Συνεδρίες : Quo Vadis Femdomina ?

Κεφάλαιο Δεύτερο

Quo Vadis Femdomina ?​

Και τότε ακριβώς ένοιωσα μια απόκοσμη δύναμη να μ’ εκτοξεύει μέσ’ απ’ το στόμιο της ερεβώδους σήραγγας όπου είχα εγκλωβιστεί (για πόσο άραγε δεν ξέρω, ίσως για δευτερόλεπτα, μπορεί για αιώνες), σπρώχνοντάς με ορμητικά έξω, προς το φως. Προσγειώνομαι με ακρίβεια χιλιοστού μπροστά του, στο ίδιο σημείο του γραφείου όπου βρισκόμασταν προηγουμένως, με αυτόν να βρίσκεται και πάλι πίσω μου σε στάση αναμονής, βαστώντας στο δεξί του χέρι το bullwhip, κουλουριασμένο σαν κόμπρα στο πανέρι της. Ακούω την ανάσα του βαριά, καθώς περιμένει να με δει στη θέση υποταγής που μου έχει ορίσει και διαισθάνομαι την ταχεία συγκέντρωση της ταντρικής του ενέργειας ανάμεσα στα πόδια του, σε βάρος κάθε αντανακλαστικού του.

Ανυποψίαστος. Απροετοίμαστος γι’ αυτό που πρόκειται σε λίγα δευτερόλεπτα να συμβεί, γι’ αυτό που θα συμβεί στον ίδιο. Μισοκλείνω τα μάτια, καθώς νοιώθω τη γροθιά μου να σφίγγεται, ενώ τώρα μπροστά μου, σαν ολόγραμμα λουσμένο στα χρώματα του Βόρειου Σέλαος, ορθώνεται η Μπρύνχιλντρ, με τα φτερά της απλωμένα σε όλη τους την έκταση. Το άγριο χαμόγελο της Βαλκυρίας μου δίνει το σύνθημα που περίμενα, το κορμί μου συστρέφεται, τεντωμένο όσο ακριβώς η χορδή του τόξου του Οδυσσέα, ο αγκώνας μου σηκώνεται ψηλά κι έπειτα, σα θανατηφόρο έμβολο επιταχύνει προς τα πίσω, διαγράφοντας ένα τέλειο ημικύκλιο πριν η πορεία του διακοπεί βίαια πάνω στο -μέχρι πρότινος- φιλάρεσκο πρόσωπο του ψυχολόγου, πίσω μου. Το χτύπημα ήταν τόσο αστραπιαίο, που ενώ ο Δόκτωρ ήδη εκτινανασσόταν προς τα πίσω, η σκιά του –θα ορκιζόμουν γι’ αυτό- κοντοστάθηκε φευγαλέα στην αρχική της θέση, πριν τελικά αποφασίσει ν’ ακολουθήσει κι αυτή τον λαβωμένο αφέντη της, τρυπώνοντας φοβισμένη ανάμεσα σ’ αυτόν και το δρύϊνο δάπεδο.

​

Waterloo. Λάσπη, καπνός, λόγχες και τύμπανα. Δεν είναι γκρι και δεν έχει αποχρώσεις. Είναι κατάμαυρο σαν καμμένη πυρίτιδα. Και κόκκινο σαν το αίμα. Σαν τον Wellington καβάλα στ’ άλογο, διασχίζω θριαμβευτικά το πεδίο της μάχης και στέκομαι πάνω από τον άτυχο Ουσσάρο, Δραγώνο ή ό,τι διάβολο είν’ ο πεσών που κείται μπρος μου, αιμόφυρτος, πασκίζοντας να βρει τουλάχιστον την αναπνοή του, αφού την αξιοπρέπειά του είναι αδύνατο να τη βρει εκεί κάτω. Ενώ τον παρακολουθώ εξεταστικά από τα highlands της ολόρθης στάσης μου, γυρίζει με δυσκολία μπρούμυτα, στηρίζεται στα τέσσερα και σκούζοντας ξεκινά να με περιλούζει μ΄ένα ακατάσχετο υβρεολόγιο, εις άπταιστη μεν, ψευδή δε αγγλικήν, πριν δεχθεί στα πλευρά του τη μύτη της δεξιάς πεντάϊντσης dsquared2 γόβας μου, ενώ η αριστερή υποστηρίζει το εγχείρημα με τη γνωστή αξιοπιστία των προϊόντων του οίκου. Η κλωτσιά, συνδυασμός glamour και πολεμικών τεχνών, τον επαναφέρει ταυτόχρονα στην τάξη, στη σιωπή, στην ύπτια θέση και, γενικά, στην αδυσώπητη πραγματικότητα. Γονατίζω δίπλα του, του χαρίζω ένα τέλειο duck face, προβαρισμένο από καιρό για τις κορυφαίες όλων των εποχών selfies μου κι έπειτα φέρνω αργά το δείκτη μπροστά στα χλευαστικά σουφρωμένα μου χείλη, υποδηλώνοντας ότι αυτό που θέλω από κείνον είναι, απλά, να το βουλώσει. Το κάνει. Επιτέλους, λίγη ησυχία !

  ​

Cut ! Ας πάρω κι εγώ μια ανάσα. Επ’ ευκαιρία, ας ξεκαθαρίσουμε ένα-δυό πράγματα. Γνωρίζω ότι καμιά φορά (?) βγάζω προς τα έξω την εικόνα μιας άκαρδης σκύλας. Από την άλλη πλευρά, θεωρώ δεδομένο ότι οι μεγαλοψυχολόγοι, μαζί με τους μεγαλοδικηγόρους, είναι τα ελεεινότερα αποβράσματα που ξέρασε η κόλαση τη μέρα που υπερχείλισε ο βόθρος της. Και θα ποντάρω στο γεγονός αυτό : Ο αναγνώστης, στο συγκεκριμένο σημείο, καλείται να πάρει υποχρεωτικά θέση. Να αποφασίσει με τίνος το μέρος θα είναι. Προτείνω σε όλους να ταχθούν με το δικό μου μέρος. Ο Δόκτωρ, πιστέψτε με, είναι χαμένη υπόθεση και καθήκι περιωπής. Ορίστε, καμαρώστε τον τώρα στο πάτωμα, να ρουφάει τις μύξες του. Αλήθεια, ποιος από σας, ανεξαρτήτως των όποιων σεξουαλικών του προτιμήσεων, θα ‘θελε να ΄χει για φίλο έναν τέτοιο τύπο ; Από την άλλη πλευρά, η σκύλα, εκτός από πανθομολογουμένως ζόρικη από πάσης απόψεως γκόμενα, είναι και αυτή που αφηγείται την ιστορία. Εάν για τον οποιονδήποτε λόγο η σκύλα εκνευριστεί–και σας εγγυώμαι ότι αυτό ακριβώς θα συμβεί, εάν αντιληφθεί ότι κάποιοι παίρνετε στα κρυφά το μέρος του Δόκτωρος Loser- τότε η ιστορία κόβεται μαχαίρι στο σημείο αυτό. Το σβήσιμο ενός ακόμη τσιγάρου μου στο πάτωμα σηματοδοτεί το τέλος του σύντομου αυτού διαλείμματος. Κλακέτα, μοτέρ, φύγαμε !

Τον σβερκώνω και, υποβοηθώντας τον, τον οδηγώ μέχρι τον αυθεντικό (ή μπορεί και όχι) Chesterfield που δεσπόζει στο κέντρο του γραφείου και τον απιθώνω εκεί. «Προσέξτε με τώρα», τον κατευθύνω, «θέλω να ειδοποιήσετε τη γραμματέα σας να φύγει. Πείτε της ότι δεν θα τη χρειαστείτε άλλο για σήμερα». Του πασσάρω το ασύρματο τηλέφωνο, ενώ ταυτόχρονα του γραπώνω δύο δάχτυλα και τα στρίβω. «Καν’ τε το τώρα, ειδάλλως θα σας τα σπάσω». Μορφάζοντας από πόνο και οργή, με ζυγίζει για λίγο με το βλέμμα κι έπειτα υπακούει απρόθυμα. Σύντομα ακούγεται η βαριά εξώπορτα του γραφείου να κλείνει. Εγκατάλειψη, απομόνωση και οδύνη. Ο γιατρός παίρνει το ύφος του ναυαγού που παρακολουθεί ανήμπορος το μόνο ιστιοφόρο που πέρασε εδώ και είκοσι χρόνια από τη θαλάσσια περιοχή να απομακρύνεται στ’ ανοιχτά, δίχως κανείς από το κατάστρωμα να έχει προσέξει τον μαλλιαρό τύπο που χτυπιόταν τόση ώρα έξαλλος στην ακτή, έχοντας βάλει φωτιά σε όλα του τα υπάρχοντα.

Ενόσω αυτός κατολισθαίνει στην απόκρημνη πλαγιά του ηθικού του, ψάχνω για πάγο στην κατάψυξη του μικρού ψυγείου και με μια πετσέτα σκαρώνω μια πρόχειρη παγοκύστη, που του προσφέρω. Την τοποθετεί με εμφανή ανακούφιση στο πρόσωπό του, ενώ τον ακούω να κλαψουρίζει αδύναμα κάτω από τον σιγαστήρα της πετσέτας : «-Γιατί το κάνατε αυτό ; Θα μπορούσατε να με είχατε σκοτώσει !»



«Silence s’il vous plait, σταματείστε πια τους κλαυθμηρισμούς ! Δεν ήταν τίποτε, μην κάνετε έτσι !». Την ίδια στιγμή περνά από μπρός μου η εικόνα του Σαλ, του εκπαιδευτή μου στην Κrav Maga, να με σημαδεύει εμφατικά με τον δείκτη του: «Ποτέ, μα ποτέ μην επιχειρήσεις αυτό το χτύπημα, παρά μόνο αν προκύψει άμεσος κίνδυνος για σένα. Μπορεί να σκοτωθεί άνθρωπος έτσι. Αυτό η κίνηση είναι από τα πράγματα που τα μαθαίνεις και τα ξεχνάς». Υποθέτω ότι ο Δόκτωρ έχει αρκετά σκληρό κρανίο –απόδειξη τρανή το γεγονός ότι επέζησε-, ενώ από την άλλη έχει αρχίσει τώρα να μ’ ενοχλεί ο αγκώνας μου. Αρπάζω απότομα την παγοκύστη από το πρόσωπο του γιατρού και την τοποθετώ απαλά στην ταλαιπωρημένη μου κλείδωση, βρίσκοντας επιπλέον παρηγοριά στη θύμηση του γλυκού μου Σαλ, που έχω να δω κάτι χρόνια. Δεν θα κρύψω εν προκειμένω ότι το να μου διηγείται ένας άνδρας ιστορίες από τη θητεία του στη Μοσάντ, λειτουργεί για μένα τόσο αφροδισιακά όσο ακριβώς το να μου ξεστομίζει -ένας άλλος άνδρας, όχι ο Σαλ- προστυχιές σε βαριά αυστραλιανή διάλεκτο. Ορίστε, τώρα φαντασιώθηκα και τον Μάικυ, που να με πάρει ...

  ​

Και μιας και μιλάμε για φαντασιώσεις, τρείς είναι οι κορυφαίοι ρόλοι υποκατάστασης που θα ήθελα κάποτε να υποδυθώ : Πρόεδρος του Αρείου Πάγου, όχι τόσο για την εξουσία που προσδίδει η έδρα, όσο επειδή βρίσκω αυτό το γουνάκι ιδιαίτερα kinky. Δεύτερον, συγκυβερνήτης σε διθέσιο MIG-29, με τον Ρώσο μπροστά να μου εξηγεί -με το τραχύ αξάν του, που θα το παραμορφώνει υπέροχα η μάσκα- τους κανόνες εμπλοκής σε θερμό επεισόδιο, καθώς θα κάνουμε θρύψαλα τα 8g. Kαι τρίτον, ψυχολόγος στη θέση του ψυχολόγου, με τον ψυχολόγο στη θέση του αντικειμένου. Δυστυχώς, η ζωή μου τα ‘φερε έτσι ώστε οι πιθανότητες πραγμάτωσης των δύο πρώτων φαντασιώσεων να δείχνουν πιό χλωμές κι από το σκήνωμα του Ουλιάνωφ στο mavzoléy του (όμως, και πάλι, ποτέ δεν ξέρεις, αφού και για την τρίτη φαντασίωση η ίδια απαισιοδοξία με διακατείχε, μα ορίστε τώρα, που βρίσκομαι μια ανάσα από την υλοποίησή της).

Βυθίζομαι στην τεράστια bergère πίσω από το γραφείο του Δόκτωρος, απλώνοντας τα πόδια μου σταυρωτά πάνω στην επιφάνειά του. Από απέναντι με παρακολουθεί επιφυλακτικά ένα πρόσωπο στραπατσαρισμένο, με τη μύτη πρησμένη και δυό πορφυρά τόξα να ξεκινούν δειλά το σχηματισμό τους κάτω από τα μισόκλειστα μάτια. Με την εξαίρεση αυτών των πολεμικών ενθυμίων, κατά τα λοιπά o τύπος είναι τυπικός babe magnet, που σε συνδυασμό με την περικεφαλαία της επαγγελματικής του ιδιότητας δεν θα προλαβαίνει να μαζεύει λάφυρα τριγύρω. Όπως και να ΄χει, θα πρέπει να τον ταξινομήσω κι αυτόν, εκδίδοντας διασάφηση εισαγωγής για θέση σε κυκλοφορία και ανάλωση:


Κατηγορία προϊόντος: Άρρεν Υπολειπόμενο
Είδος : Φουσκωτός κούκλος (Αir pump included)
Τεμάχια : 1
Kατασκευαστής/Προέλευση : Αdult Toys & Accessories Inc/EU

[Handle with care - Please read instructions before use]

Δεν υπόκειται σε φόρους και δασμούς
Σφραγίδα-Υπογραφή


Αφού τελειώνουμε και με τα τυπικά, υιοθετώ το σοβαρότερο ύφος που φαντάζομαι ότι μπορεί να έχει ένας έγκριτος ψυχολόγος και ξεκινώ :

«Λοιπόν, αποφάσισα να σας αποκαλώ «Ρόκυ». Ιδίως επειδή στην κατάσταση που βρίσκεστε μου θυμίζετε τον Stallone στις τραγικότερες στιγμές του πάνω στο ριγκ. Α ! Ίσως και επειδή «Ρόκυ» είναι τυπικό όνομα αρσενικού σκύλου. Πριν όμως φθάσουμε στους σκύλους, θέλω να κλείσουμε τη συζήτηση που είχαμε προηγουμένως, για τα άλογα. Παραδέχομαι ότι τα πήγατε αρκετά καλά στη σκιαγράφηση του ψυχολογικού μου προφίλ, όμως, Ρόκυ -αχ Ρόκυ !- τα καταστρέψατε όλα όταν ανακατέψατε στην κουβέντα εκείνα τα διαολεμένα τα Mustangs. Και το λέγατε εσείς, να πω ότι δεν το λέγατε : «Δύσκολο να περάσεις χαλινάρι σ’ ένα ανεκπαίδευτο Μάστανγκ. Θα επιχειρήσει να κλωτήσει, να δαγκώσει» και λοιπές αγριότητες -Πείτε μου, πώς αισθάνεσθε τώρα, που δεχθήκατε την οπλή στο πρόσωπο ; Θα ήθελα τις σκέψεις σας, επ’ αυτού....»

  ​

©2017 – Gloriana Majestica
Photo : @2017 Damien Stratton-Gloriana Majestica
Photographer : Damien Stratton
Model : Gloriana

 

Θύελλα διαμαρτυριών φαίνεται να ξεσηκώνει το δεύτερο μέρος των «Συνεδριών», διαμαρτυριών προερχόμενων κυρίως από τα εκλεκτά μέλη της συμπαθούς τάξης των αρρένων αφεντάδων. Από τη στιγμή της δημοσίευσης του λογοτεχνικού αυτού αριστουργήματος, τo γραμματοκιβώτιό μου έχει κυριολεκτικά κατακλυστεί (παρακαλώ μη στέλνετε άλλα, θα φρακάρει) από μηνύματα οργής, διανθισμένα, κάποια εξ αυτών με κατάρες, διαδικτυακές λεμονόκουπες, σάπιες τομάτες και κλούβια αυγά.


Υπενθυμίζω εν προκειμένω το εισαγωγικό disclaimer (βλ. αρχή πρώτου μέρους) :

«Η αφήγηση είναι κατά το ανθρωπίνως δυνατόν ιστορικά ακριβής, με τη γράφουσα να έχει ειλικρινώς καταβάλει κάθε δυνατή επιμέλεια για συναισθηματική αποστασιοποίηση, αντικειμενικότητα και αμεροληψία.»

Είναι λοιπόν ξεκάθαρο ότι την ιστορία δεν την δομώ εγώ κατά το δοκούν, απλά την αφηγούμαι ως ακριβώς συνέβη. Επαναλαμβάνω ότι πρόκειται για απολύτως πραγματικά περιστατικά, τα οποία με δεσμεύουν κατά την αφήγησή τους. Αφήγηση που κατατείνει στην αποτύπωση της αλήθειας και όχι στην ικανοποίηση κάποιου κοινού περί δικαίου αισθήματος ή κάποιας κοινής γνώμης, της οποίας άλλωστε τον σφυγμό, στα πλαίσια αυτής της κοινότητας, δεν είμαι καν σε θέση να συλλάβω, τουλάχιστον για την ώρα.

Μην πυροβολείτε λοιπόν την αγγελιοφόρο (αφηγήτρια). Δεν φταίει η αγγελιοφόρος εάν η ηρωϊδα, στο δεύτερο αυτό κεφάλαιο, προκύπτει Λάρα Κροφτ on steroids, το ίδιο δε ανεύθυνο ισχύει ακόμη κι αν αφηγήτρια και ηρωϊδα είναι το ίδιο πρόσωπο (υποψία την οποία βέβαια δεν πρόκειται ποτέ ούτε να επιβεβαιώσω ούτε να διαψεύσω).

Με το δεύτερο αυτό μέρος απαντάται ουσιαστικά η κεντρική ερώτηση του πολύ παρατηρητικού @underherfeet (“σαν πολύ εύκολα δεν κατέρρευσε η άμυνα της ηρωίδας στην θέα ενός μαστιγίου και στην αναφορά - αναγωγή της ράτσας των ατίθασων αλόγων, στην οποία, για ευνόητους λόγους, απέφυγα ν’ απαντήσω αιτιολογημένα.

Θεωρώ επίσης ότι με τη δεύτερη αυτή ανάρτηση απομακρύνονται τα «σύννεφα» της υποτιθέμενης επιρροής από «Αποχρώσεις». Από το τρίτο μέρος και μετά ίσως ν’ αρχίσουν να διαφαίνονται οι πραγματικές επιρροές μου, που όμως καλύτερα να τις εντοπίσει ο (όποιος/όποια) αναγνώστης. Για την ώρα αρκεί να πω αυτό –και μ’ αυτό κλείνω, διότι το κούρασα- τρεις είναι οι ήρωες- ινδάλματά μου από το χώρο της λογοτεχνίας και fiction γενικά.

Ο πρώτος είναι ο Βολφ Λάρσεν, από τον «Θαλασσόλυκο» του Λόντον, για τη δύναμη, τον κυνισμό του, την στυγνή αμφισβήτηση της ανθρώπινης ηθικής και την ακαμψία του.

Ο δεύτερος είναι ο κάπταιν Έιχαμπ, για τους περισσότερους από τους παραπάνω λόγους, και επιπλέον για την θεμελιακή άρνησή του να αποκλίνει από την πορεία πραγμάτωσης του υπέρτατου σκοπού, ακόμη κι αν η πορεία αυτή οδηγεί στην καταστροφή

Και μετά τους ανωτέρω δύο Μasters (and commanders) τρίτη, όχι όμως καταϊδρωμένη έρχεται η Catwoman, για πολύ ευνόητους λόγους  

 

Πάντα θαυμαζα όσους κ όσες γράφουν τοοοοσαααα πολλα.

Στο σχολείο απορούσα με τις συμμαθήτριές μου, που έγραφαν μεγάλες εκθεσεις.

Μετά ενήλικος, απορούσα που βρίσκανε το χρόνο να τα γράφουν όλα αυτά οι ανθρωποι.

Από την άλλη ως αρχαιολατρης ασπάζομαι οτι 'το λακωνιζειν εστί φιλοσοφειν'.

 

Εγώ την Catwoman την προτιμώ καταιδρωμενη επίσης για ευνόητους λόγους.

 

Καλά, μην πιστεύετε και ό,τι σας λένε. Απόδειξη τρανή το γεγονός ότι στο top 10 των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων (Σωκράτης, Αριστοτέλης, Πλάτων, Ηράκλειτος, Δημόκριτος, Πρωταγόρας, Αναξαγόρας, Εμπεδοκλής, Θαλής, Παρμενίδης) δεν θα βρείτε ούτε ένα Λάκωνα. Κανέναν σας λέω ! Ούτε καν στο Top 20.

Τέλος πάντων, αφού είστε αρχαιολάτρης όπως λέτε, ίσως να βρείτε κάποιο ενδιαφέρον στο προσεχές μου thread, υπό τον επικό τίτλο «Η Gloriana στην μάχη των Πλαταιών». Ξέρετε τώρα, χάλκινος θώρακας με βαθύ ντεκολτέ, κάπως cropped για να φαίνεται και λίγος αφαλός (αυτό το ΄χω ξεσηκώσει από τη Ντενέρις στο «Game of Thrones”), μακρύ ξίφος και ακόντιο τύπου Zήνα και να δω μόνο πως θα βολέψω στο όλο concept τα ψηλοτάκουνα. Ανοιχτή σε ιδέες, όπως πάντα, εννοείται !

Κακώς θαυμάζατε τις συμμαθήτριές σας για τις εκθέσεις τους. Στην θέση σας θα κοίταζα να τις φθάσω και να τις ξεπεράσω. Εγώ πάλι, από το δικό μου το σχολείο, δεν θυμάμαι τα αγόρια να θαύμαζαν πράγματα όπως οι εκθέσεις των κοριτσιών. Θαύμαζαν άλλα πράγματα των κοριτσιών, που δεν είναι της παρούσης να σας εκθέσω.

 

Λοιπόν, εγώ το περίμενα. Ποτέ δεν συζητάμε για Μάστανγκ με το μαστίγιο στο χέρι. Είχε απλώς διαβάσει. Δεν είχε μελετήσει.
Αναμενόμενη η αντίδρασή σου. Χειροκροτώ! Και καταπληκτικές φωτό!

 

αχ...κατι σε Ντενερις θελουμε     

 

@gazza, pour l'amour de Dieu, τι φρικαλεότητα ειν’ αυτή ; Ντενέρις Μεγαλοπρεπής με υπόκρουση γυφτοτσιφτετέλι ; Ο tempora, o mores, τι άλλο να πω η άναυδη ;

@lexy, δεν έχω αμφιβολία ότι είχες μυριστεί κατά που πάει το πράγμα. Το κατάλαβα εγώ αυτό το μάτι,από την πρώτη σιγμή, ότι κόβει. Φαντάσου ότι γενικά δεν τρελλαίνομαι ιδιαίτερα για τα γαλανά μάτια. Συνήθως είναι ξεπλυμένα και ρηχά. Το δικό σου όμως δεν είναι γαλανό, είναι steel blue. Aτσάλι. Έχω βίτσιο με το ατσάλι (μεταξύ διαφόρων άλλων). Και αυτό το μάτι, με αυτό ακριβώς το χρώμα, σε αυτή την κόγχη και με αυτό το φρύδι σαν επιστέγασμα είναι όντως η μόνη kinky εικόνα που μ’ έχει έως στιγμής εντυπωσιάσει σε αυτό το site. Για όλ’ αυτά, το steel blue μάτι σου θα είναι και το πρώτο που θα δει το Trailer του τρίτου επεισοδίου.



“Συνεδρίες» - Trailer τρίτου επεισοδίου

Moυσική επένδυση : «Knights March » (Hans Zimmer)

Όταν οι ισορροπίες ανατρέπονται...​

Έρχεται η Σύγκρουση​

«Αυτό που κάνατε εις βάρος μου συνιστά σοβαρό αδίκημα. Ξέρετε, η αστυνομία εδώ δεν αστειεύεται με τέτοια θέματα»

«Καλά Ρόκυ, πιστεύετε στ’ αλήθεια ότι θα με πτοήσουν δυό τρεις φολκλορικοί bobbies ; Το ξέρετε ότι θα τους έχω πάρει αιχμαλώτους μου μέσα σε δέκα λεπτά.»

‘Ερχεται η Οργή​

«Ε, λοιπόν είστε εντελώς για δέσιμο. Είστε η γαμημένη η Κάθυ Μπέϊτς στο “Misery”, αυτό είστε.»

Έρχεται η Απόγνωση​

«Aπαντήστε μου, σας ικετεύω : - Ποιoς είναι ο σκοπός σας ;»

«Das Spiel, Doktor ! Τίποτε λιγότερο απ’ αυτό. Σας συμβουλεύω να μην επιστρέψετε στο κρεβάτι, δεν πρόκειται να βρείτε ύπνο απόψε»

«Mισό λεπτό, μην κλείνετε !»

«Μα έχω ήδη κλείσει, Δόκτωρ...»

Έρχεται ο Τρόμος​

«-Αν δεν είσαι Κυρίαρχη, τί είδους δαίμονας είσαι, πες μου»

«-Κάτι πολύ μεγαλύτερο : Κραταιά...»

Έρχονται οι Συνεδρίες...​

 

nice  

 

Αυτό που μου αρέσει σ' αυτή την ιστορία είναι πως ΔΕΝ μπορεί να σχολιαστεί με όρους βδσμικης ορθότητας ...
...περισσότερο εισέτι μ' αρέσει η αμηχανία που οσμίζομαι στην ατμόσφαιρα εξ αιτίας αυτής ακριβώς της παραμέτρου...

 

Πράγματι, διεισδυτικέ @underherfeet


Είναι η ίδια πάντα βουβαμάρα που διαδέχεται τον ανατριχιαστικό ήχο των οστών που συντρίβονται, καθώς η πέτρα σκάει στο πλατύ μέτωπο του Γολιάθ.

 

Η έκφραση "λακωνιζειν έστι φιλοσοφειν" δε σημαίνει ότι στο τοπ 20 θα βρούμε Λακωνα φιλοσοφο. Είναι μια έκφραση που σημαίνει ότι αν με λίγες λέξεις μπορείς να πεις αυτά τα ουσιαστικά που θέλεις να πεις τότε εχεις τασεις καλου φιλοσοφου.