Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

- Μπορώ να σε ερωτευτώ;
- Με ρωτάς αν μπορείς να με ερωτευτείς;
- Ναι, έτσι απλά σε ρωτάω.
- Δεν νομίζω ότι λειτουργεί μ ' αυτόν τον τρόπο.
- Τι εννοείς;
- Νομίζω ότι πρέπει να έρθει φυσικά.
- Όπως;
- Όπως η πείνα, η δίψα, η γέννηση και ο θάνατος.
- Τα δάκρυα;
- Ναι, ακόμα και τα δάκρυα.
- Ναι;
- Φυσικά.
- Όπως η βροχή, ο σεισμός, τα κύματα, τα σύννεφα, το φως του ήλιου;
- Ναι, σαν τη βροχή, το σεισμό, τα κύματα, τα σύννεφα, το φως του ήλιου.
- Σαν τις γάτες, όταν γουργουρίζουν.
- Ναι, μου φαίνεται ότι έχεις καταλάβει την έννοια.
- Τότε θα περιμένω, ίσως να συμβεί.
- Ίσως να συμβαίνει..
- Το ελπίζω...

Guido Catalano

 

Τα παντα ακριβαινουν...
Εκτος απο τους ΑΝΘΡΏΠΟΥΣ...
Που γινονται ολο & ΦΘΗΝΟΤΕΡΟΙ ..

 

Ήταν σαν να σε πρόσμενα κυρά,
απόψε που δεν έπνεε όξω ανάσα,
κι έλεγα: Θα `ρθει απόψε απ’ τα νερά, κι από τα δάσα!

Θα `ρθει αφού φλετράει μου η ψυχή
αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι,
και θα μυρίζει φώτα ήλιο και βροχή το νιο φεγγάρι!...

Και να, το κάθισμά σου συγυρνώ,
στολνώ την κάμαρά μου αγριομέντα,
και να μαζί σου κιόλας αρχινώ, χρυσή, κουβέντα.

Πως να... θα μείνει ο κόσμος με το "μπα"
που μ’ έλεγε τρελόν, πως είχες γίνει καπνός
και τάχας σύγνεφα θαμπά, προς τη σελήνη...

Νύχτωσε και δε φάνηκες εσύ...
Κίνησα να σε βρω στο δρόμο ωϊμένα!
μα σκούνταφτες (όπου εσκούνταφτα), χρυσή, κι εσύ με μένα!...

Τόσο πολύ μ’ αγάπησες, κυρά,
που άκουγα διπλά τα βήματα μου!
πάταγα γω στραβός μες στα νερά; κι εσύ κοντά μου!...

 

..Έγραφα πάνω σε μια πλάκα από σχιστόλιθο
Και πάνω στα ξεθωριασμένα φτερά μιας βεντάλιας,
Και πάνω στην άμμο των ποταμών και των θαλασσών,
Πάνω στον πάγο με πατίνια και πάνω στο γυαλί μ' ένα δαχτυλίδι,

Και πάνω στο φλοιό των αιωνόβιων δέντρων,
Και στο τέλος, για να το μάθουν όλοι,
Ότι αγαπήθηκες, αγαπήθηκες, αγαπήθηκες, αγαπήθηκες!
Και υπέγραφα τις λέξεις αυτές με ένα ουράνιο τόξο στον ορίζοντα.

Marina Ivanovna Cvetaeva

 

 

Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν ξενιτειά. Κι άμα κλαις μου αρέσεις, απ’ την κούνια σου πεταλούδα μικρή μου εσύ.

Κι ενώ μεν απ’ τα πέρατα με ακούς, η φωνή μου εμένα δεν μπορεί να σ’ αγγίξει:

Άσε με τώρα να βυθιστώ κι εγώ σωπαίνοντας μες τη δική σου σιωπή.

Άσε με τώρα να σου μιλήσω κι εγώ με τη σιωπή τη δικιά σου που είναι απέριττη σα δαχτυλίδι αρραβώνων και που λάμπει σαν αστραπή.
Είσαι όμοια με την νύχτα, αγάπη μου, η νύχτα που κατηφορίζει έναστρη. Απόμακρη και τόση δα και απ’ τα αστέρια φτιαγμένη είναι η δικιά σου σιωπή.
Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία. Μακρινή κι απαρηγόρητη, σα να σε σκέπασε χώμα.
Μια λέξη μόνο αν πεις, ένα χαμόγελο – μου αρκεί για να πανηγυρίσω που είσαι εδώ κοντά μου ακόμα.

Pablo Neruda

 

Υπάρχει ένα ρολόι κρυμμένο στον καθένα μας και για να κάνουν έρωτα δύο άνθρωποι πρέπει οι δείκτες και των δύο να δείχνουν την ίδια ώρα ταυτόχρονα. Αυτό δε συμβαίνει κάθε μέρα. Όποιος αγαπάει δεν εξαρτάται από τη σεξουαλική πράξη για να νιώθει όμορφα. Δύο άνθρωποι που είναι μαζί και αγαπιούνται πολύ πρέπει να συγχρονίσουν τους δείκτες τους, με υπομονή και επιμονή, με παιχνίδια και "θέατρο", ώσπου να καταλάβουν ότι το να κάνουν έρωτα είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια συνάντηση: είναι ένα αγκάλιασμα των γεννητικών οργάνων.
Όλα έχουν σημασία. Ο άνθρωπος που ζει έντονα τη ζωή του απολαμβάνει όλο το χρόνο και δεν αισθάνεται έλλειψη του σεξ. Όταν κάνει σεξ, είναι από αφθονία, επειδή το ποτήρι του κρασιού είναι τόσο γεμάτο, που ξεχειλίζει φυσικά, επειδή είναι τελείως αναπόφευκτο, επειδή δέχεται το κάλεσμα της ζωής, επειδή εκείνη τη στιγμή, καταφέρνει να χάσει τον έλεγχο…

Απόσπασμα..
Έντεκα λεπτα.

 

Μάτση Χατζηλαζάρου

Ετούτες τις λαχτάρες του Μαγιού πώς να τις σβήσω;
Στην Σ.Χ.

Ετούτες τις λαχτάρες του Μαγιού πώς να τις σβήσω;

Ετούτα τα κλάματα ενός αιθέριου σούρουπου πώς να στερέψουνε;

Θρηνώ όλες τις χαίτες των κοριτσιών που 'ναι ριγμένες
επάνω στα μαξιλάρια του συμβατικού έρωτα.

Θα τους δώσω μες στην ποδιά μου ένα άσπρο τριαντάφυλλο
κι ένα κόκκινο – ίσως τα δούνε, ίσως τα μυρίσουνε.

Θα τους δώσω μια χρυσόμυγα που βρίσκει ξαφνικά τον ήλιο
τραγουδώντας μες στα μαλλιά μου – ίσως τη δούνε,
ίσως την ακούσουνε.

Θα τους πω: κοιτάτε τους άντρες τους λεβέντες, τους ελεύθερους,
τον άντρα λιοντάρι, τον άντρα καραβιού κατάρτι, τον άντρα έλασμα
και τόξο και φωνή από κορφοβούνι σε κορφοβούνι – τότε ίσως του
δοθούνε, ναι, ίσως ερωτευθούνε.

Αν είχα τη φωνή που ζητάω, μια πολιτεία ολάκερη δε
θα μου 'φτανε για να την παρασύρω στο ανοιξιάτικό μου διάβα.

Ρωτάω: άνθεξε ποτέ κανένας στα δειλινά που δεν πεθαίνουνε,
και στις ευωδίες που δε χάνουνται αλλά γίνονται σκιές μας,
και στις πέντε μας αισθήσεις όταν λαχανιάζουνε και κράζουν
την καρδιά μας;

Τα μεταξωτά μου μέλη θε ν' απλώσω πάνω σε μιαν άμμο δροσερή,
το βλέμμα μου θε να χάσω μες στ' ανεξάντλητο γαλάζιο της
δικής μου θάλασσας, οι αναπνοές μου κι οι παλμοί μου θε να 'ναι
οι αναπνοές και οι παλμοί του διάχυτού μου έρωτα.

Έρωτα, αγάπη, πόθο, ηδονή,
Έρωτα, Έρωτα.

 

"Ν’ αγαπάς μονάχα τ’ απαλά και τ’ ασάλευτα,
που έχουν γύψινο μάτι, σεντεφένιο μέτωπο, μάτι αόρατο, ζωντανό
μέτωπο, χέρια που, χωρίς ποτέ να κλειούν,
κρατούν το καθετί στη ζυγαριά τους, την πιο δίκαιη του κόσμου, αμετάβλητη, άσφαλτη..."

(Πωλ Ελυάρ, "Να ξαναγυρνάς σε κάποια πόλη")

 

Αυτή δεν ήταν, ανάμεσα σ' όλες, η πιο όμορφη
αλλά μου έδωσε τον πιο βαθύ και παράφορο έρωτα.
Άλλες με αγάπησαν περισσότερο· και, χωρίς αμφιβολία,
καμιά δεν αγάπησα όπως αυτήν.

Ίσως ήταν επειδή την αγάπησα από μακριά,
σαν ένα αστέρι απ' το παράθυρό μου...
Και το αστέρι που λάμπει πιο μακριά
μας φαίνεται πως έχει περισσότερες λάμψεις.

Είχα τον έρωτα της σαν ένα πράγμα αλλουνού
σαν μια παραλία κάθε φορά πιο μόνη,
που κρατούσε απ' το κύμα αποκλειστικά
ένα νότισμα του αλατιού πάνω στην άμμο.

Βρισκόταν στην αγκαλιά μου χωρίς να είναι δική μου,
σαν το νερό σε μια διψασμένη κανάτα,
σαν ένα άρωμα που 'φευγε με τον άνεμο
και που επέστρεφε με τον άνεμο πάλι.

Με διατρυπούσε η ανικανοποίητη δίψα της
σαν ένα αλέτρι στο λιβάδι,
ανοίγοντας στη φευγαλέα σχισμή της
την ευτυχισμένη ελπίδα της συγκομιδής.

Αυτή ήταν το προσιτό στο απρόσιτο,
αλλά γέμιζε όλο το κενό,
όπως ο άνεμος στα πανιά του καραβιού,
όπως το φως στο σπασμένο καθρέφτη.

Γι αυτό σκέφτομαι ακόμη εκείνη τη γυναίκα,
αυτή που μου έδωσε τον πιο βαθύ και παράφορο έρωτα...
Ποτέ δεν ήταν δική μου. Δεν ήταν η πιο όμορφη.
Άλλες με αγάπησαν περισσότερο... Και, χωρίς αμφιβολία,
καμιά δεν αγάπησα όπως εκείνη.

Jos&eacute-Angel Buesa

 

Πολυ καλο ! ειδικα αυτο''''
Άλλες με αγάπησαν περισσότερο... Και, χωρίς αμφιβολία,
καμιά δεν αγάπησα όπως εκείνη.''''

 

Η αγάπη

Δεν ωφελεί να καρτεράς όρθιος στην πόρτα του σπιτιού
και με τα μάτια στους νεκρούς τους δρόμους στυλωμένα.
Αν είναι να ’ρθει , θε να ’ρθεί, δίχως να νιώσεις από πού,
και πίσω σου πλησιάζοντας με βήματα σβησμένα.

Δεν ωφελεί να καρτεράς… Αν είναι να ’ρθει, θε να ’ρθει,
Κλειστά όλα να ’ναι, θα τη δεις άξαφνα μπρος σου να βρεθεί
κι ανοίγοντας τα μπράτσα της πρώτη θα σ’ αγκαλιάσει !

Κ. Ουράνης