Δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι ..

Αφορμή για όσα γράψω παρακάτω είναι ένα σχόλιο κάποιου μέλους που διάβασα νωρίτερα το οποίο μιλούσε για την πολυερωτια ,πολυσυντροφικότητα .Σύμφωνα με αυτό το μέλος , και εαν κατάλαβα καλά , ώντας σε μια τέτοια σχέση μπορείς να κερδίσεις μακροπρόθεσμα φίλους ζωής οι οποίοι θα σε στηρίξουν , θα είναι δίπλα σου , θα πορεύονται ιδανικά δίπλα σου ως άτομα έμπιστα .ως πραγματικοί φίλοι !
Με αφορμή λοιπόν αυτές τις απόψεις σκέφτηκα αν γίνεται να μείνουν φίλοι ,άσχετα αν πρόκειται για πόλυ φάση η μονογαμικη , δύο άνθρωποι που είχαν την ασυμμετρία ως βάση τους .ας με συγχωρήσουν οι περισσότεροι που χρησιμοποιώ λέξεις βανιλιστικες όπως χωρισμός ! Μπορεί όποιος θέλει να την αντικαταστήσει με κάποια άλλη όπως αποδέσμευση ,release η ότι άλλο θεωρεί ότι ταιριάζει !
παίρνω ως δεδομένο ότι σπάνια τα συναισθήματα τελειώνουν ταυτόχρονα σε κάποιον χωρισμό .συνήθως το ένα μέρος "υποφέρει " περισσότερο. Συνήθως ο ένας είναι αυτός που παίρνει την απόφαση και ο άλλος την δέχεται .
Σε μια σχέση λοιπόν κυριαρχίας /υποταγής πόσο ρεαλιστικό είναι να μείνουν φίλοι μετά ?ας το δούμε αρχικά από την πλευρά του κ .Μέχρι τώρα ήταν η ' δύναμη ' , οι αποφάσεις , η κατεύθυνση κτλ . Πως μπορεί μετά να δεχτεί τις συμβουλές , την καθοδήγηση γι γιατί όχι και το "χωσιμο" που μπορεί να σου κάνει ένας φίλος προκειμένου να σε ταρακουνήσει .that's why friends are for ! Από την άλλη ο Υ που μέχρι τώρα ακολουθούσε , δεν είχε ιδιαίτερη άποψη , δεν έπαιρνε αποφάσεις κτλ , πως γίνεται ξαφνικά να πρέπει να εκφραστεί ελεύθερα χωρίς περιορισμους όπως θα έκανε ένας καλός φίλος ?
Όσον αφορά τον κ προς το Υ ίσως να μπορούσε να θεωρηθεί τύπου mentoring (?!) όλο αυτό ? Το αντίστροφο Δεν έχω ιδέα με τι μπορεί να παρομοιαστεί !

θα χαρώ να ακούσω τις σκέψεις σας !

 

Γίνεται…

Και γίνεται γιατί η μονογαμία και η πολυερωτία δεν είναι συγκρίσιμα μεγέθη.

Είναι δυο εντελώς, μα εντελώς, διαφορετικά συστήματα σκέψης.

Η σκέψη γεννά πολιτισμό, δηλαδή ένα πλέγμα αξιών που ασπάζονται οι μετέχοντες σε κοινωνία άνθρωποι.

Είναι άλλος ο τρόπος σκέψης ενός πολυερωτικού και άλλος ενός μονογαμικού.

Στην μονογαμία δεν γίνεται, στην πολυερωτία γίνεται.

Για ένα πράγμα είμαι σίγουρος, πως αν ήσασταν πολυερωτική δεν θα σας πέρναγε καν από το μυαλό ένα τέτοιο ερώτημα.

Εξαιτίας της πολιτισμικής διαφοράς μεταξύ πολυερωτικών κοινοτήτων και μονογαμικών κοινοτήτων δεν υπάρχει ούτε και μπορεί να υπάρξει γέφυρα που να ενώνει αυτά τα εκ διαμέτρου αντίθετα συστήματα σκέψης.

Ένας πολυερωτικός δεν θα αναρωτηθεί ποτέ για παράδειγμα αν γίνεται ή δεν γίνεται να υπάρξουν κοινότητες όπου οι άνθρωποι θα μεγαλώνουν τα παιδιά τους μαζί αφού τα παιδιά δεν έχουν γεννηθεί ανά ζεύγος μονογαμικών αλλά είναι παιδιά πολυερωτικών σχέσεων, δηλαδή είναι ο Μήτσος, η Μαρίκα, Ο Μπάμπης και η Σούλα. H Σούλα λοιπόν έχει κάνει παιδί με τον Μήτσο ο οποίος Μήτσος έχει κάνει παιδί με την Μαρίκα αλλά η Μαρίκα είναι και έγκυος από τον Μπάμπη ενώ ο Μπάμπης γκαστρώνει την Σούλα.

Το παραπάνω είναι αδιανόητο για τον μονογαμικό. Δεν υπάρχει χώρος στον σκληρό του δίσκο για να εγκαταστήσει μια τέτοια εφαρμογή.

Αντίθετα ο πολυερωτικός γνωρίζει πως τέτοιες κοινότητες υπάρχουν στον κόσμο και προσπαθεί να εφαρμόσει το παράδειγμα άλλων πολυερωτικών στην ζωή του.

Αναρωτιέστε ως μονογαμική και κατανοώ τον προβληματισμό σας αλλά ως πολυερωτικός λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να σας βοηθήσω για να βρείτε την απάντηση.

Είμαστε δυο ξένοι που απλά συνυπάρχουμε εδώ.

Μπορούν όμως να σας απαντήσουν οι μονογαμικοί.

Σίγουρα μια άποψη για τους πολυερωτικούς θα την έχουν οι άνθρωποι, αλίμονο.

Εγώ εκείνο που έχω μόνο να πω είναι πως η ιδέα της πολυερωτίας είναι μια προωθημένη ιδέα σε μια μονογαμική, ανταγωνιστική και συντηρητική κοινωνία που σαπίζει μαζί με ένα παρωχημένο ηθικό σύστημα που βλέπει τον άνθρωπο ως μονάδα και ως ιδιώτη και μπλοκάρει κάθε πιθανότητα συνεργασίας μεταξύ των ανθρώπων.

Στις μονογαμικές κοινότητες οι άνθρωποι ζουν με το μέτρο και την χρυσή τομή της "λογικής" στην πολυερωτία οι άνθρωποι ζουν ως αυτόνομες μονάδες που υπηρετούν μέσα από την αυτονομία τους το σύνολο.

Είναι οφθλαμοφανές πως το δεύτερο είναι πιο προωθημένη σκέψη από το πρώτο.

Γιατί απλά το πρώτο ωθεί την κοινωνική οργάνωση σε εξουσιαστικά μοντέλα ενώ το δεύτερο σε ειρηνική ζωή.

Σας μιλώ ως πολυερωτικός και είμαι σίγουρος πως δεν καταλάβατε γρι από όσα σας είπα όπως και εγώ αντίστοιχα δεν καταλαβαίνω το ερώτημα σας.

Μου φαντάζει ανήκουστο αυτό που ρωτάτε.

Μου φαντάζει τόσο ανήκουστο πως η ζήλεια, ο φθόνος, ο θυμός, ο ατομισμός που είναι βασικά χαρακτηριστικά των μονογαμικών μπορούν να εμποδίσουν δυο ανθρώπους να είναι φίλοι μετά την όποια ερωτική τους σχέση, όσο φαντάζει σε εσάς ανήκουστο πως τέσσερεις άνθρωποι κάνουν παιδιά μαζί και μεγαλώνουν παιδιά μαζί.

Δεν θα συνεννοηθούμε ποτέ και ο καθένας ας τραβήξει τον δρόμο του.

Το θετικό σε όλη αυτή την ιστορία της πολυερωτίας που έσκασε μύτη ξαφνικά και τάραξε την ήσυχη ζωή των μονογαμικών αποκτά όλο και μεγαλύτερο ενδιαφέρον τα τελευταία χρόνια.

Η ομάδα πολυερωτικών κάνει μια υπέροχη δουλειά ενημέρωσης κυρίως νεαρότερης ηλικίας ανθρώπων και αποκτά όλο και περισσότερο κόσμο που την στηρίζει.

Και κυρίως έναν κόσμο πολύχρωμο, ελευθεριακό και ηδονιστικό που όμοιο της δεν έχει γνωρίσει ποτέ η ανθρωπότητα.

Το ξέρω πως και πάλι δεν με καταλαβαίνετε αλλά δεν πειράζει.

Καλή καρδιά και ελπίζω να βρείτε απάντηση στο ερώτημα σας και εύχομαι να σας βοηθήσουν άξιοι συνομιλητές σας όπως εγώ….

Iagos

 

Με την πρώτη μου μεγάλη σχέση κάπου στα 22, η οποία κράτησε περίπου δύο χρόνια είμαστε ακομα παρα μα πάρα πολύ καλοί φίλοι και μας δένει η εκτίμηση, το νοιαξιμο και η αγάπη που νιώθουμε ο ένας για τον άλλον. Είμαι 37 χρόνων οπότε έχουν περάσει αρκετά χρόνια που διατηρείται αυτό.
Η σχέση ήταν βανιλλα και μονογαμική.
Μία χαρά λοιπον μπορούν να γινουν αυτά τα πραγματα σε όλες τις μορφές των σχεσεων αν υπάρχει μια καλή βάση.

 

Πολύ ενδιαφέρον νήμα, και είναι και κάτι που απασχολεί και εμένα. Πάντα σε μια σχέση, θα υπάρχει αυτός που υποφέρει λιγότερο και περισσότερο, αυτή άλλωστε είναι και η έννοια της ασυμμετρίας όπως είπες. Και πιστεύω πως ακόμα και να υπάρξει αποδέσμευση, μια ασυμμετρία θα συνεχίσει να υπάρχει, ίσως όχι στον βαθμό που υπήρχε, αλλά μέχρι κάποιο σημείο ναι.Δηλαδή, ο Κ θα εξακολουθήσει να θέλει να καθοδηγεί την υπο και να την προστατεύει. Θα μπορεί να την συμβουλεύει φιλικά, και θα διατηρεί παράλληλα ένα είδος δυναμικής στην φιλία, που θα υπενθυμίζει στην υπο την θέση Του. Και η υπό από την μεριά της, θα εξακολουθήσει να αισθάνεται την ανάγκη καθοδήγησης από τον Κ, θα του φέρεται με έναν παραπάνω σεβασμό μιας και κάποτε είχε αφιερωθεί σε Αυτόν από δική της επιλογή.Εννοείται πως θα υπάρξουν πιο χαλαρές στιγμές και δεν θα χρειάζεται τόσο κανένας από τους 2 τους να συμμορφωθεί σε συγκεκριμένους κώδικες συμπεριφοράς, αλλά η άνεση, η απόλυτη ελευθερία του να εκφράζεται κανείς όπως θέλει λες και είναι κολλητοί και το να γίνουν ''ίσα και όμοια'' πιστεύω δεν μπορεί να γίνει, ή εάν γίνει, θα είναι σπάνιο, διότι και τα 2 μέλη έχουν ένα παρελθόν και έχουν συνηθίσει να αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλον με ένα συγκεκριμένο τρόπο.
Η φιλία όμως, και ειδικά οι καλύτερες φιλίες, είναι αυτές που προκύπτουν μέσα από δύσκολες καταστάσεις. Και ναι θεωρώ πως είναι εφικτή η ύπαρξη φιλίας σε αυτήν την περίπτωση. Δυο άνθρωποι που μπορεί να μην κατάφεραν να διαρκήσουν ως Κ και υπο, θα μπορούσαν να είναι υπέροχοι ως φίλοι. Το εάν θα υπάρχει απόλυτη οικειότητα, σεβασμός, απόλυτη ελευθερία και ισότητα, ή το εάν θα υπάρχουν συγκεκριμένες αποστάσεις που θα πρέπει να κρατούνται, ή συγκεκριμένες συμπεριφορές για να μην νιώσει κάποιο μέλος ότι δεν τού φέρονται όπως του αρμόζει και για να διατηρούνται οι ρόλοι, αυτό εξαρτάται πιστεύω αποκλειστικά και μόνο από τον Κ και την υπο και από το κατά πόσο θα συμβιβαστεί ο καθένας τους, για να υπάρξει το είδος της φιλίας που επιδιώκουν  ..

 

Αγαπηυή @sokolata ο κόσμος μας σήμερα δεν μας αφήνει να είμαστε και να κάνουμε αυτό που αισθανόμαστε μέσα μας.

Μάλλον, για να το πω πιο σωστά, μας αποθαρρύνει. Βάζει κανόνες είτε γραπτούς είτε εθιμικούς σχεδόν στα πάντα.

Έχει δίκιο ο @Iagos στη βάση της κοσμοθεωρίας που ο ίδιος ασπάζεται για τον εαυτό του, όσο ρηξικέλευστα, ακατονόητα ή ανεφάρμοστα κι αν φαντάζουν όσα λέει σε κάποιον απλό άνθρωπο.

Και απόλυτα φυσικά είναι, και απλούστατα στην κατανόηση και απολύτως και εύκολα εφαρμόσιμα.

Βεβαίως το απλό και το φυσικό δεν σημαίνει εύκολο.
Ωφέλιμο όμως είναι να υπενθυμίζεται συνεχώς και σταθερά.

Αν πχ. εσύ είχες μία ερωτική σχέση οποιουδήποτε είδους με κάποιον, αυτή έληξε ως τέτοια κάποια στιγμή, αλλά η καρδιά σου συνεχίζει να τον αναζητά έστω σαν απλή επαφή, ακούς την καρδιά σου και δεν το πολυαναλύεις.
Ξέρει πάντα τι κάνει αυτή.

Για εμένα δεν υπάρχει το "ποτέ" ούτε το "ποτέ ξανά" μεταξύ των ανθρώπων.

Και το διαφορετικό σαν αλληλεπίδραση, ακόμα και αυτό, με τον ίδιο άνθρωπο πάλι συνέχεια του δεσμού είναι.

Τείνουμε συνεχώς να παρασυρόμαστε από το παρελθόν και από τον περίγυρο.
Και όταν δεν έχουμε το θάρρος επινοούμε εικονικές ταμπέλες και κρυβόμαστε από πίσω τους προσπαθώντας να δικαιολογήσουμε έτσι την οδύνη μας από τη ντροπή επειδή δεν έχουμε θάρρος.

Έτσι όμως δεν ζούμε. Απλώς επιβιώνουμε και διαιωνίζουμε την ύπαρξή μας σέρνοντας τις ενοχές και τα εσωτερικά κενά μας. "Γκριζάρουμε" που λένε.
Σαν σαράκι.

Και έρχεται κάποια μέρα αργότερα και κάνουμε απολογισμό μέσα μας και αισθανόμαστε μαλάκες. Επειδή προδόσαμε τον εαυτό μας.

Άλλο πράγμα η διπλωματία και η διακριτικότητα και άλλο ο ενδοτισμός.

Και άλλο η στείρα ανάλυση και παρατήρηση σαν ευφυής υπεκφυγή για να αυταπατώμαστε όσο πειστικά μπορούμε, ποτέ δεν πιάνει απόλυτα αφού ο εαυτός μας ξέρει και νοιώθει τα πάντα για εμάς στο τέλος,
και άλλο η μέθοδος σαν φιλοσοφία πρόληψης για ασφαλή πορεία.

Αν και you don't always need a plan. Sometimes you just need guts.

Φυσικά και όλα γίνονται αν κάποιος χαλαρώσει, αδειάσει το μυαλό του από Ερινύες δραματικών εικονικών κινδύνων και απλά φερθεί...απλά και αθώα. Αυθόρμητα. Και χωρίς προσδοκίες.
Έτσι απλά. Ανθρώπινα.

Τουλάχιστον έτσι θα είναι εντάξει μέσα του και, πίστεψέ με, αυτό μετράει πιο πολύ απ' όλα τα άλλα.

 

Μακροπροθεσμα ναι. Σε συντομο χρονικο διαστημα οχι.

 

Παίζει. Ο χρόνος είναι δάσκαλος και γιατρός.

 

Δεν κατάλαβα Χριστουλη. Να είσαι καλά πάντως για τον χρόνο που ξόδεψες να γράψεις .

 

Ευχαριστώ πολύ αγαπημένη για την κατάθεση σου !Το ερώτημα όμως ήταν τι γίνεται μετά το τέλος μιας σχέσης D /s όπου το στοιχείο της ασυμμετρίας ήταν ο βασικός άξονας λειτουργίας τους!

 

Ήμουν σίγουρος...... 

 

Κι εγώ !πριν διαβάσω τι έγραψες !

 

Απάντησες στην ερώτηση μου στο σημείο που αναφέρεις πως δεν θα είναι ποτέ ίσα και όμοια διότι έχουν συνηθίσει να αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλο με συγκεκριμένο τρόπο ! Άρα ουσιαστικά δεν μπορούν να είναι φίλοι !