Αποποίηση του δικαιώματος στην αποδέσμευση

Δεν είναι δουλειά του κράτους για την απόφαση που θα πάρει ένας άνθρωπος στο να παραδώσει τον εαυτό του σε έναν άλλον άνθρωπο.

Μια τέτοια απόφαση δεν έχει αρνητική επίδραση στην λειτουργία του κράτους και άρα δεν τίθεται κανένα θέμα νομιμότητας ή μη νομιμότητας.

Σαφώς δεν είναι δυνατόν να ισχύσει κάτι τέτοιο νομικά διότι δεν αφορά την νομολογία και την δικαιοσύνη το τι θα παραδώσει ένας άνθρωπος σε έναν άλλον άνθρωπο.

Ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να επιλέξει τον τρόπο που θα ζήσει.

Εκτός και αν πιστεύετε πως στο κρεβάτι μας και την ζωή μας είναι αναγκαίο να βάλουμε δεσμοφύλακα που θα ορίζει τι είναι νόμιμο και τι όχι.

Τότε αλλάζει η κουβέντα αγαπητέ....

 

ο,τι έχει γραφτεί σε αυτό το νήμα, απο μετεωρολογική άποψη δεν έχει καμμιά υπόσταση.

 

Πριν πολλά χρόνια, ούσα σε Ms σχέση, ζητησα να αποδεσμευτω και το μετάνιωσα αμέσως μετά, αλλά δεν δεχόταν ο τότε Κ να με πάρει πίσω και έθεσε 2 όρους για να με ξαναπάρει.
Ένας εξ αυτών ήταν η αποποίηση του δικαιώματος να ζητήσω αποδέσμευση. Κι ηταν ο ευκολοτερος απο τους 2.
Το είδα ως απάντηση στην έκκληση μου να μην με αφήσει να το βάλω στα πόδια, αν δεν διανύσω μέχρι τέλους την διαδρομή που επέλεξα. Επειδή όταν δώσω λόγο, τον κρατάω και αυτή ήταν δικλείδα ασφαλείας, από τις αντιδράσεις και αντιστάσεις που συναντούσαμε. Και δούλεψε.

Μετά από αρκετά χρόνια, όταν εξεφρασα το ότι δεν ήμουν ευτυχισμένη, μου επιστράφηκε το δικαίωμα.
Δεν το ήθελα. Γιατί τότε η ευθύνη της ευτυχιας ή δυστυχιας μου, ήταν στους δικούς μου ώμους, αλλα ήταν ένα σημαντικότατο σκαλί στην εξέλιξή μου και στην ικανότητα εσωτερίκευσης του locus of control. Εκεί έμαθα επίσης πως ως σ. εχεις δικαίωμα να ζητήσεις αποδέσμευση, αλλά τίποτα και κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί πως θα την λάβεις.

 

Θα ήθελα απεγνωσμένα να μάθω τι είναι η μετερωρολογικη άποψη.

 

Θα έλεγα και ναι και όχι αλλά θα πω όχι.

Δεν δεσμεύεσαι *απλά να είσαι εκεί σαν τη γλαδιολα και πουτσα σου η φάση οτιδήποτε και αν γίνεται* .

Είναι πολύ πολύ πολύ βαθύτερη η δέσμευση.

Λες θα είμαι εδώ, θα υπακούω, θα ακολουθώ, θα εργάζομαι, θα συνεχίζω. Είμαι για εσένα. Με ο,τι και αν σημαίνει αυτό.

 

Κι εγώ, κι εγώ!

 

@lagos Δε θέλω να ξεφύγει η συγκεκριμένη συζήτηση σε μία ηθικολογική αψιμαχία. Για αυτό θα πω το εξής. Σε άλλο νήμα μπορούμε να συμφωνήσουμε ή να διαφωνήσουμε για το τι έχει ή δεν έχει δικαίωμα η πολιτεία να κάνει. Νομίζω ωστόσο θα συμφωνήσουμε ότι στη παρούσα χρονική συγκυρία είναι σαφές το τι ισχύει.

 

ειδικευόμεθα στις προγνώσεις, των φαινομένων και των διαθέσεων, θα ήτο άδικον να αγνοηθεί ο κλάδος ενώ άλλοι κλάδοι, εξ ισου σχετικοί, δύνανται να εκφέρουν γνώμην.

 

Εντάξει υπεφερα λίγο να το καταλάβω αυτό αλλά οκ, point taken. Ελπίζω!

 

Συγνώμη, αλλά ουσιαστικά ένα δικαίωμα ή μία υποχρέωση για να κατοχυρωθούν χρειάζονται και μηχανισμό επιβολής αρκετά ισχυρό ώστε να επιβλέπει τη συμμόρφωση των μελών που έχουν συνομολογήσει/αποδεχθεί το δικαίωμα/υποχρέωση.

Πώς αλλοιώς θα μπορούσε να λειτουργήσει στην πράξη κάτι τέτοιο, εκτός από ως απλή συμφωνία κυρίων, χωρίς κάποια θεμελιωμένη περιφρούρηση;

 

Δεν με αφορά το τι ισχύει και τι δεν ισχύει στο ελάχιστο οπότε θα συμφωνήσω μαζί σας πως δεν συντρέχει κανένας λόγος αψιμαχίας είτε εδώ είτε αλλού.

Άσχετα με το τι ισχύει και τι όχι, το να έχω σύντροφο, γκόμενα, φίλη, σκλάβα που να ξυπνώ μαζί της το πρωί, να κάνω βόλτες, να τρώω μαζί της, να πηδιέμαι όπως γουστάρω μαζί της, να κάνω όνειρα μαζί της, να δίνω όρκους πίστης και αγάπης και παράλληλα να σχεδιάζω την ζωή μου μαζί της σε όποιο μοντέλο μου αρέσει είναι προσωπική μου επιλογή και κανείς δεν έχει λόγο σε αυτήν παρά μόνο εγώ και μόνο εκείνοι που ομονοούν και συναινούν με τις επιλογές μου.

Μια τύπισσα, η σκλάβα Μου εν προκειμένου ήρθε και μου είπε εν πλήρη γνώση και διαύγεια τα εξής κιμπάρικα "ρε μάγκα σε γουστάρω και σου δίνω τον λόγο μου πως ούτε καν θα μου περάσει από το μυαλό να φύγω. Γιατί σε εμπιστεύομαι απόλυτα"

Το παραπάνω είναι μια δυνατή ανθρώπινη στιγμή όπου η καύλα εκτινάζεται και δημιουργεί ένα εκρηκτικό μείγμα από έντονα συναισθήματα που προκαλούν ρίγη και βαθιά συγκίνηση.

Είναι δυνατόν να με νοιάζει τι ισχύει και τι δεν ισχύει σε μια τέτοια δυνατή και σημαντική στιγμή της ζωής μου;

Το μόνο που ισχύει εκείνη την στιγμή είναι πως θέλω να της πω σε αγαπώ και να την φτύσω στα μούτρα για να μην μου βασκαθεί....

Και εν συνεχεία να την κρεμάσω από ένα τσιγκέλι να αιωρείται χαρούμενη και ευτυχισμένη.

Νομίζω πως δεν χρειάζεται να πάρω άδεια με αριθμό πρωτοκόλλου για μια τέτοια στιγμή μου.

 

 

Εμ, άντε ντε!

Όταν συμβαίνει αυτό που γράφεις, πηγάζει δηλαδή από μέσα από την καρδιά τέτοια εξήγηση μεταξύ ανθρώπων, ναι όντως, όλα τα άλλα είναι περιττά και παράταιρα.

Γιατί αν φτάσει κανείς στο σημείο, στις ανθρώπινες σχέσεις του, να χρειάζεται έξωθεν επιδιαιτησία οποιασδήποτε μορφής, σημαίνει ότι η σχέση δεν είναι αυθεντική και ειλικρινής ούτως ή άλλως και χρειάζεται δεκανίκια. Ψευδεπίγραφη και άρρωστη δηλαδή.

Πάει αυτό το νήμα. Απαντήθηκε και εξαντλήθηκε νομίζω σε ένα σχόλιό σου.