Όταν μιλούν οι στίχοι

I have a vision of you, locked inside my head;
It creeps upon my mind and warms me in my bed.
A vision shimering, shifting
Moving in false firelight;
A vision of a vision,
Protecting me from fear at night,
As the seasons roll on, and my love stays strong.

I don't know where you end, and where it is that I begin.
I simply open my mind and the memories flood on in.
I remember waking up with your arms around me;
I remember losing myself
And finding that you'd found me,
As the seasons rolled on, and my love stayed strong.

Be my child, be my lover, swallow me up in your fire-glow.
Take my tongue, take my torment, take my hand and don't let go.
Let me live in your life,
For you make it all seem to matter.
Let me die in your arms,
So the vision may never shatter.
The seasons roll on; my love stays strong.

 

Είναι κάτι στιγμές,
τρυφερές και λεπτές,
σαν κλωστές τυλιγμένες σ’ αδράχτι,
σε γυρνούν απαλά,
σε μεθούν σιωπηρά,
σε γεμίζουν με πείσμα και άχτι.

Για όλα αυτά που ζητάς,
για πολλά που πονάς,
για το τίποτε μιας ευτυχίας
και γυρνάς σαν τρελός,
του καθρέφτη εαυτός,
θύμα θύτης κακής συγκυρίας.

Πλημμυρίζουν το χθες
μαγεμένες σκιές,
που ξοπίσω μου γράφουν τροχιά,
με κρατούνε θαρρώ
σαν αλήθειες παλιές
σε λαβύρινθο δέσμιο βαθιά.

Είναι κάτι στιγμές,
σα μικρές πινελιές
ζωγραφιάς που δεν έχει τελειώσει,
λείπουν λίγα ακριβά
των χρωμάτων νερά,
για να δώσουν του τόπου τη γνώση.

Για τους κήπους της γης,
για το ροζ της αυγής,
για το κύμα που απόμεινε μόνο
να χαϊδεύει με αφρούς
τους πικρούς μας καημούς
και να διώχνει της πίκρας τον πόνο.

 

Το ρόδο της Ανατολής

Πορφυρό βαθύ κι η σιωπή βυθός,
φως από ηλιοτρόπια κι αργός χορός
στα χέρια.

Φτερουγάει καθώς πάει να λυτρωθεί
η ζωή απ' το θάνατο
κι αρπάζεται απ' τ' αστέρια

Για τ' όνειρο και ποιος ζωή δε δίνει
μα μόνο ό,τι σε σκλάβωσε σε λύνει.
Σε κάποιο υπόγειο της Pigalle
τ' αστέρι αυτό κι αν έπεσε χορεύει.
Το ρόδο της ανατολής
την τύχη του, που θ' άλλαζε, γυρεύει.

Και ποιος ζωή, για τ' όνειρο, δε δίνει-
αφέντης της ανάσας του να γίνει
Την πιο κρυμμένη σου πλευρά
γυρεύει σαν πλαγιάζει ο έρωτάς σου,
μα για να πάει ψηλά η φωτιά
να μάθεις να λυγάς τα γόνατά σου.

Για τ' όνειρο, και ποιος ζωή δε δίνει
για μια στιγμή είσαι αθάνατος και σβήνει...

Λίνα Νικολακοπούλου

 

 

Είν’ ο αέρας που τα βράδια μου σφυράει
Είν’ η καρδιά μου που φρικτά σε αγαπάει
Είν’ η ζωή μας που αφήσαμε και πάει
μια φλέβα έρωτα που σπάει και χτυπάει

Είναι το φως σου που μ’ αγγίζει και ανθίζω
είναι που έμαθα στο τίποτα να ελπίζω
είναι που έπαψα την τύχη μου να βρίζω
μια τύχη άτυχη που πια δεν την γνωρίζω

Σε θέλω, σε θέλω
με ντύνω, με στολίζω
πάρε με, με χαρίζω

Σε θέλω, σε θέλω
σε `σένα που ελπίζω
σε `σένα με χαρίζω

Είναι τα μάτια σου που κλείνεις και τρομάζω
είναι που μέσα σου σαν χρώμα ξεθωριάζω
είναι που θέλω το κορμί σου και διστάζω
μη φύγει τ’ όνειρο καθώς θα σ’ αγκαλιάζω

Είν’ η κορδέλα σου που φέρνει το άρωμά σου
αυτή που μάζευες τις νύχτες τα μαλλιά σου
νύχτες που σ’ έπινα στα bar της αγκαλιάς σου
σήκω ξημέρωσε θ’ αργήσεις στην δουλειά σου...

Σε θέλω...

 

Tu m'as promis
et je t'ai cru

Tu m'as promis le soleil en hiver et un arc-en-ciel
Tu m'as promis le ciel, la terre, et une vie d'amour

Tu m'as promis le cheval ailé que j'ai jamais eu
Tu m'as promis le fil d'Ariane, mais tu l'as coupé

Tu m'as promis le sable doré; j'ai reçu une carte postale

Tu m'as promis ton cœur, ton sourire
Mais j'ai eu des grimaces

Tu es foutu

 

 

Très jolie présentation!!

 

Μέσα απ'τα δυο σου μάτια...
είδα το πρώτο φως...
κι ο χτύπος της καρδιάς σου...
δικός μου είναι παλμός...
Πάνω στα βήματά σου...
περπάτησα κι εγώ...
κι όταν σε πρωτοείδα...
κατάλαβα πως ζω...

Ότι για σένα νιώθω...
απλά θα σου το πω....
στον κόσμο που υπάρχω....
ζω για να σ'αγαπώ....

Ότι για σένα νιώθω...
απλά θα σου το πω....
στον κόσμο που υπάρχω....
ζω για να σ'αγαπώ....

Κάθε χαμόγελό σου.....
δική μου είναι χαρά...
κάθε δικό σου δάκρυ...
στα μάτια μου κυλά...
Κάθε σου ανάσα....
δικιά μου αναπνοή...
και ένα λεπτό μαζί σου...
αξίζει μια ζωή.....

Ότι για σένα νιώθω...
απλά θα σου το πω....
στον κόσμο που υπάρχω....
ζω για να σ'αγαπώ....

 

Με ρωτάς εγώ για σένα τι θα έκανα,
αν θα το `σκαγα μια μέρα απ’ τη δουλειά,
αν θα το `σκαγα μια μέρα για να φύγουμε,
με τ’ αυτοκίνητο για κάπου στ’ άγνωστο.

Με ρωτάς εγώ για σένα τι θα έκανα,
αν θα άφηνα μια στάλα εγωισμού,
αν θα σ’ άφηνα ή αν πίσω σου θα έτρεχα,
ρωτάς αν θα `πεφτα για σένα στη φωτιά.

Εγώ για σένα, εγώ για σένα,
για σένα θα `πεφτα πιο κάτω απ’ τον καθένα.
Eγώ καρδιά μου, εγώ καρδιά μου,
εγώ θα σκότωνα για σένα τα όνειρά μου.

Μη ρωτήσεις τι κάνω για σένα, τι χάνω,
αν μπορώ να κοπώ, να καώ, να πεθάνω.
Mη ρωτήσεις τι δίνω για σένα, ψυχή μου,
μια στιγμή, μια βραδιά, μια ζωή, τη ζωή μου.

Εγώ για σένα, εγώ για σένα,
για σένα θα `πεφτα πιο κάτω απ’ τον καθένα.
Eγώ καρδιά μου, εγώ καρδιά μου,
εγώ θα σκότωνα για σένα τα όνειρά μου.

Με ρωτάς εγώ για σένα τι θα έκανα,
αν θα άφηνα μια στάλα εγωισμού,
αν θα σ’ άφηνα ή αν πίσω σου θα έτρεχα,
ρωτάς αν θα `πεφτα για σένα στη φωτιά.

Μη ρωτήσεις τι κάνω για σένα, τι χάνω,
αν μπορώ να κοπώ, να καώ, να πεθάνω.
Mη ρωτήσεις τι δίνω για σένα, ψυχή μου,
μια στιγμή, μια βραδιά, μια ζωή, τη ζωή μου.

Εγώ για σένα, εγώ για σένα
για σένα θα `πεφτα πιο κάτω απ’ τον καθένα.

Eγώ καρδιά μου, εγώ καρδιά μου,
εγώ θα σκότωνα για σένα τα όνειρά μου.

 

...Όλα έπρεπε να γίνουν. Μόνο η νύχτα
δεν έπρεπε γλυκιά έτσι τώρα να ’ναι,
να παίζουνε τ’ αστέρια εκεί σαν μάτια
και σαν να μου γελάνε.

Κώστας Καρυωτάκης
''Μόνο''

 

“Ακόμα και τις εποχές που του έδειχνε παραδομένη ολοκληρωτικά, εκείνος την αγαπούσε το ίδιο.
Γιατί αγάπη είναι να θέλεις τον άλλο ακόμα κι όταν απόλυτα τον έχεις κατακτήσει.
Όσο διαρκεί μια πολιορκία, μια διεκδίκηση, κανείς δεν μπορεί να ορκιστεί με βεβαιότητα ότι αγαπάει.
Σπάνια το γνωρίζει.”

...Μάρω Βαμβουνάκη...

 

Λόγια και φιλιά κρυμμένα
Μια για μένα δυο για σένα
Τρεις για τ’ όνειρο που βγαίνει
Και γιορτάζει ό,τι σωπαίνει
Κείνο που σωπαίνει χρόνια
Να γλυκολαλεί στα κλώνια
Μ’ αγκαλιές και χάδια μύρια
Στ’ ουρανού τα παραθύρια

Φως μου της ψυχής πορφύρα
Δε μας μύρανε η μοίρα
Τι ήμουν δέντρο φυτεμένο
Σ’ ένα τόπο ερημωμένο

Και χαμογελούν οι μέρες
Στου ονείρου τους αιθέρες

Η αγάπη έχει υφάνει ολομέταξο στεφάνι
Και στα χείλη έχει περάσει κατακόκκινο κεράσι

Φως μου της ψυχής πορφύρα
Τώρα άλλαξε η μοίρα
Μ’ αγκαλιές και χάδια μύρια
Στ’ ουρανού τα παραθύρια

 

Πιασμένος σε παγίδα κι έχουν περάσει χρόνια
στην πόρτα σου γυρνάω κάθε πρωί.
Στη σκέψη σου αρρωσταίνω, στέκω, βαριανασαίνω,
θυμάμαι όταν σε είχα πρωτοδεί...

Δε μένει εδώ κανείς,
μόνο τα δέντρα μείναν ίδια
κι άδειοι δρόμοι με σκουπίδια.
Δε μένει εδώ κανείς,
σκληρό το φως που ξημερώνει,
σα μεθυσμένο μ’ ανταμώνει
και με λιώνει.

Ξεπούλησα το νού μου κορόϊδο του εαυτού μου
αράχνη σ’ ακατοίκητο ουρανό
νομίζω τα `χω χάσει δε σ’ έχω ξεπεράσει
κοιτάζω το κουδούνι σου: αδειανό.