Δημόσιος λόγος μετα κολάρου: Περιορισμός, αυτοπεριορισμός ή απλά not me?

Με τις υγιές σας και με τις επιλογές σας και πάντα να περνάτε καλά και πιο καλά από καλά στην επικράτειά σας  

Είναι αλήθεια, το βαριούνται όλοι  

 

Ανεξαρτήτως του τρόπου που διαμορφώνεται όμως ,και διαμορφώνεται ασφαλώς υπο την επίδραση των παραγόντων που η Μωβ ανέφερε και μερικών ισως ακόμη, άποψη ο καθένας δικαιούται να έχει και να την εκφράζει , όσο τουλάχιστον δεν βρίσκεται σε καθεστώς ασύμμετρης σχέσης τύπου @angel42.
Η απορία, γιατί αυτό είναι μεμπτό , παραμένει.

 

Ο καθένας μπορεί να κάνει ότι γουστάρει και αγαπάει.
αυτό επίσης τον προσδιορίζει.
αν εχεις λοφίο μπορείς να είσαι παπαγάλος. και καλά κάνεις. αλλά αρκούδος με λοφίο δεν γίνεται να ισχυριστείς οτι είσαι.
υπαρχουν κ που βαριουνται ή δεν γουσταρουν να ελέγχουν τον λογο ή την σκέψη των υ. και καλά κανουν. κ που τους απαγορεύεται αυτό γιατί δεν εγκρίνεται απο υ, δεν υπαρχουν.

 

Στο Forumικό γίγνεσθαι ( αφού μάλλον είναι άλλη διάσταση σε σχέση με τις υπόλοιπες ) Κ πλησιάζει υ ή τούμπαλιν. Chatιάζουν/pmιάζουν, άϊντε μιλάνε στο τηλέφωνο, συνευρίσκονται ζωντανά 1, 2, 10 φορές. Την εντέκατη φορά που συναντιούνται, Κ λέει στο υ : από δω και στο εξής ότι γράφεις στο forumε ( οπουδήποτε αλλού δεν μας ενδιαφέρει, για να μην βγούμε κι εκτός θέματος ) ή αν και όταν γράφεις στο forumε, θα περνάει απ' την έγκριση μου ( με τις κατάλληλες προσθαφαιρέσεις ). "Διάολε" ( τρόπος του λέγειν ), αν το κρίνω σκόπιμο ή με καϋλώνει ή επειδή έτσι μου γύρισε ο οφθαλμός, θα γράφεις μόνο ότι σου υποδεικνύω εγώ. Το υ της υποθέσεως ( γιατί περί υποθέσεως πρόκειται ) αρνείται, φορά το καπελάκι του στραβά και λέει στο Κ, άντε γειά χαρά.

Σ' αυτήν την περίπτωση, θα ήταν μονάχα το υ, γιαλαντζ(υ)? Θα ήταν το Κ γιαλαντζί? Θα ήταν και τα δυο γιαλαντζί? Ή παίζει να μην ήταν και κανένα απ' τα δυο, αλλ' απλά να μην ταιριάζαν τα χνώτα τους?

* Τα περί επιλογής τόσο από μεριάς Κ όσο και από μεριάς υ, πριν μπουν σε "στενό/χαλαρό" / πείτε το πως θέτε πλαίσιο, τα περί κόκκινων γραμμών, τα περί συναίνεσης, τ' αφήνω ηθελημένα να βόσκουν ήσυχα και ήρεμα αλλού. Σίγουρα έγραψα - για πολλοστή φορά - για το κουβέντα να γίνεται. Έτσι κι αλλιώς, "τοίχος" εγώ, τοίχος και οι άλλοι.
Αν μη τι άλλο, σ' αυτό έχουμε το ίδιο δικαίωμα όλοι μας, στα "σκαλώματα" μας, όπως και στ' όποιο "γούστο" θ' αντλούσαμε από δαύτα.  

 

Μα ακριβώς αυτο σκεφτόμουν!
Δεν γίνεται βρε παιδί μου ένα τσεκαρισμα συμβατότητας στην αρχή; Γουρούνι στο σακί θα πάρουμε; Κ ναναι κι ό,τι ναναι;

 

Μου υποσχέθηκα, να μην ξεφύγω άλλο. Έτσι κι αλλιώς, τι είχες Παντελάκη μου, τι είχες Παντελή μου.
Μετά, που και που έβαζα χέρι στην σ(υ)ντροφο μου, για μαλθακίες του είδους ( τουτέστιν, "γύρισμα οφθαλμών" για μια ιστοσελίδα ).
Είπα έστω και στα γεράματα, να προσπαθήσω να μην είμαι "Δάσκαλε που δίδασκες" κουτουλού κουτουλού.
Όχι γιατί κάνει Κ, αλλά γιατί μάλλον είναι έξυπνο, για μένα και για κανέναν άλλο.

Τέσπα, είναι άσχημο να κάνεις χαλάστρα σε παιχνίδια που ούτε καταλαβαίνεις, ούτε σ' αφορούν. ( Και καλά αυτοκριτική που κάνω. Αφού πάρε το από δω, σούρε το από κει, τις παραπιές μου τις έγραψα. Και δεν με υποχρέωσε κανείς ).  

 

Απ τη στιγμή που ένα υ εισέρχεται σε μία σχέση ανταλλαγής ισχύος/ασυμμετρία δεν παραχωρεί κι αυτό το δικαίωμα; Το αν θα το χρησιμοποιήσει ή όχι ο/η Κ δεν έγκειται στην δική του ευχέρεια, διάθεση, επιθυμία, ιδιοσυγκρασία κλπ; Αν επιθυμεί ορισμένο έλεγχο γιατί να μπει στην διαδικασία μιας D/s ή M/s σχέσης;
Έχω δει πολλά παλιά νήματα με υ ή σ να γράφουν χαρακτηριστικά «κατόπιν αδείας του/ης Κ μου». Δεν είναι κάτι που συμβαίνει τώρα, λογικά (; ).
Η ουσία είναι ποιανού προϊόν είναι ο λόγος ή ότι λόγω της φύσης των σχέσεων αυτών, ο λόγος κάποια στιγμή μπορεί να βρεθεί σε έλεγχο, πολλές φορές χωρίς καμίας πρώτιστης γνωστοποίησης κι αυτό να πρέπει να κρούση σήμα στο υ πως πρέπει να είναι σίγουρο για την σχέση που συνάπτει με τις όποιες «συνέπειες»;

 

για να μην αναλισκώμεθα σε υποθέσεις θα επιχειρήσω μιά διευκρίνιση:
αν καταλήξουν δυο άνθρωποι οτι δεν το θέλουν ή το θέλουν αλλιώς, δεν θα το κάνουν ή θα το κάνουν αλλιώς.
αν το κάνουν αλλιώς αλλά συμφωνήσουν οτι πρέπει να το ονομάσουν εξάπαντος αρκούδα με λοφίο προκαλούν συγχύσεις.
τι κακό έχει ο παπαγάλος;

 

Χρησιμοποιείστε εκείνο το άλλο παράδειγμα με τα χρώματα κι εκείνο είχε πλάκα!

 

αρκεστείτε σε υποθέσεις.

 

Παρόλο που ολίγον τι framed η ερώτηση θα κάνω μια απόπειρα να απαντήσω.

Έχω ξαναδηλωσει τεράστια φαν του τρίτου νόμου του Νευτωνα. In that sense η απάντηση μου ναι φυσικά.

However. Στο M/s μεταξύ δύο συναινουντων ενηλίκων φυσικά και όχι.

Και αυτές οι δύο απαντήσεις μου ισχύουν ταυτόχρονα ο,τι και να λέει ο Pauli.

Ελπίζω να σε κάλυψα.

 

Μιλάμε για υ εδώ ή για σ; Γιατί μπερδεύτηκα. Γιατί αν μιλάμε για διαφορετικά στάτους πρέπει να τα προσεγγίζουμε και διαφορετικά.

Τα υ απο όσο ξέρω εγώ μπορούν να έχουν κόκκινες γραμμές (όχι με το παραμικρό για να σας προλάβω αλλά εκείνες που τις έχει σκεφτεί καλά και τις θεωρεί σημαντικές για την υπόσταση του και ξέρει ότι αν ξεπεραστούν κάτι θα χαλάσει στη συνταγή). Οι κόκκινες γραμμές λοιπόν δεν είναι μόνο για πρακτικες όπως το πόσες ώρες μπορώ να με σαπίσεις στο ξύλο(απλό παράδειγμα) ή κάτι προφανώς πιο ακραίο από αυτό, αλλά και για θέματα χαρακτήρα. Πχ. Ένα υ μπορεί να πει δεν θέλω να επηρεάζει ολο αυτό τις σχέσεις μου με την οικογένεια και τους φίλους μου. Συνήθως πολύ σεβαστό αυτό από τους Κ.
Έτσι λοιπόν μπορεί να θεωρεί ότι η έκφραση λόγου είναι κάτι θεμελιωδώς σημαντικό και να το θέσει ως κόκκινη γραμμή. Μία χαρά λοιπόν μπορεί να τεθεί ως ζητούμενο και από το υ. Εξ'αρχής και ξεκάθαρα. Απο εκεί και έπειτα αν ο Κ δεν συμφωνήσει το υ αποχωρεί (ή ο Κ αποχωρει αν θέλετε για να "ακουστεί" καλύτερα στα "αυτιά" ορισμένων) και καταλαβαίνουν και οι δύο ότι δεν υπάρχει συμβατότητα.
Γιατί οι βασικές κόκκινες γραμμές οφείλουν να είναι σεβαστές και ξεκαθαρες και μπορούν να υπάρχουν σε μία Κ/υ σχέση.

Τα πράγματα γενικά είναι πιο περίπλοκα συνήθως από το-σε διαλέγω για υ μου και κόψε το κεφάλι σου να κάνεις ό,τι σου ζητήσω.