Δύο Σελήνες...

Σαν εκείνες απ' τις οποίες πήρα την ιδέα για τον τίτλο αυτού του νήματος.

Η μια να βαριανασαίνει όπως σε κάποια πέρασματα του τραγουδιού του Sting " Moon over bourbon street " :

The brim of my hat hides the eye of a beast.
I've the face of a sinner but the hands of a priest.
I must love what I destroy and destroy the thing I love.
Oh you'll never see my shade or hear the sound of my feet.
While there's a moon over Bourbon Street.

Και η άλλη να γαληνεύει όπως στο κείμενο της Elizabeth Bishop " Αγρύπνια " και απ' το οποίο απομονώνω μια στροφή :

Σε αυτόν τον κόσμο τον ανεστραμμένο,
όπου το αριστερά είναι πάντα δεξιά,
όπου οι σκιές είναι στην πραγματικότητα το σώμα,
όπου μένουμε όλη τη νύχτα άγρυπνοι,
όπου οι ουρανοί είναι ρηχοί όσο η θάλασσα,
είναι τώρα βαθιά, κι εσύ με αγαπάς.

Και έρχομαι στο δια ταύτα.

Η ύπαρξη " δυνατού " συναισθήματος πως ( ή πόσο ) επηρεάζει τις σαδιστικές σας ορμές ?
Αν βέβαια τις επηρεάζει.

Ο έρωτας ( και γιατί όχι, ακόμη και η αγάπη ) που ίσως νιώσατε/νιώθετε, για το άτομο πάνω στ' οποίο ζωγραφίζετε το σαδιστικό σας πορτραίτο.
Πόσο οξύνει τα χρώματα του ?
Αν βέβαια τα οξύνει.

Το βαθύ συναίσθημα που ίσως και να νιώσατε/νιώθετε για το " θύμα " σας, πόσο εξαγριώνει το " κτήνος μέσα " σας ?
Αν βέβαια το εξαγριώνει.

Πιστεύετε ότι " καταστρέφετε " εκείνο που αγαπάτε και σας δημιουργεί έστω και ένα ελάχιστο ενοχών.
Επειδή λόγω του συναισθήματος αυξάνεται η ένταση σας ?
Η πιστεύετε ότι σ' αυτή την τελευταία περίπτωση δείχνετε ακόμη πιο καθαρά στο " βασανιζόμενο " μέρος τον έρωτα ( η γιατί όχι, την αγάπη σας ) ?

Η άποψη οποιουδήποτε/οποιασδήποτε θα είχε την διάθεση ν' αφήσει ένα ίχνος του/της, είναι καλοδεχούμενη.
Όπως πάντα είστε ελεύθεροι/ες, να " ταξιδέψτε " το νήμα, όπου θα θέλατε.
Αν και δεν σας κρύβω, ότι θα μ' ενδιέφεραν και πιθανές σκέψεις, που θ' αναφέρονταν και στην ψυχολογική πλευρά του σαδισμού και όχι μόνο στην σωματική.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Υ.Γ. Επειδή θεωρώ άκομψο τον τεμαχισμό, στον οποίο υπέβαλα τα έργα των δυο καλλιτεχνών.
Σας τα παραθέτω εδώ ολόκληρα.


- Moon oner bourbon street ( Sting )



There's a moon over Bourbon Street tonight.
I see faces as they pass beneath the pale lamplight.
I've no choice but to follow that call.
The bright lights, the people, and the moon and all.
I pray everyday to be strong.
For I know what I do must be wrong.
Oh you'll never see my shade or hear the sound of my feet.
While there's a moon over Bourbon Street.

It was many years ago that I became what I am.
I was trapped in this life like an innocent lamb.
Now I can never show my face at noon.
And you'll only see me walking by the light of the moon.
The brim of my hat hides the eye of a beast.
I've the face of a sinner but the hands of a priest.
Oh you'll never see my shade or hear the sound of my feet.
While there's a moon over Bourbon Street.

She walks everyday through the streets of New Orleans.
She's innocent and young, from a family of means.
I have stood many times outside her window at night.
To struggle with my instinct in the pale moonlight.
How could I be this way when I pray to God above?
I must love what I destroy and destroy the thing I love.
Oh you'll never see my shade or hear the sound of my feet.
While there's a moon over Bourbon Street.


- Αγρύπνια ( Elizabeth Bishop )

Η σελήνη στον καθρέφτη του γραφείου
κοιτάει έξω ένα εκατομμύριο μίλια
(και πιθανώς με υπερηφάνεια, τον εαυτό της,
αλλά ποτέ, ποτέ της δεν χαμογελά)
μακριά, πολύ μακριά και από τον ύπνο πέρα, ή
ενδεχομένως κοιμάται την ημέρα.

Από το Σύμπαν εγκαταλελειμμένη,
θα του 'λεγε στον διάολο να πάει
και θα 'βρισκε ένα σώμα από νερό,
ή έναν καθρέφτη, όπου να κατοικήσει.
Γι' αυτό τυλίξτε έγνοια στης αράχνης τον ιστό
και αφήστε την να πέσει στο πηγάδι.

Σε αυτόν τον κόσμο τον ανεστραμμένο,
όπου το αριστερά είναι πάντα δεξιά,
όπου οι σκιές είναι στην πραγματικότητα το σώμα,
όπου μένουμε όλη τη νύχτα άγρυπνοι,
όπου οι ουρανοί είναι ρηχοί όσο η θάλασσα,
είναι τώρα βαθιά, κι εσύ με αγαπάς.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Σας ευχαριστώ για τον χρόνο που μου διαθέσατε...

 

 
Τραβηγμένες στην πανσέληνο του Αυγούστου, σου τις αφιερώνω, μερικές φορές οι εικόνες τα λένε όλα... 

 

Δεν λάμπει μόνο ο ήλιος...Κάποια πράγματα είναι ακόμη πιο λαμπερά στο "σκοτάδι" τους...Και είναι πολύ σπάνια...Γιατί δεν φτάνει μόνο το πάθος...
"Πολύ" ποίηση σ' αυτό το νήμα μου...πολύ αλληγορία...Αλλά...Εκτός από τα ευδιάκριτα ερωτήματα...Αν ποτέ κάποιος/α διαβάσει ανάμεσα και πέρα απ' όλες τις λέξεις της Bishop και του Sting...
Και όχι μόνο εκείνες που αρχικά απομόνωσα, ίσως να διακρίνει κι άλλες "γωνίες", που μ' αυτό το νήμα να ήταν σχετικές... 

Σ' ευχαριστώ για την φώτο...Εγώ σου αφιερώνω κάτι "ξένο"...Αλλά που ίσως να μην είναι εντελώς άσχετο με το "θέμα" ούτε κι αυτό... 

-------------------------------

Σπασμένα αγάλματα

Τώρα το ξέρω,
πρέπει ν’ αγαπήσω τη ζωή
ανάμεσα απ’ τα συντρίμμια
που βρίσκονται μπροστά μου.
Πρέπει να αγαπήσω ξανά
κάθε μικρό κομμάτι
κι ένα ένα να τα βάλω στη σειρά.
Όμορφα δεν είναι μόνο
τα απείραχτα πράγματα
και τα σπασμένα αγάλματα
έχουν τη δική τους τη χάρη
και ίσως είναι αυτά,
που πιο πολύ μας μοιάζουν.

( Αργύρης Μαρνέρος )

 

Ας σπάσω το "ρόδι" εγώ, η τουλάχιστον θα προσπαθήσω να το κάνω. Αφού οι λέξεις δεν φτάνουν πάντα.
Το λοιπόν, εγώ όσα περισσότερα νιώθω για την άλλη, τόσο ανεβαίνει η ένταση μου.
Γίνεται σχεδόν ανεπαίσθητα, λες και η "πείνα" μου για να της προκαλέσω πόνο, να φουσκώνει σαν την χειμωνιάτικη θάλασσα.
Λες και θα ήθελα να την "κατασπαράξω".
Να μπω όσο γίνεται πιο "βαθιά" μέσα της.
Αν γινόταν να την γδάρω και να την φορέσω σαν δεύτερο δέρμα, θα το έκανα.
Και δεν εννοώ μονάχα το κορμί της.
Αν ήταν δυνατό, να της δώσω όλο μου το είναι με μια καθαρή δόση "φρίκης", - γιατί είμαι κυρίως η "φρίκη" μου -.
Θα το έκανα. Σ' αυτές τις σπάνιες για μένα περιπτώσεις, γίνομαι ένα με τα "όργανα" που χρησιμοποιώ.
Είμαι το cane, η ζώνη, τα χέρια μου.
Kαι σε κάθε χτύπημα που της δίνω, εκείνη διοχετεύεται στο σώμα και στο μυαλό μου σαν ηλεκτρική εκκένωση.
Δεν είναι "απλή" καύλα, δεν είναι "απλό" πάθος, είναι κάτι που θα το χαρακτήριζα στα όρια του παροξυσμού.
Κάτι που χρησιμοποιώντας έναν αδόκιμο και αντιφατικό όρο, θα το χαρακτήριζα ανεξέλεγκτο έλεγχο.
Και ναι, κάποιες φορές σκέφτηκα ότι "κατέστρεφα" κάποια την οποία ίσως και να λάτρευα, όχι τόσο το κορμί, όσο το μυαλό της.
Και ίσως κάποιες από κείνες τις φορές, κάποιες ελάχιστες ενοχές να της είχα νιώσει.
Όχι για τον πόνο που προκαλούσα, αλλά για το σε ποια απελευθέρωνα την "καταιγίδα" μου.
Σίγουρα δεν της έδειχνα την όποια αγάπη μου με κείνο τον τρόπο.
Της αποκάλυπτα όμως κάποια απ' τα πιο "σκοτεινά" μου χρώματα.
Κατασκεύαζα την γέφυρα που θα την "ξέβραζε" στην πιο πετροστρωμένη μου όχθη.
Την έτρεφα με μερικά απ' τα πιο γλυκόπικρα και πολύτιμα κομμάτια της "σάρκας" μου.

Εγώ "κολυμπώντας" στην "παραδοξότητα" της όλης κατάστασης, τις σπάνιες φορές που μου είχε συμβεί.
Ακόμη κι όταν έμοιαζα σαν λυσσασμένος, ένιωθα μια περίεργη γαλήνη, ένιωθα το "κτήνος" να βρυχάται, αλλά γνώριζα ότι δεν θα "ξεσκίσει" την άλλη.
Ότι λύνοντας του τις "αλυσίδες" που του φορούσα, δεν θα έφτανε στο σημείο να "καταστρέψει", γιατί θα το σταματούσε το συναίσθημα.
Η αιτία που όξυνε τις αντιδράσεις του, θα ήταν και ο λόγος που θα τις κατεύναζε την κατάλληλη στιγμή.
Να ποιος είναι ο "ανεστραμμένος κόσμος", το να μην κρατιέσαι απ' το να πονέσεις στο έπακρο, κάποιον/α για τον/την οποίο/α αισθάνεσαι "πολύ βαθιά".
Οι σκιές που είναι το σώμα, θα ήταν η ψυχές μας, που εγώ τουλάχιστον δεν ξέρω πως "ζυγίζονται" για να βρω τα "γραμμάρια" τους ( όπως στην γνωστή παλιά ταινία ).
Ξέρω μόνο ότι σαν καλό ψυχάκι που είμαι, οι ουρανοί είναι και υδάτινοι, τυχαίνει που και που να βρίσκονται εγκλωβισμένοι σ' ένα ζευγάρι μάτια.
Και κείνα τα μάτια ήθελα να τα ρουφήξω, "βασανίζοντας" τα μέχρι να τα δω, να τρέμουν, να είναι στα όρια τους αντοχής τους.
Δεν ξέρω πια αν τ' αγαπούσα, τότε ήμουν κάτι παραπάνω από πεπεισμένος.
Γιατί ήταν κάτι που μου συνέβη με ακόμη λιγότερες κι από ελάχιστες γυναίκες.
Το "κτήνος" μέσα μου να ερωτευτεί τόσο παράφορα, που κάτι να το ωθεί, το αντικείμενο του έρωτα του να θέλει σχεδόν να το "καταστρέψει".
Για να μπορέσει, να το λατρέψει ακόμη περισσότερο.
Και πάνω απ' όλα για να γαληνέψει.
Για να μην κυκλοφορεί τις "νύχτες" στην προσωπική του Bourbon street, κρύβοντας το βλέμμα κάτω απ' τον "γείσο του καπέλου" του.

 

Όσο δυνατότερη η ένταση των συναισθημάτων τόσο πιο βίαιη η έκφρασή τους σε Εκείνη...

«...ότι "καταστρέφετε" εκείνο που αγαπάτε και σας δημιουργεί έστω και ένα ελάχιστο ενοχών...»
RE: Αφού αγαπ(ον)άω δεν την «καταστρέφω» λιγότερο απ’ όσο Εκείνη. Καμία ενοχή...

 

O έρωτας, όπως όλα τα ακραίας έντασης συναισθήματα, παρασύρει σα χείμαρρος ότι βρει στο διάβα του. Όταν ερωτεύομαι ξυπνούν εντός μου ο ιππότης και ο δράκος. Η ευγένεια, το μεγαλείο ψυχής και η κτητικότητα, η ακόρεστη πείνα που καταβροχθίζει το αντικείμενο λατρείας σα να μην υπάρχει αύριο. Ο θάνατος και η δημιουργία. Ο άγγελος και ο δαίμονας. Η βαθύτερη ανάγκη να υπάρξω και να χαθώ στην ανυπαρξία.

Είναι εκείνες οι στιγμές που θολώνουν τα όρια ανάμεσα στο τρυφερό χάδι στο λαιμό και στο στραγγαλισμό...

 

Το βράδυ ανάμεσα στην περασμένη Κυριακή και τη δευτέρα "έφυγε" σε κάποιο δρόμο της Ρώμης ένας πολύ καλός μου φίλος.
Μαζί του είχα κάνει κάποιες απ' τις πιο απίθανες συζητήσεις της ζωής μου.
Αυτή του νήματος ήταν μια από κείνες.
Σε πολλά σημεία του χαρακτήρα σας εσύ και κείνος μοιάζατε.
Αυτός ήταν ο λόγος που σήμερα θέλησα να ξεθάψω αυτό το νήμα.
Τελικά, μια κλωστή μας κρατάει "εδώ" και η βύθιση στο σκοτάδι, η ακόρεστη πείνα του έρωτα που λες κι εσύ ( όταν ο έρωτας υπάρχει ).
Είναι ένα απ' τα ελάχιστα πράγματα - που για μένα πάντα - αξίζει κάποιος να ζει.
Δίχως ενοχές για την "καταστροφή" που θα μπορούσε να προκαλέσει.
Γνωρίζοντας απλά ότι για κάθε του πράξη, θα υπήρχαν συνέπειες.
Τεσπα, πάλι δεν ξέρω τι γράφω, μάλλον επειδή μας βλέπω ξανά -εμένα και κείνον- σ' ένα σαλόνι να συζητάμε το "θέμα" με τα μάτια μας να βγάζουν σπίθες, δυο τσιγάρα στα δάχτυλα μας και τους τότε παθιασμένους έρωτες μας λίγο πιο πέρα...

Υ.Γ.

Συγνώμη για το μακάβριο φιλαράκι... 

 

Αυτά τα μακάβρια μας ξαναβάζουν στη διαδικασία να ψαχτούμε αν είμαστε ζωντανοί.
Εδώ και αρκετό καιρό παλεύω με την ανάγκη να περιχαρακωθώ και την επιθυμία να ξανασυναντήσω τη ζωή και τους ανθρώπους υπό άλλους όρους. Τελευταία νιώθω πως οι δύο αυτές επιδιώξεις δεν είναι τόσο αντιφατικές όσο φαίνεται. Θα έλεγα μάλιστα πως οι απαντήσεις βρίσκονται μόνο στην κόψη των αντιθέτων...

 

Δεν είναι καθόλου αντιφατικές.
Μάλλον γιατί ίσως και να βρήκες τον βαθύ σου εαυτό και να νιώθεις έτοιμος, να σε "ξαναδείς" με νέα μάτια.
Να επανεξετάσεις ανθρώπους και καταστάσεις και γιατί όχι, να "ξανανιώσεις".
Δεν έχει τέρμα η αναζήτηση για κάποιους/ες.
Εκείνος που ανέφερα πριν λίγο, ήταν βουδουσουμιάρης δίχως ετικέτα.
Ανέλυε όσα ζούσε αλλά αρνιόταν να τα "περιφράξει". Και όσα πιο πολλά ένιωθε για κάποια, τόσο θέριευε μέσα του το κτήνος.
Τ' οποίο και πολεμούσε, να χαλιναγωγήσει. Δεν ξέρω αν κατάφερε να βάλει ποτέ στην άκρη τις ενοχές του.
Πήγαινε πάνω από χρόνος απ' την τελευταία μας συνάντηση.
Η πολύ στενή καθολική του διαπαιδαγώγηση είχε δημιουργήσει ένα πολύ ενδιαφέροντα - για μένα που τον "έβλεπα" - λαβύρινθο.
Μια φράση του μου έμεινε. Όσο σπάραζε η καρδιά του για την σύντροφο του.
Τόσο κάτι τον ωθούσε να την πονέσει - κορμί και μυαλό - όλο και περισσότερο.
Και δεν του έφτανε, γιατί λες και κάτι μέσα του έμενε σφηνωμένο.
Δεν έλεγε να βγει και να τον "ξαλαφρώσει". Η μοναδική ίσως λύση να ήταν η "τελειωτική", εκείνη η κατάπτυστη, η σίγουρα αποτρόπαιη.

Να γιατί έβαλα πριν το "Νυχτερινό" του Λαπαθιώτη.
Γιατί κι εγώ με δύο γυναίκες στην ζωή μου έκανα τις ίδιες σκέψεις ( δίχως τις ενοχές εκείνου, όταν τις "σάπιζα" ).
Και ίσως μαζί τους να μου έμεινε ένα "παράπονο"...
Κάτι που όσο και να τους πόνεσα κορμί και μυαλό, μέχρι τέλους δεν τους το έδωσα.

Νυχτερινό

Ένα φεγγάρι πράσινο, μεγάλο,
που λάμπει μεσ’ τη νύχτα – τίποτ’ άλλο.
Μια φωνή γρικιέται μέσ’ το σάλο
και που σε λίγο παύει -τίποτ’ άλλο.
Πέρα μακριά, κάποιο στερνό σινιάλο
του καραβιού που φεύγει -τίποτ΄άλλο.
Και μόνον εν παράπονο μεγάλο
στα βάθη του μυαλού μου. -Τίποτ’ άλλο.

( Ναπολέων Λαπαθιώτης )

Υ.Γ.

Ίσως και κάποιοι/ες να πουν, τι σχέση θα είχαν αυτές οι παπαριές με τον σαδισμό ή το bdsm? Ας πουν...
Γιατί ίσως και κάποιοι/ες άλλοι/ες να νιώσουν ( αφού κάποια πράγματα πρώτα τα νιώθεις και μετά τα καταλαβαίνεις ).
Και για μένα αυτό το τελευταίο είναι το μόνο που θα είχε κάποια αξία.  

Y.Γ. 2

Είδα κάποιες απ' τις προηγούμενες παρεμβάσεις μου σ' αυτό το νήμα ( ακόμη και το εισαγωγικό post ). Εντάξει, μου χρειάζεται κάποιος/α για να ελέγχει την ορθογραφία χαχαχα.
Μάλλον ήμουν τελείως off, γιατί κάποια "μαργαριτάρια" δεν εξηγείται, πως είχαν καταφέρει να μου ξεφύγουν. Με ξεπέρασα χαχαχα...  

 

Ας "ξεθάψω" και κάτι "δικό" μου ( το έχω κάνει άπειρες φορές με νήματα άλλων ). Έτσι, για την "κουλτούρα" και το χασομέρι.
Ποιος ξέρει? Ίσως αυτή τη φορά και να χαραχθεί στην οθόνη μια τρίχα περισσότερη τροφή για σκέψη σε σχέση με τις δυο προηγούμενες.
Αλλιώς...R.I.P. στο νήμα για τα καλά  

 

Για το νήμα ρε γαμώτο...

 

 

Τόσο γαματη φωτό που θα την πόσταρα και στο νήμα.....

https://www.greekbdsmcommunity.com/...εργο-πράγμα-με-το-οποίο-έχετε-καυλώσει.40752/