PRIDE

Με αφορμή το παρακάτω ανοιχτό κάλεσμα
http://ourpride.gr/2017/04/19/ανοιχτό-κάλεσμα-για-τη-διοργάνωση-του-1/
για την διοργάνωση του πρώτου αυτοοργανωμένου pride στην Θεσσαλονίκη σκέφτηκα να θέσω προς συζήτηση το εξής ερώτημα στην ομύγηρη.

Το ερώτημα είναι το εξής:

Θεωρείτε πως η bdsm κοινότητα, όχι το φόρουμ, αλλά ως μια κοινότητα ανθρώπων που ασχολούνται με τον σαδομαζοχισμό, το kinky, τις σχέσεις ελέγχου, τα φετίχ, το bondange και πολλά άλλα που βρίσκονται έξω από την σφαίρα της "κανονικότητας" θα ήταν αναγκαίο να δηλώσουν δημόσια την παρουσία τους με περίπτερο σε ένα οποιοδήποτε pride;

Θεωρείτε πως είναι αναγκαίο να γίνουμε ορατοί και να συνομιλήσουμε και με άλλες κοινότητες ανθρώπων που θεωρούνται και αυτοί πως βρίσκονται εκτός της "κανονικότητας" ή δεν το θεωρείτε αναγκαίο;

Και αν ναι ή όχι γιατί;

ΥΓ Θέλω εδώ να επισημάνω για να μην πάει η συζήτηση προς τα εκεί, πως τα pride πλέον δεν αφορούν μόνο τους gay και τις λεσβίες οπότε εμάς τι μας νοιάζει, αλλά αφορούν κάθε διαφορετική έκφραση της σεξουαλικότητας όπως οι queer για παράδειγμα ή η κοινότητα των polyamory που στα τελευταία prides συμμετέχει και μάλιστα δυναμικά.

Θα χαρώ να σας διαβάσω

Ευχαριστώ

Iagos

 

Εάν η παραπάνω εκδήλωση θεωρηθεί μια γιορτή, όπου οι ενδιαφερόμενοι θα γνωριστούν, θα διασκεδάσουν, θα πιουν θα χορέψουν, θα πούνε καμια μαλακία τότε έχει νόημα να παρευρεθεί ο λαός και να περάσει καλα και και και ..

Εάν όμως γυρίσει στο κλαψομουνίασμα, τι σκατά που περνάμε, ο πλανητής όλος μας μισεί, μας καταπιέζουν, μας περιορίζουν, μας βρίζουν εεεεεεεε εγώ εκπροσώπους θα τους θεωρήσω εν μέρει μόνο και δεν θα πήγαινα ποτε.

Να παω εγω εκεί δηλαδή και να αρχίσω τα συνθήματα και τα μπινελίκια και να βγάζω κωλοδάχτυλα στα γερόντια και στους περιέργους εεεεεεε... προτιμώ το γηπεδο. Αν και πληρώνεις εισητήριο είναι σαφώς ανώτερο βγαίνουν τα πάντα από μέσα σου, μανες, πατερες, διαιτητές, παράγκες, δημοσιογράφοι, ,ματατζήδες

Μεγάλο πάρτι  

 

Η ιστορία του gay κινήματος και των pride εκδηλώσεων είναι στενά συνδεδεμένη με το bdsm.

https://www.wikipedia.org/wiki/Leather_subculture

https://www.wikipedia.org/wiki/Brenda_Howard

Σημαντικό μέρος της βιβλιογραφίας πάνω σε θέματα bdsm έχει γραφτεί από LGBTQ προσωπικότητες.

 

Στο περσινό pride της Θεσσαλονίκης δεν ήμουν, ήμουν όμως στα προηγούμενα, ήταν όντως μία γιορτή, λίγο εξτραβαγκάν, λίγο κιτς για την δική μου αισθητική, στα σημεία, αλλά ο κόσμος ήταν χαρούμενος, η Τσιμισκή κλειστή, οι γιαγιάδες ήταν στα μπαλκόνια και χαμογελούσαν και τέτοια. Οι εκπρόσωποι, έρημοι κι απρόσωποι, δεν ήταν η ψυχή του pride. Τα πολύχρωμα μπαλόνια, οι σημαίες, οι σφυρίχτρες, οι ομάδες αγκαλιασμένων παιδιών, η δίμετρη βασίλισσα, το άρμα με το κλουβί με τις τρελές, αυτά έδιναν τον ''παλμό'', μαζί με τα ζευγάρια που φιλούσαν ο ένας τον άλλον δημόσια. Στον κόσμο που συμμετείχε υπήρχαν οικογένειες, με παιδάκια, στην δική μας παρέα είχαμε επίσης παιδιά, ήταν μία χαρούμενη γιορτή το όλο πράγμα, τίποτα λιγότερο, τίποτα παραπάνω. Προφανώς για να δηλώσεις την παρουσία σου κάπου, πρέπει οι άλλοι να ξέρουν ποιος είσαι. Υπήρχαν ομάδες κατά του σεξισμού και της καταπίεσης, φορούσαν κονκάρδες, κρατούσαν πανό και φώναζαν με ντουντούκες, δεν με ενόχλησαν, αλλά πολύ πορεία του ΠΑΜΕ μου έκανε, το θεώρησα αταίριαστο με το περιβάλλον. Είχε και κάτι φυλλάδια για τους poly, που μοιράζονταν στον Λευκό Πύργο και δυό τρεις ομάδες που ήταν όλοι αγκαλιασμένοι. Άλλα πανό οι αιρετοί εκπρόσωποι της lgbtq κοινότητας και πάει λέγοντας.
Που θέλω να καταλήξω. Για να υπάρξει μία παρουσία εκεί, πρέπει να υπάρχει μία προηγούμενη οργάνωση, συγκρότηση κάποιου σώματος, λέσχης, κλαμπ, δεν ξέρω γω τι, όπου να έχει προ-αποφασιστεί ποιοι είμαστε, τι θέλουμε, τι μπορούμε και επιθυμούμε να δηλώσουμε προς τα έξω.
Θεωρώ, ότι δεν είναι εφικτό να γίνει κάτι τέτοιο, ούτε με αυτό τον σκοπό, ούτε γενικώς, δεν βλέπω ανθρώπους διατεθειμένους να εκτεθούν δημόσια. Πέραν τούτου, μία παρουσία σε μία εκδήλωση με συγκεκριμένο σκοπό και προσανατολισμό, μπορεί απλά να μπέρδευε αυτούς που έχουν μία όχι ξεκάθαρη εικόνα σχετικά με το τι είναι το bdsm και ποιοι άνθρωποι συμμετέχουν σε αυτό. Επίσης, από που προκύπτει η ανάγκη μας να νιώθουμε το ίδιο και να επιθυμούμε να το γνωστοποιήσουμε και στο ευρύ κοινό? Εδώ μεταξύ μας μάς τρώει η μυστικοπάθεια και η κρυψίνοια, κάποιοι τρέμουν για την αποκάλυψη της ταυτότητά τους έτσι κι αλλιώς, πως θα εκπροσωπηθεί η κοινότητα και από ποιους?
Και πως θα συνομιλήσουμε με άλλες ομάδες? Χύδην? Κάποιοι από δω (ποιοι δεν ξέρω) θα μιλήσουν με κάποιους από κει (επίσης δεν ξέρω ποιους) για να πουν τι ακριβώς?
Θα έπρεπε να προηγηθούν άλλα πράγματα για να ωριμάσουν οι συνθήκες τέτοιων διαλόγων στο μέλλον κατά την ταπεινή μου άποψη, πράγματα που απ΄ότι βλέπω αργούν προς το παρόν, όλοι θέλουν την ''ασφάλεια'' της ανωνυμίας τους στην τελική. Εγώ θα πετούσα την σκούφια μου για γλέντια, χορούς και παρελάσεις, δε λέω, ωστόσο δεν ξέρω αν θα εξυπηρετούσε κάτι τέτοιο το ίδιο το bdsm.

 

Όχι δεν το θεωρώ αναγκαίο, δεν βρίσκω το λόγο, επειδή είμαι BDSMer να το δηλώσω δημόσια; φορ γουατ; και απαντώ για κανένα λόγο.

 

θέλω να ευχαριστήσω τους @Μαντλίν @brenda @missdeeds @bumblebee για τον χρόνο που διέθεσαν για να τοποθετήσουν την σκέψη τους με σοβαρότητα και με σεβασμό στο αρχικό ερώτημα.

Θα ήταν χαρά μου να διαβάσω και άλλες σοβαρές τοποθετήσεις…

Iagos

 

....In the dark, underground , blindfolded, closed doors.
Έτσι πρέπει να ναι ο,τιδήποτε γύρω απ το bdsm .
so the answer is : no.
Αρκούν οι συναντήσεις εντός της κοινότητας.

 

Δεν είναι απαραίτητες και οι συναντήσεις. Αρκεί όταν το ζει κανείς να του αρέσει και να αρέσει και στην /στους ενήλικους που συμμετέχουν.

 

Ευχαριστώ ειλικρινά εκείνους που μπήκαν στον κόπο να γράψουν.

Δεν έχω καμία πρόθεση αντιπαράθεσης με κανέναν και σέβομαι τις απόψεις όσον έως τώρα με καλή διάθεση εξέθεσαν τις σκέψεις τους.

Η δική μου η σκέψη έχει ως εξής:

Τα pride μου φαντάζουν ως καρναβάλια με κιτς αισθητική.

Υπερασπίζομαι τον Διόνυσο άρα δεν έχω κάτι με τα καρναβάλια, έχω όμως με με το κιτς των καρναβαλιών γενικώς, το οποίο υβρίζει τον Διόνυσο και τον ηδονισμό των καρναβαλιστών του.

Δεν ήταν όμως έτσι πάντα τα pride, ούτε είναι και σήμερα στο σύνολο τους.

Όσο και να υπερτερεί το κιτς, η εικόνα που μεταφέρει η @brenda σε όσους δεν έχουν παρευρεθεί σε pride είναι απίστευτα όμορφη.

Πόσα όμορφα συναισθήματα δεν απορρέουν από αυτή την αφήγηση;
Και μόνο για τέτοιες εικόνες λες χαλάλι το καρναβαλάκι... όλα είναι μια χαρά....
Έχω δει και εγώ τέτοιες υπέροχες εικόνες σε pride.

Όμως τα pride δεν ήταν πάντα έτσι.

Αν ανατρέξουμε πίσω, στην ιστορία των pride θα δούμε πως ξεκίνησαν ως μια ανάγκη κάποιων ανθρώπων να γίνουν ορατοί και να διεκδικήσουν τον σεβασμό από την μια και από την άλλη τα θεσμικά τους δικαιώματα ως ισότιμοι πολίτες των αστικών δημοκρατιών του λεγόμενου δυτικού κόσμου.

Το 2014 ο Μάθιου Γουόρκους βγάζει στις κινηματογραφικές αίθουσες του πλανήτη μια ταινία βασισμένη σε μια αληθινή ιστορία την περίοδο που η Θάτσερ εγκληματούσε επάνω στις τις δημόσιες δομές της Αγγλίας, τις κομμάτιαζε και τις χάριζε στους φίλους της.

Πρόκειται για την ταινία «Pride» η οποία αφιερώθηκε στην μνήμη του gay ακτιβιστή Μαρκ Άνστον ο οποίος πέθανε από aids σε ηλικία 26 ετών το 1987.

Στο Λονδίνο της δεκαετίας του 80, την εποχή που τα pride δεν ήταν ακόμα καρναβάλια, η «Lesbians and Gays Support the Miners» μια από τις πιο επιτυχημένες ομάδες των gay στην πόλη αποφασίζει να σταθεί δίπλα στον αγώνα των απεργών ανθρακωρύχων και φυσικά απέναντι στην πολιτική Θάτσερ.

Με αυτή τους την απόφαση μια χούφτα gay του Λονδίνου ξεκινούν μια καμπάνια για να μαζέψουν χρήματα έχοντας από την μια απέναντι τους τις gay κοινότητες οι οποίες δεν ενδιαφέρονταν να συσπειρωθούν σε κάτι τέτοιο επειδή θεωρούσαν πως δεν τους αφορά και από την άλλη είχαν να αντιμετωπίσουν τους ομοφοβικούς Ουαλλούς απεργούς ανθρακωρύχους όταν πήγαν στην πόλη τους για να τους παραδώσουν τα χρήματα που είχαν συλλέξει.

Εκείνη η απεργία όπως πολλοί θα γνωρίζετε απέτυχε.

Αυτό όμως που κερδήθηκε ήταν πως οι ομοφοβικοί σκληροτράχυλοι ανθρακωρύχοι αγκάλιασαν τους gay, τους αποδέχτηκαν και παρέλασαν και εκείνοι υπερήφανοι στο pride.

Το επόμενο που κερδήθηκε ήταν πως εξαιτίας μιας φούχτας τρελών gay του Λονδίνου το Εργατικό Κόμμα της Αγγλίας άλλαξε το καταστατικό του και υιοθέτησε το αίτημα των gay για να μπορούν να τελούν γάμο.

Εκείνο που καθαρά καταλαβαίνει κανείς είναι πως οι υπόλοιποι gay της Αγγλίας που δεν ήθελαν για τους δικούς τους λόγους ο καθένας να συσπειρωθούν στον σκοπό μιας ομάδας επωφελήθηκαν όταν ο γάμος των gay έγινε νόμος στην Αγγλία το 2013.

Δεν νομίζω πως το παραπάνω εκπλήσσει κανέναν.

Έτσι γίνεται πάντα.

Βγαίνει μπροστά ένας Μάρκ Άνστον φέρνει ένα αποτέλεσμα το οποίο επωφελούνται οι πολλοί που δεν τον στήριξαν, πεθαίνει από aids στα 26 και δεν προλαβαίνει να απολαύσει την ζωή του και μετά τον κάνουν ταινία για να μας θυμίζει την ιστορία του και να μας δίνει κουράγιο.

Η δύναμη της τέχνης.

Αν ψάξει κανείς στο διαδίκτυο θα βρει pride σε διάφορες πόλεις όπου το bdsm συμμετέχει και μάλιστα δυναμικά.

Για παράδειγμα στο Τροντχάιμ της Νορβηγίας στο pride 2016 είχαν ειδική ημερίδα-συζήτηση με θέμα «Bdsm και νεολαία»
https://translate.google.gr/transla....no/program-trondheim-pride-2016/&prev=search

Το ερώτημα που προκύπτει από αυτό είναι:

Γιατί είναι πρόβλημα κάποιοι άνθρωποι που ζουν και γνωρίζουν το bdsm να μην βγουν σε μια σοβαρή συζήτηση και να ενημερώσουν την νεολαία για αυτό;

Τι θα κακό προκαλεί αυτό;

Είναι καλύτερο η νεολαία να ενημερώνεται για το bdsm από τις τσόντες και τα σκουπίδια που της πουλά το διαδίκτυο;

Θα ήταν χαρά μου να διαβάσω τις τοποθετήσεις σας στο ερώτημα.

Ευχαριστώ

Iagos

 

Για μένα προσωπικά, το να βγω σε μία τέτοια παρέλαση, θα σήμαινε το να μείνω άνεργος στην καλύτερη περίπτωση. Και στο επάγγελμα που κάνω, να μη μπορώ να ξαναβρώ δουλειά σε αυτή τη χώρα. Δε νομίζω ότι θα μου έδιναν τον χρόνο να εξηγήσω.



Ρίσκα παίρνω και στο παρελθόν με τις συναντήσεις, αλλά δεν ρισκάρω μόνο τη δική μου ζωή. Και δεν έχω το δικαίωμα να ρισκάρω τη ζωή ενός άλλου. Όσο αφορά το δικό μου μέρος της συνεισφοράς σε αυτό το χώρο, θεωρώ ότι το υπηρετώ το ίδιο και από αυτή τη θέση. Ελπίζω να σε κάλυψε η απάντηση μου.

 

Απόλυτα

Η κατάθεση είναι ειλικρινής και σημαντική

Ευχαριστώ

 

Το δίλημμα ανάμεσα σε ιδιωτική ζωή / δημόσιο λόγο / διεκδίκηση ή προστασία των δικαιωμάτων απότι φαίνεται δεν έχει υποστεί ζύμωση στον χώρο του ελληνικού bdsm, ίσως επειδή δεν έτυχε κάποιο συμβάν όπου χρειάστηκε να τοποθετηθούμε είτε σε ατομικό επίπεδο είτε σαν κοινότητα, όπως συνέβη στους LGBTQ.
Κατανοητό τότε που δεν υπάρχουν εκπρόσωποι, εκπαιδευτές (educators), σύλλογοι, οργανώσεις, κλπ στον χώρο αυτό .

Θα έλεγα πως οι διεκδίκησεις και οι αγώνες των LGBTQ, ειδικά σε νομικά και ιατρικά θέματα, είναι προς όφελος των δικών μας "αναγκών" ως ένα βαθμό.

Η συμμετοχή θα μπορούσε να είναι απλά υποστηρικτική - σε ατομικό επίπεδο ως εθελοντές σε ομάδες που ήδη συμμετέχουν, ή σαν κοινότητα σε επόμενη συνάντηση να μαζευτεί ενα χρηματικό ποσό για δωρεά (για τα έξοδα οργάνωσης του Pride).