Δημόσιος λόγος μετα κολάρου: Περιορισμός, αυτοπεριορισμός ή απλά not me?

Για να παραμείνω εντός θέματος, θα ήθελα να προσθέσω την εξής, κατά την άποψη μου, ενδιαφέρουσα παράμετρο που ανοίγει το αρχικό ερώτημα, χωρίς να το βιάζει. Παρατηρώ πως εστιασαμε σχεδόν αποκλειστικά στο σκέλος δυπροσωπιας. Υπάρχει όμως και "αυτολογοκρισία" που είναι κάτι διαφορετικό. Θεωρώ πως σχεδον κάθε υποτακτική, ξεκινώντας από μια απορία εξωτερικη- που αφορά τρίτο υποτακτικό πρόσωπο, μπορεί να εσωτερικευσει την απορία και να ανακαλύψει πολλά θαυμαστά πραγματάκια για τον ίδιο της τον εαυτο.  
Όσο αφορά την συνδιαλλαγή, γμτ. θυσιαζω εύκολα την πρόθεση ανταλλαγής σωματικών υγρών σε ετούτο δω το πλαισιο, ο συλλογισμός σας όμως με αναγκάζει να παραιτηθώ σχεδόν από την δυνατότητα να κάνω διάλογο, που μου κάνει και για διείσδυση και τρελή καυλα έχει.. Δεν είναι κρίμα να είμαστε αναγκασμένοι να μείνουμε στην αυτοικανοποιηση των παράλληλων μονολόγων;   

 

Ειναι παγια θεση μου πως αν πηγαιναμε καλα, αυτο το νημα θα ηταν παντελως αχρειαστο  

 

τα πράγματα είναι όντως πιο περίπλοκα, όπως σωστά υποθέτετε. τα όρια δεν είναι όροι. ο όρος εξασφάλισης ακινησίας, η εκ προοιμίου απαίτηση εγγύησης διατήρησης της "θεώρησης", υποσκάπτει κάθε είδους σχέση, πολύ περισσότερο την ασύμμετρη. δεν συσχετίζεται κάποιος για να παραμείνει ως να μην συσχετίστηκε. όροι περιγράφονται σε εμπορικές συμφωνίες, και σε συμφωνίες ή συνομολογήσεις περιορισμένης κοινής στόχευσης.

 

Η ελευθερια του  
Το Π στο Προσωπο παντα με κεφαλαιο, ειναι θεμα αρχης για μενα  

 

Δεν διαφωνώ ότι τα όρια μπορεί να γίνουν μεταβλητά με τον καιρό, οι άνθρωποι αλλάζουν από μόνοι τους, οι σχέσεις τους αλλαζουν και οι κόκκινες γραμμές μιας ασύμμετρης σχέσεις με τις κατάλληλες συνθήκες μπορούν να μετατραπουν αλλά αν ο/η υ έχει θέσει μία κόκκινη γραμμή από την αρχή και αυτή έχει γίνει δεκτή τότε διατηρεί το δικαίωμα της να μην την αλλάξει και πότε. Αυτή είναι η έντιμη προσέγγιση τουλάχιστον για εμένα.

Και στο βδσμ απο όσο τουλάχιστον ξέρω οι αρχικες συμφωνίες, τα ξεκαθαρισματα, τα όρια και η τήρηση αυτών έχουν μεγαλύτερη σημασία από ότι στις βανιλοσχεσεις. Το πάμε αντίθετα τώρα;

 

Συμφωνω 1000%  
Και για μενα ο αυθορμητισμος ειναι μια υπερτιμημενη καραμελα...

Μιλανε ολα μαζι και η συνισταμενη αυτων.
Αλλα εμεις, εγω, ειμαι κατι παραπανω απο αυτο, ειμαι αυτη που τα παρατηρει ολα αυτα, τα αξιολογει, χαμογελα, με μουτζωνει (συχνα και τα 2 μαζι), ριμπουταρει, κανει 100 φορες τα ιδια και παλι απο την αρχη, για τη 1 φορα, την 101η ή και τη 1001η που θα το κανω λιγο καλυτερα, λιγο περισσοτερο, λιγο πιο "μπροστα"  

 

θα υπογραμμίσω την κομβική διάκριση μεταξύ ορίων και όρων, καθώς και την εξ ισου κομβικη διάκριση μεταξύ συμφωνίας και συναίνεσης. είναι καθοριστικής σημασίας.

 

Δεν είμαι ούτε βαθύς γνώστης των πραγμάτων, ούτε ειδικός. Κι εμένα μου δημιουργούνται πολλές απορίες και σίγουρα κατανοώ πως υπάρχει ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στην πορεία μιας/ενός υποτακτικής/ου και στην πορεία μιας/ενός σκλάβας/ου. Αλλά αυτό που εντοπίζω είναι πως οι δύο σχέσεις έχουν έναν κοινό παρανομαστή, κι αυτός ονομάζεται ασυμμετρία, άσχετα αν εκδηλώνεται και χτίζεται με διαφορετικό τρόπο και δεδομένα.
Φαντάζομαι πως μιλάμε για σχέσεις που έχουν μία συνοχή και συνέπεια στον χρόνο κι όχι σχέσεις που βρίσκονται στην αφετηρία τους και μιας και οι σχέσεις είναι δυναμικές κι όχι στατικές, κάποια δεδομένα αλλάζουν στην πορεία του χρόνου.

Όλοι έχουν κόκκινες γραμμές, αναμφίβολα κι όχι μόνο τα υ/σ αλλά και τα Κ.
Σε τι διαφέρει ο έλεγχος οργασμού απ' τον έλεγχο της έκφρασης του λόγου σε μια σχέση Κυριαρχίας/υποταγής; (Αναρωτιέμαι σκεπτόμενη ως παράδειγμα)
Ο έλεγχος μπορεί να αφορά την δομή του λόγου κι όχι τον λόγο ως ιδέα. Μπορεί να ζητηθεί σε μία υ να μάθει να είναι πιο περιεκτική στον τρόπο γραφής της και να μην πλατιάζει γιατί ενδεχομένως να επαναλαμβάνεται. Μπορεί να ζητηθεί να στοιχειοθετεί το λόγο της ορθότερα, μπορεί να ζητηθεί να διορθωθεί η σύνταξη και τα ορθογραφικά. Παύει ο λόγος/η ιδέα/η σκέψη/τα συναισθήματα να είναι της υ επειδή ελέγχεται ως αποτέλεσμα; Κομματιάζεται ή συρρικνώνεται; Ο λόγος έχει μεγάλη αξία για την ιδέα που φέρει, η έκφραση αυτού είτε προφορικά, είτε γραπτά διαμορφώνεται, βελτιώνεται και φυσικά κατακρεουργείται κιόλας κατά περίπτωση.
Ποιος το ξέρει όμως; Ποιος το κρίνει αν όχι η ίδια;
Φαντάζομαι πως ένας Κυρίαρχος, πάνω απ' όλα υγιής με σώας στας φρένας, δεν θα κατακρεουργούσε ποτέ τον λόγο/την ιδέα/σκέψη της υποτακτικής του αλλά έχει το δικαίωμα (μιας κι εκείνη το έδωσε -ελέω επιθυμίας ασυμμετρίας-) να προβεί στις όποιες παρατηρήσεις αυτού, Αν το επιθυμεί. Αν είναι να ζητήσει άδεια για να το κάνει ή θα πρέπει να το γνωστοποιεί κάθε τρεις, να πέφτει πάνω σε περιορισμούς, για τι είδους σχέση μιλάμε και για ποια δυναμική;

 

μιλάς με γρίφους ...γερόντισσα!  
η Καζαντζακική του ελευθερία;

 

Μετα απο πολυ κοπο και παρα πολυ σηχτηρι (παρα πολυ ομως   ) θα πω οτι η εντιμη προσεγγιση (προς τον εαυτο μου, χεσε τον οποιονδηποτε Κ - παρντον μαι φρεντς-) ειναι το "δεν ξερω την τυφλα μου τι ειναι οριο μου και τι οχι, ειμαι ΕΔΩ γιατι πιστευω οτι υπαρχει καποιος που μπορει να μου δειξει καλυτερα τα ορια και τον εαυτο μου".
Και θα διαφωνησω, τα ξεκαθαρισματα ειναι για τις βανιλοσχεσεις, ΕΔΩ καλυτερα να γινεις tabula rasa  

 

Οχι βεβαια  
Καλο το τσιτατο του Καζαντζακη αλλα λιγο, πολυ λιγο...

 

Ε, πες ντε, μ 'έσκασες!