Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

ΑΝ

Απ’ το πρωί ο άνεμος ξεκάρφωνε τον ουρανό.
Απ’ το πρωί ο ήλιος κάπνιζε
ανάμεσα στα ερείπια.
Αν το πρόσωπό σου, το πρόσωπο ασπίδα.
Και το σύννεφο εκείνο κι ο τόπος τοπίο,
και τα μάτια σου στρέφοντας ξαφνικά
δεν είχαν σκοτώσει την εικόνα που
κοίταζαν λίγο πιο πριν.
Αν το χέρι σου ήταν.
Αν τα μάτια σου.
Αν το χέρι σου.
Αν η λέξη που πήγες να πεις.
Λοιπόν όλη τη μέρα ο άνεμος.
Όλη τη νύχτα οι στάχτες της φωτιάς σου.

Tάκης Σινόπουλος

 

 

Μύρης· Aλεξάνδρεια του 340 μ.X.

Την συμφορά όταν έμαθα, που ο Μύρης πέθανε,
πήγα στο σπίτι του, μ' όλο που το αποφεύγω
να εισέρχομαι στων Χριστιανών τα σπίτια,
προ πάντων όταν έχουν θλίψεις ή γιορτές.

Στάθηκα σε διάδρομο. Δεν θέλησα
να προχωρήσω πιο εντός, γιατί αντελήφθην
που οι συγγενείς του πεθαμένου μ’ έβλεπαν
με προφανή απορίαν και με δυσαρέσκεια.

Τον είχανε σε μια μεγάλη κάμαρη
που από την άκρην όπου στάθηκα
είδα κομμάτι· όλο τάπητες πολύτιμοι,
και σκεύη εξ αργύρου και χρυσού.

Στέκομουν κ’ έκλαια σε μια άκρη του διαδρόμου.
Και σκέπτομουν που η συγκεντρώσεις μας κ’ η εκδρομές
χωρίς τον Μύρη δεν θ' αξίζουν πια·
και σκέπτομουν που πια δεν θα τον δω
στα ωραία κι άσεμνα ξενύχτια μας
να χαίρεται, και να γελά, και ν’ απαγγέλλει στίχους
με την τελεία του αίσθησι του ελληνικού ρυθμού·
και σκέπτομουν που έχασα για πάντα
την εμορφιά του, που έχασα για πάντα
τον νέον που λάτρευα παράφορα.

Κάτι γρηές, κοντά μου, χαμηλά μιλούσαν για
την τελευταία μέρα που έζησε—
στα χείλη του διαρκώς τ’ όνομα του Χριστού,
στα χέρια του βαστούσ’ έναν σταυρό.—
Μπήκαν κατόπι μες στην κάμαρη
τέσσαρες Χριστιανοί ιερείς, κ’ έλεγαν προσευχές
ενθέρμως και δεήσεις στον Ιησούν,
ή στην Μαρίαν (δεν ξέρω την θρησκεία τους καλά).

Γνωρίζαμε, βεβαίως, που ο Μύρης ήταν Χριστιανός.
Aπό την πρώτην ώρα το γνωρίζαμε, όταν
πρόπερσι στην παρέα μας είχε μπει.
Μα ζούσεν απολύτως σαν κ’ εμάς.
Aπ’ όλους μας πιο έκδοτος στες ηδονές·
σκορπώντας αφειδώς το χρήμα του στες διασκεδάσεις.
Για την υπόληψι του κόσμου ξένοιαστος,
ρίχνονταν πρόθυμα σε νύχτιες ρήξεις στες οδούς
όταν ετύχαινε η παρέα μας
να συναντήσει αντίθετη παρέα.
Ποτέ για την θρησκεία του δεν μιλούσε.
Μάλιστα μια φορά τον είπαμε
πως θα τον πάρουμε μαζύ μας στο Σεράπιον.
Όμως σαν να δυσαρεστήθηκε
μ’ αυτόν μας τον αστεϊσμό: θυμούμαι τώρα.
A κι άλλες δυο φορές τώρα στον νου μου έρχονται.
Όταν στον Ποσειδώνα κάμναμε σπονδές,
τραβήχθηκε απ’ τον κύκλο μας, κ’ έστρεψε αλλού το βλέμμα.
Όταν ενθουσιασμένος ένας μας
είπεν, Η συντροφιά μας νάναι υπό
την εύνοιαν και την προστασίαν του μεγάλου,
του πανωραίου Aπόλλωνος — ψιθύρισεν ο Μύρης
(οι άλλοι δεν άκουσαν) «τη εξαιρέσει εμού».

Οι Χριστιανοί ιερείς μεγαλοφώνως
για την ψυχή του νέου δέονταν.—
Παρατηρούσα με πόση επιμέλεια,
και με τι προσοχήν εντατική
στους τύπους της θρησκείας τους, ετοιμάζονταν
όλα για την χριστιανική κηδεία.
Κ’ εξαίφνης με κυρίευσε μια αλλόκοτη
εντύπωσις. Aόριστα, αισθάνομουν
σαν νάφευγεν από κοντά μου ο Μύρης·
αισθάνομουν που ενώθη, Χριστιανός,
με τους δικούς του, και που γένομουν
ξ έ ν ο ς εγώ, ξ έ ν ο ς π ο λ ύ· ένοιωθα κιόλα
μια αμφιβολία να με σιμώνει: μήπως κι είχα γελασθεί
από το πάθος μου, και π ά ν τ α τού ήμουν ξένος.—
Πετάχθηκα έξω απ’ το φρικτό τους σπίτι,
έφυγα γρήγορα πριν αρπαχθεί, πριν αλλοιωθεί
απ’ την χριστιανοσύνη τους η θύμηση του Μύρη.

Κ. Π. Καβαφης

 

Τι με χαλάει:
Οι μανούλες που κρύβουν τις δυστυχίες της οικογένειας κάτω από το παχύ χαλί του σαλονιού.
Οι ντάντηδες που, επειδή γάμησαν, το παίζουν μια ζωή πρωταθλητές.
Οι μύγες στα ζαχαροπλαστεία.
Τα ονειράκια της Χρύσας, που μουχλιάζουν μέσα σε μια καπελιέρα.
Τα δάκρυα και τα αίματα στα πρόσωπα των μικρών παιδιών.
Οι επέτειοι γενικώς, γιατί βρωμάνε φορμόλη.
Οι φόλες, γιατί δε θα μάθω ποτέ να τις αναγνωρίζω.
Ο ρομαντισμός της εξουσίας.
Οι μαλάκες που έχω ανάγκη.
Τα σκατά με γλάσο που προσπαθούν να με ταΐζουν όσοι φροντίζουν το καλό μου.

Τι δεν αντέχει η κοινωνία:
Τη φωτογραφία της!!

Τι δε θέλω να γίνω:
Πάπια σε τεχνητή λίμνη.
Κερκίδα σε αγώνα σικέ.
Λοφίο στο κεφάλι κάποιου κανίβαλου.

Τι θέλω να κερδίσω:
Τη ζωή μου ολόκληρη. Χωρίς ενέχυρα.
Θέλω ν’ αποφασίζω. Να διαλέγω. Να χαρίζομαι. Να γκρεμίζομαι αν γουστάρω, χωρίς να με περιμένουν στη γωνιά οι «νοσηλευτές» με το ιώδιο στο χέρι.

Τι με φρικάρει όταν το ακούω:
«Θυμάσαι που σου το’ λεγα;» Συνοδευόμενο συνήθως από κείνη τη γελοία κίνηση του δείκτη να σημαδεύει τον κρόταφο.

«Των φρονίμων τα παιδιά…κλπ» Τα’ χω χεσμένα των φρονίμων τα παιδιά!!

Αλκυονη Παπαδακη!

 

Ειδικα αυτο.......Οι φόλες, γιατί δε θα μάθω ποτέ να τις αναγνωρίζω,,,,

 

...Από τους τοίχους που ξεφτίσανε

κάποιες φωτογραφίες κατακρημνίζονται

και όπως σπάει το γυαλί

πέφτουν τα πρόσωπα στο πάτωμα.

Αν κάνεις να τα συμμαζέψεις

ακούς τον ψίθυρο

...

Έτσι κι αλλιώς οι εικόνες λειτουργούν

για όποιον αφήνεται να νιώσει τα μυστικά περάσματα.

Διώνη Δημητριάδου


 

 

Με καταγγέλλω…
για τις κακές συνήθειες που δεν κόβω,
για τις ψεύτικες καλημέρες που ξεστομίζω,
για τα ευχαριστώ που ακόμα χρωστάω,
για τα όνειρα που εγκατέλειψα στο δρόμο,
για τα συγνώμη που είπα και δεν εννοούσα,
για την αγάπη που έδωσα… σε λιποτάκτες…
και δεν την αναίρεσα ποτέ!
Καταζητούμαι… αλλά δεν θα με προδώσω!

Στέλλα Πετκάρη 

 

Αξίζει να ζεις μέσα στη γυάλα, από φόβο μην πληγωθείς;
Ζήσε τη ζωή σου ελεύθερα!
Κι όταν τσακίζεσαι, να ‘χεις το θάρρος να λες: Με γεια μου, με χαρά μου!
Φτου κι από την αρχή τώρα… Όχι κακομοιριές και κλαψούρες.
Η ζωή είναι όμορφη, παλικάρι μου, μόνο όταν την ζεις…
Όταν κυλιέσαι μαζί της…
Πότε σε λασπουριές και πότε σε ροδοπέταλα…
Κρατάς τις αναμνήσεις σου και προχώρα…
Μια περιπλάνηση είναι το διάβα μας σ’ αυτό το κόσμο…
Μια περιπλάνηση ανάμεσα ουρανού και γης…

"Αλκυόνη Παπαδάκη
"Όλα σε 'μένα βρήκαν να συμβούν;" Αυτή την καραμέλα γλείφεις συνεχώς και κλαίγεσαι. Όλα συμβαίνουν σε όλους μάτια μου. Στ΄ορκίζομαι......................Δες τα όλα από την αστεία τους πλευρά. Κάνε λίγο καλαμπούρι. Έστω και μαύρο. Ωφελεί. Κι αν θες να ξέρεις ο μεγαλύτερος χωρατατζής είναι ο Θεός. Ακόμα δεν το ΄χεις καταλάβει;

 

ΟΙ ΑΓΑΠΕΣ

Θά ῾ρθουν ὅλες μία μέρα, καὶ γύρω μου
θὰ καθίσουν βαθιὰ λυπημένες.
Φοβισμένα σπουργίτια τὰ μάτια τους,
θὰ πετοῦνε στὴν κάμαρα μέσα.
Ὠχρὰ χέρια θὰ σβήνουν στὸ σύθαμπο
καὶ θανάσιμα χείλη θὰ τρέμουν.

«Ἀδελφέ» θὰ μοῦ ποῦν «δέντρα φεύγουνε
μὲς στὴ θύελλα, καὶ πιὰ δὲ μποροῦμε,
δὲν ὁρίζουμε πιὰ τὸ ταξίδι μας.
Ἕνα θάνατο πᾶρε καὶ δῶσε.
Ἐμεῖς, κοίτα, στὰ πόδια σου ἀφήνουμε,
συναγμένο ἀπὸ χρόνια, τὸ δάκρυ.

«Τὰ χρυσὰ ποῦ ῾ναι τώρα φθινόπωρα,
ποῦ τὰ θεῖα καλοκαίρια στὰ δάση;
Ποῦ οἱ νυχτιὲς μὲ τὸν ἄπειρον, ἔναστρο
οὐρανό, τὰ τραγούδια στὸ κῦμα;
Ὅταν πίσω καὶ πέρα μακραίνανε,
ποῦ νὰ ἐπῆγαν χωριά, πολιτεῖες;

»Οἱ θεοὶ μᾶς ἐγέλασαν, οἱ ἄνθρωποι,
κι ἤρθαμε ὅλες ἀπόψε κοντά σου,
γιατί πιὰ τὴν ἐλπίδα δὲν ἄξιζε
τὸ σκληρό μας, ἀβέβαιο ταξίδι.
Σὰ φιλί, σὰν ἐκεῖνα ποὺ ἀλλάζαμε,
ἕνα θάνατο πᾶρε καὶ δῶσε.»

Θὰ τελειώσουν. Ἐπάνω μου γέρνοντας,
θ᾿ ἀπομείνουν βουβές, μυροφόρες.
Ὁλοένα στὴν ἥσυχη κάμαρα
θὰ βραδιάζει, καὶ μήτε θὰ βλέπω
τὰ μεγάλα σὰν ἔκπληκτα μάτια τους
ποὺ γεμίζανε φῶς τὴ ζωή μου...

Κώστας Καρυωτάκης

 

Πόσο υπεροχο....

 

και αληθινο συναμα ,δεν νομιζεις Μαύρη Ντάλια?

 

Απολυτως. Πολλοι τα εχουμε σκεφτει ..μας εχουμε κατηγορησει.. σκεψεις που κανουμε...συμφωνω απολυτα

 

ΕΠΙΚΛΗΣΙΣ

Ζοφερὴ Νύχτα, ξέρω, πλησιάζεις.
Μὲ ζητοῦνε τὰ νύχια σου. Στὰ χνῶτα
σου βλέπω ποὺ ὠχριοῦν ἄνθη καὶ φῶτα.
Στ᾿ ἁπλωμένα φτερά σου μὲ σκεπάζεις.

Δῶσ᾿ μου λίγο καιρό, Νύχτα μεγάλη!
Θὰ καταβάλω ὅλη τὴ θέλησή μου.
Σὰ μορφασμὸ θὰ πάρω στὴ μορφή μου
τὴ χαρὰ ποὺ στὰ στήθη ἔχουν οἱ ἄλλοι.

Καὶ τότε κάποια πρόφαση θὰ μείνει
(σημαίας κουρέλι ἀπὸ χαμένη μάχη),
ἡ ψυχὴ γιὰ νὰ μὴ δειλιᾷ μονάχη
καὶ γιὰ νὰ λησμονεῖ τὴ σκέψη ἐκείνη.

Τὸ πάθος ὄχι, τὸ ἴνδαλμά του μόνο,
ἢ τὴ γαλήνη, θέλω ν᾿ ἀντικρίσω
μιὰ φορά. Κι ὕστερα πᾶρε με πίσω
καὶ καλὰ τύλιξέ με, ὦ Νύχτα αἰώνων!

Κώστας Καρυωτάκης