Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Κρύο..νιώθω έναν παγετό να σκεπάζει τα πόδια μου και φτάνει ως τα χέρια..πρέπει να ντυθώ καλά..ανοίγω το παράθυρο καλοκαίρι καύσωνας μα συνεχίζω να κρυωνω ολο και πιο πολύ..λείπεις..το μόνο ρούχο που θα ήθελα να με σκεπάζει είναι τα χέρια σου..λειπεις..λείπεις εσύ και το καλοκαίρι σου..το καλοκαίρι μου..το καλοκαίρι μας..λειπεις..λειπεις και κρυωνω..

_κανένας_

 

Ούτε να πεθάνω θέλω ούτε και να γιατρευτώ
θέλω απλώς να βολευτώ στην καταστροφή μου.
Όταν τρελαίνομαι τις νύχτες για κορμί,
να βρίσκεται ένας άνθρωπος να με χορταίνει.
Όταν βουλιάζω σ’ έυκολες εξάψεις,
να ‘ρχεται μια εξευτέλιση να με συνεφέρνει.
Όταν βουρλίζομαι στα δρομολόγια του πάθους,
να ‘χω ένα όραμα να με θαμπώνει.
Όταν εξαγριώνομαι για τρυφερότητα,
να βρίσκονται δυο χέρια για τον παιδεμό μου.
Μα πάνω στου σπασμού την αποθέωση,
που εκμηδενίζει κάθε άλλη ομορφιά,
να ‘χω τη δύναμη να πω “Κύριε όχι άλλο” - κόβοντας τις υπερωρίες της καταστροφής μου.

Ντίνος Χριστιανόπουλος

 

and so I asked,
“what’s the best way to fall in love?”
and he chuckled as if he knew all along that I’d be asking about this someday.
his eyes met mine just a second before he spoke.
he said,
“the best way to fall in love,
is not to fall,
but sink,
sink into love.
sink the way you would into a rich, chocolate cake,
let it engulf you, consume you, swallow you whole.
sink into it until it’s all you feel, sink until your knees give out and your body arches upwards.
falling in love, now that’s just too sudden, too quick, you never get a moment to feel it all,
everything.
but when you sink into love,
you feel,
more than you ever wanted to,
but you truly, genuinely, passionately feel,
and that’s the best way to exist in love.”

Marsey


 

 

"Σήκω", την προέτρεψε ήρεμα, και της έγνεψε να καθίσει στην καρέκλα πλάι στο γραφείο του.
Το κορίτσι σηκώθηκε δισταχτικά, όπως ανατέλλει αργά αργά ο ήλιος και υψώνεται στον ουρανό, υποτάσσοντας την πλάση με τη θέρμη, τη λάμψη και το μεγαλείο του. Ο Γαληνός, θαρρείς και μόλις ξημέρωνε, απολάμβανε στιγμή τη στιγμή τον γλυκασμό της να ξεπροβάλλει. Τον μάγεψε, τον τόξευσε σε κάθε αχίλλειο πτέρνα του κι αδυνατούσε ν' αποστρέψει το βλέμμα.
Στράφηκε κι η Ταλίν και τον κοίταζε στα μάτια καταπώς βυθίζεται το πρόσφορο στο κόκκινο κρασί.
Μονομιάς εχάθη η παροιμιώδης ηρεμία του. Στο πρόσωπό του φέγγιζαν όσα έτρεμαν η λογική και η ηθική του. Ωσάν κουρδισμένος και πλαγιοπατώντας κάθισε στο γραφείο. Με κινήσεις που θύμιζαν σκαρί σε ταραγμένη θάλασσα έβγαλε την ταμπακιέρα, άναψε τσιγάρο και ρούφηξε με απληστία τον καπνό. Μπας και θολώσει ό,τι γήτευε με απόλυτο τρόπο την ύπαρξή του.
"Το εν ταις ψυχαίς κάλλος τιμιώτερον ηγήσασθαι του εν σώματι" απήγγειλε ο Γαληνός την περικοπή απο το συμπόσιον του Πλάτωνα σε μια απόπειρα ν' ανακτήσει την αυτοκυριαρχία του. Ν' αντισταθεί αφυπνίζοντας το ήθος και τον λογισμό του εναντίον της επίθεσης της ομορφιάς που κυρίεψε και κατείχε ωσάν στρατός τον μικρό του κόσμο.
Έμεινε άυπνος σχεδόν όλη νύχτα και μόνο κοντά στα χαράματα έπεσε και πλάγιασε στο στρώμα καταγής.
Τον αποσυντόνιζε και τον κέρδιζε η εικόνα της Ταλίν καθώς στριφογύριζε στον ύπνο της και το φόρεμά της είχε τραβηχτεί πάνω απ' τα γόνατα. Προσέδιδε και το κιτρινωπό φως της λάμπας στο κορμί της μυστηριακή γοητεία. Ωσάν άγγελος στα σύγνεφα του δειλινού. Αλλά και με τόσο γήινη έλξη, τόση φλόγα, που τον αναστάτωνε. Ήταν έρωτας τούτο το αναστάτωμα;
Τρόμαξε και μόνο με το ερώτημα. Κι όταν σ' ένα νέο στριφογύρισμα της Ταλίν φάνηκε γυμνό το στήθος της, τινάχτηκε όρθιος. Τη σκέπασε με το σεντόνι και, παίρνοντας την ταμπακιέρα και τον αναπτήρα του, βγήκε στην αυλή.
Ουδέποτε μέχρι τότε κάπνισε τόσο πολύ. Ο κίνδυνος, η Φιλάνθη, το πάθος που ένιωθε να θεριεύει μέσα του για την Ταλίν, τα νοερώς επικριτικά βλέμματα του νονού και των πεθερικών του, μα και το άγρυπνο μάτι του Θεού, τον μαχαίρωναν και τον δίχαζαν.

σέρρα
Γιάννης Καλπούζος

 

!!!!!!!!!

 

...Από τι να 'ναι που έχεις τη θλίψη του αγριμιού

Την ανταύγεια στο πρόσωπο του νερού του τρεμάμενου

Και γιατί, λέει, να μέλλει κοντά σου να 'ρθω

Που δε θέλω αγάπη αλλά θέλω τον άνεμο

Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τον καλπασμό



Και για σένα κανείς δεν είχε ακούσει...



*από το "Μονόγραμμα".

 

Ακόμα και τα καλοκαίρια...
έκλαψαν και έφυγαν μαζί σου...
Γύρνα πίσω, να βρει η πλάση...
ξανά τις εποχές της..

Στέλλα Μάναλη