Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

"Θέλω να χωρίζουν οι άνθρωποι. Ειλικρινά σας το γράφω. Αν έρθει φίλος και μου περιγράψει τη σχεσιακή του κατάσταση, τις περισσότερες φορές συνιστώ χωρισμό. Άμεσο, αναίμακτο, ακόμη και διαδικτυακό αν χρειαστεί, για να γλυτώσεις και την υποκρισία των λεγομένων, που κρύβουν οι real time. Ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Ένα μήνυμα και καθάρισες. Νεκρική ηρεμία στην ατμόσφαιρα. Ξέρετε, είναι κάποιοι χωρισμοί που φοράνε σιγαστήρα, κάποιες σχέσεις που 'χουν μπει στη φωτιά σε μέτρια θερμοκρασία και σιγοβράζουν επί μήνες το ίδιο μπρόκολο. Και τότε είναι δύο τα τινά. Ή να σου σαπίσει η πρασινάδα μες στο κατσαρολικό ή να πάρει φωτιά η κουζίνα. Να μάθουν να χωρίζουν οι άνθρωποι που δεν ξέρουν γιατί είναι μαζί. Ή για την ακρίβεια, να μην έρχονται κοντά αν δε γνωρίζουν το γιατί. Λογοτέχνες, ποιητές και αρθρογράφoι, έχουν εξαντλήσει τη θεματολογία του μονόπλευρου ή έστω του δυσανάλογου έρωτα. Ο ένας λαχταρά πάντα περισσότερο, ο ένας διεκδικεί, υπομένει και επιμένει. Ο δεύτερος στη χάση και στη φέξη, έχει κάτι αναλαμπές τρυφερότητας, που κρατάνε το ζευγάρι μαζί με το ζόρι, όσο περισσότερα χρόνια τραβήξει η κολόνια της αυτοταπείνωσης. Εκεί λες καλά, εκεί κάνεις τα στραβά μάτια, εκεί δίνεις τον ώμο σου να ξαπλώσει ο πληγωμένος, θα πεις και δυο παρηγορητικές κουβέντες. Γιατί έχουμε όλοι διευρυμένα όρια ανοχής και επιείκειας στον έρωτα. Και γιατί το μαστίγιο, όπως και το καρότο του, είναι από αυτά που εμπνέουν και που εξελίσσουν. Ας πονέσεις λες, ας χάσεις μήνες και βδομάδες απ'τη ζωή σου, ας παραιτηθείς. Έρωτας είναι και του αξίζει. Υπάρχουν όμως και οι σχέσεις των repeated one night stand. Οι σχέσεις όλο μέλι-μέλι και από τηγανίτα τίποτα. Όσο κάποιοι εκεί έξω, προσπαθούν εναγωνίως να προσδώσουν μια ταμπέλα στην ερωτική τους ζωή, κάποιοι άλλοι έχουν μόνο εκείνη. Αυτοί είναι πιο μόνοι και απ'τους μόνους. Γιατί γουστάρει ο άνθρωπος, να ονοματίζει ό,τι έχει. Κι έτσι πάει και βαφτίζει αγάπη μια συμπάθεια, έρωτα μία έλξη και σχέση μια παρέα. Είναι τα ζευγάρια που θα μιλήσουν στο τηλέφωνο μια φόρα ημερησίως. Θα βγουν για ποτό το Σαββατόβραδο και θα κοιμηθούν στο ίδιο κρεβάτι πέντε-έξι φορές το μήνα. Αλλά ακόμη και αν δε μιλήσουν για καληνύχτα, ακόμη και αν δεν ξυπνήσουν μαζί, μικρό το κακό. «Σε σχέση» θα δηλώσουν στα σόσιαλ μίντια κι ας μην ξέρει ο ένας το αγαπημένο χρώμα του άλλου. Ονειρεύονται, αλλά όχι κοινά. Στο φαντασιακό μέλλον του ενός, δε χωρά ο άλλος. Είναι μαζί όπως όπως και για όσο. Μέχρι να ενθουσιαστούν με κάτι νέο. Και ούτε δράματα, ούτε κλάματα, ούτε κουδούνια τα ξημερώματα. Η αξιοπρέπεια της χλιαρότητας. Να μάθουν να χωρίζουν οι άνθρωποι, που ζουν συμφωνίες ενηλίκων, αντί για έρωτες. Οι συμφωνίες είναι χαλαρές, διακριτικές, ευχάριστες. Είναι οι ανάσες σε μια φορτωμένη καθημερινότητα. Είναι το διαθέσιμο σώμα, που θα σε βγάλει από την κουραστική αναζήτηση εκτόνωσης των ενστίκτων σου. Είναι η συνοδεία που θα 'χεις στο ετήσιο πάρτι της εταιρείας. Οι έρωτες όμως είναι αδιάκριτοι, φλύαροι και αχόρταγοι. Διεκδικούν και απαιτούν σαν κακομαθημένα παιδιά. Κοιμούνται και ξυπνούν την ίδια ώρα. Παίρνουν τα τηλέφωνα φωτιά και τα όνειρα αυστηρά σε πληθυντικό βαθμό. Τα ζητούν και τα έχουν όλα. Μόνο αυτοί δικαιούνται να ονομάζονται έρωτες. Και είναι οι μόνοι που θα υπήρχαν, αν ήξεραν να χωρίζουν οι άνθρωποι που δεν ήταν ποτέ μαζί".

 

"Κοντά σου τη φωτιά του πάθους πώς θ' αντέξω;
Μόνο ένα φάρμακο για αυτή τη δίψα ξέρω.
Τον έρωτα, έρωτας πιο φλογερός τον σβήνει."

Ιωάννης Γεωμέτρης

 

Με φιλάς στο μέτωπο με τα χείλη,
σε φιλώ στα χείλη με το μυαλό.
Πεθαίνω να με πάρεις αγκαλιά,
πεθαίνεις να αγκαλιάσεις κάποια άλλη.
Έρχεται το λεωφορείο στη στάση,
έρχεται μία παλιά ανάμνηση.
Μου λες θα τα πούμε με τη φωνή,
σου λέω θα μου λείψεις με τα μάτια.
Ανοίγει η πόρτα του λεωφορείου,
ανοίγω την ψυχή μου σε σένα.
Ο οδηγός ρωτάει αν θα μπω,
ο οδηγός όμως δεν παρατήρησε το κενό.
Χτυπάω το εισιτήριο στο μηχάνημα,
χτυπάω το κεφάλι μου που δεν είχα μιλιά. Αγνωστος...

 

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ (1798-1857)

ΤΟ ΡΟΔΟ
(γραμμένο στα ιταλικά -μετάφραση
από τον Γ. Κολοσγούρο)

Όταν στον ουρανό προβαίνοντας το βράδυ
σ’ αγνές αγάπες κι’ άγιους στοχασμούς καλούσε
σε κλειστό μπήκα περιβόλι, που στο σιάδι
σιμά του ποταμιού με τ’ άνθη του ευωδούσε.

Κι’ εκεί θωρώ το ρόδο, που χωρίς ψεγάδι
πρώτο στες πρώτες ομορφιές λαμποκοπούσε,
αλλά το ερωτικό του κόρφου κοκκινάδι
στο γλυκό πόθο του ματιού μου ακόμη εκλειούσε.

Ζεφύρου μαλακή φτερούγα του χαϊδεύει
τ’ απάρθενο στελέχι· θέλει αυτό ν’ ανοίξη,
αλλά δειλό, το κεφαλάκι του σαλεύει.

Ανοίγει τέλος σα χειλάκι ερωτευμένο
πρώτη φορά, κι από τον πόθο του να δείξη
τα κάλλη του, γλυκά σα φλόγα είναι βαμμένο.

 

Δεν ξέρω πως γίνεται να σε ερωτεύομαι συνέχεια
Να σε σκέφτομαι και να χαμογελάω
Σαν να είναι δύο μυαλα που κοιμήθηκαν βράδυ μαζί
Και το πρωί έγιναν ένα
Ένα με τον ουρανό Και με τη θάλασσα ένα

Δεν ξέρω πως γίνεται να σε ερωτεύομαι συνέχεια
Το αερικό μέσα σου
Τους δαίμονες σου

Εκείνο το άγνωστο χαμόγελό σου
Να με ξυπνάει από το πραγματικό
Εκείνο το άγνωστο χαμόγελό σου
Πού με επαναφέρει στο ιδεατό

Δεν ξέρω πως γίνεται να σε ερωτεύομαι συνέχεια
Χωρίς να σε έχω δει ΠΟΤΕ    

 

I remember when we first met, you did this thing where you would close your hand and open them again and flowers would appear, I remember when we’d first dance,you did this thing where you would hold my shoulders you would wrap your arms around me and the sun would appear, I remember when I first looked into yours eyes, you did this thing where you blinked and the ocean would meet us half way and the moon would kiss your lips and I, I would come alive...

So what I need you to understand,is that sweetheart if you leave tonight, sweetheart if you leave tonight,if you leave tonight I am not sure if the moon will come up tomorrow and the sun will birth a new Saturn, I am not sure if I will be able to sustain my lungs anymore and I am not sure if I will breath again, cause if you leave tonight, I am not sure if Pluto will still be cold And we’ll still able to photosynthesize and human beings will be growing milk out of their hands, if you leave tonight...

If you leave tonight I am not sure,I’ll have answers for the questions that God has asked me because I still remember the time we had picnics on God’s palms, if you leave tonight, the magic will stop, the majestic-ness of the rain will come to an end, the mountains will come crashing and I am sure,that the sea will crawl out my eyes.

I remember when we first met, you did this thing where you would close your hands and open and flowers would appear, you would wrap me around your arms and the sun would dance with us and the sun would birth and new moon but if you, if you leave tonight...

The world…The universe would come crashing down, god would shed his first tear and satan will help an old lady cross the street, if you leave tonight the magic would stop, we will quit being that majestic being that existed between different planes and you would stop to see me for who I am and I would break into a million butterflies and die...

If, if you were to depart on that ship,our relationship would sink like the titanic to the bottom of the sea, with no survivors, no survivors, cause, there was this thing you did where you’d smile, there was this thing you did where you would hold my hand when times were tough, where you would pay the bill, we used to have picnics on the palms of god’s hands and I would elevate my existence to a level unknown, but if, if you leave tonight, I am not sure If I can do this again, if I can find some form existence in the wave that I died before so…

But if you leave tonight I will be cast alone, I am not sure if I can photosynthesize, if I can create proteins, if I,can save the world,if you leave tonight, if you leave tonight

 

I can take myself away but not be gone
If I see my mind, hope on this time
 

 

Ανάμεσα στο μ'αγαπάς και σ'αγαπώ,
άνεμος απ'τα αστέρια και σύγκρυο λουλουδιών,
σύννεφο από ανεμώνες σηκώνει
με σκοτεινό ολολυγμό έναν ολάκερο χρόνο"

"Φοβάμαι μη χάσω το θαύμα
των αγαλμάτινων ματιών σου και τη μελωδία
που μου αποθέτει τη νύχτα στο μάγουλο
το μοναχικό ρόδο της ανάσας σου.

Πονώ που είμαι σε τούτη την όχθη
κορμός δίχως κλαδιά, μα πιότερο λυπάμαι
το που δεν έχω τον άνθό, πόλφο ή πηλό,
για το σκουλήκι του μαρτυρίου μου.

Αν είσαι συ ο κρυμμένος μου θησαυρός,
αν είσαι ο σταυρός κι ο πόνος μου ο υγρός,
αν είμαι το σκυλί της αρχοντιάς σου,
μη μ'αφήσεις να χάσω ό,τι έχω κερδίσει
και στόλισε τα νερά του ποταμού σου
με φύλλα απ'το φρενοκρουσμένο μου φθινόπωρο."

"Αγάπη των σπλάχνων μου, ζωντανέ θάνατε,
μάταια περιμένω το γραφτό λόγο σου,
και σκέφτομαι, με το λουλούδι που μαραίνεται,
πως αν είναι να ζήσω δίχως μου προτιμώ να σε χάσω.
[...]
Γέμισε, λοιπόν, με λόγια την τρέλα μου
ή άσε με να ζήσω μες στη γαλήνια
νύχτα μου της ψυχής, παντοτινά ολοσκότεινη."

"Θέλω να κλάψω τον πόνο μου και στο λέω
για να μ' αγαπήσεις και να με κλάψεις
κάποιο απόβραδο αηδονιών
μ' ένα στιλέτο, με φιλιά και με σένα."

"Εμένα με θυμήθηκες σαν ανηφόριζες
τη σιγαλιά που τυρανάει το φίδι
αιχμάλωτο στους φρύλους και στ'απόσκια;
Δεν είδες μέσα απ'τον αγέρο το διάφανο
μια ντάλια από καημούς κι από χαρές
που σου 'στειλε η φλογερή καρδιά μου;"

"Έτσι κι η καρδιά μου, νύχτα και μέρα,
δέσμια στη φυλακή του σκοτεινού έρωτα,
κλαίει, δίχως να σε βλέπει, τη μελαγχολία της."

"Ποτέ σου δεν θα καταλάβεις πόσο σ' αγαπώ
γιατί κοιμάσαι μέσα μου κι είσαι αποκοιμισμένος,
εγώ σε κρύβω κλαίγοντας, κυνηγημένος
από μια φωνή από διαπεραστικό ατσάλι."

"Νύχτα πάνω από τους δυο με πανσέληνο,
εγώ βάλθηκα να κλαίω κι εσύ γελούσες.
Η καταφρόνια σου ήταν ένας Θεός, τα δικά μου παράπονα
στιγμές και περιστέρια αλυσοδεμένα."


...Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα...

 

δεν έχω να σου πω τίποτε,
μόνο πού αυτό το τίποτε σε σένα είναι πού το λέω

Ρ. Μπαρτ