D/s vs vanilla ?

Το πρόβλημα με τις τοποθετήσεις του στυλ ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει, ότι ο καθένας κάνει ό,τι γουστάρει και καλά κάνει και ότι καλοί υπάρχουν παντού και κακοί υπάρχουν παντού εκτός από το σωστό του πράγματος, πρόκειται για απέραντη κοινοτυπία και δε βοηθάει να γίνει διάλογος. Αν αρχίσουμε όλοι και γράφουμε μια χαρά είναι το βανίλα, μια χαρά είναι το D/s, τι καλές και ορθές που είναι οι ίσες αποστάσεις, ωραία το είπαμε και η συζήτηση κόλησε ούτε μπορεί να πάει παραπέρα. Δε βγαίνουμε σοφότεροι, ούτε μπαίνουμε στον κόπο να αναλύσουμε ποιοτικά και διαφοροποιά χαρακτηριστικά. Είναι δε τύπου απάντηση μαϊντανός. Μπορεί να απαντιούνται εσαεί και στο επ' άπειρον έτσι όλα τα θέματα, είτε συζητάμε για μπανάνες είτε συζητάμε για αγγούρια. Το ότι δεν υπάρχουν καλά και κακά ζαρζαβατικά είναι αλήθεια αλλά so what? Από εκεί και πέρα, το τί είναι αγγούρι και το τί είναι μπανάνα και γιατί αρέσει σε κάποιον έτσι, και γιατί αρέσει σε κάποιον άλλο γιουβέτσι, είναι αυτό που έχει ενδιαφέρον και μπορεί να δώσει άλλες οπτικές, προοπτικές και ιδέες (όχι απόψεις) στην συζήτηση και στα μυαλά εκείνων που συνδιαλέγονται... Α.

 

Και τα πολύ βαρύγδουπα, κουραστικά καταντάνε, μη νομίζετε.
Αφήστε που όσοι γράφουν τα έχουν πει πάνω-κάτω όλα όσα τους εκφράζουν. Υπάρχουν πχ άτομα που δεν έχουν τοποθετηθεί, αλλά από πριν ξέρουμε την γνώμη τους.
Αυτό με τις ιδεές, δεν το βλέπω και πολύ συχνά εδώ μέσα. Εσείς;

 

@brenda: "Ουκ εν τω πολλώ το ευ, αλλ’ εν τω ευ το πολύ!", αυστηρά όπως σκέφτομαι Εγώ... Α.

 

Το άκουγα πολύ συχνά στο γυμνάσιο ομολογώ, από καθηγητές που αυτοαναιρούνταν, φορτώνοντάς μας με αχρείαστα πολλή ύλη. Θαρρώ πως ο φερόμενος ως πατέρας της φράσης, ο Καφησίας ο αυλητής, το είπε ως παρατήρηση σε μαθητή του που έπαιζε τον αυλό με μεγάλη ένταση, γιατί μπορεί να είναι σωστός ο μουσικός ως προς το μέτρο, η ένταση όμως έχει κι αυτή ύψιστη σημασία, άρα δεν αναφέρεται στην έκταση, όπως νοηματοδοτήθηκε στην συνέχεια. Υπό αυτήν την έννοια και η αυστηρότητα μπορεί να θεωρηθεί ένταση και να έρχεται σε αντίθεση με το αρχικώς ρηθέν.
Το μέτρο του λόγου άλλωστε είναι διαχρονικά αμφιλεγόμενο θέμα.
Και πάλι πέφτουμε στον υποκειμενισμό και την διαφοροποιημένη νοηματοδοσία συνεπώς.

 

@MauveDelastrange

διάβασα με προσοχή τί είχατε διατυπώσει στο προηγούμενο μήνυμα, και με την ίδια προσοχή τί διατυπώσατε στο τελευταίο. Καλύφθηκα και σας ευχαριστώ. Είπα να ρωτήσω πριν βγάλω συμπέρασμα 

Στις παραλλαγές του ερωτικώς σχετίζεσθαι μου αρέσει να παρουσιάζεται κάθε ειδοποιός διαφορά, όχι ως αξιολογία, αλλά ως δυνατότητα να εκφραστεί η επιθυμία και να στηριχτεί η προτίμηση. Γενικά, έχω παρατηρήσει ότι όσοι ζουν συγκριτικά, δεν περνάν καλά.

Για το ταξικό ζήτημα και το μικροαστισμό: δεν νομίζω ότι ούτε το D/s ούτε κάποια άλλη ερωτική επιλογή εντοπίζεται ταξικά. Οι τρόποι υλοποίησης της κάθε ερωτικής επιλογής γίνονται φυσικά στον καπιταλιστικό κόσμο, και μπορούν να έχουν ταξικούς περιορισμούς και προσδιορισμούς.

 

Έχει μέτρο το μέτρο..?

 

Και το μέτρο έχει μέτρο και η ένταση έχει μέτρο. Αυτό που δεν ξέρω είναι αν το θέμε παντού.  

 

Το μέτρο είναι η συνισταμένη της αντίληψης ενός η περισσοτέρων ατόμων μια δεδομένη χρονική στιγμή για τα όποια ζητούμενα.
Το ότι μερικοί σοφοί άνθρωποι εξέφρασαν το μέτρο κάποτε για κάποιο ζητούμενο και η προσέγγισή τους ισχύει για την αντίληψή μας και σήμερα, επιβεβαιώνει αφενός πως πράγματι ήταν σοφοί η δευτερευόντως μπορεί και να σημαίνει πως ως οντότητες ακόμα δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε αυτήν την αντίληψη.
Η παραβίαση του μέτρου ακούει στο όνομα ύβρις...
Το μέτρο συνεπώς δεν είναι κατ' ανάγκη σταθερό...
(Μαθηματικά το μέτρο εκφράζεται από την χρυσοτομική αρμονία ή χρυσή τομή αποτυπωμένη πρώτη φορά από τον Ευκλείδη και επιμελέστατα προδιορισμένη από τον Fibonazzi)...
Και ως μαθηματικό μοντέλο μας λέει πως πρέπει να είναι τέλεια (χωροχρονικά) το πεδίο για να μπορεί να οριστεί το μέτρο.
Για αυτό αυτοί που το όρισαν με κάποια αφορμή είναι σοφοί άνθρωποι...
Γιατί μπορούσαν να δουν.
Εμείς δεν είμαστε σοφοί καταπώς φαίνεται.
Μια προσπάθεια όμως την κάνουμε, έτσι για το γαμώτο ρε γαμώτο...

______
Έδιτ:
Η πλάκα είναι, που ενώ ξέρουμε τα της χρυσής τομής και τι καλά και τι όμορφα λειτουργάει και τέτοια (λάου-λάου το φέρνω ο πούστης), ακόμα δεν ξέμε ντιπ καταντίπ ή μπορεί κι έτσι να καμωνόμαστε ως ανθρώπινος πολιτισμός, τι ρόλο βαράει η καριόλα η χρυσή τομή...
Γιατί άραγε..?

 

Νομίζω ότι η χρυσή τομή μάς σώζει από τον εαυτό μας, έτσι τουλάχιστον το αντιλαμβάνομαι.
Βέβαια παίζει να μάς κάνει να χάνουμε και τον εαυτό μας κατ΄ουσία, μέσω του κοινωνικού conditioning που λέει και μία νεαρή, αλλά ενίοτε σοφή, πολύ καλή μου φίλη.

 

Αφού είπαμε, πως το μέτρο συνεπώς δεν είναι κατ' ανάγκη σταθερό...

 

Η χρυσή τομή είναι σχέση μεγεθών (κυρίως διαστάσεων). Έχει προκύψει και οριστεί, με την παρατήρηση της γοητείας (αίσθημα θετικής θεώρησης) που προκαλεί στους ανθρώπους με την παρουσία της. Όταν υπάρχει σε αναλογίες έργων τέχνης συμμετέχει στο θετικό αισθητικό αποτέλεσμα.
Δεν μπορώ ν΄αντιληφθώ από τι και κατά πώς μπορεί να σώζει τον εαυτό μας.
Δεν πρέπει να συγχέεται με την "Μεσότητα" με την οποία δεν έχει απολύτως καμία σχέση.
 

 

Η χρυσή τομή είναι σχέση μεγεθών (κυρίως διαστάσεων). Έχει προκύψει και οριστεί, με την παρατήρηση της γοητείας (αίσθημα θετικής θεώρησης) που προκαλεί στους ανθρώπους με την παρουσία της. Όταν υπάρχει σε αναλογίες έργων τέχνης συμμετέχει στο θετικό αισθητικό αποτέλεσμα.
Δεν πρέπει να συγχέεται με την "Μεσότητα" με την οποία δεν έχει απολύτως καμία σχέση.

Παρακαλώ τι σχέση μπορεί να έχει η χρυσή τομή με το μέτρο στο οποίο αναφέρεσαι;
Δώσε μια εξήγηση, σε αυτό που λες, μια και μπορεί να κάνω λάθος, σε αυτό που έχω αντιληφθεί πως είναι η χρυσή τομή.
Έχω σχηματίσει την γνώμη, ότι η χρυσή τομή, είναι μια σταθερή σχέση διαστάσεων, οπότε όποιο κι αν είναι το μέγεθος (το μέτρου που λες) δεν μπορεί να επηρεάσει την αναλογία.