Ποιήματα

Απάντηση: Ποιήματα

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα
μιλάει για ένα μικρό ξωτικό
μιλάει για ένα τραίνο με χαλασμένα φρένα
σ' ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα
μιλάει για αυτούς που μένουν παιδιά
για ανθρώπους που τα 'χουνε χαμένα
και μετράνε ρυτίδες σε λευκά κελιά

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα
μιλάει για φίλους μου παιδικούς
που απόμειναν στάχτη δίπλα στις ράγες
σαν μνήμες χαμένες από άγριους καιρούς

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα
μιλάει για θυσίες και σταυρούς
κατάλαβες πράγματα που σου είναι ξένα
αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα
και για κανέναν

 

Ο Σκοταδόψυχος (Τιμολέων Φανφάρας )

Φαρμάκι έχω στην Ψυχή Φέρνει μαυρίλα θολερή
Στα στήθια μου
Νύχτα αξημέρωτη ξανά Με το πιοτό της με κερνά
Εβίβα μου
Σκοτάδι πίνω για πιοτό Πω πω πω πω πω πω πω πω
Νέφη της Νύχτας μου κρατώ Πω πω πω πω πω πω πω πω
Και το Μυαλό μου είναι θολό Πω πω πω πω πω πω πω πω..... Πω!

Και το μυαλό σου είναι θολό και το δικό τους πιο λειψό σας εθολόσαν τα λεφτά γεια σου Ρε Χάινριχ Φαφλατά!!!!

 

καλό είναι για ημερολόγιο τοίχου

 

Χωρίς τίτλο ( Αγνώστου* )

Είμαι λάθος και το ξέρω κι ως εκ τουτου υποφέρω.

Την θλιβερή μου ύπαρξη την μοστράρω εδώ κι εκεί κι ας κάνω εντύπωση κακή.

Και αν την γνώμη μου φωνάζω. Ε και τι μ’ αυτό ; Σε λέσχες ανωμάλων συχνάζω.

Φιλοδοξίες δεν έχω πια , που να τις βρώ; Αλλά ένα όνειρο με βασανίζει από μικρό:

Να παίξω θέατρο για σας κάντε μου το χατίρι με τα λεφτά της τέχνης μου να κάνω χαρακίρι

Το κέρατο μου τι δυστυχία, τι με ρουφάει δίχως θεραπεία;

Μου επιφύλαξε βέβαια η ζωή έναν ρόλο ένα συντομότατο σόλο όλο κι όλο.

Μα έτσι ατάλαντος που βγήκα τι να κάνω; Να πετάνω ;

*Λογικά είναι του Φρίτς

 

.......
Απολαμβάνω τον θάνατο σου
μες το μυαλό μου
αργά, ηδονικά.
Κάθε φορά που με κοιτάζεις
να ξεκοιλιάζεις κάθε χαρά.
Να σε βλέπω να ξεψυχάς και να σπαράζεις
σαν πεταλούδα κοντά στο φως.

και ένα άλλο....

Με τους στίχους
χτίζω τοίχους
για να σε κλείσω
τώρα πια
εσένα κατάρα μου γλυκιά.

χαχαχαχααχα!

Φιλάκια
Αστάρτη

 

Το πρωί δεν τρώω γιατί την σκέφτομαι,
Το μεσημέρι δεν τρώω γιατί την σκέφτομαι,
Το βράδυ δεν κοιμάμαι γιατί πεινάω.

Έγραψα το όνομά σου στην άμμο και το έσβησε το κύμα
Το χάραξα στα δέντρα και το έσβησε ο χρόνος
Το έγραψα στο τζάμι και το πήρε η βροχή
Το έγραψα στ' αρ----- μου και ησύχασα.

Κοιτάζω τ' αστέρια και βλέπω εσένα,
κοιτάζω τον ήλιο και βλέπω εσένα
κοιτάζω το φεγγάρι και βλέπω εσένα,
Κάνεις λίγο στην άκρη σε παρακαλώ;

Κάποιες στιγμές νομίζω πως είμαι μόνος στον κόσμο,
πως κανείς δεν με θέλει και θέλω να πεθάνω.
Και τότε εμφανίζεσαι εσύ.
Θεέ μου, γιατί όλα τα στραβά σε μένα;

 

Κρητική Ποίηση

Κατηγορία : Πουλάκια

Σαν είναι ο αετός γερός
και βαστά καλά τον πόνο
δεν τον γνοιάζει και πετά
με μια φτερούγα μόνο


Αετός πού΄ ναι περίφανος
μπάλα δεν τονέ πιάνει
μα κι αν τον βρεί ποτέ καμμιά
πόνου φωνή δε βγάνει .


Σκιάς 100 λογιώ πουλιά
στον «ουρανό» πετούνε
όμως τα χνάρια του αετού
ποτέ δεν τα πατούνε.


Μην τον κλαίεις τον αητό
απού πετά όντε βρέχει
μα να λυπάσαι το πουλί
απού φτερά δεν έχει


Απού γεννήθηκε αητός
πράμα δεν τον σκιάζει
πετά στην μαύρη την νυχτιά
πετά και στο χαλάζι.

 

Υπόγειοι δρόμοι , χωρίς αρχή και τέλος ,
σε μία πόλη που στην επιφάνεια κοιμάται.
Το νερό , ύποπτα και σιωπηλά ,
μέσα από τους υπονόμους κυλάει.
Το σκοτάδι , ερεθίζει την ψυχή και χυδαία της
τραγουδάει.
*
Λεπτές φιγούρες , χωρίς ρυθμό , βαδίζουν .
Σώματα βρώμικα , γυμνά , που κανένα δε φοβίζουν .
Γρανιτένια τούνελ , βράχοι με σπηλιές , απότομα
σταματούν .
Όλοι σ’ ένα εξαγωνικό δωμάτιο , τεράστιο και χωρίς φως ,
στο τέλος θα σταθούν .
*
Πτώματα όμορφα , υγρά να στάζουν ,
από πάνω κρέμονται .
Λακκούβες απότομες και γεμάτες κάτω
και μέσα τους αστέρια που δεν υπάρχουν φαίνονται .
Φιγούρες εφτά στο κέντρο συγκεντρώνονται ,
φωτιές δυνατές και έξι ,
που πίσω τους σε γωνίες , ψηλές και αόρατες ,
έξι εφιάλτες κρύβονται .
*
Οι φλύαροι ησυχάζουν και μια μελωδία αρχίζει.
Φωνή βραχνή , χτύπημα φτερών , κοχύλια
κομματιάζονται .
Μεγάλη φωτιά σβήνει και πίσω της ,
η ομορφιά ενός θεού , δοσμένη σε γυναίκα .
Η κοιλιά της , φωτεινή , πρησμένη , κομματιάζεται.
Αίμα και θεία βρέφη ξεχύνονται από μέσα .
Οι φιγούρες δένουν τα χέρια τους και ένα λουλούδι
γεννιέται.
Ένας αγωνιώδης ψίθυρος χορεύει ανάμεσα τους .
Όλοι φοβούνται !
Όλοι φοβούνται τον εφιάλτη , που φέρνει τη
ΓΕΝΝΗΣΗ!
Ο εφιάλτης λικνίζεται.
Χιλιάδες ψυχές τρέμουν , μέσα στα αυγά της
ανυπαρξίας .
Θέλουν σάρκα ν’ αποκτήσουν .
Το λουλούδι κυματίζει . Τα χέρια τεντώνονται.
Το σχήμα δεν αντέχει και σπάει.
Μια κοπέλα σέρνεται προς τον εφιάλτη.
Στο δρόμο μεταμορφώνεται και μικραίνει.
Η ΓΕΝΝΗΣΗ ανοίγει τα πόδια της και δέχεται
ένα νεογέννητο ανάμεσα τους .
Ο εφιάλτης εξαφανίζεται και η μουσική σταματά.
*
Σιωπή!
*
​

 

Ένα ουρλιαχτό χρωματίζει το σκοτάδι από το πουθενά
και μια φωτιά ακόμα σβήνει .
Ο ΠΟΝΟΣ !
Οι αισθήσεις , ερεθίζονται , φουσκώνουν και
ανατινάζονται.
Απόλαυση , ηδονή , πυρωμένα καρφιά που τα μάτια
εξατμίζουν ,
ξυράφια από ατσάλι που το σώμα γδέρνουν.
Τα χέρια αγκαλιάζονται ,
τα σώματα μπλέκονται και μια σφαίρα εμφανίζεται.
Ο εφιάλτης ουρλιάζει ξανά.
Μια φωνή που ξερνάνε , δέκα λαρύγγια , σφηνωμένα σε
ένα.
Κομματιασμένα μέλη ,
σάρκες που κρέμονται και που κατασπαράζονται ,
από φλόγες που ποτέ δε σβήνουν.
Η σφαίρα κάνει γωνία και σπάει.
Ένα αγόρι , ξεφεύγει και τρέχει προς τον εφιάλτη.
Το δέρμα του ξεδιπλώνεται και χάνεται.
Οι μυς λύνονται και σκορπίζουν.
Το αίμα ανακούφιση , για τα πυρωμένα κάρβουνα.
Ο υπόλοιπος σκλάβος του ΠΟΝΟΥ!
Ενός ΠΟΝΟΥ , που τρεμοπαίζει , σβήνει και χάνεται.
Το ουρλιαχτό , ξεχνιέται.
*
Σιωπή!
*
​

 

Ένα βογκητό φλερτάρει τις καρδιές.
Το ένα γίνεται δύο , που αμέσως ερωτεύονται.
Μια φωτιά σβήνει και το σκοτάδι φέρνει έναν ακέφαλο
άγγελο,
με φτερά , τεράστια και μαύρα.
Ο ΕΡΩΤΑΣ!
Οι πέντε αναδιπλώνονται και ενώνουν τα χείλη τους
σ’ ένα μόνο φιλί.
Ο ΕΡΩΤΑΣ , τα φτερά του σμίγει με πάθος και
εκλιπαρεί.
Τα χείλια ενός κοριτσιού στεγνώνουν
και αποκολλιέται από το φιλί .
Στριφογυρίζοντας και χορεύοντας,
καλπάζει προς τον ακέφαλο.
Κάθε βήμα και σπασμός.
Κάθε σπασμός και οργασμός .
Το σώμα σαπίζει και λιώνει.
Το κεφάλι ατόφιο και όμορφο ριζώνει στο λαιμό του
ΕΡΩΤΑ.
Χτυπάει τα φτερά του δυνατά και χάνεται.
*
Σιωπή!
*
​

 

Ένα γάργαρο γελάκι , σκορπίζει τις φλόγες της φωτιάς
της.
Τσουγκρίσματα χαράς χαράζουν στο κενό τ’ όνομα της .
ΕΥΤΥΧΙΑ!
Ξεχειλωμένο σώμα , γεμάτο κόκκινα πρόσωπα
που παραμορφωμένα γελούν υστερικά,
πικραμένοι γελωτοποιοί
που κλαίνε κάτω από τη βαφή τους .
Ο τέταρτος εφιάλτης.
Οκτώ μάτια δακρύζουν και κλαίνε.
Αλυσίδες και πέτρες.
Πέτρες από δάκρυα που τους κρατάνε ενωμένους .
Η ΕΥΤΥΧΙΑ ιδρώνει.
Ο ιδρώτας , έγχρωμες σταγόνες.
Κάθε σταγόνα και μία ανάμνηση.
Κάθε ανάμνηση , συνονθύλευμα από χαρούμενες στιγμές .
Ένας άντρας χαμογελάει
και τα δάκρυα του στερεύουν.
Τούμπες κάνει προς το μέρος της .
Γελάει.
Τα μάγουλα του , σκίζονται.
Το πρόσωπο του , σκάει.
Η ζουμερή καρδιά του , τροφή της.
Φεύγει , όπως και η φωτιά της .
Μ’ ένα γάργαρο γελάκι.
*
Σιωπή!
*
​

 

Και μένουνε τρεις.
Ένας νέος , μια γυναίκα κι εγώ .
Η αγωνία νοτίζει την ατμόσφαιρα.
Κανένας ήχος.
Η απελπισία γλύφει τα νεύρα μας.
Καμιά φωνή.
Αόρατα μέλη , με γαμψά νύχια , ζωντανεύουν στις σκιές.
Ούτε ανάσα.
Η φωτιά πεθαίνει .
Ο ΦΟΒΟΣ!
Η αηδία και η φρίκη ζωγραφισμένη σ’ ένα παιδικό
πρόσωπο.
Η βία , η αρπακτικότητα , η παράνοια χρωματίζουν τα
μαλλιά του.
Πύον , σαπίλα , το άγνωστο και το ξαφνικό,
προστατεύουν το μικροκαμωμένο κορμί του.
Και τα μάτια του βαμμένα.
Με το ίδιο χρώμα που καθρεπτίζουν.
Το αφόρητο, παγερό , μπλε , της απόλυτης μοναξιάς.
Ο πέμπτος εφιάλτης.
Ο ΦΟΒΟΣ!
Σφαλίζουμε τα μάτια μας.
Βουλώνουμε τ’ αυτιά μας.
Κόβουμε την αναπνοή μας.
Σκύβουμε ακουμπώντας τα παγωμένα πρόσωπα μας.
Τίποτα δε γίνεται.
Ο χρόνος κυλάει σκληρά και απάνθρωπα.
Είναι με το μέρος του.
Μετά από ώρα ελευθερώνουμε τις αισθήσεις μας
και είμαστε μόνο δύο.
Έχει απομείνει μόνο μια φωτιά.
*
Σιωπή!
*
​