Πολυγαμία και ειλικρίνεια των Κ

Οι ανθρώπινες σχέσεις δεν μπορούν να βασίζονται σε συμφωνίες σφιχτές ή διαπραγματεύσεις, όπως πχ. η αγοραπωλησία ενός οικοπέδου που γίνεται εφάπαξ, ή πχ. η συμφωνία συνεργασίας μεταξύ δύο εμπορικών εταίρων για συγκεκριμένο έργο ή για συγκεκριμένη διάρκεια.

Τα προγαμιαία πχ. συμβόλαια ή οι οποιεσδήποτε συμφωνίες οποιουδήποτε είδους συμβίωσης ή συσχέτισης μπορούν να είναι μία έμμεση παραδοχή ότι τα δύο μέλη της σχέσης δεν αισθάνονται μέσα τους έτοιμα και ικανά να σχετιστούν ώριμα, απλά και ανθρώπινα, αλλά χρειάζονται επιδιαιτησία για να ελέγχει τα αμφότερα στη συμπεριφορά τους.

Για μένα το να κατακρίνει κανείς κάποιον άλλο επειδή δεν ανταποκρίθηκε σε όσα ο πρώτος προσδοκούσε κάθε στιγμή, φανερά ή όχι, είναι μάταιο.

Και κρύβει χοντρικά τα εξής:

- Ο άλλος δεν ήταν κατάλληλος, αλλά για τον πρώτο, όχι συνολικά. Για κάποιον άλλο, ή για κάποια άλλη ίσως στιγμή στο μέλλον, μπορεί να αποδειχθεί μια χαρά κατάλληλος.

- Η σχέση δεν είχε προοπτική, δεν είχε δηλαδή βάση και δεν γεννούσε κοινές προσδοκίες, που η ελπίδα υλοποίησής τους να ήταν τόσο σπουδαία ώστε να υπάρχει ισχυρό κίνητρο να παλέψει κανείς για τη σχέση.

Η κοπέλα που άνοιξε το νήμα είχε προσδοκίες που διαψεύστηκαν από τη συμπεριφορά του έτερου μέλους.

Αυτό έχει συμβεί τόσες φορές σε τόσο κόσμο.

Αλλά η ζωή συνεχίζεται. Η αποκρυπτογράφηση του τι "πήγε στραβά" είναι ένα εφόδιο για το μέλλον.

Αρκεί αυτή να μη ληφθεί με τόσο απόλυτο τρόπο που προκαταβολικά και αυτόματα στο μέλλον να εμποδίσει την κοπέλα να δοκιμάσει να σχετιστεί με άλλους ανθρώπους, μέχρι, αν και όποτε βρει αυτό που την καλύπτει.

Αυτή θα ζημιωθεί από κάτι τέτοιο.

Και φυσικά λαμβάνοντας υπ' όψη ότι στη διαδρομή της ζωής αλλάζουν πολλές επιθυμίες και προσδοκίες μας, και έτσι έχουμε ακόμα έναν ισχυρό λόγο να είμαστε έτοιμοι να ανταποκριθούμε ανάλογα, κρατώντας στο πίσω μέρος του μυαλού μας μεν τα βιώματά μας, αλλά αποφεύγοντας να τα καταστήσουμε απόλυτο και άνευ αμφισβήτησης οδηγό.

Να μην "κολλάμε" δηλαδή που λένε.

Ο @Iagos το εικονογράφησε ως κύκλο.

Πιο πολύ με κινούμενο σπιράλ με κατεύθυνση όμως μοιάζει για μένα.

Ανοδικό όταν κρατά κανείς ανοιχτό μυαλό, ανεκτικότητα στους άλλους αλλά στη βάση των επιθυμιών του,
καθοδικό όταν του φταίνε μονίμως οι άλλοι και από το να ζήσει προτιμά να μη διακινδυνεύσει ακόμα και στη σκέψη.

Όταν κάποιος το κατακτήσει αυτό:

- είναι πλέον συνεπέστατος απέναντι στον εαυτό του και στους άλλους χωρίς προσπάθεια,

- δεν εκπλήσσεται εύκολα, δεν κρατάει απωθημένα, δεν κλονίζεται,

- κάνει βαθιές και ουσιαστικές ανθρώπινες σχέσεις επειδή καταλαβαίνει και νοιάζεται,

- κι αυτές διαρκούν πολύ ή πάντα, γεμίζοντας τη ζωή χωρίς να καταπιέζουν.

 

Ω @Gloriana Majestica   Εσύ και 2-3 άλλες εδω μέσα με το στάτους υ, έχετε την γραφική ικανότητα να παρουσιάζετε τις καταστάσεις (μπολιασμένες με τις απόψεις σας) με τόσο ορθολογισμό και ανάλυση κανοντας τες να φαίνονται πειστικές..

Και αυτό είναι καλό πράγμα βέβαια στο σύνολο, αλλα δεν αφορά αυτό τώρα. Αλλο θέλω να πω.

- Πόσο πολύ καύλα είναι   , να υποχρεώνεις ορθολογιστικά και υπερναλυτικά πλάσματα σε παραλογισμούς...  
Μα μόνο και η εκφραση που θα πέρνει το πρόσωπο σας, αυτή η απορία.... που θα μετατρέπεται σταδιακά σε απόγνωση...  

Είναι η τριπλάσια η σαδιστική χαρά.. όταν ο παραλογισμός της σαδιστικής πρακτικής, θα συνοδευτεί με τις μετέπειτα λογικές αναλύσεις σας  

-
   

 

ξενέρωμα   

 

@estelwen
Tαυτίζετε την Υποταγή, ως θεμέλιο της απόλαυσης, με την καταπίεση. Δικαίωμά σας. Δικαίωμά μου να μη συμφωνώ.

Προσπαθείστε παρακαλώ ν’ αποφεύγετε τις παραινέσεις, εγώ ποτέ δεν συμβούλευσα κάποιον για τις πιθανές επιλογές του. Όσο για τις «διαστρεβλώσεις», εάν είναι όντως τόσο εξόφθαλμες, δεν αντιλαμβάνομαι το λόγο που σε κάθε μου –μα σε κάθε μου πόστ- ακολουθεί ορυμαγδός μακροσκελών αντικρούσεων. Εάν προκαλώ κάποια νευρικότητα, για λόγους που δεν έχω ακόμη ξεκαθαρίσει (αν και κάπου πάει το μυαλό μου), λυπάμαι δεν μπορώ να το αποφύγω.

@bumblebee

Δεν έχω σαδιστικές τάσεις, σας διαβεβαιώ. Ομολογώ ότι ελλοχεύει κάποια κυριαρχικότητα μέσα μου -πάντα έτσι ήταν- αλλά αυτό ούτε με καθορίζει ούτε με προσδιορίζει, τουλάχιστον όχι σε σημείο τέτοιο, ώστε να αισθάνομαι την ανάγκη να κατηγοριοποιηθώ αναλόγως.

Από το σχόλιο της @angel42, καταλαβαίνω ότι έχω παρεξηγηθεί, ως προς τις προθέσεις μου. Ίσως χρειάζεται λίγος ακόμη χρόνος (εάν υπάρξει, δεν ξέρω) για να γίνει κατανοητό ότι ούτε να κρίνω ήρθα ούτε πολύ περισσότερο να κατακρίνω και φυσικά δεν θα βρεθεί ούτε ένας να ισχυριστεί κάτι τέτοιο, τουλάχιστον με αποδείξεις. Αντίθετα, εάν προσέξετε, θα διαπιστώσετε ότι εγώ είμαι εκείνη που υφίσταται συστηματικά επικρίσεις επί προσωπικού.

 

Ουδεμια νευρικοτητα υπαρχει φίλτατε. Μια χαρα συζητηση ενηλικων με διαφορετικες αποψεις.

Απλα καποιες φορες πρεπει να ξεκαθαρισουμε αν θέλουμε κατσικα ή προβατο και μετα να ευχομαστε να αποκτήσουμε κατι απο τα δυο απο το να παλεύουμε μανιωδώς να σκοτώσουμε το ζωντανο του γείτονα.

 

θυματοποίηση;
και ο περιορισμός στην ανάλυση; και το μικρό πλήθος ερωτημάτων; και η ανεπαρκής μετάφραση στα αγγλικά; μολις 2-3 σελιδες πιο πίσω, άμα τη αφίξει;

δεν επιδέχεται σχολιασμό, αλλά είναι προσωπικό.
 

 

@AuroraBorealis την καλησπέρα μου αγαπητέ.

Μια ερώτηση μόνο στα όσα γράψατε.

Τόσοι άνθρωποι έγραψαν για το τι ζουν και πως είναι αυτό που ζουν και πως το έχουν δομησει και υπό ποιες συνθήκες κλπ.

Από ποιο σημείο και μετά καταντάει τουλάχιστον ακομψο να επιμένουν κάποιοι άλλοι (και κυρίως όσοι δεν το ζουν) ότι "ναι αλλά αυτό που ζεις δεν είναι αυτό που λες εσύ αλλά αυτό που λέω εγώ";

Οι περισσότερες τοποθετήσεις δεν έγιναν ούτε φιλοσοφικά, ούτε θεωρητικά. Οι περισσότερες τοποθετήσεις έγιναν με κάποιο βιωματικο στοιχείο (θετικό ή αρνητικό για την πολυγαμια - δεν έχει τόση σημασία αυτό).

Στα της εικόνας σας τώρα. Η πραγματικότητα λοιπόν εξαρτάται από τον παρατηρητή. Έστω λοιπόν ότι συμφωνούμε σε αυτό.

Η πραγματικότητα λοιπόν για κάποιον που δεν συμμετέχει στη φωτογράφιση θα είναι πάντα η πρώτη η εικόνα. Πάντα.

Η πραγματικότητα για όσους συμμετείχαν στη φωτογράφιση θα είναι πάντα η δεύτερη εικόνα.

Άρα. Για να ξεμπερδεψουμε τις πραγματικοτητες μας θα πρέπει ή να μείνουμε για πάντα στην πρώτη εικόνα, ή να συμμετέχουμε στη φωτογράφιση. Δυστυχώς, δυστυχώς, δεν μπορούμε να ερμηνευσουμε την πρώτη εικόνα με την πραγματικότητα της δεύτερης ούτε φυσικά και την δεύτερη με την πραγματικότητα της πρώτης.

Αυτά λοιπόν γιατί το να λέμε "ναι αλλά για εμένα το τάδε είναι Χ" ναι ωραία είναι και καμιά αντίρρηση αλλά από εκεί που το βλέπεις φυσικά και είναι Χ.

Οι περισσότερες συζητήσεις που έγιναν σε αυτό το νήμα μου θυμίζουν τα γνωστά όντα της σφαιρικης τριγωνομετριας που ζωντας πάνω στην επίπεδη επιφάνεια του μπαλονιου νόμιζαν ότι ζούσαν και σε δισδιαστατο καρτεσιανο σύστημα....αλλά...δεν....

 

Καλησπέρα αγαπητή @MauveDelastrange,

δεν θυμάμαι να εκφράζω κάποια επιβολή οπτικής.

Την καθημερινότητα μου στο χώρο περιγράφω όπως την βλέπω και όπως την αντιλαμβάνομαι.
Και αν έχω κάποιο λόγο να βρίσκομαι εδώ, αυτός είναι να λέω την γνώμη μου και να διαβάζω των αλλών, όχι κατα ανάγκη να συμφωνώ στην αισθητική σου περι κομψότητας.

 

Μα δεν μιλούσα καν για εσένα   Ούτε λίγο. Η ερώτηση περί κομψοτητας ήταν όντως γενική. Αλλά αν δεν θέλεις να τοποθετηθείς (γενικά πάντα) δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα.

Άλλωστε δεν έγραψα προσπαθώντας να επιβαλλω κάτι, έγραψα γιατί αναρωτιέμαι ποια τελικά η προέλευση όλων αυτών των "ναι αλλά" και τονίζω πάλι, όχι των δικών σου.

 

Σε αγαπώ...

 

Επειδή αναφέρθηκαν κάπου τα βιώματα (δεν θυμάμαι από πού πλέον) ως κάτι a priori ανώτερο, θα ήθελα να πω λίγο τη γνώμη μου πάνω σε αυτό.

Θα ακούσω με μεγάλο ενδιαφέρον τα βιώματα κάποιου που σέβομαι, εκεί θα κάνω τουμπεκί και θα απορροφησω τις πληροφορίες.
Αν θεωρώ όμως ότι δεν είναι άξιος του σεβασμού μου τότε λίγο θα με απασχολήσουν καθως είναι απλά αντικατοπτρισμός της προσωπικότητας που το βιώνει.

Πέραν αυτού όλοι έχουμε αντιληπτικές ικανότητες για πράγματα που δεν έχουμε ζήσει και καλώς τις εχουμε, το μυαλό μας θα ήταν πολύ περιορισμένο διαφορετικά.

 

Ποια η διαφορά?