Δημόσιος λόγος μετα κολάρου: Περιορισμός, αυτοπεριορισμός ή απλά not me?

Εγραφα σπάνια,γράφω ακόμη σπανιότερα και κατά σύμπτωση, είναι η δεύτερη σερί φορά που δικό σου κείμενο μου γεννά την επιθυμία μιας κάποιας απάντησης.

Αν είσαι αυθόρμητος χωρίς κανέναν εσωτερικό η εξωτερικό έλεγχο, τότε είσαι μεν εσύ(το ήδη διαμορφωμένο εσύ), αλλά δεν σημαίνει πως αυτό το εσύ είναι αρεστό σε σένα(ή σε αυτόν που έχει το κουμάντο), ή επιθυμητό να βγει έτσι ακατέργαστα προς τα έξω.
Το ερώτημα εδώ(εξαιρουμένων των ζητημάτων διατύπωσης και εκφραστικών μέσων) είναι γιατί να θέλεις(εσύ ή αυτός που αποφασίζει) να βγάλεις προς τα έξω κάτι διαφορετικό από αυτό που είσαι και στο οποίο μπορεί μεν να θέλεις να φτάσεις, αλλά δεν είσαι ακόμα εκεί.
Oι απαντήσεις πολλές,σχεδόν όσες και οι ανθρώπινες αδυναμίες.
Εκτός της περίπτωσης που αυτό επιβάλλεται(από σένα ή τον άλλον) παρά την επιθυμία για το αυθόρμητο του πράγματος, δεν πρόκειται περί καταπίεσης, αλλά και δεν είσαι πλέον εσύ.
Η ακριβέστερα, είσαι, αλλά φτιασιδωμένος, φωτοσοπαρισμένος, ή τυλιγμένος με χαρτί περιτυλίγματος, για τους ίδιους ακριβώς λόγους που χρησιμοποιούνται αυτά: Να πλασαριστεί επιτυχώς,να είναι αρεστό, επιθυμητό το "εμπόρευμα". Η ο "πωλητής". Ο κουμανταδόρος που λέγαμε.
Θεμιτό;Ποσώς με ενδιαφέρει. Κατά την άποψη μου είναι αντι-αισθητικό και όζει ανασφάλεια.
Η σμίκρυνση έως εκμηδένιση της απόστασης ανάμεσα στο είναι και στο επιθυμητό φαίνεσθαι επιτυγχάνεται μέσα από τις σχέσεις και τις προσωπικές διαδρομές και κατόπιν εκφράζεται αυθόρμητα πια.
Μέχρι τότε το αυθόρμητο έχει να κάνει με τις καθαρές ξήγες, είναι μπούσουλας διαρκής, για σένα και τους άλλους για το πού πατάς και που πηγαίνεις, μπορεί να είναι θαρραλέα παραδοχή πως βρίσκεσαι στο μέσο της διαδρομής και πολλά άλλα...πράγματα ζόρικα,στα οποία κανείς δεν σε υποχρεώνει και εκεί έγκειται η αξία τους.

 

@Stalker εξαιρετική ανάλυση!!!!

 

Ενώ σε γενικές γραμμές συμφωνούμε δεν ήταν ακριβώς αυτή η κατεύθυνση του προβοκατορικου σχολίου μου. Θα προσπαθήσω να μην σεντονιασω αλλά να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου.

Εδώ να πω ότι οι σκέψεις μου έχουν να κάνουν με αναλύσεις κοινωνικών τρεντ και σε καμία περίπτωση με τα άτομα που χρησιμοποίησαν τη λέξη αυθόρμητο εδώ μέσα.

Η δική μου λοιπόν ανάγνωση λέει το εξής.

Οι άνθρωποι συχνά έχουν την τάση να χρησιμοποιούν το αυθόρμητο του χαρακτήρα τους ως ένα τείχος που τους προστατεύει από την πρόσληψη οποιουδήποτε είδους input.

Αυθόρμητα είναι τα παιδιά και καλά κάνουν γτ είναι παιδια. Οι ενήλικες ομως είναι (ή κατά τη γνώμη μου έχουν την υποχρέωση να ειναι) ορθολογικα όντα.

Κανείς δεν μπορεί να λύσει μια άσκηση μαθηματικών με το αυθόρμητο του χαρακτήρα του, να χτίσει ένα σπίτι, να κάνει τέχνη, διάλογο και να παράγει λόγο και σκέψη.
Βλέπω ολο και πιο συχνά να ταυτίζονται η λεξη αυθόρμητος με το δεν θέλω να μάθω και δεν θέλω να αλλάξω ή/και να γινω καλύτερος.

Επαναλαμβάνω μιλώ για κοινωνικές τάσεις.

Εξαιρετικό παράδειγμα δε αυτών των τάσεων είναι η εμφάνιση των ορδων μικρών πολύτιμων γιολοπεταλουδων που είναι τόσο προσκολημενες στην *άποψη* τους που τίποτα δεν είναι ικανό να τις αλλάξει.

Και αυτό για εμένα δεν είναι ενήλικας.

Ο ενήλικας μαθαίνει συνέχεια, αλλάζει συνέχεια και γίνεται καλύτερος. Αν σταματήσει λοιπόν το input τι μενει;

Είπε ο Νταλι, learn the rules like a professional so you can break them like an artist. Αυτο σαφώς συνεπάγεται ότι και τα δύο αυτά άτομα έχουν πλήρη επίγνωση των κανόνων. Το τι θα κάνουν μετά με αυτούς, είναι προφανώς ελεύθεροι να το αποφασίσουν οι ίδιοι.

Τέλος να σημειώσω ότι η απάντηση μου δεν είναι ευθεία απάντηση στην δική σας, απλά οι σκέψεις που οδήγησαν στο αρχικό προβοκατορικο σχόλιο.  

 

Συχνά αυτήν την διαρκή αλλαγή θέσεων αρκετοί προσπαθούν να την ονομάσουν εξέλιξη ενώ είναι απλά ανεμοδούρες τυχοδιωκτισμού.
Αποφεύγω, λοιπόν, το φιλοσοφικό εξελικτικό πλαίσιο της ανάπτυξης και προτιμώ να συζητώ με συγκεκριμένες αναφορές όταν χρειάζεται καθότι ένας ενήλικας φρονώ ότι αναλόγως των απόψεων, διακρίνεται από σταθερότητα η οποία ισχυροποιείται καθώς προχωράει στη μάθηση όλο και περισσότερων πραγμάτων, και άλλες τοποθετήσεις ενδέχεται να μετατοπίζονται μετά από αρκετό ατομικό ψάξιμο και όχι με την συμβολή κάποιου προπαγανδιστή, αν θέμε να ομιλούμε για ωριμότητα. Ένας σημαντικός παράγων είναι και ο νατουραλισμός αλλά ας μην το επεκτείνω περαιτέρω μιας και είναι εκτός θέματος.

Σε γενικές γραμμές, πάντως, συμφωνώ με τη σκέψη σου περί της λούμπας του αυθορμητισμού.

Υποσημείωση: Αν δεν κάνω λάθος, καθόσον πάει καιρός, ο Einstein στο βιβλίο του "Πώς βλέπω τον κόσμο" όπου ουσιαστικά είναι ένα συλλογικό βιβλίο ομιλιών του (κυρίως πολιτικού περιεχομένου), είχε αναφερθεί στην καταστρατήγηση των κανόνων. Όμως, σε ένα άλλο βιβλίο όπου πραγματευόταν τον τρόπο σκέψης του, νομίζω λέγεται "Σκέψου σαν τον Einstein" γίνεται αναφορά στη γνώση των κανόνων όπου εγκλωβίζουν την υπέρβασή τους. Η άγνοια ορισμένες φορές να βοηθούσε στην πιο ανώδυνη υπέρβαση.

 

Της μουρλής γίνεται από γιολοπεταλούδες... Που είναι και λογιώ-λογιώ... Τουλάχιστον μισή ντουζίνα φαμίλιες από τέτοιες μπεταλούδες κυκλοφοράνε κι εδώ κι αλλού και παντού...
Και δεν είναι που δεν θέλουν να το "δουν"... Δεν αντιλαμβάνονται καν το ρήμα βλέπω...
Ανάλογα με την φαμίλια, χρησιμοποιούν ή εκφράσεις ή "αγοράζουν" ανήκειν της μοδός, συνήθως από τα καλάθια στο τέλος της λαϊκής (όχι στην μέση)...
Μερικές φορές είναι και πολύ συγκινητικές επίσης...

 

Mε τη σειρά μου να σημειώσω πως και η δική μου απάντηση δεν ήταν ευθεία, αλλά μια κάποια απάντηση, συνδεδεμένη έστω κάπως με το θέμα του νήματος.
Με την ανοχή, ελπίζω, της νηματοθέτριας, κάποια σχόλια για τις σκέψεις που οδήγησαν στο προβοκατόρικο σχόλιο:

Καταρχήν συμφωνώ πως ο αυθορμητισμός χρησιμοποιείται συχνά ως δικαιολογία για να μην αλλάζουν τα κακώς κείμενα στη συμπεριφορά του καθενός.Δεν φταίει όμως ο αυθορμητισμός γι αυτό.Δεν εμποδίζει σε τίποτε το να επιθυμείς να μαθαίνεις και να γίνεσαι καλύτερος.Σε ¨υποχρεώνει¨ όμως να βγάζεις κάθε φορά προς τα έξω αυτό που πραγματικά είσαι και όχι αυτό που θάθελες να είσαι ή αυτό που θα σε κάνει αρεστό και αποδεκτό στον απέναντι.
Αλλά είπαμε:Ανθρώπινα πράματα,νοιώθονται, όπως έγραψε και κάποιος.

Το να είσαι ορθολογιστής δεν αποκλείει το να λειτουργείς αυθόρμητα,με την έννοια του να εκφράζεσαι ελεύθερα,δείχνοντας κάθε στιγμή αυτό που πραγματικά είσαι.Αυτό το τελευταίο στην πραγματικότητα κινείται στα όρια του ανέφικτου για όλους και συνήθως υφίσταται ως στόχος προς τον οποίο τείνεις.
Ενας αυθόρμητος ορθολογιστής μπορεί και πρέπει να χρησιμοποιήσει τον ορθολογισμό του για να ελέγξει τις συμπεριφορές του που κρίνει πως είναι δυνατόν να βλάψουν τους άλλους γνωρίζοντας επακριβώς τις συνέπειες των πράξεων του.Το πρόβλημα αρχίζει να υπάρχει όταν αρχίζει να προσαρμόζει τις συμπεριφορές και την έκφραση των ιδεών του προκειμένου να πλασάρει καλύτερα τον εαυτό του και να γίνει αρεστός στον περίγυρο.

Μιλώντας περί κοινωνικών τάσεων, θα έλεγα πως ζούμε στην εποχή του πολιτικώς ορθού. Οπου πάμπολλοι προσαρμόζουν συμπεριφορές και κυρίως εκφρασμένες ιδέες, έτσι που να ταιριάζουν με τα τρέχοντα ήθη και απόψεις,ακόμα κι αν οι ίδιοι βρίσκονται τελείως αλλού.Οι περί το bdsm τυρβάζοντες καταλαβαίνουν καλά τι εννοώ.

Σκέφτομαι επίσης πως αν δεχτούμε πως ο αυθορμητισμός δημιουργεί το κατάλληλο πλαίσιο για να ανθίζει η φαντασία(ίσως ως αναγκαία αλλά όχι ικανή συνθήκη),τότε είναι χρήσιμος τόσο στην Τέχνη όσο και στα μαθηματικά,για τα οποία είναι απαραίτητη η φαντασία.Θυμάμαι το σχόλιο του μεγάλου Γερμανού μαθηματικού Hilbert όταν έμαθε πως ένα φοιτητής του παράτησε τη σχολή για να ασχοληθεί με την ποίηση:Δεν είχε αρκετή φαντασία για να γίνει μαθηματικός.
Μία φαντασία που είναι απαραίτητη για να παραβιάσεις τους κανόνες σαν αρτίστας, όπως είπε και ο Dali που κατά τεκμήριο διέθετε μπόλικη.

 

Εχετε δίκιο στην γενική περιγραφή της λειτουργίας του ανθρώπινου εγκεφάλου που αναπαριστά σε αφαιρετικά μοντέλα αυτά που εισπράτει από τις αισθήσεις του. Αλλά πρέπει να έχει τουλάχιστον κάποια ερείσματα στην πραγματικότητα. Μέχρι πριν τον ψηφιακό κόσμο οι άνθρωποι είχαν ερείσματα, άλλοτε ισχυρά, άλλοτε σαθρά, άλλοτε συμπλήρωναν κατά το δοκούν. Στον ψηφιακό κόσμο όμως αυτά τα ερείσματα απλώς δεν υπάρχουν. Οπότε συχνά τα επινοούμε, παριστάνοντας ότι υπάρχουν, αυτό προσπαθώ να πω.

Το γιατί τα λόγια, πόσο μάλλον τα γραπτά ψηφιακά λόγια, δεν είναι ερείσματα στην πραγματικότητα θα άνοιγε μια συζήτηση ενδιαφέρουσα αλλά ακόμη πιο οφφ τόπικ - τα λόγια μπορούν να μην είναι πραγματικά ακόμη κι αν εκφέρονται από χείλη που στέκουν απέναντι μας, "σίγουρα το γνωρίζετε καλά αυτό", όπως θα λέγατε και σεις  

Θα σταθώ σε δυό σημεία για να βοηθήσω ίσως τον προβληματισμό:

Δεν καταφέρνω να φανταστώ π ρ ό σ ω π ο που να εκφέρει τα παρακάτω λόγια και να μου ηχήσουν διαφορετικά, να με οδηγήσουν στο να αντιληφθώ διαφορετικά τ η ν ά π ο ψ η που εκφράζεται με αυτές τις λέξεις:

"Γενικά μιλώντας, οι μαύροι είναι κατώτεροι από τους λευκούς, πράγμα που φαίνεται και από τους πολιτισμούς που ανέπτυξαν οι δύο φυλές, ξεκινώντας από περίπου ίδια βάση, στην προϊστορία"

"Γενικά μιλώντας, οι γυναίκες δεν έχουν την ίδια παραγωγικότητα με τους άνδρες ούτε αφοσίωση στην καριέρα, μια με την περίοδο, μια με τις γέννες, μια με την ενασχόληση με την οικογένεια, οπότε είναι λογικό να μην αμείβονται το ιδιο"

"Γενικά μιλώντας, τα παιδιά των μουσουλμάνων δεν μπορούν να πηγαίνουν στο ίδιο σχολείο με τα δικά μας, επειδή έχουν ανατραφεί συνολικά με μια διαφορετική κοσμοθεωρία - ας φτιαχτούν ειδικά σχολεία γι αυτά"

κλπ κλπ κλπ

Τα παραδείγματα είναι αδρά, απλά για να φωτίσουν τη σκέψη μου.

Το άλλο σημείο είναι αυτό:

Αν δεν μας νοιάζει (δλδ. δεν πρόκειται να πράξουμε με αυτό ως δεδομένο) όλα καλά. Το πρόβλημα με το αν οι υποθέσεις μας ελλείψει στοιχείων είναι αληθείς ή ψευδείς, εμφανίζεται όταν πράττουμε, επειδή ισχύει το γνωστό ρητό "αν ορίσεις κάτι ως πραγματικό, γίνεται πραγματικό στις συνέπειές του".

Δείτε και τους κινδύνους που περιέγραψε γλαφυρά ο @bumblebee παραπάνω  

Ομως, εγώ προσπάθησα να διαχωρίσω την "ανταλλαγή απόψεων" από την "συναλλαγή". Η συναλλαγή σε οποιοδήποτε επίπεδο (π.χ. εμπόριο, dating-club, κλπ.) είναι φυσικό να ζητά την γνώση του προσώπου, χωρίς αυτό να είναι κάτι αρνητικό, αφού το πρώτο βήμα κάθε συναλλαγής είναι η εγκαθίδρυση μιας κάποιας εμπιστοσύνης. Το ότι αυτό το φόρουμ πολλοί το αντιλαμβάνονται ως χώρο συναλλαγής πιθανώς εξηγεί γιατί ζητούν να γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα. Οσοι το βλέπουν ως συζητητήριο γιατί να ζητούν κάτι τέτοιο;

Επιμένω ότι στην ανταλλαγή απόψεων το ποιός γράφει δεν μπορεί να είναι κριτήριο για την αποτίμηση της άποψης. Είναι βέβαια μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να προβάλει κανείς τις προκαταλήψεις του για το πρόσωπο που φ α ν τ ά ζ ε τ α ι ότι την έγραψε και να αποφύγει να μπει στην ουσία της άποψης.

 

Επιτρέψτε μου εδώ μια παρέμβαση σχετικά με το αυθόρμητο, τον αυθορμητισμό, το κολάρο και την δημόσια εικόνα του slave.

Το διαβολικό ερώτημα της @MauveDelastrange (επέτρεψε μου αγαπημένη να αντικαταστήσω τον προβοκάτορα με τον διάβολο. Ο προβοκάτορας έχει Γκαιμπελικές αναφορές και μακριά από εμένα) φέρει στην επιφάνεια ένα πρόβλημα. Πρόβλημα που το απαντά κανείς πλέον παντού. Πρόκειται για τη γνωστή συμπεριφορά του χαζοβιόλη «Δεν μπορώ να λέω την γνώμη μου όπως μου βγαίνει από μέσα μου; Θα καταπιεστώ; Δημοκρατία δεν έχουμε;»

Αυτό το «δημοκρατία έχουμε και θα είμαι ο εαυτός μου» όταν το ξεστομίζει κάποιος μέσα σε ένα ολιγαρχικό και καταπιεστικό παγκοσμοιοποιημένο σύστημα σημαίνει πως είτε είναι πονηρός και επιβουλεύεται προβοκατόρικα ( εδώ πάει ο προβοκάτορας) την αξία και την έννοια της δημοκρατίας είτε είναι απλά ένας βλαμμένος που δεν αντιλαμβάνεται σε τι κόσμο ζει.

Εδώ θέλω να σταθώ και να κάνω μια προσπάθεια να ξεκαθαρίσω δυο έννοιες που πιθανών να έχουν ομογενοποιηθεί όπως πολλά άλλωστε μέσα στον εγκέφαλο του ανθρώπου του 21ου αιώνα.

Υπάρχει μια διακριτή και ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στο αυθόρμητο και το παρορμητικό.

Ως ικανός και δεινός αυτοσχεδιαστής που εργάζομαι με ομάδες ανθρώπων με σκοπό την σύσφιξη των μεταξύ τους δεσμών και σχέσεων έτσι ώστε να γίνει μέσα από το κοινό βίωμα κατανοητό πως νόημα ζωής είναι η συνεργασία και η αλληλεγγύη και όχι το ατομικό και το προσωπικό, γνωρίζω πως ο αυθορμητισμός είναι σημαντικός παράγοντας για να οδηγηθούν τα πρόσωπα σε έναν τέτοιο τρόπο σκέψης.

Το αυθόρμητο είναι μια ενέργεια που δεν παρακινείται από κάποιον άλλον αλλά εκδηλώνεται ενστικτωδώς χωρίς κανέναν υπολογισμό ή σχεδιασμό.

Το αυθόρμητο δηλαδή είναι η πρωτόλεια έκφραση της αυτονομίας.

Η παρόρμηση από την άλλη δεν είναι τίποτε άλλο από τη δυσκολία ανοχής απέναντι στο αίσθημα της ματαίωσης. Τα παρορμητικά άτομα δυσκολεύονται να αντισταθούν στις επιθυμίες τους και κατακλύζονται από θυμό όταν αυτές δεν υλοποιούνται στο «εδώ και τώρα.»

Όταν ζητήσεις σε αρχικά στάδια από μια ομάδα εν δυνάμει αυτοσχεδιαστών να λειτουργήσουν αυθόρμητα το πρώτο πράγμα που συναντάς είναι την ενσωματωμένη καταστολή που βίαια έχουν υποστεί οι άνθρωποι από τα θεσμοθετημένα όργανα του κράτους. Την θρησκεία, την εκπαίδευση και την οικογένεια.

Αντιλαμβάνεσαι πως οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν να λειτουργούν αυθόρμητα, δηλαδή είναι εκπαιδευμένοι στο να ετεροκαθορίζονται και όχι στο να αυτονομούνται.

Πως γίνεται αυτό; Μα φυσικά με την ανάπτυξη ενός εσωτερικού μηχανισμού αυτολογοκρισίας. Ποιος τον έχει φυτέψει; Μα φυσικά το κράτος και οι θεσμοθετημένοι μηχανισμοί του που πρεσβεύουν τον ετεροκαθορισμό.

Πως το σπας αυτό; Δημιουργείς ένα περιβάλλον ασφάλειας και εμπιστοσύνης μεταξύ των μελών της ομάδας, μια μήτρα, και τότε η αυτολογοκρισία σπάει και αναδύεται ο αυθορμητισμός. Τα πρόσωπα χαλαρώνουν, αφήνονται, είναι λαμπερά και αυθόρμητα.

Από την εμπειρία μου μπορώ να πω πως το αυθόρμητο είναι το αντίδοτο της παρόρμησης.

Ο αυθορμητισμός μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στην αυτονομία και άρα στην δημιουργία ενώ το παρορμητικό οδηγεί σε ναρκισσιστικά και εγωπαθή μοντέλα.

Στο M/s τώρα, γιατί για αυτό μιλώ πάντα ως βιωματική μου διαδικασία και όχι ως ένα αντικείμενο θεωρητικής μελέτης, η ενίσχυση του αυθορμητισμού του slave είναι σημαντική διαδικασία για την ανάπτυξη του, ως ενός αυτόνομου ανθρώπου που γνωρίζει ποιος είναι και δεν καθορίζεται από τις έξωθεν αυτόν σειρήνες αλλά έχει κεντράρει στον εαυτό του και στη θέση του.

Αντίθετα ένα παρορμητικό υπό, αυτό που ενδεχομένως αποκαλούμε και ως brat, δεν είναι τίποτε άλλο από ένα παραφουσκωμένο εγωιστικό και ναρκισιστικό πλάσμα που ή θα του σπάσεις τον τσαμπουκά ή θα το αφήσεις στην τύχη του να περιφέρεται στα φόρουμ και να αυτογελιοποιήται.

Η διαβολική σου παρέμβαση αγαπημένη @MauveDelastrange έχει σημείο αναφοράς πιστεύω όλα αυτά τα παρορμητικά υπό τα οποία ή δεν έχουν τύχει εκπαιδεύσεως έως τώρα ή έχουν λάβει ελλειπτική εκπαίδευση από «ερασιτέχνες».

Στο ερώτημα λοιπόν ενός υπό προς εμένα «δηλαδή δεν θα είμαι ο εαυτός μου; » και άλλα τινά παρορμητικά, εγωπαθή και ναρκισσιστικά η δική μου η απάντηση είναι πως «όσο είσαι κάτω από την δική μου την Κυριαρχία θα είσαι αυθόρμητο, δηλαδή πηγαίο, ειλικρινές και αληθινό, όμως σε ότι αφορά την δημόσια εικόνα σου και τον δημόσιο λόγο σου θα ελέγχεσαι απόλυτα από εμένα, και αν σου αρέσει, αν δεν σου αρέσει καλό δρόμο να έχεις.»

Η ενίσχυση του αυθορμητισμού του υπό για εμένα είναι το αντίδοτο στην παρορμητική, εγωπαθή και ναρκισσιστική του δομή.

Δεν έχω σκοπό καμίας αντιπαράθεσης με αυτή μου την τοποθέτηση τόσο με την εξαιρετική ανάλυση του @Stalker όσο και με την στοχευμένη διαβολική παρέμβαση της εμπρήστριας @MauveDelastrange , το αντίθετο και τα δυο κείμενα αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για εμένα έτσι ώστε να σκεφτώ και να ξεδιπλώσω την σκέψη μου δημόσια.

Iagos

 

 

Και πάλι δεν διαφωνούμε παρά στα σημεία.

Νομίζω ότι το bottom-line είναι ίσως το ότι δεν μπορεί κανένα *ένα* πράγμα να μας καθορίζει πλήρως.

Κανείς δεν μπορεί να είναι μόνο ορθολογιστής ή μόνο αυθόρμητος ή να έχει μόνο φαντασία.

Και ίσως και αυτό ήθελα να πω. Ότι απλά δεν πρέπει (πάντα κατά τη γνώμη μου) να ταμπουρωνομαστε πίσω από μια μόνο λέξη (=μια πλευρά του ποιοι είμαστε) και να μην αφήνουμε καμία άλλη πλευρά να εξελιχθεί.

Άρα και για να κλείσω αυτόν τον πολύ ωραίο διάλογο, και πάλι κατά τη γνώμη μου, στο μόνο που δεν μπορεί να χρησιμεύει ο αυθορμητισμός είναι στο να μας κλείνει σαν άτομα αντί να μας ανοίγει.

Χάρηκα πολύ που μιλήσαμε  

 

Συμφωνούμε και στο context και σε όλα. Όμως ως εκεί. Όχι αυθορμητισμός uber alles και ειδικά στο M/s. Αλλιώς τι νόημα έχει και η χρήση της λέξης πλαίσιο εν τέλει   .

Την καλημέρα μου!

 

Ύμπερ άλλες δεν παίζει, συμφωνώ, @MauveDelastrange επίσης ως άλλοθι σκλαβικής ατζαμοσύνης να μην παίζει.

Όσο ξανασκεφτόμουν το θέμα που άνοιξες, γιατί, πώς να το κάνουμε, απάντησα λίγο σύντομα, ζύγιαζα τα κατά του μη αυθορμητισμού, τα οποία βρήκα να είναι κυρίως ενοχές για την απόκλιση από ένα αντιλαμβανόμενο ως ιδεώδες, το οποίο μάλιστα μπορεί να είναι φορτωμένο με μη εκφρασμένες προσδοκίες και αυτό όλο να γίνεται βαρίδι και να μαζεύει πολύ άκλαφτο δάκρυ…

 

Πάσαν γλώσσα βασάνιζε.
Αριστοφάνης.
​

Είναι όμορφο να καθρευτίζεις τις σκέψεις σου μέσα σε ένα κείμενο. Να μπαίνεις στην διαδικασία να σκεφτείς μέσα απο ένα διάλογο. Να οργανώσεις το μυαλό σου, τις σκέψεις σου και να τις βάλεις σε μια σωστή σειρά έτσι ώστε ο αναγνώστης να σε καταλάβει αλλά και εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου. Ξεσκουριάζεις. Δουλεύουν τα γρανάζια του μυαλού σου κατ'αυτό τον τρόπο που δημιουργεί μια διαύγεια. Η μνήμη δεν μένει στάσιμη. Και ο "λόγος" καλλιεργείται και ομορφαίνει με την πρακτική του γραψίματος... Δεν είναι τυχαίο που οι συγγραφείς γράφουν συνέχεια για να μην χάσουν την μπάλα με το άθλημα...

Είμαι υπέρ της ελευθερίας του λόγου.

Σκεπτόμενη όμως το θέμα του νήματος αναρωτήθηκα αν θα επέτρεπα την απαγόρευση έκφρασης είτε γραπτού είτε προφορικού λόγου χωρίς την άδεια του.

Χωρίς να έχω εμπειρία πάνω επι του θέματός, απαντώ:

Ομολογώ οτι είμαι απο την φύση μου αντιδραστική και αρκετά aggresive.Η απαγόρευση αυτη θα με δυσαρεστούσε δις. Αφενός επειδή δεν γουστάρω φίμωτρο στην γλώσσα μου... αφετέρου επειδή θα με κάνει να αναρωτηθώ αν εκφράζομαι "αναπηρικά" ως προς τον λόγο. (Ας μου επιτραπεί αυτή η έκφρασή).

Η Δυσλειτουργία έκφρασης με εκφράζει απόλυτα. Είναι δύσκολο να αποτυπώσεις ότι "έπιασες" με τον νού. Χρειάζεσαι καθαρό μυαλό και καλή ψυχολογία. Διαύγεια και καλή οργάνωση του λόγου έτσι ώστε ο "συνομιλητής" σου να σε κατανοήσει απόλυτα.

Στο νήμα

Code:

Υποταγή κατ'ομοιότητα

που δημιούργησα εγώ η ίδια... η έκφραση μου ήταν ελλιπής. Η περιβόητη "γλάστρα" έγεινε δημοφιλής και βόλταρε σε όλα τα νήματα... on topic & off στολισμένη με διάφορες χρωματιστές κορδέλες... anyway...

Το λάθος μου εδώ ήταν ότι εγώ είχα στο νού μου οτι το νήμα θα τσουλήσει και θα εξελιχτεί όπως εγώ το είχα φανταστεί... και θα υπήρχε 2η τοποθέτηση απο μεριά μου όπου και θα εξηγούσα επιμελώς τι εννοώ με την λέξη "γλάστρα". Η γλάστρα έγεινε δημοφιλής... τα ερωτήματα ωστόσο αναπάντητα.

Για να μην ξεφύγω λοιπόν απο το θέμα σου... σε αυτή την περίπτωση θα ήταν θεμιτή η συμβουλή του Κ. Μιά δεύτερη άποψη δεν βλάπτει. Και φυσικά ούτε η 2η σκέψη.

Ως συμβουλή λοιπόν θα το δεχόμουν... ως απαίτηση θα με προβλημάτιζε όπως προείπα.

Εμπειρικά απαντώ εκτός πλαισιών bdsm για την δικιά μου επιρροή πάνω σε κάποιον:

Έχω απαγορεύσει συγκεκριμένο τρόπο έκφρασης διότι τον θεώρησα λάθος και φυσικά είχα επιχειρήματα. Ομολογώ οτι η υπακοή του μου χάρισε μια όμορφη ηδονή.


Ελπίζω να μην ξέφυγα πολύ απ'το νήμα σου  

Queen.

Υ.Γ @bumblebee clever τοποθέτηση. Attention!!! Δεν ανήκω στο φαν κλάμπ σου