Κυριαρχίας και υποταγής?

Εδώ * ( δηλαδή αστερίσκος ), αναφέρομαι στις βουδουσουμικές Κυριαρχίες και υποταγή, που για το δικό μου κλούβιο μυαλό, δεν θα μπορούσαν να εξισωθούν με τους "κοινωνικά πλειονοτικούς" ή καλύτερα, λέγε με κυριολεκτικούς όρους της Κυριαρχίας και υποταγής.

Ξανά για το κλούβιο μου μυαλό, όλα θα ήταν σε πλήρη συνάρτηση με τ' όποιο διακύβευμα. Για να προσπαθήσει να εξηγήσει λίγο καλύτερα, τι εννοεί ο "ποιητής".
Ας υποθέσουμε ότι θα ήθελα να ελέγξω τον λόγο της όποιας υ μου εδώ μέσα. Να διόρθωνα τα όποια συντακτικά/ορθογραφικά της λάθη, να φίλτραρα το περιεχόμενο των αναρτήσεων της βάσει του δικού μου γούστου/σκέψεως. Ακόμη και να της απαγόρευα ν' αναρτήσει τ' οτιδήποτε. Τι θα κέρδιζα?
Εγώ τουλάχιστον - και επαναλαμβάνω κάτι που έγραψα μια-δυο σελίδες πίσω - δεν θα κέρδιζα τίποτε. Αφού, ούτε κάποιο ζόρι τραβάω, στο να θεωρηθώ μούφα/γιαλαντζί Κ, επειδή δεν θα είχα καταφέρει, να βάλω "χαλινάρι" στην όποια υ μου. Και αυτό από κάποιον/α σε μένα παντελώς άγνωστο/η - και που άγνωστος/η για μένα θα μείνει -. Ούτε την δουλειά μου θα επηρεάσει η ίσως για κάποιον/α αρνητική παρουσία της όποιας υ μου εδώ μέσα ( παρουσία που θα εκδηλωνόταν μέσω της forumικής της εικόνας, η οποία και θεωρητικά θα μ' αντικατόπτριζε ).
Και τελευταίο - αλλά όχι ασήμαντο -, ούτε η αρνητική εικόνα της όποιας υ μου, θα είχε κάποιον απτό αντίκτυπο στην δική της ζωή ( λέγε με δουλειά, οικογένεια, φιλίες, κοινωνικό της κύκλο ), που να έχρηζε να της έβαζα ποιος ξέρει ποιο "χέρι".

Για να παραφράσω την ταινιούλα : Ότι συμβαίνει στο forum, μένει στο forum. Είναι άλλο ζήτημα, να προσπαθούσα να ελέγξω - ευθέως ή πλαγίως - τον δημόσιο λόγο της εκτός forumε - που συνεχίζω να πιστεύω, ότι η επιβολή δεν "πιάνει". Εκτός κι αν κάποιος/α αρκείται στην επίφαση και όχι στην ουσία. Γιατί αν θα έψαχνε την τελευταία, ο καλύτερος δρόμος θα ήταν το παράδειγμα και η συζήτηση, κάποιες φορές και το ν' αφήσει τ' άλλο μέρος, να σπάσει τα μούτρα του από μόνο του, μήπως και αντιλαμβανόταν αν όχι το λανθασμένο, ίσως το αντιπαραγωγικό του τρόπου ή της συμπεριφοράς του -. Καθώς και το να διέκρινε, που θα είχε ελλείμματα και αν θα ήθελε, να τα διορθώσει με ή δίχως την συνδρομή του/της όποιου/ας Α/Κ του/της. Και υπό την προϋπόθεση ότι και αυτός/η ο/η τελευταίος θα ήταν σε θέση, στην όποια βελτίωση του υ/σ να συνδράμει -.

Κλείνοντας το σεμεδάκι ( σε σχέση με τον προηγούμενο πάπυρο, αυτό σεμεδάκι θα ήταν ), είμαι της άποψης, ότι ζούμε τα πάντα πρωτίστως στο μυαλό μας, ακόμη και όταν κάποιος/α είναι δίπλα μας με σάρκα και οστά.
Άρα, αν για κάποιον/α ο περιορισμός ή αυτοπεριορισμός του forumικού του/της λόγου, είναι σημάδι Κυριαρχίας και υποταγής, εγώ πάω πάσο.
Εκείνος/η να είναι χαρούμενος/η και σε μένα δεν πέφτει λόγος ουδείς. Όμως ζμπαθάτε με, αν για μένα είναι απλά αέρας κοπανιστός και τίποτ' άλλο.

Δεύτερος *, έχει επιστρέψει η μόδα, να ζητάμε βιωματικές αφηγήσεις ( λες και οι όποιες εμπειρίες του καθενός, είναι σαν τα κοτόπουλα, που αν δεν έχουν σφραγίδα, θα ήταν "για τα καπνά" ). Μάλλον παραβλέποντας, ότι όσο και αν ήταν αληθινά βιώματα εκείνου/ης που θα μας τα προσέφερε, δεν θα έπαυαν να ήταν αφηγήσεις. Άρα, που εκ των πραγμάτων δεν θα μπορούσαμε ποτέ μας να τα ζήσουμε με πανομοιότυπο τρόπο.

Τουτέστιν, κάποιες αφηγήσεις θα ήταν καλές σαν τροφή για σκέψη ( θέμα γούστου αυτό το τελευταίο ), αλλά μέχρι εκεί. Οτιδήποτε το "παραπέρα" απ' το "εκεί" - ξανά μανά για μένα και την άδεια μου κασίδα - θα ήταν, κουβέντα να γίνεται.

Αυτά - γι' άλλη μια φορά - και καλημερούδια σε όλοι, μικρούς και μεγάλοι.  

 

Αν αυτή η συζήτηση αφορά τον δημόσιο λόγο σε αυτό το φόρουμ ή οπουδήποτε χρησιμοποιούνται νικ, στερείται νοήματος μιας και κανεις δεν γράφει επώνυμα. Πίσω από κάθε προφίλ μπορούν και δικαιούνται να γράφουν ένας και δύο και τρεις και ολόκληρη ομάδα ποδοσφαίρου. Μπορεί να γράφει η γιαγιά σας, το ανηψάκι σας, εσείς μαζι με τους φίλους σας ομαδικά ή εκ περιτροπής, οι γκόμενοι/ες οι κολλητοί, οι κύριοι και οι κυρίες, τα pets, επίσης η θεία σας από την Αμερική, ο εργοδότης σας, η μαμά σας και ουδείς μπορει να σας εγκαλέσει γι αυτό έστω και σε ηθική βάση. Μην μασάτε.

Αν η συζήτηση αφορά δημόσιο λόγο επώνυμα, τότε όσα τα ασύμμετρα ζευγάρια τόσες οι εσωτερικές συμφωνίες και οι τρόποι συμμετοχής στον δημόσιο διάλογο με ανάληψη ευθύνης ως προς τους τρίτους από το μέρος που δημοσιοποίησε επώνυμα τις απόψεις.

Σε μόνο μια περίπτωση θεωρώ ότι έχει νόημα αυτή η συζήτηση, δηλαδή, στο κατά πόσο οι αναγνώστες έχουν δικαίωμα γνώσης στην ιδιώτευση αυτού που γράφει. Στην περίπτωση του ηλεκτρονικού χωριού, όπου η ανάγκη παρουσίασης εαυτού, η ανταλλαγή υγρών, η όποια συναλλαγή, 'περνάει' κυρίως μέσα από το δημόσιο διάλογο. Και έτσι γεννιούνται οι ψευδαισθήσεις, το κουτσομπολιό και άλλα τέτοια φαιδρά. Σε γνωρίζω, με γνωρίζει εξ αποστάσεως, μέσα από ένα φόρουμ με νικ και έχουμε και οι δύο την ψευδαίσθηση ότι πράγματι κάτι ξέρουμε ο ένας για τον άλλον. 'Ετσι πια έχει σημασία, ποιος γράφει πίσω από ένα προφίλ, αποκτά σημασία αν γράφει η elfcat, o Kύριός της, η ίδια κατόπιν διορθώσεων, η ίδια άνευ ή με άδεια κλπ κλπ. Το αυτό ισχύει για κάθε προφίλ άντρα ή γυναίκας. Διότι αυτές οι κατά τα άλλα άχρηστες πληροφορίες σε έναν εικονικό χώρο που λειτουργεί με νικ, ανάγουν ετσιθελικά τις σκιές σε Πρόσωπα, και άρα πλέον κάθε πληροφορία που ζητείται ή απαιτείται (θέλω να ξέρω αν γράφεις εσύ ή ο άλλος, αν είσαι φερέφωνο ή όχι) ή δίδεται με ή χωρίς να ζητηθεί (γράφω μόνος/η μου διότι είμαι ολοκληρωμένη προσωπικότητα, ή άλλος μου τα γράφει ή τα διορθώνει, σας πετάω και ένα βίωμα σαν να είναι η απόδειξη ύπαρξης του κόσμου) φεύγει από την άποψη και πηγαίνει στα πρόσωπα με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό. Κοινώς "πουλάμε" και "αγοράζουμε". Pas mal. Συνήθως βέβαια το αποτέλεσμα είναι φαιδρό και κάποτε και οδυνηρό αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Εμένα προσωπικά δεν με ενδιαφέρει ποια/ος είναι πίσω πχ. (τυχαίο παράδειγμα) από την @aimilia, δεν με ενδιαφέρει αν τα γράφει μόνη της, αν τα γράφει ο Κυριός της, αν τα συζητάνε, αν τα γράφουν μαζί ή αν καλούν σε ειδική τελετή τους προγόνους τους για να συγγράψουν παρέα όλοι μαζί. Kαι τίποτε από τα παραπάνω δεν μου λένε κάτι για αυτήν, θετικό ή αρνητικό. Με ενδιαφέρει (αν με ενδιαφέρει) το αποτέλεσμα και μόνο, ήτοι η άποψή της. Πάνω σε αυτή αν αποφασίσω, θα τοποθετηθώ χωρίς άλλες άχρηστες για το δημόσιο διάλογο προεκτάσεις.

 

Εγώ θα ξεκινήσω από την τελευταία σου φράση: λέγοντας πως ό,τι σου ζητηθεί από τον Κ δεν είναι επιφανειακό, είναι εντολή, έτσι δεν είναι;
Δε νομίζω ότι είναι ο σκοπός κάθε Κ να ακυρώσει, να ''μαυρίσει'' την εικόνα του υπό του, να..να..να, μέσα από τον έλεγχό του αποδέχεσαι όλα αυτά που θα ζητηθούν(χωρίς μα-μου), από την άλλη εξαρτάται και από το ζευγάρι πως εξελίσσεται κτλ, κτλ.

 

Με την λιγοστή εμπειρία μου, αλλά με την δύναμη μια φρέσκιας ματιάς που προκύπτει ακριβώς από αυτό, έχω να πω οτι η τόσο πολυ μεγάλη σημασία στο πλαίσιο, μοιάζει να συρρικνώνει κάθε παρέκκλιση σε ένα κατ' εξοχήν χώρο παρεκκλίσεων.
Ερωτήματα.
Όποιος είναι υποτακτικής φύσεως δεν έχει λόγο?
Εαν το Υ αποδέχεται την επιβολή του Κ, ο λόγος του περνάει μέσα από αυτόν?
Εαν έχει λόγο/άποψη το Υ και την εκφράσει, αυτό μειώνει με κάποιον τρόπο τον σεβασμό που έχει προς τον Κυρίαρχο?
Ο Κ, πόσο Κυρίαρχος είναι εαν αισθάνεται απειλή από την δημόσια έκφραση άποψης (έστω διαφορετικής) εαν προέρχεται από την Υ.
Το Κολάρο, παρότι φοριέται από το Υ, εμπεριέχει τη σχέση με το Κ, κάτι το οποίο δηλώνει την ενότητα της σχέσης. Επομένως θα μπορούσε κανείς να πει οτι εφόσον οι δυο είναι ειλικρινείς ως προς τους εαυτούς τους, τα συναισθηματά τους και την κοινη ζωή τους εν τέλη, υπάρχει αλληλεπίδραση η οποία εμπλουτίζει και δυναμώνει την ίδια την σχέση.
Λέω εγω τωρα.....

 

Είναι γνωστό πως είμαστε γλάστρες αγαπητή  

 

@rosenrot
αν αποφασίσεις οτι έχεις κατι να κρυψεις απ αυτόν, οτι κάτι φοβάσαι να δει, οτι καπου φοβασαι πολυ να πας, τότε κρύβεις.
αλλά σύντομα γίνεται φανερό. δοκιμάζονται αυτά, κι αλλάζουν ή παγώνουν.

αν δεις, για λογαριασμό του, πως κάτι αδυνατει να διαχειριστει, δεν του δίνεις την ευκαιρία κι απομακρύνεσαι. ακριβέστερα: δεν πλησιάζεις εκ προοιμίου.