Αποποίηση του δικαιώματος στην αποδέσμευση

Περιφρούρηση και μηχανισμό επιβολής χρειάζονται μόνον όσα δεν θέλουμε να κάνουμε, όσα δεν είναι επιλογή μας, εθελούσια τάση μας. Δεν υπάρχει πιο άτοπο πράγμα από το να υποχρεώνεις κάποιον να κάνει κάτι που θέλει, έτσι δεν είναι;  

 

αυτό με τις λογικές ακροβασίες πολύ το γουστάρω στον πρωϊνό καφέ,
μην με ξαναφήσετε να διαβάσω αυτές τις εμπράγματες εκδηλώσεις της βούλησης απόγευμα. ποτέ.

 

http://physics4u.gr/blog/2017/05/05/επαγωγική-μέθοδος/

Επαγωγή ή επαγωγικός λογισμός, και συχνά επαγωγική λογική, είναι η κίνηση από το επιμέρους προς το γενικό, από το παρατηρημένο στο μη παρατηρούμενο, από το γνωστό στο άγνωστο, μία γενίκευση από την εμπειρία.​

Δηλαδή βγάζουμε συμπέρασμα από κάποιες εικασίες ή υποθέσεις ή παρατηρήσεις ενός γεγονότος, που όμως δεν είναι κατοχυρωμένο. Για παράδειγμα, η επαγωγική σκέψη χρησιμοποιείται ως εξής:​

Κάθε κοράκι που έχει παρατηρηθεί είναι μαύρο.
Άρα, όλα τα κοράκια είναι μαύρα.
Το προηγούμενο είναι ένα τυπικό παράδειγμα επαγωγικής λογικής: επάγεται το γενικό από το μερικό. Εννοείται ότι το συμπέρασμα δεν είναι βέβαιο γιατί αν δεν παρατηρήσουμε όλα τα κοράκια στη φύση (πράγμα αδύνατον), τότε ίσως και να υπάρχουν κάποια σπάνια κυανόχρωμα κοράκια.

Δεν είναι όμως επαγωγική σκέψη το παρακάτω συμπέρασμα:

Οι νεαροί οδηγοί παίρνουν πολλές κλήσεις για υπερβολική ταχύτητα.
Άρα όλοι οι νεαροί οδηγοί οδηγούν υπερβολικά γρήγορα.
Σε αυτό το παράδειγμα, η βασική πρόταση δεν βασίζεται σε κάποια βεβαιότητα. Δεν έχει πάρει κάθε νεαρός οδηγός κλήση. Ίσως γενικά οι νεαροί οδηγοί να προτιμούν τις μεγάλες ταχύτητες (όπως και τα περισσότερα κοράκια είναι μαύρα) αλλά η πρόταση βασίζεται περισσότερο σε ευσεβείς πόθους παρά σε πραγματικές παρατηρήσεις.

Το πρόβλημα της επαγωγής συνίσταται στο ότι δεν μπορούμε ποτέ να είμαστε βέβαιοι πως το μη παρατηρημένο θα είναι όμοιο με το παρατηρημένο και στο ότι το μέλλον θα μοιάζει με το παρελθόν. Γι’ αυτό και το συμπέρασμα ενός επαγωγικού επιχειρήματος δε συνάγεται με λογική αναγκαιότητα από τις προκείμενες. H λύση του προβλήματος της επαγωγής προϋποθέτει πως η φύση χαρακτηρίζεται από ομοιομορφία και ό,τι συμβαίνει στη φύση μια φορά θα συμβαίνει πάλι σταθερά κάτω από τις ίδιες σχέσεις.

Η τυπική λογική που διδάσκεται κυρίως είναι παραγωγική (απαγωγική) και όχι επαγωγική. Στον παραγωγικό συλλογισμό το συμπέρασμα είναι υποπερίπτωση ή εξειδίκευση κάποιας υπόθεσης. Θεωρείται ο πιο σημαντικός και ασφαλής τρόπος επιχειρηματολογίας, καθώς είναι σχετικά εύκολο να ελεγχθεί η εγκυρότητα και η ορθότητά του. Για παράδειγμα:

Όλα τα μέταλλα όταν θερμαίνονται διαστέλλονται.
Άρα οι σιδηροτροχιές του τρένου το καλοκαίρι διαστέλλονται.
Από τη γενική θέση οδηγούμαστε στην κρίση για το μερικό κατά λογική ακολουθία. Κατά κανόνα η υπόθεση είναι πιο ισχυρή από το συμπέρασμα.

Ορισμένοι φιλόσοφοι έχουν ισχυριστεί ότι σχημάτισαν συστήματα επαγωγικής λογικής, αλλά αποτελεί αντικείμενο αντιπαράθεσης το αν μία επαγωγική λογική θα ήταν ποτέ εφικτή.

Σε αντίθεση με τον παραγωγικό λογισμό, ο επαγωγικός λογισμός δεν μας οδηγεί απαραιτήτως σε συμπεράσματα τα οποία είναι εξίσου βέβαια όσο και οι προκείμενες προτάσεις. Για παράδειγμα, το συμπέρασμα ότι όλοι οι κύκνοι είναι λευκοί ήταν κάποτε σωστό, μέχρι που αποικίστηκε η Αυστραλία και είδαμε κύκνους άλλου χρώματος.

Η κλασική φιλοσοφική ανάλυση του προβλήματος της επαγωγής, δηλαδή της αναζήτησης κάποιας δικαιολόγησης για τον επαγωγικό λογισμό, πραγματοποιήθηκε από τον Σκώτο Ντέιβιντ Χιουμ. Ο Χιουμ εξήρε το ότι η λογική της καθημερινότητάς μας βασίζεται σε επαναλαμβανόμενα εμπειρικά μορφώματα, αντί για παραγωγικώς έγκυρα επιχειρήματα.

Αντί για τον μη προσοδοφόρο φιλοσοφικό σκεπτικισμό για τα πάντα, τάχθηκε υπέρ του πρακτικού σκεπτικισμού που βασίζεται στην κοινή λογική, ο οποίος αποδέχεται το αναπόφευκτο της επαγωγής.

Αν και η επαγωγή συχνά προσεγγίζεται ως μέθοδος πρόβλεψης του μέλλοντος από το παρελθόν, στην ευρύτερη έννοιά της περιλαμβάνει τον σχηματισμό συμπερασμάτων σχετικά με τα μη παρατηρημένα με βάση τα όσα έχουν ήδη παρατηρηθεί. Οποιοδήποτε συμπέρασμα για το παρελθόν με βάση σύγχρονα δεδομένα (π.χ. Αρχαιολογία) αποτελεί επαγωγή. Η επαγωγή μπορεί να εφαρμοστεί όχι μόνον χρονικά αλλά και τοπικά. Για παράδειγμα, τα συμπεράσματα που αντλούμε για το υπόλοιπο σύμπαν προέρχονται από παρατηρήσεις στον δικό μας γαλαξία και η οργάνωση της εθνικής οικονομικής πολιτικής βασίζεται στις τοπικές οικονομικές αποδόσεις.

Το επαγωγικό πρόβλημα έχει προκαλέσει πολλές συζητήσεις και είναι ιδιαίτερα σημαντικό στη φιλοσοφία της επιστήμης: ισχύει πραγματικά η επαγωγή, και αν ναι, γιατί;

 

Στην ως άνω πρόταση, με την οποία συμφωνείς, ανέφερα πως δεν είναι ούτε μόνο υποκειμενική ούτε αποκλειστικά αντικειμενική η πραγματικότητα, δεν είναι διαζευκτικο συνεπώς   Το "καλο ειναι η πραγματικοτητα να περιλαμβανει και αλλους" κουμπωνει με τα παραπάνω και αφορά την ενιαια πραγματικότητα, όπως την νοω εγώ. Αυτήν λοιπόν η πραγματικότητα περιλαμβάνει και καταστάσεις που δεν έχουμε και ενδεχομένως δεν θα θέλαμε καν να ζήσουμε προσωπικα.
Απαντώ λοιπόν ακριβώς στο ίδιο επίπεδο πραγματικότητας, στην οποία δήλωσες γενικώς και αορίστως ότι οι σχέσεις αυτές δεν αποτελούν μέρος της πραγματικοτητας   Για περισσότερους του vanilla κόσμου δεν υπάρχουν ουτε οργασμοί κατ' εντολή, ούτε τρανσακια, ε δεν θα χαμογελάσουμε λοιπόν με την σύγχυση της έννοιας του πραγματικου κοσμου με τις επί μέρους εμπειρίες του καθ'ενος;     το ίδιο ισχύει και για τις "εκ του μακρόθεν" σχέσεις  

 

Έτσι είναι.

 

Οφείλω να ομολογήσω ότι μπερδεύομαι κάπως σε αυτό το νήμα.

Όσο αφορά την M/s οπτική, θυμάμαι ότι άκουγα ότι στην M/s ηθική η αποδέσμευση είναι καθαρά θέμα του αφέντη. Αν ο αφέντης δεν θέλει να αποδεσμεύσει την σκλάβα του, απλά δεν την αποδεσμεύει. Πως θα μπορούσε μία σκλάβα να αποποιηθεί το δικαίωμα της σε κάτι που δεν ήταν ποτέ δικαίωμα της ?

Όσο αφορά την real life οπτική, το M/s είναι στην ουσία μία συμφωνία συμβίωσης/διαβίωσης κάποιων ανθρώπων κάτω από κάποιες συγκεκριμένες συνθήκες και περιορισμούς. Αυτό που κρατάει μία τέτοια σχέση είναι η ικανοποίηση των θέλω του κάθε συμμετέχοντα και ένα κλικ παραπάνω από αυτό η σοβαρή αντιμετώπιση του δηλωμένου στάτους των μελών από τα ίδια. Τίποτα από τα δύο δεν είναι κάτι που δεν μπορεί να αλλάξει με το καιρό και την τριβή σε μία σχέση και αν κάτι από αυτά αλλάξει τι είναι αυτό που θα μπορούσε να κρατήσει μία σκλάβα σε μία τέτοια σχέση? η υπόσχεση της ότι ποτέ δεν θα φύγει χωρίς να την διώξουν ? αυτό?

Αν υποθέσουμε ότι η μία σκλάβα βρήκε κάποτε της ζωής της τον ένα, αυτόν με το οποίο ζούσε αρχικά αυτό που ονειρευόταν ως ιδανικό M/s και του υπόσχεται το παντοτινό ως διάρκεια αλλά μετά από κάποια χρονική στιμγή αυτός ο ένας έχασε την δουλειά του ή κάτι πολύ σημαντικό στην ζωή του ή οτιδήποτε παρόμοιο και τον τρώνε οι ανασφάλειες ή τον έπιασαν τα ψυχολογικά του και μετατράπηκε στον νούμερο ένα μαλακοπύτουρα αφέντη δίχως επιστροφή, η σκλάβα θα παραμείνει για όσο αυτός την κρατάει δίπλα του, εν δυνάμει εσαεί επειδή κάποτε υποσχέθηκε κάτι σε κάποιον που σε τίποτα δεν θυμίζει αυτό που έχει δίπλα της τώρα ?

 

Να σε ρωτήσω κάτι. Είναι ειλικρινής η απορία;
Ή ήταν πιο πολύ σχόλιο/παρατήρηση/ τοποθέτηση πάρα ερώτηση;

 

ειλικρινής

 

Oι μαλακοπίτουρες σε αυτή τη ζωή, αρέσει δεν αρέσει, διαμορφώνονται το πολύ μέχρι το πέμπτο της ηλικίας τους.
Από κει και μετά λαξεύουν την μαλακοπιτουροσύνη τους αναλόγως...
Δεν προκύπτει κάποιος ως μαλακοπίτουρας από εξωτερικά ερεθίσματα/αφορμές.
Παρεκτός αν πάθει κανά ντουβρουτζά σε κλινικό επίπεδο...
Οπότε και δεν τίθεται θέμα...
Απλώς όταν η συμβατότητα παρεκκλίνει για τους χ,ψ λόγους, αρχίζουν τα τσάμικα και τα "κάνε πέρα ρε, θα ρίξω πέτρα"...
Σιγά τα ωά...
Μην κάνουμε τα πράματα ντέρμπι...
Υπεερβολές...

 

Στην ειλικρινή απορία του @AuroraBorealis θα απαντήσω αυτό που μου είχε ειπωθεί τις πρώτες ώρες που είχα ασχοληθεί με το BDSM, ως απάντηση σε αντίστοιχο ερώτημά μου. Τότε ο Κ αυτός δεν ήταν ποτέ Κ.

 

Ωραία. Λοιπόν τα θεωρητικά πρώτα για να φύγουν από τη μέση.

Καταρχάς ενδιαφέρον παρουσιάζει η διαφοροποιηση που ανέφερες σχετικά με το "θεωρητικό Ms" και το "real life Ms". Αυτό είναι ενδιαφέρον γτ είναι σαν να λέμε ότι υπάρχει ένα άπιαστο φιλοσοφικο Ms και ένα άλλο Ms που μπορεί να επιτευχθεί. Ένα αυτό.

Δεν ξέρω αν φαίνεται αλλά από την ερώτηση σου είναι σαν να θεωρείς ότι το σ, μετά από την οποία αποποίηση οποίου δικαιώματος, απομακρύνεται και από την πραγματικότητα. Αναρωτιέμαι φυσικά αν αυτό συνδέεται με κάποιο τρόπο με την διαφοροποιηση που προανέφερα.

Μια άλλη παράμετρος η οποία πρέπει να τονιστεί είναι ποτε ζητάει το σ να χάσει το δικαίωμα, εννοώ χρονικά μέσα στη σχέση. Και φυσικά, αν θα δεχτεί κάτι τέτοιο ο Κ που υποτίθεται είναι ο υπεύθυνος να κρίνει και να πάρει αυτή την απόφαση.

Τα σ λοιπόν, δεν είναι ότι σταματάνε να σκέφτονται. Δεν είναι ότι λένε "Έ αυτός μου ελαχε, ζήτησα και να μη φύγω ποτέ οπότε τώρα το πουλο".

Σαν σ: εξακολουθώ να έχει επαφή με την πραγματικότητα, εξακολουθώ να παρατηρώ αυτό που ζω, αν είμαι καλά μέσα σε αυτό ή όχι.

Βιωματικα: το έχω κάνει και εγώ αυτό. Είχα ζητήσει, όχι να μην μπορώ να ζητήσω release αλλά το release να είναι στα χέρια του Κ. Τι έγινε στο τέλος; Αυτό που περιγράφεις. Άλλαξε ο άνθρωπος άλλαξε η σχέση άλλαξαν όλα και έπρεπε να φύγω. Ζήτησα release και τις πρώτες φορές πήρα ταρχιδια μου. Οκ. Όμως, έχεις συμφωνήσει σε κάτι. Ήξερες σε τι είχες συμφωνήσει. Άρα τι έπρεπε να γίνει; Να γράψω στο πουτσο μου τη δική μου την υπόσχεση ή να φύγω όπως είχα συμφωνήσει; Επέλεξα το δεύτερο. Γιατί, γιατί έτσι. Για τα παντελόνια που φοράω και για αυτά που ζήσαμε.

Άρα, σαφώς και οι άνθρωποι αλλάζουν, σαφώς και η ζωή αλλάζει.
Όμως δίνεις τον λόγο σου. Αν δεν μπορείς να τον κρατήσεις μην τον δώσεις καθόλου δε τρέχει και τίποτα. Άλλωστε αν μια τέτοια υπόσχεση δοθεί ελαφρά τη καρδιά, ποιος έκανε τη μαλακια ;  

Αυτά.

 

Επιτέλους!
Μια κανονική απάντηση!
Όλες οι προηγούμενες απαντήσεις προϋποθέτουν ότι ο Κ ( η Κ όχι  είναι το τέλειο σταθερό πλάσμα ( και όχι εξωγήινο) που εις τους αιώνας θα φέγγει λαμπερός στα δακρυσμένα μεγαλα μάτια της σκλάβας Του, που επίσης ούτε κι αυτη έχει αλλάξει, έχει μουμιοποιηθει στη φάση δέκα χρόνια πριν και όλο το σετ είναι αγαλματάκια ακούνητα αμίλητα. Επίσης το εν λόγω σετάκι, δεν έχει σκονιστεί, δεν έχει πιάσει πουρί, ούτε έχει πιαστει από την ακινησία. Είναι όλοι ίδιοι μετά από ν χρόνια, έχουν τις ίδιες επιθυμίες, έχουν τις ίδιες ανασφάλειες, λένε και τα ίδια τσιτάτα.

Κι εσείς εδώ μου λέτε ότι όλα αυτα δεν είναι sci-fi.
Oook!