Εις το όνομα του Πατρός

Δεύτερη αγαπημένη λέξη των "ψυ-" μετά τη λέξη Μητέρα, είναι η λέξη Πατέρας.

Ειδικότερα στην σαδομαζοχιστική συμπεριφορά, και ακόμη πιο ειδικά στην υποτακτική στάση, ο ρόλος του Πατέρα στην παιδική ηλικία (ως 13-15) αποκαλείται πολύ κρίσιμος.

Ακούω χρόνια αυτές τις "παπαριές" και θα ήθελα να με βοηθήσετε σε ένα μικρό γκάλοπ. Απευθύνομαι σε άτομα που δηλώνουν υποτακτικά, ανεξαρτήτως φύλου, ως προς την ψηφοφορία - τα σχόλια βέβαια είναι ανοιχτά σε όλους.

Οπωσδήποτε τούτη η άσκηση είναι για να ικανοποιήσει την περιέργεια μου (να χω κάτι να κοιτώ το επόμενο δεκαπενθήμερο που θα σαπίζω πάλι στις βρόχες του Βορρά) και κάθε συμπέρασμα που θα βγει θα είναι της αξίας: "Στο Λονδίνο βρέχει συχνά γιατί ο καιρός είναι βροχερός".

Indulge me!

Dream

ΥΓ. Τα στοιχεία αυτών που "ψηφίζουν" παραμένουν εσκεμμένα κρυφά.

 

DreamMaster,
απαντήσατε σε απορία που χρόνια με βασάνιζε. Σας ευγνωμονώ!
Κατάλαβα επιτέλους ότι στη Μάνη δεν βρέχει συχνά, επειδή ο καιρός δεν είναι βροχερός.

 

Φοβάμαι τους ανθρώπους με στολή . Τους αστυνόμους τους πρόσκοπους τους πυροσβέστες μέχρι και τους μαγείρους όταν φοράνε την ποδιά τους .
Ίσως γιατί στα πρώιμα μικράτα μου θυμάμαι τον πατέρα μου να τον τραβάνε στο αστυνομικό τμήμα «δια υπόθεσην του »
Μανολιό – μου έλεγε – «τώρα που θα λείπω εσύ θα είσαι ο άντρας του σπιτιού.» Είμανε δεν είμανε 4 χρονών.
Μέχρι τα δέκα μου μεγάλωσα με τον Παππού μου. Ένα ορεσίβιο αγριάνθρωπο που όταν τραγουδούσε έκλαιγαν και οι πέτρες .

«Ήντα μωρέ τσι ξανοίγεις τσι σαντέζες » Ήταν η πρώτη Του κουβέντα που θυμάμαι τότε που με έπιασε να διαβάζω «το τραστ του γέλιου» που τσούρνεψα από το καφενείο του Μπακγολού .
Ο Πατέρας μου ήταν του γυμνασίου και ο Παππούς μου του δημοτικού.
Μου έκανε εντύπωση πως ενώ ήταν χειμώνας , έβρεχε , οι δρόμοι γεμάτοι λάσπες , τα στιβάνια ντου ήταν αστραφτερά . Και μόνο μερικές σταγόνες βροχής έσταζαν από τα μουστάκια Του.
Ενηλικιώθηκα με τον Παππού μου πρόωρα -απότομα. Στα 8 μου δείξε πως «ξαμώνουν» με ένα «σμίθ εντ γουέσον » και πώς να αποστηθίζω μαντινάδες για τσι κοπελιές , πώς να «στήνω τέλι» και πώς να κάνω βόλιτα το μπεγίρι χωρίς να με ρίξει. Σ τα 8 μου παρίστανα τον καομπόι με αληθινό όπλο ( ρο λάμβδα όπως έμαθε χτες πως λέγετε ) .
Κατά τα άλλα ( όπως και ο ίδιος έκανε πριν από εμένα ) στην εφηβεία συγκρούστηκα με τον Πατέρα μου . Από εκεί (έπρεπε να) αρχίσει η επανάστασή και προσπάθησα να πάρω . Ήμουν αμούστακο και το μόνο που ζηλεύα ήταν το παχύ του μουστάκι. Κατά τ' άλλα, πίστευα πως έχω τη δύναμη να φέρω τα πάνω-κάτω, ν' αναποδογυρίσω τον κόσμο τη ζωή .
Μαλακίες ….. όταν γεράσω σαν άλλος Φάουστ θα πω «Κι’ ιδού εγώ, με τόσα φώτα, μωρός και βλαξ όσο και πρώτα»

Δεν ψηφίζω .Αποχή

 

Υπάρχουν δύο βέβαιοι δρόμοι προς την ακαταληψία και τον εγκλεισμό εις το ψυχιατρείον: η ψυχολογική ανάλυση και οι ψυχομετρικές έρευνες.
Στους αναξιοπαθούντες DreamMaster μπορείτε να παράσχετε μία και μοναδική υπηρεσία.
Ζητήστε από τον Χάϊνριχ να τους δανείσει το παιχνίδι του, εκείνο που κανάκευε και χαϊδολογούσε όταν έκλεισε τα οκτώ χρόνια. Το P38.
Το πιθανότερο είναι να το καταπιούν.
Ορισμένοι αδέξιοι, όμως, μπορεί να επιτύχουν καλύτερα αποτελέσματα.

 

ήταν εκεί, αλλά ήταν σαν να μην ήταν


χμ.. οταν σκεφτομαι τον μπαμπα μου, αυτο που θυμαμαι ειναι 2 πρασινα γελαστα ματια και μια φωνη..αχχχχ τι ερωτικη που μου φαινοταν τοτε.. (αυτα σε ηλικιες κατω των 5)

Μετα...ωσει παρων να το πω...στον κοσμο του να το πω.. ανωριμο να τον πω.. τελος παντων..μαλλον πολυ θυμο του ειχα (κι ισως του εχω) που δεν κρατησε το ρολο του..σπανια μιλαω γι αυτον και καποτε με ρωτουσαν φιλοι..Μπαμπα δεν εχεις? Πως δεν εχω. Ζει? Πως δε ζει.. μαζι με τη μαμα σου? Μαζι με τη μαμα μου.. Α καλα..απλα νομισαμε πως δεν εχεις γιατι ποτέ δεν μιλας γι αυτον..

Με θυμαμαι σαν τωρα την ωρα που πεθαινε.. 2 θαμπα πρασινα ματια να με κοιτουν με απογνωση(?) με φοβο(?) με ικεσια σαν να μου λεγε σωσε με(?)..ειλικρινα δεν ξερω..Το μονο που ξερω ειναι η δικη μου παγωμενη αντιδραση. Καθομουν ορθια και τον κοιταγα..παγωμενη, ακουνητη σαν να παιζα *στρατιωτακια ακουνητα αμιλητα κι αγελαστα*..

 

Απάντηση: Εις το όνομα του Πατρός

Η επιλογή :"ήταν εκεί,αλλά όταν το ήθελε η μάνα μου"

δεν υπάρχει...

 

Πολύ ευχαρίστως, Κύριε DreamMaster  

Αν θυμάμαι καλά από τότε που με απασχολούσε η οπτική των "ψυ", οι προϋποθέσεις που έβαζε ο Φρόυντ για την υγιή σεξουαλικότητα των γυναικών ήταν τρεις:

η μία ήταν να έχουν αποδεχτεί την ιδέα της ερωτικής διείσδυσης, η άλλη ήταν να έχουν μετατρέψει τον πατέρα τους από πρότυπο σε άνθρωπο, κάτι που ο Φρόυντ, υπεραισιόδοξα, τοποθετούσε χρονικά στο τέλος της εφηβείας και η τρίτη ήταν να έχουν συμβιβαστεί πλέον με τη μάνα τους.

Αυτά τα τρία τα έχω δεχτεί, όχι επειδή τα είπε ο Φρόυντ, αλλά επειδή απ ότι είδα στη ζωή μου έτσι ακριβώς ήταν.

Με το πατρικό πρότυπο μία γυναίκα μπορεί να έχει έναν ανοιχτό διάλογο επί πολλά χρόνια μετά την εφηβεία της.

Ο διάλογος αυτός μπορεί και συχνά είναι, ένας διάλογος έρωτα - μίσους.

Η επικοινωνία αυτή με το πατρικό πρότυπο, όχι τον ίδιο τον πατέρα, αλλά με αυτό που εκπροσωπεί ο πατέρας, μπορεί να βγαίνει με πολλούς τρόπους στην ερωτική προβολή μίας νέας γυναίκας.

Αν για παράδειγμα, έχει η ίδια απορρίψει το πατρικό πρότυπο, τότε συχνά έχει την τάση να προσελκύει μεν άντρες, αλλά όταν αυτοί φτάσουν σε κοντική απόσταση από την ίδια να τους συμπεριφέρεται απορριπτικά.
Αν αισθάνεται ότι την έχει απορρίψει το πατρικό πρότυπο, έχει την τάση να ερωτεύεται πάρα πολύ συχνά, σχεδόν όποιον συναντά.
Αν έχει συσχετίσει τον πατέρα της με την βία, τότε προκύπτουν πολλές και διάφορες παραλλαγές.

Όσο μία γυναίκα ωριμάζει ερωτικά, δηλαδή όσο εκτίθεται σε παρεμβάσεις άλλων αντρών πλην του πατέρα της, τόσο αποενοχοποιείται μέσα της η σχέση της με τον πατέρα της και το πρότυπο λίγο - λίγο παύει να είναι πρότυπο και μπαίνει στο άλμπουμ με τις οικογενειακές φωτογραφίες.

Στη θέση που πραγματικά του αναλογεί.

 

Δεν βλέπω καμία απάντηση που να καλύπτει το ρόλο του δικού μου πατέρα.
Οπότε δεν ξέρω τι να βάλω. λολ

Δεν είμαι βέβαιη πως συμφωνώ πως η θέση που αναλογεί στον πατέρα μου είναι στα άλπουμ.
Μάλλον είμαι βέβαιη πως διαφωνώ.  
Λατρέυω τον πατέρα μου, στα πρώτα χρόνια της ζωής μου ήταν και μητέρα, έμαθα τι είναι μητέρα όταν πλησίαζα να κλείσω 3 χρονών γιατί σπούδαζε η μαμά.
Τότε ήταν συνεχώς κοντά μου, παντού πηγαίναμε μαζί, στο νηπιαγωγείο όλα τα παιδιά όταν έκλαιγαν φώναζαν μαμά, εγώ φώναζα μπαμπά.

Στον πόλεμο του 74 και πάλι ήταν μόνος μαζί με μένα και τ αδέλφια μου γιατί η μαμά ήταν επίταξη σαν γιατρός που είναι.

Μετά ήταν μεγάλο διάστημα απών, όπως όμως εξάλλου ήταν και η μαμά. Ευτυχώς που υπάρχουν νταντάδες. λολ

Στην επόμενη φάση ήταν εκεί, νοιαζόταν, έδειχνε απίστευτη κατανόηση για κάθε πρόβλημα μου.

Θα έλεγα πως η σχέση μου με τον πατέρα μου πέρασε από τόσες πολλές διαφορετικές φάσεις που είναι αδύνατο να την τοποθετήσω σε μια από τις πιο πάνω απαντήσεις.
Κάποτε ήταν κέρβερος, κάποτε τρυφερός κ.ο.κ.

Με καταπίεζε η υπερβολική του πίστη στις ικανότητες μου, η πεποίθηση του πως εγώ μπορώ τα πάντα, φτάνει να το αποφασίσω.
Θα έλεγα πως μέχρι να με Πάρει Ο Κύριος μου, οι σχέσεις μας δεν ήταν ισορροπημένες. Οι καυγάδες έντονοι και συχνοί.

Τώρα έχουμε μια απίστευτα όμορφη σχέση, δεν αντιδρώ στις συμβουλές του, γιατί δεν νιώθω ούτε υποχρεωμένη να τις ακολουθήσω, ούτε όμως ενοχές επειδή δεν το κάνω.
Μιλάμε πολύ, δουλεύουμε μαζί και γενικά τον λατρεύω.

Οπότε με συγχωρείς DreamMaster, δεν μπορώ να βάλω μια τελίτσα δεν ξέρω που. Ελπίζω να βοηθήσει η πολύ μικρή περίληψη.  

 

Απάντηση: Εις το όνομα του Πατρός

Σε ζηλευω για την σχεση σου με τον πατερα σου lara[E-p]... O δικος μου πατερας ειναι δυστυχως σαν της zinnia... 

 

Κανε παιδιά να δείς καλό.

 

Απάντηση: Re: Εις το όνομα του Πατρός

           

Ο λαός λέει και το άλλο ΚύριεG : όπου δε δίνει ο θεός παιδιά,δίνει ο διάολος ανήψια !    

 

Re: Απάντηση: Εις το όνομα του Πατρός

Αναγκαστικά, θα χρειαστεί να επεκταθώ κάπως, γιατί ενώ δεν ήταν σκοπός μου, έδωσα ίσως λάθος μύνημα.

Θα πω μόνο, πως υπήρχε κάποια μεγάλη περίοδος της ζωής μου, όπου δεν ένιωθα τίποτα πέρα από άρνηση και απόρριψη και θυμό όχι μόνο για τον πατέρα μου αλλά και για τους δυό γονείς μου.

Αλλά, έρχεται πιστεύω μια στιγμή που απλά you have to let go.
Ότι έγινε - έγινε και δεν πιστεύω πραγματικά, να υπάρχει κάποιος φυσιολογικός γονιός που να μην αγαπά τα παιδιά του.
Μπορεί να μην κάνει ότι είναι καλύτερο γι αυτά κι ας το πιστεύει ή όχι. Μπορεί να είναι αδύναμος,΄να έχει ένα σωρό ελαττώματα κ.ο.κ.

Αλλά κάποτε ήταν κι εκείνοι παιδιά και ότι έμαθαν, αυτό έβγαζαν προς τα έξω.
Δεν πρόκειται εκείνοι να αλλάξουν ποτέ. Κι εμείς δεν θα είμαστε ποτέ πραγματικά καλά αν δεν συγχωρέσουμε και προχωρήσουμε.

Κάποτε διάβασα στις Ψευδαισθήσεις του Bach, πως είμαστε ελεύθεροι να διαλέγουμε άλλο παρελθόν, άλλο παρόν και άλλο μέλλον.

Κι αν θυμάστε στον Κύκλο των χαμένων ποιητών, ο Williams κάποια στιγμή τους ανέβασε όλους στις καρέκλες και τους είπε, πως κάποιες φορές είναι χρήσιμο να βλέπεις τα πράγματα από διαφορετική οπτική γωνία.

Κάπως έτσι κι εδώ.
Δεν μπορείς να αλλάξεις τα γεγονότα του παρελθόντος, όπως δεν μπορείς να αλλάξεις κανένα, πέραν του εαυτού σου και οι γονείς και οι πράξεις τους, έγιναν, τελίωσαν.
Εκείνο που μπορείς να αλλάξεις είναι ο τρόπος που τα κοιτάς και πως και πόσο τους επιτρέπεις να εμπλέκονται και να διαμορφώνουν το παρών και το μέλλον σου, επειδή επιλέγεις να τα βλέπεις μόνο από μια συγκεκριμένη γωνία.

Όταν ο πατέρας μου διαγνώστηκε με καρκίνο, αναρωτήθηκα, πόσο χρόνο να έχουμε ακόμη, κι αν πραγματικά θέλω αυτό το χρόνο να τον περάσω γεμάτη με εφηβικό θυμό και επίρριψη ευθυνών, αντί να επιλέξω να τα αφήσω πίσω μου, να αποδεχτώ πως έκαναν ότι νόμιζαν καλύτερο και ήταν μέσα στις δυνατότητες και ικανότητες τους και να φροντίσω, το χρόνο που μας απομένει, είτε είναι 5 είτε 10 είτε 20 χρόνια να ζήσω μέσα σε ειρήνη και να εκφράσω την αγάπη μου, προς τον άνθρωπο στον οποίο παρά τις αδυναμίες και τα λάθη του, μου χάρισε ζωή. Και στο κάτω κάτω, από τη στιγμή που είμαι ενίληκη, ότι κι αν έκαναν οι γονείς μου στο χέρι μου είναι να το διαμορφώσω όπως επιθυμώ, αν μου μείνει χρόνος και ενέργεια μετά από την επίρριψη ευθυνών (δικών μου ευθυνών όμως πλέον από τη στιγμή που μπορώ να το διακρίνω και μπορώ να το αλλάξω και δεν το κάνω) στους γονείς μου, για ότι θεωρώ εγώ πως έκαναν λανθασμένο.