Το φαίνεσθαι του είναι

Όσων αφορά το πρώτο ερώτημα, δεν μπορεί να απαντηθεί μονολεκτικά. Αν δεν ξέρεις ήδη έναν άνθρωπο, αρχικά σε έλκει η εμφάνιση, αυτό που βλέπεις. Μέχρι να τον μάθεις καλύτερα και να δεις αν ταιριάζετε.
Αν περιμένεις πρώτα όμως να γνωρίσεις κάποια, και τελικά καταφέρει και σε κερδίσει ο 'εσωτερικός της κόσμος', τότε θα είναι αργά δυστυχώς - θα έχεις μπει στο friendzone και θα είσαι το καλό παιδί που βλέπει μόνο σαν φίλο.
Δεν ξέρω πως πάει για εσάς τις γυναίκες. Εσείς μπαίνετε στο friendzone ? Εγώ έχω μπερδευτεί λίγο. Προσπαθώ να βρω τη κατάλληλη στιγμή και χρυσή τομή του να δείξω το ενδιαφέρον μου, μεταξύ του να χαρακτηριστώ "πέφτουλας", και να μπω στο friendzone.

Για το δεύτερο ερώτημα, πιστεύω λίγο και απ τα δύο. Εκφράζουμε στην εμφάνιση μας μέρος του πως νιώθουμε, αλλά προσαρμοζόμαστε και ενάντια στο είναι, γιατί έτσι επιθυμεί η κοινωνία, για να μη μας κακοχαρακτηρίσει.

Τώρα όσων αφορά την εικόνα, άσε με να σου πω μερικά πράγματα. Καταρχάς ας ξεκαθαρίσουμε τι εννοούμε 'εικόνα'. Κυριολεκτικά το λες, δηλαδή για την εμφάνιση που βλέπουμε, ή γενικά για το τι πιστεύουμε για το άλλο πρόσωπο ?
Όσων αφορά την εμφάνιση, θα σου πω κάτι που είχα διαβάσει στον ερωτικό διάλογο του Πλάτωνα... Φεύγει και πάει στο μεταφυσικό. Οι ψυχές μας λέει πριν έρθουν και μπουν σε ένα σώμα εδώ στη Γη, ζουν στον Αιθερικό Κόσμο, στο φυσικό κόσμο των πνευμάτων, των ψυχών, των θεών, κτλπ. Εκεί λέει οι ψυχές ίσως δουν ένα θεό/α. Και κάποια στιγμή όταν μπαίνουν σε σώμα υλικό στη Γη, απ' το σοκ παθαίνουν αμνησία και ξεχνάν τα περισσότερα από όσα βίωσαν εκεί. Αλλά όσο ζούμε, τίνουμε να βρίσκουμε ελκυστικούς εμφανισιακά, τους ανθρώπους εκείνους που εμφανισιακά μοιάζουν περισσότερο με το θεό/α που είδαμε στο Αιθερικό Πεδίο.

Τώρα θα πω και κάτι ακόμα. Όταν ερωτευόμαστε και ξέρουμε λίγο έναν άνθρωπο, τίνουμε αυτά που δεν ξέρουμε για αυτόν, τα κενά, να τα συμπληρώνουμε με τη φαντασία μας, και να ωραιοποιούμε, να εξιδανικεύουμε, ενώ στα αρνητικά δε δίνουμε και τόση σημασία.
Και είναι όταν ο έρωτας αρχίσει και περνά (μιας και είναι μια παροδική κατάσταση ημι-μαστούρας, ο έρωτας αλλάζει το τρόπο που αισθανόμαστε και σκεφτόμαστε) αρχίζουμε και βλέπουμε τα αρνητικά για αυτό που είναι. Τότε, είτε αρχίζουν οι καβγάδες και τελικά ο χωρισμός, είτε δεχόμαστε το άνθρωπο που έχουμε με τα αρνητικά του.

Τέλος έχε υπ' όψιν πως τα φαινόμενα αρκετά συχνά απατούν. Κάποιος μπορεί να φαίνεται λεβένταγας και να είναι γατάκι από μέσα, και άλλος να φαίνεται γατάκι και να είναι λέων μέσα του.

 

Φήμες!  

 

Αχ αυτό το ρημάδι το friendzone! Το χειρότερο είναι πως πολλές φορές, τις περισσότερες αν τύχει και γίνει κάτι τέτοιο, και το μαρτυρήσεις, κινδυνεύει και η ίδια η φιλία. Αλλάζει και ο τρόπος που σε βλέπει και η άλλη/ος, και... μπορούν να συμβούν δυσάρεστες συνέπειες.  

 

Είναι δύο έννοιες που θα έπρεπε να είναι απολύτως συμβατές το ότι είναι αντίθετες σημαίνει ότι δεν έχουμε καταφέρει να ταιριάξουμε το μέσα μας με το έξω μας, ούτε καν να το αποδεχτούμε.
Δυστυχώς τις περισσότερες φορές ούτε καν να το παραδεχτούμε το ποιοι πραγματικά είμαστε.
Μας έχουν μεγαλώσει με "φαίνεσθαι"
Μην κάνεις αυτό γιατί θα πουν εκείνο, μην πεις το άλλο γιατί θα σε χαρακτηρίσουν κλπ κλπ και κάπως έτσι γινόμαστε ενήλικες εμποτισμένοι στα πρέπει και στα μη και κάπου έχουμε θάψει και ξεχάσει το ποιοι πραγματικά είμαστε.
Κι αντί να δουλεύουμε ώστε να ενδυναμώσουμε το είναι μας και να μπορούμε να υποστηρίξουμε την ίδια μας την ύπαρξη και να ξεχωρίζουμε την ήρα από το σιτάρι (αναφορικά γι αυτούς που δεν μας αποδέχονται για το ποιοι είμαστε) κολυμπάμε στην ανυπαρξία και δουλεύουμε με σθένος για το χτίσιμο μιας εικόνας εντελώς ασύμβατης με την πραγματικότητα μας αλλά είμαστε πολύ ευχαριστημένοι που το πλασματικό "είναι" που χτίσαμε ταιριάζει στα θέλω της κοινωνίας που ζούμε (ή στα θέλω που εμείς νομίζουμε και είμαστε οκ με αυτά, ώστε να ξυπνάμε το πρωί και να βγαίνουμε έξω)
Ο χαρακτήρας και τα ψυχικά χαρίσματα έχουν κάπου χαθεί στους περισσότερους κάτω από τα μούσκουλα του γυμναστηρίου, τα ντεκαπάζ του κομμωτηρίου, τα ρούχα της μόδας κλπ κλπ
Κι έτσι πορευόμαστε έχοντας εκπαιδεύσει το μάτι στο να εστιάζει στο τι είναι "ωραίο", συμβατό ή ιδανικό.
Κι όταν συναντήσουμε έναν άνθρωπο καθάριο μέσα έξω μας ξενίζει, δεν ξέρουμε πως να το διαχειριστούμε, μας φοβίζει ή τον απορρίπτουμε χλευάζοντας πολλές φορές την πραγματικότητα του γιατί είναι πιο εύκολο αυτό από το να κοιτάξουμε το δικό μας κενό.

Τίποτα δεν θα έπρεπε να βαραίνει μέσα μας αναφορικά με τις επιλογές μας, γιατί ο άνθρωπος που είναι εσωτερικά όμορφος αντανακλά αυτή την ομορφιά και έξω ακόμη κι αν δεν είναι το μοντελάκι που μας έχει εντυπωθεί από τις διαφημίσεις.
Καμία προσαρμογή δεν χρειάζεται να γίνει.
Κοιτάς τον άλλον μέσα στα μάτια, νιώθεις, διαισθάνεσαι, και προχωράς.
Αν κάτι δεν σου κάθεται καλά ακόμη κι αν όλες οι προδιαγραφές είναι σύμφωνα με τα πρέπει, και το πιάσαμε λαβράκι αργά ή γρήγορα αυτό που διαισθάνθηκες και το πέταξες στη γωνία έναντι του φαίνεσθαι θα βγει στην επιφάνεια. Κι αν έχεις το σθένος θα σηκωθείς και θα φύγεις κάνοντας τον απολογισμό σου, αν πάλι δεν το έχεις θα συνεχίσεις σε μια σχέση ζώντας μια μίζερη ζωή φτιάχνοντας στο νοητικό σου παραμύθια για να μη βλέπεις την πραγματικότητα.

Γιατί αν νομίζουμε ότι τα κριτήρια επιλογής μας είναι αντικειμενικά είμαστε πολύ γελασμένοι. Στην πραγματικότητα έλκουμε ότι είμαστε. Απλά πολλές αυτό που είμαστε δεν το γνωρίζουμε καν.
Υπάρχει ένα βιβλίο που λέγεται "Όμοιος ομοίω ζευγαρώνει" διαβάστε το  
Είναι τόσοι πολλοί οι παράγοντες σε κάθε στιγμή της ζωής μας που μπορούν να παίξουν ρόλο στην επιλογή του συντρόφου μας που θα μπορούσαν να υπάρχουν χιλιάδες συνδυασμοί σχετικά με τις επιλογές μας πραγματικά.
Από το με τι διάθεση ξύπνησα σήμερα το πρωί, πως είναι η υγεία μου, αν ήταν καλή η μέρα στη δουλειά μου, αν τσακώθηκα με τη μάνα μου, υπάρχουν τόσα προγράμματα που τρέχουν στο υποσυνείδητο μας και ενεργοποιούνται κάθε φορά που υπάρχει κάποιο ερέθισμα και μας κάνει τον άνθρωπο που είμαστε τη κάθε στιγμή. Οπότε ότι δεδομένα κι αν έχουμε για τον ιδανικό σύντροφο μπορεί να πάνε άπατα τη στιγμή που θα έρθουμε σε επαφή με τον υποψήφιο σύντροφο μας.
Σαφέστατα παίζουν ρόλο και η ηλικία μας, η εμπειρία μας, οι πόνοι μας και τι κατάλοιπα μας έχουν αφήσει αν δεν τους έχουμε επεξεργαστεί κλπ
Οι περισσότεροι δυστυχώς επιλέγουν το φαίνεσθαι γιατί έτσι είναι ο κόσμος που ζούμε, τώρα το πόσο θα κρατήσει αυτό .....
Πολλές φορές κάποιοι απλά είναι τυχεροί και το φαίνεσθαι κρύβει από πίσω κι ένα καλό είναι, οι άλλοι ναι βγαίνουν προς αναζήτηση του επόμενου γιατί όποιος διαλέγει με το φαίνεσθαι κολυμπάει λίγο στα ρηχά όσο κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε.

Τι χώρο τελικά καταλαμβάνει μέσα μας το είναι και τι το φαίνεσθαι? Τόσο όσο εμείς επιτρέπουμε στο κάθε ένα από αυτό ... και αν μας αρέσει να πίνουμε νερωμένο το κρασί μας.
Και μην ξεχνάτε ....

 

 

Η γιαγιά μου μού είχε δώσει μία συμβουλή κάποτε.
''Πρόσεχε τι εύχεσαι κοριτσάκι μου, τι λέξεις βγαίνουν από το στόμα σου και τι σκέψεις κάνεις''.
Δεν είχα καταλάβει τι εννοούσε όταν μου το είπε, το κατάλαβα πολύ αργότερα, ευτυχώς όχι πολύ αργά...
Ξαναδιάβαζα την ατάκα σου και την θυμήθηκα.

 

Ευτυχώς τότε που δεν είμαι κοριτσάκι αλλά ολόκληρη γαϊδούρα και ξέρω τι λέω και τι σκέφτομαι.