Δημόσιος λόγος μετα κολάρου: Περιορισμός, αυτοπεριορισμός ή απλά not me?

Σ΄αυτά που βλέπει η φρέσκια σου ματιά, θα πρέπει να συμπεριλάβεις το εξής:
Αν μια υποτακτική μ΄αυτά που γράφει ξεφτιλίζεται, αν εκδηλώνεται σαν ηλίθια ή κάνει τον καραγκιόζη, τότε ο Κύριος της έχει ευθύνη για αυτό.
Ξεφτιλισμένη δημόσια υποτακτική, υποδηλώνει ξεφτιλισμένο ιδιωτικά, Κυρίαρχο ή απουσία Κυριάρχου.

 

έχετε εκ προοιμίου αξιολογήσει. πολύ αμφίβολα.

προσαρμόζεται

σε αυτό το σημείο είστε ευστοχότατη. εξ αυτού γινεται φανερο πως δεν σχετίζεται με σεβασμό ή απειλή η διεργασία, αλλά με διαθεσιμότητα και αλληλεπίδραση.

καλά τα λέτε, με διασαφηνισμένους ρόλους, θα πρόσθετα μόνον.

 

Ερώτηση του διαβόλου.

Γιατί θεωρούμε ότι είναι τόσο σημαντικό το αυθόρμητο;

Γιατι υπάρχει αυτή η ταύτιση μεταξύ των "αν είμαι αυθόρμητος είμαι *εγω* ενώ αν δεν είμαι καταπιεζομαι"?

 

Μπορεί για σένα η ζωή ανάμεσα στα άκρα να αποτελεί μια μετριότητα, εγώ όμως θα επιλέξω τον όρο "μεσότητα" , που δεν ταυτίζεται ασφαλώς με την μετριότητα και θα ήθελα να το επισημάνω, καθώς εγώ που διάγω μια ζωή απέχοντας συνειδητά απο τα άκρα, δεν θεωρώ πως διάγω μια μέτρια ζωή, αλλά μια μέση ζωή.

" Αν κοιτάξωμε προς τα έργα των ανθρώπων, θα ονομάσωμε καλά εκείνα που τίποτε δεν τους λείπει, αλλά και τίποτε παρά πάνω δεν έχουν από ό,τι πρέπει. Κάθε έλλειψη και υπερβολή φθείρει· σώζει η μεσότητα. Το ίδιο συμβαίνει με τις πράξεις· είναι σωστές, όταν δεν τραβάνε στα άκρα, αλλά κρατιούνται στη μεσότητα ( Αριστοτέλης, "Ηθικά Νικομάχεια" 1106 a 26).

 

Ο Μεγάλος Άντρας ούτε ανησυχεί ούτε φοβάται.
~Κομφούκιος

 

Μια σταλιά άποψη...
(Να πω πρώτα πως τιμώ όλα τα παιδιά που έστιψαν το μυαλό τους και άφησαν πράματα στο χαρτί κι έχοντας πάντα κατά νου τον καιρό που έζησαν)...

Να λοιπόν που ο άνθρωπος μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, αλλά αυτό το θέλω περιορίζεται από κάτι...

Τι άραγε να είναι αυτό το κάτι..?
Το μέτρο των δυνατοτήτων του..? Εφόσον μπορεί να κάνει ό,τι θέλει δεν υπάρχει θέμα.
Θα το κάνει αργά ή γρήγορα, δηλ. όταν οι δυνατότητες γίνουν ικανότητες, λέω εγώ...
Άρα λοιπόν δεν είναι θέμα δυνατοτήτων/ικανοτήτων...
Δεν είναι το έξω του, για να το πω πιο απλά...

Είναι κάτι που έχει μέσα του και λειτουργεί τρόπον τινά απαγορευτικά, είναι μια τροχοπέδη..?
Τι τροχοπέδη να είναι αυτή..?
Να είναι ο γνωστικός ορίζοντας, να είναι ο ίδιος ο τρόπος που λειτουργεί ο άνθρωπος στον κοινωνικό ιστό που ο ίδιος δημιούργησε -και τα όποια παραφερνάλια αυτού του δημιουργήματος..?
Αν είναι ο γνωστικός ορίζοντας, η κρατούσα νοησικρατία, αργά ή γρήγορα θα διευρυνθεί, οπότε δεν υπάρχει θέμα...
Μένει νάναι η λειτουργία του ως ανθρώπου στο δημιούργημά του...
Μα το δημιούργημα είναι δικό του, πα να πει πως μπορεί να το αλλάξει τόσο, όσο χρειάζεται ή να το ανατάξει εκ βάθρων.
Οπότε επανερχόμαστε στο μέτρο των δυνατοτήτων του...

Αν είναι κάτι άλλο, δεν έχει να κάνει ούτε με αυτό το μέσα του, έχει να κάνει με το πιο μέσα του...
Αλλά αν πάμε πιο μέσα τι θα βρούμε..?
Μήπως, λέω εγώ, θα βρούμε την ικανή και αναγκαία συνθήκη, εκείνη που λειτουργεί απαγορευτικά, έτσι ώστε να μπορεί να θέλει ό,τι θέλει...
Μπορεί αυτή η συνθήκη/παράγοντας/αιτία να είναι άλλη από τον ίδιο του τον εαυτό σε σχέση με τους άλλους...?
Αυτούς τους άλλους που ναι μεν και τους χρειάζεται και τους έχει ανάγκη και δεν μπορεί να κάνει χωρίς αυτούς, αλλά από την άλλη θέλει να κάνει αυτό το κάτι κάπως αλλιώς απ' ό,τι λένε οι όποιοι άλλοι με το ίδιο σκεπτικό που οι άλλοι θένε να κάνουν το δικό τους..?

Αχά..! Σαν να βρίσκεται εδώ το κουμπί της Αλέξαινας...
Η λύση φαίνεται να είναι απλή ανεξάρτητα από το όποιο κόστος μπορεί να έχει (για να μη λες πως κρύβομαι, το κόστος μπορεί να είναι τεράστιο, αλλά μπορεί και πάμφθηνο)...
Θα ρωτήσεις εσύ τώρα, ποιο άραγε να είναι το κουμπί της Αλέξαινας..?
Μα ο ίδιος του ο εαυτός, το να μιλήσει με το ίδιο του το είναι ένα πράμα και να το κάνει φραγκοδίφραγκα να το καταλάβουν κι οι άλλοι...
Δηλαδή περιμένει να "πέσει το κόστος".
Από μόνο του όμως το κόστος δεν πέφτει...
Κάτι πρέπει να κάνει για να γίνει αυτό το κόστος προσιτό...
Οπότε εκαι ξαναμανεπανερχόμαστε στο κόστος των δυνατοτήτων του...

Ω ναι, και δεν του έλειπαν τα εργαλεία ούτε του Μπαρμπα-Αρθούρου ούτε των άλλων (δυτικότροπων) παιδιώνε για να το κάνουν πράξη...
Κι εγείρεται αύθις το ερώτημα: Τι σταδιάλα μελετούσαν τόσα χρόνια έκαστο παιδάκι από αυτά..? Τι σταδιάλα..?
____________________________________________
Ακόμα πιο ζόρικα....
Κατ' αναλογίαν λοιπόν, όταν οι σύγχρονοι διανοητές λένε "πώς ρε πούστη μου δεν ξεκίνησε τον 1ο μεχ αιώνα η βιομηχανική επανάσταση, τα είχαν βρεί όλα -τίποτε δεν τους έλειπε", καταλαβαίνουμε κάτι πολύ απλό...
Πως οι σύγχρονοι διανοητές μαλακίζονται νυχθημερόν για έναν μάλλον προφανή λόγο...
Ακόμα δεν μπορούν να θέσουν τα ζητούμενα ξεκάθαρα, δεν αρθρώνουν λόγο καθαρό...
Κάτι σαν μπαλαμούτι αρθρώνουν ένεκα η μαλακία τυφλώνει...
Και είναι αυτοί που πρώτοι-πρώτοι εξοβελίζουν όσους "συναδέλφους" τους, κάνουν φασαρία.
Ευτυχώς όμως κάποια παιδια από τους "συναδέλφους" τους, είναι πολύ ήσυχα...
Ευτυχώς ή νομοτελειακά, είναι το ερώτημα...?
Την απάντηση την αφήνω στο κάθε παιδί από μας...
______________________
Μουτς ολόβερ ουιθ λάβ..!

 

Να ξεκαθαριστεί περικαλώ πως μεσότητα δεν είναι η παλάντζα, ο μέσος όρος, το τσακ στη μέση, η εύθραυστη ισορροπία, όπως πρόστυχα τώρα τελευταία επιχειρείται να νοηματοδοτηθεί...

 

Φοβού τους μικροαστούς και δώρα φέροντες.

Αριστόκαυλος
("ανήθικα καυλομάχεια" 200000005678 α233215435)

 

Το υ αυτολογοκρίνεται και αυτοκρίνεται γενικότερα με τα κριτήρια του Κ. Προσπαθεί και να αποφασίζει με βάση τα κριτήρια και τον τρόπο σκέψης του Κ όταν πρέπει να πάρει αποφάσεις μόνο του. Συμβαίνει αυτό όταν το Κ δείχνει έναν άλλο δρόμο, έναν καλύτερο δρόμο τον οποίο το υ έχει ζητήσει να ακολουθήσει. Έχει αποδεχτεί δηλαδή ότι κάποια κομμάτια του και κάποια old ways του θα τα αφήσει πίσω.

 

Επειδή είναι ένδειξη μιας ευτυχισμένης ισορροπίας και ότι ζεις σε περιβάλλον αποδοχής, το οποίο είναι πλεονέκτημα επιβίωσης και δημιουργικής ανάπτυξης. Αυθορμητισμός εκεί που γίνεται, βέβαια, δηλαδή σε προσωπικές αλληλεπιδράσεις. Αυθόρμητος δεν σημαίνει "αφήνομαι και όποιον πάρει ο χάρος" σημαίνει ότι η κοινωνική μου αλληλεπίδραση, όταν είναι σε προσωπικό επίπεδο και όχι επαγγελματικό ή κοινωνικών υποχρεώσεων που δεν θέλω / μπορώ να αποφύγω, είναι απαλλαγμένη από αχρείαστους περιορισμούς και ιδίως από την έγνοια του πώς θα με δουν / αντιληφθούν / κατατάξουν οι άλλοι. Είναι ότι δεν ψεύδομαι ούτε στον εαυτό μου, ούτε στους άλλους, πολυτέλεια που όταν συνειδητοποιηθεί γίνεται ανάγκη  

Δεν είναι μύθος ότι το να μην είσαι ο εαυτός σου είναι καταπίεση, αλήθεια είναι και μάλιστα δαπανηρή αλήθεια, όταν θα πρέπει να διορθώσεις αυτά που αφήνει πάνω σου η χρόνια καταπίεση, από ανεξήγητους πόνους στη μέση μέχρι πολλά πολλά άλλα "ασήμαντα".

@aimilia, αν θα ήθελες προσδιόρισε τι εννοείς "ακραίο", η παρέμβαση του Κ σε ποστ και φωτό δεν μου φαίνεται να είναι  

 

@gaby_m

Θα μου επιτρέψεις να επανέλθω κάποια άλλη στιγμή γιατί με ενδιαφέρει πολύ το θέμα αλλά τώρα βιώνω 45 διαφορετικά Jet lag.

Καλή συνέχεια για τωρα και καλό σκ.  

 

Εδώ θα έλεγα πως όμοιος ομοίω αεί πελάζει... οπότε, λόγω επιλογής, δεν υπάρχει θέμα, ας ...βελάζουν όσο θένε, ακριβύνανε και οι σινεμάδες..!