Η πτώση.

Τον τελευταίο μήνα, για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να καταλάβω, έχει κάνει ένα τρελό καμ μπακ το παρελθόν μου.
Γενικά με το παρελθόν μου δεν έχουμε κανένα θέμα, ίσα ίσα θα έλεγα.

Οι άνθρωποι όμως που επέστρεψαν μέσω αυτού του πραγματικά πανηγυρικού καμ μπακ δεν ήταν οι ίδιοι. Και δεν ήταν απλά διαφορετικοί, ήταν ακριβώς το αντίθετο από αυτό που θυμόμουν. Ή αυτού που νόμιζα ότι ήταν. Δεν είναι ξεκάθαρο...
Άνθρωποι που με έμαθαν πράγματα και με κάποιο τρόπο με μεγάλωσαν.

Δεν ξέρω. Σοκαριστηκα. Και το σημαντικό δεν είναι τόσο ότι σοκαριστηκα αλλά ότι με έπιασε μια μανία να ψάξω μέσα μου μήπως η επιρροή αυτών των ανθρώπων, που τελικά δεν ήταν αυτό που νόμιζα, είχε αφήσει τίποτα περίεργες ρωγμες που δεν είχα παρατηρήσει.

Σας έχει τύχει να κοιτάξετε προς τα πίσω και να δείτε ότι κάτι ή κάποιος δεν ήταν όπως το θυμοσασταν;

Εάν κάποιος σημαντικός για εσάς πέσει στα μάτια σας, σας επηρεάζει αυτό και αν ναι πως;

Θεωρείτε ότι αυτή η πτώση αφήνει μεγαλύτερο σημάδι από το τέλος που μπορεί να είχε η (οποιαδήποτε) σχέση;

Το αφήνω ελεύθερο το θέμα εντός εκτός bdsm δεν με νοιάζει αλλά αν κάποιος θέλει να επικεντρωθεί στα του bdsm θα το εκτιμούσα ιδιαίτερα.

 

Αρκετές φορές. Συνήθως η εξέλιξη ήταν προς το χειρότερο.
Δεν είμαι, όμως, σίγουρη αν σε όλες τις περιπτώσεις που παρατήρησα υπήρξε άρδην αλλαγή του έτερου προσώπου ή εγώ τροποποίησα ορισμένα κριτήρια αξιολόγησης ή ακόμα αν προχώρησα λίγο πιο έξω από την "πλατεία" ώστε να "δω" καλύτερα.

 

Μου έχει συμβεί σε bdsm-ική σχέση, μετά από πολύ μεγάλο διάστημα να υπάρξει απότομη πτώση, γεγονός που σήμανε και το τέλος της εν λόγω σχέσης.
Ήμουνα (και παραμένω) 100% σίγουρος ότι ήτανε σωστή αυτή η απόφαση .. και φυσικά δεν έχω ξανακοιτάξει πίσω.

Για αυτή την περίπτωση όμως, εάν ποτέ συμβεί καμ-μπακ και αποδειχθεί το αντίθετο: άνοδος δλδ .. πραγματικά δεν ξέρω πως θα μου φανεί.

 

Ναι. Έχει συμβεί αρκετές φορές. Είναι έκπληξη τις πρώτες φορές.

Με τον καιρό όμως αρχίζεις να το αναμένεις σαν κάτι τόσο φυσικό να υπάρχει αλλαγή,
που σε παραξενεύει αν ξανανταμώσει ο δρόμος σου με κάποιον που σου έχει αφήσει αποτύπωμα στο παρελθόν και δεν διακρίνεις μεταβολή σε αυτόν, ή, για να το περιγράψω αλλοιώς, αισθάνεσαι να εκπέμπεται μία στασιμότητα-προβλεψιμότητα λιγάκι θλιβερή, ή έστω αναπάντεχη.

Και συνάμα αλλάζουμε κι εμείς οι ίδιοι, οπότε και ο τρόπος που βλέπουμε πια το οτιδήποτε.

Έχω ζήσει τέτοιες εμπειρίες που με χαροποίησαν κι άλλες που με μελαγχόλησαν.

Η πρώτη μου και αξέχαστα υπέροχη BDSMική σχέση πριν χρόνια ήταν μία τέτοια επιστροφή στη ζωή μου που με χαροποίησε με πολύ ιδιαίτερο τρόπο χωρίς να επανέλθει σαν ερωτική σχέση.

Αυτό μου θύμισε πόσα δεν έβλεπα τότε και πόσο πιο όμορφα είναι να ζεις ό,τι σου προκύπτει με δεκτικό και ελεύθερο από συναισθηματικές προυποθέσεις τρόπο.

Το ένοιωσα σαν μία απροσδόκητα μεστή σε ομορφιά ωρίμανση.

Σε άλλες περιπτώσεις, όταν συνέβησαν τέτοιες επαναφορές, μου γεννήθηκε μία αποστασιοποιημένη μελαγχολία, όταν ξεπήδησαν ξάφνου άνθρωποι από το παρελθόν στο διάβα μου και η αλλαγές που διέκρινα με έκαναν να λυπηθώ λιγάκι για αυτούς.

Όσες τέτοιες εμπειρίες όμως έχω βιώσει μέχρι σήμερα, ακόμα και οι μελαγχολικές, μου γέννησαν όμορφα συναισθήματα.

 

Απομαγευση
Ξενερωμα
Αποκαλυψη
Αποστασιοποιημενη επανεκτιμηση
Εξελιξη
Τελος εποχης

Αποτελεσμα: δεν θυμιζε σε τιποτα το παρελθον, σα να ηταν εντελως αλλες, σα να μην το εζησα αλλα να το ειδα σε ταινια
Συναισθημα: κατι σαν φθινοπωρινη θλιψη

 

Μήπως όμως ολο αυτό δεν έχει να κάνει με τον άλλο αλλά είναι προβολη-καθρεπτισμα των δικών μας συναισθημάτων οπου εμείς έχουμε αλλάξει και ξενερώσει. Και στην πραγματικότητα ο άλλος ίδιος ήταν ίδιος θα ναι?

 

Ναι και ειναι χαλια...! Βλεπεις ομως τη πραγματικη συμπεριφορα του ανθρωπου οταν πραγματικα δεν εχει τιποτα να χασει ή να παρει απο σενα.

Ειτε να νομιζεις οτι καποιος ειναι καλος και να λες μετα απο καιρο που τον ξαναβλεπεις "μα καλα τοσο λακαμας ηταν;" ειτε το αντιθετο και να σκεφτεσαι "δε θα με ξεγελασεις...".

Παντως μην νιωθεις ασχημα... οι καταστασεις της ζωης σου (ψυχολογικοι, εξωγεννεις παραγοντες) μπορει να ηταν τετοιοι που κατι να το εβλεπες στραβο ή καλο τοτε. Αυτοι που ημασταν εχτες... δεν ειμαστε σημερα....

 

Πιο σωστή και εύστοχη παρατήρηση δεν θα μπορούσε να γίνει.
Με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο.

Συν το ότι βέβαια, πάντα το παρελθόν το σκεφτόμαστε πιο ρομαντικά
και αυτό διότι, είναι φυσική λειτουργία του εγκεφάλου μας να απορρίπτει
τα ... κακώς κείμενα και να κρατάει τα καλά. Οπότε, όταν ερχόμαστε σε
επαφή μαζί του, τότε στην πράξη δεν αναθεωρούμε τις απόψεις μας,
αλλά ουσιαστικά θυμόμαστε ακριβώς τι και πως.

 

Aυτό ακριβώς, κατά λέξη.
Αλλά δεν αλλάζουν μόνο αυτοί, αλλάζουμε και μείς, αλλάζει η ματιά μας, αλλάζουν τα κριτήρια μας...

 

κρατώντας τη μεγαλύτερη δυνατή απόσταση από το επικριτικό και απορριπτικό μέρος, από την προσδοκία, δηλαδή, και την απαίτηση έναντι "του άλλου" να ανταποκριθεί και να ανταποκρίνεται στα δικά μου ιδανικά και εξιδανικεύσεις, στα δικά μου όνειρα, διαπιστώνω οτι και οι δυό αλλάζουν, κατά κανόνα, κι αλλάζει κι η εστίαση του καθενός, σε όσα διακρίνει στον άλλον. η εστίαση είναι παράγοντας καθοριστικός. οι άνθρωποι είναι περίπλοκα σύνολα. αφορά και στα δυό μέρη.

 

Άσε τα είδωλα μας
να σβήνουν μακριά μας
γιατί άλλαξαν οι καιροί...

 

Παλιά, πολύ παλιά ( τουλάχιστον πέραν της δεκαετίας ), οι πτώσεις ήταν ακόμη αναπάντεχες και ήταν πτώσεις ( στο μυαλό μου τουλάχιστον ).
Μετά, άρχισα να το "σκαλίζω" περισσότερο, να επιστρέφω σύντομα στα σημεία που εξ αρχής με ξένιζαν ή δεν μου ταίριαζαν.
Και την όποια απογοήτευση μου δεν την άφηνα, να εξελιχθεί σε πτώση.
Απλά την θεωρούσα φυσικό επακόλουθο κάποιων πραγμάτων, που για χ, ψ, ω λόγους είχα αρνηθεί, να δω ( και όχι απλά να κοιτάξω ).
Επιστροφή του παρελθόντος ίσως και να έχει τύχει σε όλους μας, σε μένα άφηνε πάντα μι΄ αδιάφορη έως και δυσάρεστη γεύση, ποτέ ευχάριστη.
Ήταν σαν να έβλεπα μια ξεθωριασμένη φωτογραφία του εαυτού μου ( όχι εμένα και της άλλης, "μάτι" ), που πια δεν αναγνώριζα.

Κάποιος εγώ, με κάποια εκείνη, κάπου, κάποτε και μετά το τίποτε ή σχεδόν. Αυτό το τελευταίο είναι που πικραίνει που και που τον ουρανίσκο.
Η αίσθηση του "χασίματος", της σπατάλης, τίποτε όμως δεν πάει χαμένο ( που έλεγε και το άσμα ) και όλα είναι "ρίζες" ( απ' τις πιο σημαντικές οι άνθρωποι ).
Όλα είναι ίχνη ( ακόμη κι εκείνα που σε κάποια στιγμή μας φάνηκαν ανούσια, μπορεί και "καταστροφικά" ) σε μια παραλία που δεν παύει, να είναι φτιαγμένη από άμμο, την δική μας.
Όσο και ν' αποφεύγουμε ή να μην θέλουμε να κοιτάξουμε πίσω μας, όσο και αν κάποιες φορές σε κείνα προσκολλόμαστε, αρνούμενοι να σηκώσουμε το κεφάλι και να ξαναρχίσουμε να περπατάμε ( προς άγνωστη κατεύθυνση και είναι στο άγνωστο η γλύκα του "ταξιδιού" ).

Τεσπα, μιας που παραξέφυγα, ας το συνεχίσω στο ίδιο motivo ( έτσι κι αλλιώς, κανείς δεν είναι υποχρεωμένος, να διαβάσει τις παραπιές μου ). Πολύ μικρός είχα έναν αγαπημένο κόλπο κάπου στην Ανατολική Μακεδονία, στα μάτια μου έμοιαζε ωκεανός ( κι ας ήταν μετά βίας 2 με 3 χιλιόμετρα ). Έπαψα να τον επισκέπτομαι στα 14 μου και επέστρεψα στα 32 μου. Μου φάνηκε τόσο μικρός, τόσο μελαγχολικά γνώριμος. Τα νερά του δεν ήταν τόσο πράσινα, όπως τα θυμόμουν, σε κάποια σημεία η θάλασσα είχε βαθύνει, σε κάποια άλλα ήταν πιο ανταριασμένη από παλιά ( έτσι νόμιζα, έτσι θυμόμουν, ποιος ξέρει? ). Οικείος αλλά τόσο διαφορετικός. Στην αρχή μ' έπιασε θλίψη ( τότε είχα ακόμη περιθώριο για αναπολήσεις ), μέχρι που αποφάσισα, στις επόμενες επισκέψεις μου ν' "αλλάξω" βλέμμα. Να μην αναζητώ πια από κείνον, όσα γευόμουν κάποτε με άλλα "δόντια". Γιατί ήταν τα δικά μου "δόντια", που είχαν στα σίγουρα αλλάξει ( μπορεί κι εκείνος, αλλ' αυτό ήταν πια δευτερεύον ).

Υπήρξαν γυναίκες με τις οποίες είχα δεθεί αρκετά, τόποι, ήχοι και χρονικές συγκυρίες μαζί τους συνδεδεμένες. Υπήρξε κάποτε, κάπου και κάποιος εγώ, μαζί τους, με μαύρα και πυκνά μαλλιά, με όνειρα ακόμη έστω και στο ελάχιστο αμόλυντα ( κι αυτά από μένα ), με διάθεση για εξερεύνηση, με λιγότερη κατανόηση, περισσότερη μικρότητα, περισσότερα και λιγότερα πολλά ( ίσως το ίδιο και κείνες ). Για κάποιους λόγους, καλώς ή κακώς, η σελίδα μου μαζί τους σκίστηκε, το βιβλίο μου μαζί τους κάηκε σε κάποια φωτιά του Άϊ Γιαννιού ή με τον αναπτήρα καθώς άναβα τσιγάρο. Κι ακριβώς επειδή είχα δεθεί με κείνες ή με το "πλαίσιο" που τις εμπεριείχε, προσπαθούσα πάντοτε, να τις ( και να με ) αφήσω στη λήθη.
Να σβήσω κάθε ανάμνηση τόσο δική μου, όσο και δική μας ( και τα "όμορφα" και τ' "άσχημα" ). Γιατί κατάλαβα, ότι η αναπόληση είναι προνόμιο των νέων και αλυσίδα των γηραιών. Για τύπους σαν και μένα που βρίσκονται στη μέση ( ή λίγο παρακάτω ), δεν υπάρχει χώρος για κάποια amarcord.

Ήταν κακό timing, ήταν ασυμφωνία, ήταν δύσκολη περίοδος, ήταν λάθος εκτίμηση, ήταν εγωισμός, ξανά πολλά τα ήταν. Πίσω, στις πλάτες και ας ξεπετάγονται κάποιες φορές σαν την ανάσα που κόβεται στον ύπνο και μας ξυπνάει απότομα. Για κάποιους οι αισθήσεις μένουν, αλλά είναι σαν καλυμμένες από ομίχλη, με απροσδιόριστο πια περιεχόμενο, δίχως συγχώρεση, δίχως απωθημένα.

Δεν τοποθέτησα ποτέ κάποια στο παρελθόν, μόνο γιατί δεν θα τα βρίσκαμε βουδουσουμικώς. Όμως πολλές τις κλειδαμπάρωσα στο χρονοντούλαπο μου, γιατί δεν τα βρίσκαμε σαν άνθρωπες ή γιατί θα μου θύμιζαν έργα μετριότητας ( δικής μου, η όποια δική τους δεν μ' ενδιέφερε ποτέ ), των οποίων δεν θα ήθελα να ξαναδώ καν το παλκοσένικο.

Αυτά και ζητώ ειλικρινά συγνώμη, αν κάπου το παράκανα ή αν ήμουν δυσνόητος ( ή εκτός θέματος ). Δεν ξέρω αν οι παλιές αγάπες ή "αγάπες", πάνε στον Παράδεισο.
Σίγουρα όμως δεν πάνε ούτε στην Κόλαση, όπως και ότι τα παλιά φωτογραφικά άλμπουμ είναι προτιμότερο να μένουν στο πατάρι. Όσο κι αν κάποια φορά, γλιστρά από μέσα τους κάποια κιτρινισμένη φωτογραφία και βρίσκεται στο πάτωμα, μην και πέσει στην αντίληψη μας.