Η πτώση.

Η ερμηνεία έγκειται πάντα στον παρατηρητή...
Ανεξάρτητα από τα γεγονότα...
Και είναι πάντα διαφορετική αφού και ο παρατηρητής μεταβάλλεται.
Άρα τα ίχνη εκ της ερμηνείας του αποτελούν το μέτρο της μεταβολής του.
Η μεταβολή του είναι η συνισταμένη των επιλογών του βάσει των ερμηνειών που έχει αποδώσει στα γεγονότα την δεδομένη χρονική στιγμή.
Δεν υπήρχε, δεν υπάρχει, δεν θα υπάρξει -διότι δεν μπορεί να υπάρξει- ποτέ πόλος/σημείο αναφοράς της θέσης του παρατηρητή.

Ανθρώπινα πράγματα, με λίγα λόγια...
Και γι' αυτό πονάνε, ζορίζουν, μπερδεύουν...
Η στοιχειώδης αντίληψη των παραπάνω κάνει "καλό"...
Λέγεται πως κάποιοι το έχουν καταλάβει...

 

Σκαλίζω και ξανασκαλίζω το παρελθόν μου και δεν βρίσκω καμιά τέτοια περίπτωση πτώσης ανθρώπων του παρελθόντος που εμφανίστηκαν στο εκάστοτε παρόν.

Όχι επειδή δεν έχω απογοητευτεί ποτέ από κάποιον, αλλά επειδή η αποκάλυψη του τι εστί ο άλλος συνέβαινε όταν αποτελούσε παρόν για εμένα.

Οπότε το ξεκαθάρισμα και η επιλογή του αν θα μείνουν και με ποιο τρόπο στη ζωή μου ήταν δική μου απόφαση (εννοείται ότι πιστεύω ότι αντίστοιχα ενεργεί κι ο άλλος).

Ίσως μεγάλο μέρος της αποκαθήλωσης των ανθρώπων του παρελθόντος οφείλεται στην μη αναγνώριση τότε των χαρακτηριστικών που τώρα μας ξαφνιάζουν.

 

Έχω την πόρτα κλειστή στο παρελθόν, έχω λαμπρό μέλλον μπροστά μου.


 

 

Να τον θυμάσαι έτσι όπως τον είχες γνωρίσει τότε και το ρόλο που είχε παίξει στη ζωή σου για σένα. Μην το χαλάσεις αυτό το κομμάτι
Τώρα προφανώς έχετε αλλάξει και οι δύο.
Είναι θλιβερό να βλέπεις έναν άνθρωπο που αγάπησες ν αλλάζει μ έναν τρόπο που πλέον σε απωθεί.
Μπορείς όμως να κρατήσεις στην καρδιά σου αυτό που σήμαινε για σένα τότε.

 

Σας ευχαριστώ για τις τοποθετήσεις.  

 

Βαριέμαι το παρελθον. κύλισε κ εφυγε... πότε δεν το αναζητω. Ούτε το επιθυμω.

Συντηρώ ότι με ενδιαφερει. ότι αφήνω ασυντηρητο δεν το απόζητώ ποτε. Ούτε το ταΐζω αν το ξανατυχω.

 

Μάλλον θα επανέλθω για τη βδσμική διάσταση αλλά τώρα έχω ένα άλλο, πιο "δυνατό", εφόσον επιτρέπεται κιόλας  

Έχω μια υπέροχη μαμά! Υπέροχη! Μια ευχή που δίνω σε ανθρώπους και θέλω να πιάσει τόπο είναι να έχουν μια μαμά σαν τη δική μου.
Όπως κάθε πιτσιρίκι, θεωρούσα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου τη μαμά μου τέλεια.
Μεγαλώνοντας, η σύγκριση με τις μαμάδες άλλων παιδιών, φίλων μου κλπ ήταν συντριπτική και ενίσχυε την πεποίθηση αυτή της τελειότητας. Έτσι η πεποίθηση παρατάθηκε ίσως παραπάνω από το αναμενόμενο.
Στην εφηβεία δεν είχα καμία σύγκρουση μαζί της, εξάλλου ένα από τα καλά της είναι ότι πάντα μου άφηνε και μου αφήνει "χώρο".
Έφυγε και η εφηβεία, ήρθε η ενηλικίωση και πάντα η μαμά μου κέρδιζε στα σημεία, σαν μαμά και σαν άνθρωπος.
Μετά τα 25 μου άρχισα κάπως να παρατηρώ κάποιες ρωγμές σε αυτό το καταπληκτικό σώμα που λέγεται μαμά μου.
Επεξεργαζόμουν τις ρωγμές άλλοτε με θυμό, άλλοτε με κατανόηση αφού είχα βρει και το τέλειο "πειραματόζωο" να εφαρμόζω όσα είχα μάθει στο πτυχίο και μάθαινα στο μεταπτυχιακό μου για την ανθρώπινη ψυχολογία, τις συγκρούσεις κλπ κλπ
Και έρχεται εκείνη η μέρα που η μαμά μου πιάνει στα χέρια της το δικό μου μωρό κι αρχίζει να το φροντίζει...
Ο ΛΑ ΛΑ...
Και τότε η μαμά μου παίρνει στα μάτια μου κι άλλες όψεις, την παρατηρώ ξέχωρα από μένα ως μαμά (έστω μαμά στο τετράγωνο, δηλαδή γιαγιά) και ως άνθρωπο σε αλληλεπίδραση με έναν άλλο άνθρωπο που εκείνη αγαπά πολύ, το εγγόνι της. Και βέβαια μέσα από αυτή αρχίζω να βλέπω κι εμένα να γίνομαι μαμά. Και μέσα από αυτή αναδύονται όλοι οι μηχανισμοί, τα πρότυπα, τα στάνταρ, οι γνώσεις που έχω περί του τι είναι, τι κάνει, τι μπορεί να κάνει, τι πρέπει να κάνει μια μαμά κλπ
Και ωωωπ... Τώρα στέκομαι σε ένα σημείο που είμαι παιδί της μαμάς μου, μαμά του παιδιού μου κι ΕΓΩ  
Και κοιτάω όπως κοίταζα τα φανταστικά εκείνα ταμπελάκια στο Βερολίνο: αριστερά Μουσείο της Περγάμου, δεξιά DDR, στις 90° ο Dom Berliner (όχι από τους δικούς μας ντομ  ), στις 120° η Βιβλιοθήκη κλπ...
Τώρα οι ρωγμές της μαμάς μου είναι πια πολύ ορατές, είναι ορατό (από μένα) ποια είναι η μαμά μου, τα πλεονεκτήματα, τα μειονεκτήματα, οι δυνάμεις και οι αδυναμίες της.
Καθώς εκείνη φροντίζει το σπόρο, εγώ τη βλέπω να φροντίζει εμένα (στην ηλικία του σπόρου) και βλέπω τις συμπεριφορές της να μου γεννούν χαρακτηριστικά, την επίδρασή της να μου γεννά χαρακτήρα. Και εκτός από τα μύρια καλά, βλέπω συμπεριφορές που προκύπτουν από τις δικές της αδυναμίες και φόβους να γεννούν σε μένα χαρακτηριστικά μου που δεν μου αρέσουν και που αδυνατώ να ξεριζώσω από μένα. Και τώρα πάλι στο σταυροδρόμι του Βερολίνου να πρέπει να σταματήσω αυτές τις συμπεριφορές της προς το σπόρο (για να μην αποκτήσει ίδια χαρακτηριστικά με μένα), τις συμπεριφορές της αυτές προς τον εαυτό της (γιατί τον αδικεί), το θυμό μου που για το δικό της λάθος αυτό εγώ έχω ένα χαρακτηριστικό τόσο παλιά ριζωμένο που ζορίζομαι πάρα πολύ να σταματήσω σε μένα, το χαρακτηριστικό αυτό που με ένα φανταστικά ψυχαναλυτικό τρόπο βλέπω πώς γεννήθηκε, τη δική μου τάση να αναπαράγω αυτή τη συμπεριφορά προς το σπόρο, αφού αυτή είναι πολύ βαθιά ριζωμένη ως πρότυπο μαμάς μέσα μου.
Δεν μπορώ να περιγράψω με επίθετα το θυμό, την ένταση, την αναταραχή που μου γέννησε όλο αυτό.
Πήρα φωτογραφίες της μαμάς μου από την εποχή που ήμουν εγώ μωρό. Τις κοίταζα με τις ώρες. Κοίταζα και τη μαμά μου εξεταστικά κάθε φορά που την έβλεπα.
Ακόμη και τώρα, που έχω κάνει πολύ αυτή τη δουλειά, ξέρω ότι όταν σκέφτομαι τη μαμά μου τη σκέφτομαι όπως ήταν εκείνη την εποχή, εκείνη την εποχή που αρχίζω να έχω αναμνήσεις της. Ξανακοιτάζω τς φωτογραφίες. Ούτε έτσι όπως τη θυμάμαι όμως εγώ ήταν. Η μαμά μου ήταν όπως ήταν, είναι τώρα όπως είναι αλλά εγώ εξακολουθώ να την σκέφτομαι όπως εγώ τη θυμάμαι κι όπως εγώ θέλω. Ούτε όπως ήταν, ούτε όπως είναι. Όπως αποφασίζω εγώ κάθε φορά να είναι   Που δεν είναι εντελώς ανεξάρτητο από αυτό που είναι η μαμά μου αλλά δεν είναι εκείνη, είναι εκείνη "ζωγραφισμένη" από μένα, με αφορμή μόνον εκείνη.
Με αυτή τη συνειδητοποίηση γυρνάω ξανά στο θυμό και την ένταση μου.
Όσα εκείνη ήταν και είναι, είμαι σίγουρη (χωρίς να της έχω κάνει ακριβώς την ερώτηση), τα έβαλε πολλές φορές στο μικροσκόπιο, στο τραπέζι, απέναντί της, στο σφυρί και στο σταυρό για να μου προσφέρει εμένα, να κάνει για εμένα ό,τι καλύτερο μπορούσε. Με τα μέσα που είχε, τις αδυναμίες και τους φόβους, τα πρότυπα, τα βιώματα και τις προβολές της.
Και παρά τα χαρακτηριστικά μου, που δεν μου αρέσουν και που κάπως συνέβαλε σε αυτά, μου προσέφερε μια άπειρη δυνατότητα να αγαπάω, πολύ, όμορφα, δυνατά και να έχω γύρω μου πολλούς ανθρώπους που τους αγαπάω. Και ξέρω ότι είναι πολύ περισσότεροι από όσους έχει -όχι ο μέσος άνθρωπος-, αλλά οι τυχερές περιπτώσεις ανθρώπων.
Και το οφείλω στα όσα με έμαθε η μαμά μου, τα καλά (που τα αναπαράγω) και τα κακά (που μου έδωσαν τη δυνατότητα να κρίνω, να σκέφτομαι).

Και δηλώνω απερίφραστα πως το πόσο καλύτερη μάνα έγινε η μάνα μου σε σχέση με τη δική της μάνα, εγώ δεν έχω περιθώριο να γίνω τόσο καλύτερη μάνα για το δικό μου παιδί, που να φτάσω στα πέρατα του γαλαξία!!!!

Και χωρίς ωραιοποιήσεις παιδικών παραμυθιών και αφηγημάτων πλέον, ξέρω ότι έχω μια ΥΠΕΡΟΧΗ μαμά!!  
Ελπίζω να μην ξέφυγα περισσότερο από όσο αντέχεις! Φιλιά πολλά!

 

Θα το έλεγα συγκινητικό. Αλλά για κάποιον λόγο περισσότερο μου ήρθε στο μυαλό το επίθετο "διδακτικό".

 

Οι άνθρωποι στην πραγματικότητα δεν αλλάζουν. Απλά ελαφρώς μεταλλασονται. Αυτό που μπορεί να αλλάξει είναι το πως τους βλέπουμε εμείς με την πάροδο του χρόνου. Οι εμπειρίες που βιώνουμε λειτουργούν σαν τους φακούς στις φωτογραφικές μηχανές. Πιο ψηλοί.. Πιο κοντοί... Πιο αδύνατοι... Κτλ κτλ

 

Δε νομίζω πως αλλάζουν εκείνοι.
Ο τρόπος που εμείς τους κοιτάμε αλλάζει.

 

Όλα αλλάζουν, είπαμε..!

 

Αν όμως αλλάζει ο τρόπος που εμείς κοιτάμε σημαίνει ότι αλλάξαμε εμείς, τουλάχιστον ή κατ΄ ελάχιστον στον τρόπο που κοιτάμε και πιθανόν και σε άλλα χαρακτηριστικά μας, μιας και ο τρόπος που κοιτάμε σημαίνει ότι έχει αλλάξει κάπως και η αντίληψή μας.

Άρα, θα μπορούσε έτσι να έχουν αλλάξει και οι άλλοι άνθρωποι.

Ξέρω, σαν το παιχνίδι "η κολοκυθιά" μοιάζει λιγάκι αυτό το παραπάνω που έγραψα, αλλά έχει μία λογική.