Σχεσεις απο αποσταση...εχουν ελπιδες?

..υπάρχουν άνθρωποι που καταφεύγουν σε κάποια ονλινε φαντασιακή προσομοίωση μιας σχέσης, ώστε να ικανοποιήσουν τις συναισθηματικές τους ανάγκες εξ αποστάσεως, ξορκίζοντας τη μοναξιά, κάποιες ώρες
υπάρχουν άνθρωποι που καλύπτουν τις σεξουαλικές τους ανάγκες, σε καθορισμένο πλαίσιο αλληλοεξυπηρέτησης, το οποίο ονομάζουν "σχέση εξ αποστάσεως"
και υπάρχουν σχέσεις που δοκιμάστηκαν για ένα διάστημα στον χιλιομετρικό χωρισμό και πάλεψαν την επιβεβλημένη απόσταση, με τον ουσιαστικό δεσμό που προϋπήρχε και τους κράτησε ενωμένους στις αντιξοότητες

όσο οι ενδιαφερόμενοι έχουν ζυγιασμένα μέσα τους προσδοκίες, φαντασιακά ζητούμενα και ρεαλιστικά δρώμενα, ενώ είναι ειλικρινείς,
υπάρχουν ελπίδες

 

Το πες όλο ... δεν μπορώ να συμφωνήσω περισσότερο.

 

-Έχεις αγόρι ?
-Ναι είναι από χωριό δεν τον ξέρεις .

 

Το σημαντικότερο ίσως στοιχείο του John F. Nash, (ο οποίος απεβίωσε πριν λίγα χρόνια),
ήτανε πως σκεφτότανε (και απέδιδε το έργο του) με πολύ πιο απλό τρόπο απ´ όσο μπορεί να υποθέσει κάποιος.

Είναι κάτι αντίστοιχο με τις σχέσεις από απόσταση.
Εφόσον αυτές στηρίζονται στην ειλικρίνεια, τότε πραγματώνονται και βιώνονται με πολύ πιο απλό τρόπο απ´ όσο μπορεί να υποθέσει κάποιος.

Με απλά λόγια, η ειλικρίνεια είναι το ζητούμενο (και) στις σχέσεις εξ´αποστάσεως, BDSM-ικές και μη.

 

https://www.greekbdsmcommunity.com/threads/Σχέσεις-εξ΄-αποστάσεων-long-distance-relationships.5384/

 

Πράγματι ο Νας ήταν ένας εξαιρετικός επιστήμονας. Και είχε το ταλέντο μα και την ικανότητα του πραγματικού γνώστη: να λέει και να εξηγεί με λόγια απλά πράγματα που θα μπορούσαν να φαντάζουν ασύλληπτα.  

Όμως, για μένα, δεν είναι αυτό το σημαντικότερο στοιχείο του Νας. Και σίγουρα όχι αυτό που τον κάνει Beautiful Mind. Η επιστημονική του δεινότητα είναι αυτή που τον έκανε strong mind. Strong mind ήταν και ο Νίτσε, δεν ήταν όμως Beautiful Mind.

Στην επιστήμη του ήταν άρτιος. Στη ζωή του όμως είχε ανάγκη τους φανταστικούς του φίλους για να «ισορροπήσει». Και για αυτό τον συνόδευαν μέχρι το τέλος της ζωής του. Είχε όμως κάτι κότσια ναααααα να παραδεχτεί ότι αν και ήταν φανταστικοί, τους χρειαζόταν στη δική του συναισθηματική, νοητική, εσωτερική ζωή. Η επίγνωση και η παραδοχή ότι ήταν φανταστικοί όμως... chapeau! Υπόκλιση και σεβασμός! Μόνο  

Κρατώ αυτό που ανέφερες σε ένα ποστ παραπάνω και είναι μακράν καλύτερη διατύπωση από τη δική μου: αρκεί να είναι ορατή και πολύ άμεση η ημερομηνία λήξης της απόστασης  

Εκτιμώ άπειρα τη δομή του λόγου και των απαντήσεων σου, πάντα  

 

Όσο πιο ειλικρινά κι αμφίπλευρα λειτουργούν οι άνθρωποι στις σχέσεις εξ αποστάσεως και γενικότερα στις σχέσεις, τόσο πιο ουσιώδεις γίνονται. Κάποια παραπάνω δυσκολία που εντοπίζεται στις σχέσεις εξ αποστάσεως, είναι η απουσία καθημερινής φυσικής επαφής η οποία "παλεύεται" με διάφορους τρόπους ανάλογα με την φύση της σχέσης/"σχέσης" εξ αποστάσεως.

Επομένως, οι καθημερινές στιγμές που έζησε μαζί ένα ζευγάρι για μεγάλο χρονικό διάστημα, δημιουργούν αντοχές στον χρόνο που μεσολαβεί μέχρι να βρεθούν και πάλι μαζί,
οι περιστασιακές στιγμές πάθους, δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες για την επόμενη συνάντηση σεξουαλικής αλληλεξυπηρέτησης
και οι συναισθηματικές ανάγκες για παρέα, φαντασοκαυλάντα και λοιπά παραμυθόνειρα, δημιουργούν μια πιο ουσιώδη σχέση με το skype, παρά με τον άνθρωπο.

 

Πήξαμε στις θεωρίες και φιλοσοφίες.

Ας σηκώσει χέρι αυτός που έχει ή έχει κάνει σχεση απο απόσταση και ας μας πει βρίσκεται τώρα η σχέση.

 

Δεν είναι αρκετές οι φορές που έχω συμφωνήσει τόσο με κάτι, ώστε εκτός από like να το σχολιάσω και ξεχωριστά. Και σίγουρα πάντως ελάχιστες που να αφορά σύγκλιση σε προσωπική αντίληψη και στάση. Μου είναι δύσκολο να φανταστώ να με βρίσκει περισσότερο η θέση που διατύπωσες απ' ό,τι ήδη έκανε...

 

ή

Κάτι από Πυθία μου φέρνει το μήνυμα αυτό.
Τελικά το συμπέρασμα ποιο είναι;
Οι σχέσεις από απόσταση έχουν ελπίδες;

 

μάλλον δεν έχουν

 

Με όλο το σεβασμό στην ελευθερία έκφρασης του κάθε ατόμου, στο δικαίωμα θέασης της ζωής μέσα από το προσωπικό πρίσμα, στη σωματική, διανοητική και συναισθηματική αυτοδιάθεση, στο περί ορέξεως μπάμιες, και τα λοιπά και τα λοιπά:

Αυτονόητο. Υπάρχει κανόνας στη συχνότητα βίωσης αυτών των "κοινών" εμπειριών?

Σε αντιδιαστολή με το "ό,τι ζω εν τη παρουσία του άλλου δεν είναι αυτοαναφορικό"...

Ο νους εδράζεται εκτός του σώματος? Αλλά, έστω και μέσα από τη συλλογιστική του δυισμού νου-σώματος: οι μνήμες αποτυπώνονται με ή χωρίς την παρουσία του άλλου. Η ένταση της αποτύπωσης δύναται να υπερβεί και την ένταση της προσοχής μας προς το ερέθισμα που παράγει/προκαλεί τη μνημονική αποτύπωση σε μία δεδομένη χρονική στιγμή. Επίσης, "μνήμες" παράγονται και από μη-εμπειρίες¨ από γεγονότα που δεν τα έχουμε ζήσει, σύμφωνα με τη διυποκειμενική αντίληψη αυτής της χ-διαστάσεων πραγματικότητας/"πραγματικότητας". Και αυτή η διαδικασία δεν αφορά ή δεν αφορά αναγκαία σε κάποιας μορφής παθολογία/"παθολογία". Είναι και η βάση της πολύ-διαφημισμένης στην εποχή μας "ειλικρίνειας", αλλά αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα...

Εδώ ταιριάζει γάντι το "περί ορέξεως μπάμιες". Για την ακρίβεια, δε θα μπορούσα να γράψω κάτι καλύτερο από εκείνο που έγραψε η αγαπητή @οφηλία πριν κάποια χρόνια και το οποίο σχολίασα λίγο παραπάνω.