Αποδέσμευση (?)

Η παρακάτω τοποθέτηση, μου είναι αρκετά οικεία σαν γεγονός και βίωμα:

Θα ήθελα να αναγνώσω κι άλλα παρόμοια βιώματα και από τη μεριά των υ αλλά και από τη μεριά των Κ.
Πώς το αντιμετωπίσατε;
Δόθηκε δεύτερη ευκαιρία;
Η ευκαιρία αυτή αξιοποιήθηκε καταλλήλως ή ο φαύλος κύκλος συνεχίστηκε;
Σε μετέπειτα σχέση Σ/σας το αντιμετωπίσατε ξανά;

Με τη ροή των τοποθετήσεων, ίσως τεθούν κι άλλα ερωτήματα/προβληματισμοί από μέρους μου...

Ευχαριστώ.

 

Ω! Ναι!!!! Δεν μ ακούω! Για αρχή το ξεκίνησα έχοντας τις αντιρήσεις μου. Στη συνέχεια επαληθεύτηκα και ζήτησα αποδέσμευση......μετά δεύτερη ευκαιρία. Και να'μαι τώρα ενώπιον πανομοιότυπων καταστάσεων. Ποιος μου φταίει;;;; Το ξερο μου το κεφαλι!!!      

 

Θα ήθελες να γίνεις πιο αναλυτική;

 

Νομίζω έχω απαντήσει στα ερωτήματά σου

Σχώρα με, αλλα δεν κατάλαβα που λείπει περεταίρω ανάλυση

 

Εκτιμώ ότι δεν τοποθετήθηκες επαρκώς.
Ωστόσο, κατανοώ ότι είναι λεπτά και προσωπικά ζητήματα για δημοσιοποίηση.
Ευχαριστώ και καλή συνέχεια.

 

Κατά την άποψη μου συνέχεια τα πάντα κλιμακώνονται...Το κατά πόσο γίνεται η μετάβαση ομαλά , από το ένα επίπεδο στο άλλο , έχει να κάνει πιο πολύ με την αντίληψη του Κ και την επιστοσύνη του υ.
Δεν έχω σίγουρα την εμπειρία που έχουν άλλοι , έχοντας μόνο μια σχέση στο ενεργητικό μου.
Έχω περάσει όμως μέρες , που με μεγάλη αυτοσυγκράτηση έμεινα μακριά του και συνήθως αιτία ήταν ο θυμός που ένιωθα.
Πίστευα πως δεν προσπαθούσε αρκετά να με καταλάβει , παρ'όλη την εμπιστοσύνη που του είχα. Πως ζητούσε πολλά από μένα και μετά ακόμα περισσότερα.
Αποδεικνυόταν τελικά ότι και αντίληψη είχε και περισσότερη εμπιστοσύνη σε εμένα από αυτή που είχα εγώ στον εαυτό μου.
Βέβαια ποτέ δεν είπα τέλος , γιατί νόμιζα πως το άφηνα να εννοηθεί.
Από την άλλη , όσες φορές γύρισα , ήταν εκεί. Μάλλον ήξερε πως ο μεγαλύτερος αντίπαλός μου ήταν ο εαυτός μου και πως ο μόνος τρόπος να με ξεπεράσω ήταν να σκεφτώ ανεπηρρέαστη από την δική του παρουσία. Άλλο που η έλλειψη λόγω της απουσίας του αυτής ήταν και το κίνητρο παράλληλα.
Πλην της τελευταίας φοράς...

 

Εχω την αισθηση πως πολλες και πολλοι απο εμας εχουμε βιωσει παρομοια κατάσταση. Βλεπεις το στραβο του πραγματος η αντιμετωπιζεις πιθανες συγκρουσεις με τον εαυτο σου ωστε να σε κανουν να ζητησεις αποδεσμευση. Το δυσκολο μερος ομως ειναι η εσωτερικη αποδεσμευση. Αυτη που εσυ ο ιδιος θα επιβαλλεις πλεον στον εαυτο σου ετσι ωστε να σπασουν τα δεσμα. Και ναι εχουμε δωσει κ εχουμε παρει κ δευτερες κ τριτες ευκαιρίες για καποιον η σε καποιον συγκεκριμενο ανθρωπο στη ζωη μας που θεωρουμε σημαντικο. Πλεον ειμαι βεβαιη η σχεδον βεβαιη πως αν κατι δεν αλλαξει με τη πρωτη η εστω με τη δευτερη ευκαιρία δε θα αλλαξει και ο φαυλος κυκλος θα μεγαλωνει και ο εγκλωβισμος θα ειναι σιγουρος και βασανιστικος.

 

Ευχαριστώ για τις, έως τώρα, τοποθετήσεις.
Να ξεκαθαρίσω ότι το εν λόγω νήμα δεν αφορά γενικά τις αποδεσμεύσεις στις σχέσεις ανταλλαγής ελέγχου αλλά την απερίσκεπτη έκφραση αποδέσμευσης του υ και τα συναισθήματα που βιώνει μετά.

 

Μετά την απερίσκεπτη αποδέσμευση ή μετά την δεύτερη ευκαιρία που του δίνεται?

 

Και τα δύο.
Αν δοθεί δεύτερη ευκαιρία, την αρπάζει από τα μαλλιά ή πάλι τα ίδια;

 

Ξεκινώ λέγοντας ότι όλον αυτόν τον καιρό που βρίσκομαι σε αυτό το forum έχω μάθει πολλά πράγματα στη θεωρία που δεν γνώριζα. Ταυτόχρονα, με μία δική μου μελαγχολία τείνω να πιστεύω ότι αυτό που έχω αποφασίσει ότι είμαι εγώ ο ίδιος μέσα μου απέχει πολύ από τους συμβατικούς ορισμούς των καθεστώτων κατάταξης των ανθρώπων που αρέσκονται στο BDSM.


Οπωσδήποτε δεν είμαι υποτακτικός. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου σε νηπιακή ηλικία είχα μία εσωτερική παρόρμηση να μην μπορώ να ανήκω πουθενά και να μην μπορώ να ανεχτώ υποδείξεις, διαταγές ή κυριαρχία κανενός ανθρώπου ή κατάστασης.
Λειτουργώ με την πειθώ, την έμπνευση (Σ.Σ.: να με εμπνέει ο άλλος άνθρωπος ή μία ιδέα ή προοπτική) και την ευγένεια, κι εκεί μπορώ να συνταχθώ θεληματικά και με ζήλο πλέον, αλλά και εκεί για όσο αυτά με προκαλούν αυτά τα αισθήματα.
Μέχρι στιγμής δεν έχει τύχει να βρεθεί άνθρωπος να με κάνει να συνταχθώ μαζί του για πολύ καιρό. Πάντα αμφισβητώ και κοιτάω πέρα και μακρύτερα, οπότε και βαριέμαι εύκολα όταν προκαλέσω μέσα μου την αναπόφευκτη απομυθοποίηση.

Δεν είμαι όμως και ο Κυριαρχικός τύπος χαρακτήρα που αρέσκεται να βάζει τους άλλους να κάνουν αυτά που θέλει ή να υποτάσσονται σε αυτόν από δέος και φόβο παρά τη θέλησή τους, ή με τη θέλησή τους νοθευμένη από αισθήματα φόβου, μόνο και μόνο για τη χαρά τη δική του.
Αυτού του είδους τους χαρακτήρες άλλωστε πάντα τους θεωρούσα κατώτερους ανθρώπους που έχουν ανάγκη να προκαλούν τέτοια συναισθήματα στους υπολοίπους επειδή κατά βάθος είναι αδύναμοι οι ίδιοι και δεν έχουν τις απαραίτητες δεξιότητες να προάγουν τις υποθέσεις τους αλλοιώς.
Όχι αληθινούς κυρίαρχους δηλαδή, φτωχά όντα για λύπηση μάλλον.
Και με μία μεγάλη αδυναμία: υποχωρούν και υποτάσσονται πάντα όταν συγκρουστούν με μία ακόμα μεγαλύτερη δύναμη ή θέληση, ή παγιδευτούν τεχνηέντως από κάποιον στα δίχτυα της δικής τους ανασφάλειας και αλαζονίας. Εύκολα χειρίσιμοι δηλαδή. Πιόνια περισσότερο.
Λόγω φύσης δραστηριοτήτων συναναστρέφομαι αναγκαστικά και καθημερινά με υπερβολικά μεγάλο αριθμό τέτοιων ανθρώπων προσπαθώντας είτε να τους στοιχίσω σε κάτι ακίνδυνο, με το καλό ή με το ζόρι, είτε να τους απομονώσω από τους υπολοίπους ανθρώπους που μπορούν να ζημιωθούν από τις πράξεις τους.
Από αυτό έμαθα να τους κοιτώ με περιφρόνηση και να τους βαριέμαι.

Αυτό που πάντα ήθελα είναι να παίρνω από το χέρι και να εξελίσσω. Να μοιράζομαι, να βελτιώνομαι εγώ, και συνάμα να βελτιώνω και εκείνον για τον οποίο ενδιαφέρομαι, όσο μου επιτρέπεται και μπορώ με τις δυνάμεις μου.
Και όποτε τύχει να το καταφέρνω αυτό αισθάνομαι περήφανος, ενώ όποτε δεν το καταφέρνω αισθάνομαι άσχημα μέσα μου και έχω μία τάση ενοχών που με οδηγούν συνεχώς να πιέζω τον εαυτό μου να ισχυροποιούμαι και συνάμα να γίνομαι πιο ευαίσθητος ώστε την επόμενη φορά να τα καταφέρω καλύτερα.

Συνεπώς, σε όλες μου τις σχέσεις φρόντιζα πάντα να πετυχαίνω να γίνεται το ταίρι μου πιο ανεξάρτητο συνολικά σαν χαρακτήρας και με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση σε σύγκριση με το πώς ήταν πριν. Να θέλει να είναι μαζί μου ή να μάθει να κάνει το οτιδήποτε από ελεύθερη κατασταλλαγμένη επιλογή, όχι από ανυπέρβλητη ανάγκη και εξάρτηση. Να μαθαίνει δηλαδή μέσα από τη σχέση μας και με τη δική μου συμβολή να στέκεται ολοένα και καλύτερα στο πόδια του και να εξελίσσεται συνεχώς προς όποια κατεύθυνση επιλέξει.
Φυσικά αυτό δεν είναι πάντα σπαρμένο με λουλούδια. Ορισμένες φορές έχω γίνει σκληρός και έχω πληγώσει άσχημα ανθρώπους. Ποτέ όμως για να κάνω τον άλλο να μου ικανοποιήσει δικές μου ορέξεις μέσω ψυχολογικού ή σωματικού τραμπουκισμού, αδιαφορώντας αν αυτό τον βλάψει αληθινά ή τον πιέσει να σιχαίνεται τον εαυτό του και να μένει στάσιμος.

Κι έτσι η επιβολή και η βία στο σεξ έχουν άλλη θέση στη δική μου ζωή. Μου αρέσουν, τις επιζητώ, τις επιβάλλω και τις επιτρέπω, αλλά μόνο αν πειστώ ότι συμπληρωματικά επιζητά και το έτερον ήμισυ της σχέσης ως ελεύθερος άνθρωπος με επιλογή και ανάγκες που τις χαίρεται χωρίς να τον ελέγχουν.


Γιατί τα αναφέρω όλα τα παραπάνω:

Επειδή υπό το πρίσμα αυτό, διαβάζοντας την περιγραφή της @rea.. θυμήθηκα κάποια πολύ όμοια περιστατικά, από σχεδόν την εφηβική ηλικία μερικά, στη δική μου ζωή. Και όποτε μου συνέβαιναν ανέκαθεν μελαγχολούσα λίγο μέσα μου. Η κατάληξη με μελαγχολούσε.
Πάντα κολακεύεται, φαντάζομαι, κανείς όταν κάποιος άλλος τον κάνει να αισθάνεται ότι είναι απαραίτητος για εκείνον. Εγώ τουλάχιστον κολακεύομαι.
Αλλά όπως εγώ δεν έχω επιτρέψει ποτέ στον εαυτό μου να εξαρτάται από κανέναν και από τίποτα στο σημείο του να μην μπορώ να ζήσω και να φανταστώ τον εαυτό μου χωρίς αυτό, και αυτό με κάνει να αισθάνομαι πλήρης μέσα μου και με γεμίζει με ένα υπέροχο συναίσθημα που πολύ δύσκολα περιγράφεται σε όποιον δεν το έχει νοιώσει, έτσι στενοχωριέμαι όταν βλέπω κάποιον άλλο να επιτρέπει στον εαυτό του να εξαρτάται έτσι, έστω και αν τύχει το αντικείμενο εξάρτησης σε εκείνη τη συγκυρία να είμαι εγώ ο ίδιος.

Μικρότερος τέτοια περιστατικά τα αντιμετώπιζα με σκληρότητα. Έδειχνα περιφρόνηση στον άλλο και φερόμουν βίαια, επειδή δεν άντεχα να βλέπω κάποιον να αφήνει τον εαυτό του να υποκύπτει σε τέτοια κατάσταση.
Φυσικά, για τον λόγο αυτό αισθανόμουν ότι ένας τέτοιος άνθρωπος δεν αξίζει δεύτερη ευκαιρία, μέχρι να μάθει να στέκεται στα πόδια του, οπότε, αν μετά από αυτό αποφασίσει πλέον ότι συνεχίζει να θέλει να είμαστε μαζί, τότε και μόνον τότε μπορώ να επανεξετάσω και να καθίσω να ασχοληθώ μαζί του και μαζί μου αν κι εγώ συνεχίζω να θέλω, αλλά σαν μοίρασμα δύο ελεύθερων και συνειδητοποιημένων ανθρώπων. Και δεν θα τον διευκολύνω καθόλου σε αυτό.

Με τον καιρό κατάλαβα ότι το παραπάνω ήταν λάθος, επειδή πρώτον είχε μία άδικη ασυμμετρία μεταξύ συμπεριφοράς του άλλου και αντίδρασης δικής μου, και δεύτερον επειδή δεν μπορούσα κι εγώ να ισχυριστώ ότι ήμουν τόσο καλύτερος σε σχέση με τους άλλους που να δικαιούμαι να γίνομαι ο κριτής τους. Δεν ήμουν, και η ζωή μου το είχε αποδείξει με πολλούς τρόπους και πολλές φορές, ορισμένες μάλιστα πολύ σκληρά. Η διδαχή και η βελτίωση δεν είναι πάντα στρωμένη με κόκκιινο χαλί καλωσορίσματος, τα αποτελέσματά της όμως αξίζουν όλα τα βάσανα.

Οπότε άρχισα να μαλακώνω και να δείχνω περισσότερη υπομονή και κατανόηση. Όχι παθητικά. Να ακούω, να προσπαθώ να καταλάβω τον άλλο και να κάθομαι να συζητάμε εκείνο που σκέφτηκε εκείνος και αυτό που σκέφτομαι εγώ. Ειλικρινά, νηφάλια, ωμά και μαζί ενεργά, όχι σαν δύο παράλληλοι μονόλογοι.


Επομένως, μόλις διάβασα την επίμαχη περιγραφή, μπήκα με τη σκέψη μου στη θέση του άνδρα που του είπαν:

"Αφέντη Μου ταπεινά παρακαλώ την άδεια Σας να το βουλώσω και να επιστρέψω στα καθήκοντα μου"

και το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό σαν απάντηση δική μου που θα έδινα σε μία τέτοια περίπτωση είναι:

"Γιατί αγάπη μου το επιτρέπεις αυτό στον εαυτό σου; Θέλω να μάθεις τους λόγους μέσα σου, ερευνητικά και αποστασιοποιημένα. Και μετά να τους συζητήσουμε. Μόνο τότε θα με ξαναενοχλήσεις και νωρίτερα από αυτό όχι. "

- Έτσι θα το αντιμετώπιζα.
- Θα έδινα δεύτερη ευκαιρία αν συνέβαινε τελικά κάτι τέτοιο. Μετά αφότου θα συνέβαινε. Πριν τυχόν να συμβεί θα ήλπιζα σιωπηρώς να συμβεί για εκείνη, όχι για εμένα, αλλά θα παρέμενε παγερός.
- Βλ. ακριβώς από κάτω.
- Μου έχει συμβεί κάτι παρόμοιο πάνω από μία φορές, έτσι το αντιμετώπισα, όποτε με ξαναπροσέγγισαν υπήρχε πάντα αληθινή αλλαγή και η εσωτερική δουλειά μπορούσε να φανεί, οπότε νέο έδαφος και προοπτική πλέον ανοιγόταν προς διερεύνηση,
όποτε δεν με ξαναπροσέγγισαν απλώς υποθέτω ότι οι απαράβατες προϋποθέσεις που έθετα δεν μπορούσαν εκείνη τη στιγμή να συνταιριάσουν με την ψυχική υπόσταση του άλλου και έτσι μάλλον ο καθένας μας τράβηξε διαφορετικά μονοπάτια.

Λυπάμαι που δεν μπορούσα να είμαι περιεκτικότερος, δεν είχα τον απαραίτητο χρόνο, υπομονή και καθαρό μυαλό αυτή την ώρα για να είμαι. Ίσως επανέλθω και ξαναδιαβάσω, διορθώσω ή προσθέσω κάτι πιο μετά που θα μπορώ πιο άνετα.

 

Προσωπικά ένιωθα τεράστια ανακούφιση..
Έως αγαλλίαση , θα μπορούσα να πω , αν δεν υπήρχαν στη μέση οι τύψεις.
Το να αντιλαμβάνομαι ότι έστω και προσωρινά τον απογοήτευσα (ακόμα κι αν εκείνος ήξερε ίσως πως θα γυρνούσα)
με έκανε να θέλω όσα θέλει ακόμα πιο πολύ και να προσπαθώ ακόμα περισσότερο να είμαι σωστή και να τα καταφέρω.
Έφευγε ο θυμός προς αυτόν και θύμωνα μ' εμένα. Ειδικά όταν κάποτε φτάναμε εκεί που ήθελε κι έβλεπα πως μπορώ.
Βέβαια ήμουν πολύ αντιδραστική σε οποιουδήποτε είδους πίεση και δεν ξέρω αν αποτελώ γενικό παράδειγμα...