Τριτοπρόσωπη Εσωτερίκευση-Ετεροπροσδιορισμός

Οι προσωπικές αντωνυμίες αναφέρονται σε οντότητες με ατομική ταυτότητα. Οι κτητικές αντωνυμίες ασφαλίζουν την ατομική ταυτότητα ενώ παραλλήλως την επεκτείνουν.
Το πρώτο πρόσωπο δείχνει ότι η ατομική ταυτότητα δρα αυτοβούλως.

Το τρίτο πρόσωπο...
Όταν η ατομική ταυτότητα αποποιείται το πρώτο πρόσωπο και προσδιορίζει τις δράσεις της στο τρίτο πρόσωπο, ετεροπροσδιορίζεται. Αφομοιώνεται. Γίνεται ένα με το προσδιορίζοντα άτομο. Αποτυπώνει μία ένωση ως απόρροια χρόνου, εκπαίδευσης, καθοδήγησης, αφουγκράσματος, στερεώματος.

Κατά πόσο χρησιμοποιείτε τα Κ τη μέθοδο της τριτοπρόσωπης αναφοράς από το υ για τον εαυτό του;
Τα υ έχουν να παρουσιάσουν σχετικές εμπειρίες και συναισθήματα του εν λόγω βιώματος;

Ευχαριστώ.



Το κεφαλάκι

Τόσο εύθραυστο

Το φασκιώνω

Το προφυλάσσω

Φυσάει πολύ

Ανακινείται

Όχι τώρα!

Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή

Ανάβω την λάμπα

Το ξετυλίγω

Το ασπάζομαι

Είναι ζεστό

Είναι ακόμα ζωντανό

Έτοιμο

Κι ανυπόμονο....

(Dark_Explorer)

 

Το τρίτο πρόσωπο ε;
Αγαπημένος τρόπος για να ζητήσω κάτι από τον Κ μου.
Όχι από την άποψη της ταπεινότητας όμως,αυτό δεν το έχω κατακτήσει.
Πιο πολύ σε παιχνιδιάρικο στυλ.
Μου είναι πιο εύκολο έτσι,σα να αποποιουμαι την ευθύνη των "θελω" μου.
Δεν τα ζητάω εγώ,αλλά ένα άλλο άτομο.
Επίσης,δε μου το ζήτησε κανείς να το κάνω,απλά μου βγήκε από μόνο του.

 

Ευχαριστώ για την τοποθέτηση.
Αυτή θα έλεγα είναι η άμεση προσέγγιση που βγαίνει αβίαστα. Ένα παιχνιδιάρικο λεκτικό πλαίσιο όπου το υ νιώθει ασφαλές και αποστασιοποιημένο.
Το άλλο που αναφέρω εγώ είναι απόρροια αρκετού χρόνου και όσμωσης για να κατακτηθεί και να ερμηνευθεί σε μεγαλύτερο βάθος Έ/ενωσης.
Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που συνήθως το κόβω όταν πάει να χρησιμοποιηθεί άμεσα.

 

Μου είχε ζητηθεί να χρησιμοποιήσω το τρίτο πρόσωπο και να αναλύσω το γιατί όταν ζήτησα κάτι που το θεωρούσα προσωπική μου ανάγκη. Όπως επίσης και σε περίπτωση που μου έβγαινε μία απροσδιόριστη αντίδραση ή άρνηση να ακολουθήσω ένα θέλω του.
Πολύ δύσκολο αρχικά να το κάνω...
Χρησιμοποιώντας το τρίτο ενικό έκανα ένα άλμα έξω από το εγώ μου (όπως τουλάχιστον το είχα προσδιορισμένο έως τότε) στο εγώ που είχα δημιουργήσει με τη βοήθειά του.
Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητή με το παραπάνω οπότε λέω να το αναπτύξω λίγο μπας και τα καταφέρω...
Ζητώντας κάτι ή διατυπώνοντας μια άρνηση στο 3ο ενικό , αυτόματα άφηνα πίσω το εγωιστικό κομμάτι και τις μέχρι τότε "ανάγκες" ή αναστολές μου κι έμπαινα στη διαδικασία να σκεφτώ διαφορετικά...Όπως εκείνος περίμενε από μένα.
Δεν γινόταν συνέχεια , αλλά όσες φορές μου το ζήτησε , κατέληγα να βλέπω από άλλη οπτική τη σημασία αυτού που ήθελα ή δεν ήθελα να κάνω.
Θα μπορούσε να μου εξηγήσει πιστεύω , αλλά δεδομένου του χαρακτήρα μου , μάλλον αυτός τελικά ήταν ο πιο γρήγορος τρόπος να καταλάβω στην προκειμένη.
Ήταν σαν να άφηνα τον προηγούμενο εαυτό μου πίσω και να έμπαινα στον καινούριο πιο δυνατό και πιο ελεύθερο (αν είναι ποτέ δυνατόν) εαυτό που ήμουν εξαιτίας του.

 

Καταρχάς, να σε ευχαριστήσω για την αποτύπωση της βιωματικής σου εμπειρίας.

Θα ήθελα να ρωτήσω με βάση τα όσα δηλώνεις παραπάνω, με ποιον τρόπο αίρονται οι αναστολές ότι διατυπώνεις μία άρνηση έστω και στο τρίτο ενικό;

 

Να διευκρινήσω πως δεν γνώριζα για το bdsm , δεν υπήρχε καμία αρχική συνεννόηση για όρια κλπ και δεν ήξερα για υποτακτικές και κυρίαρχους.
Οπότε και το να αρνηθώ το οτιδήποτε μου ξένιζε ή με φόβιζε ήταν και η αυθόρμητη αντίδρασή μου.
Ήμουν λοιπόν σε μία συνεχή σύγκρουση και με εμένα την ίδια και με αυτόν , γιατί πολλές φορές σκεφτόμουν "πόσα ακόμα θα ζητήσει για να είναι ικανοποιημένος?" ή "πόσα ακόμα θα κάνω για να τον ικανοποιήσω?"
Όταν λοιπόν μου ζήτησε να δοκιμάσω κάτι που με φόβισε , αμέσως χωρίς να το σκεφτώ είπα όχι.
Μιλώντας και εξηγώντας στο 3ο ενικό (στην προκειμένη: το κορίτσι σου δεν θέλει να το κάνει αυτό γιατί φοβάται και μπλα μπλα μπλα) με έβλεπα μέσα από τα μάτια του. Κι αυτός με έβλεπε ικανή να τα καταφέρω και δυνατή να αντέξω.
Γιατί όχι εγώ ( όπως με ήξερα ) αλλά το κορίτσι του , μπορούσε και να μην ντρέπεται και να μην φοβάται. Και ήθελα όσο τίποτε άλλο να γίνω αυτό που ήθελε να είμαι.
Οπότε μετά από όλα όσα έλεγα , στηριζόμενη στα αρχικά μου επιχειρήματα, κατέληγα να βλέπω το "γελοίο" της άρνησης μου κι ένιωθα κι άσχημα στο τέλος που δεν μπορούσα να δω τις δυνατότητες μου τόσο καθαρά όσο αυτός.
( Ελπίζω να γίνομαι κατανοητή )

 

Ναι, έγινες κατανοητή.
Ευχαριστώ και πάλι.

 

Με το χρονο το πρωτο και το τριτο προσωπο γινονται ενα. Να αφομοιωθουν η καθημερινοτητα με τις οποιες πλευρες κι η "σκλαβια''. Με το τριτο ενικο το υπο μπαινει αυτοματα σε ενα καλουπι, σε ενα "κλουβι" και ζωντας μεσα σε αυτο μαθαινει σιγα σιγα να εξαφανιζει το Εγω του και βλεπει λιγο πιο αποστασιοποιημενα τον εαυτο του. Τουλαχιστον ετσι λειτουργησε σε μενα.

 

Μπορεί το γ προσωπο να δίνει στο υπο την αίσθηση οτι "ξεφεύγει" απο το "εγω" του, οτι το απαρνιεται, ειναι ομως και μια "δικλείδα ασφαλείας" ή μια βοήθεια/δεκανίκι ώστε να εκφράζεται σύμφωνα με το πώς αρμόζει στη θεση του. Νιωθω πως η χρήση του γ ενικου θα πρεπει, οπως ειπες, να ερθει ως "απόρροια χρόνου, εκπαίδευσης, καθοδήγησης, αφουγκράσματος" και να πηγάζει απο την ειλικρινή συνειδητοποιηση της θέσης/κατάστασης του υπο, και οχι ως μεσο για να επιτευχθεί αυτη η συνειδητοποίηση. Κι αυτο, δεν μπορει να ειναι απο την αρχη.