Αποτοξίνωση από το σκληρό πορνό

«Και τώρα γάμα την. Με όλη σου τη δύναμη σκίσε την σκύλα που στην δύναμη σου αδιαφόρησε.»

Ο Υπηρέτης πλησιάζει χαμογελώντας σαν κακόβουλος δαίμονας. Με το δεξί του χέρι πιέζει το όργανο του προς τα κάτω και μπαίνει στην κοπέλα…

Ένα τεράστιο κύμα σκάει σε έναν μικρό κόλπο. Αλμυρός αφρός σκεπάζει την εικόνα και θόρυβος τρανός και πλούσιος εισχωρεί και στην πιο κρυφή σχισμή. Ο άνεμος κιοτεύει για λίγο και δεν πλησιάζει φοβισμένος. Τα νερά αποσύρονται με μια επιβλητική βραδύτητα και η Θάλασσα κάθεται στο θρόνο της προκειμένου την καταστροφή να απολαύσει. Τίποτα.

Τα μικρά βαρκάκια στην θέση τους απείραχτα και στεγνά. Ο πληγωμένος και λειψός από το χρόνο φάρος, συνεχίζει να αναβοσβήνει αδύναμα, όπως και τα τελευταία είκοσι χρόνια. Τα πάντα νυσταλέα και ανέγγιχτα, σαν πίνακας ενός γέρου θαλασσογράφου.

Η Θάλασσα κοιτάει το λιμανάκι απορημένη. Τι συμβαίνει; Γυρνά και δίνει σε χίλιους κυμολάτες οδηγίες. Προστάζει, καθοδηγεί, τοποθετεί και την έναρξη προστάζει. Όλοι μαζί με μια ανάσα τραβούν τα υδάτινα σκοινιά και το νερό ψηλά σηκώνουν. Στην βαρύτητα, τις φουσκωμένες φλέβες αντιτάσσουν και το νερό στα δεκαπέντε μέτρα φτάνει.

«Τώρα !» , φωνή, αρχαία, γυναικεία, θυμωμένη.

Οι κυμολάτες αφήνουν τα δεσμά και το θεριό στο αδύναμο κορίτσι φτάνει. Η Στεριά αγκομαχά, πέφτει και χάνεται. Μόνο νερό, παντού νερό τα πάντα σβήνει. Αχός βαρύς και τα χρώματα σε γάργαρο λευκό διαλύονται. Η ώρα βαστά κατά πως η Κυρά της, την έχει διατάξει και μετά την αποκάλυψη, ξανά στα πόδια της προσφέρει.

Τίποτα.

Ένα καβουράκι συνεχίζει την πορεία του πάνω στην νωπή αμμουδιά ψάχνοντας ποιος ξέρει τι. Το δεμένο κορίτσι αλώβητο…

Η Θάλασσα τηράει προσεκτική. Στα σπλάχνα της για λίγο σκύβει και καλεί τις αδερφές της. Τις στέλνουν μερικά απ’ τα πιο γερά παιδιά τους.

Τα μαζεύει και τους μιλά για ώρα σαν μάνα Καπετάνισσα. Δυο χιλιάδες στην Ανατολή και δύο στην Δύση. Παλούκι, κορμό τεράστιο πλάθουν από τη σάρκα τους και τον μπήγουν βαθιά στην αιώνια υγρή γη του απόκρυφου βυθού. Εκατό χιλιάδες ψημένοι αγωγιάτες ένα υδάτινο βουνό από τις άκρες τους πιάνουν και περιμένουν το σύνθημα της οργής. Χιλιόχρονοι στρατηγοί παιδιά των άγριων τυφώνων, τα μπόσικα κουλαντρίζουν και περιμένουν κι αυτοί με την σειρά τους.

Οι φωνές πρώτα σταματούν. Οι ανάσες μετά. Ήχος κανένας, κίνηση ανύπαρκτη.

«Τώρα!!!» δαίμονες πολλοί με ένα στόμα, μια ψυχή, μια βούληση, μια Αφέντρα Θάλασσα.

Ο Ήλιος χάνεται και ο ουρανός χλομιάζει, ένα βουνό ψηλά στα σκαλοπάτια τα απάτητα φτάνει, πλησιάζει, πέφτει και η Γη λυγάει.

Ξέρες στην μέση του ωκεανού εμφανίζονται. Καράβια στα βαθιά ξοκείλουν . Η Βενετία αποκαλύπτει το βυθισμένο της μισό και το λιμανάκι για άλλη μια φορά εξαφανίζεται. Σχεδόν τα χρώματα του στα μάτια μας ξεθωριάζουν. Λες και ποτέ να μην υπήρξε, η Θάλασσα βαστά τα πλάσματα της πλακωμένα μη τυχόν και της ξεφύγει. Πολλοί και ανδρειωμένοι σε αυτή τη μάχη χάνονται. Λίγοι ακόμα αντέχουν, όταν η Κυρά τους καλεί και πάλι πίσω…

 

Απλα.... μοναδικο .

 

View attachment 121046

 

Αγαπημένη

 

View attachment 121067