Ασυμμετρία - αιτήματα και αξιώσεις

@Ηλίας δεν θα είχα αντίρρηση αν συμφωνούν και οι έτεροι (Καππαδόκες), προτείνω μάλιστα για τίτλο "Ευχέρεια αυτοδιάθεσης Κ, πρέπει να υφίσταται;"

Καλώς σε βρίσκω  

Αγαπητέ μου @underherfeet δεν υπάρχει "διαφορετικότητα σε ένα πλαίσιο ασύμμετρης σχέσης" εφόσον η σχέση αυτή είναι διυποκειμενική, μεταξύ δύο ανθρώπων δηλαδή. Για να υπάρξει διαφορετικότητα χρειάζεται μια πλειονότητα που έχει μια αντίληψη χ και μια μειονότητα που έχει μια αντίληψη ψ, όπου χ διάφορο του ψ και ψ η διαφορετικότητα. Δεν είναι αυτή η περίπτωσή μας, στην προκειμένη.

Έστω λοιπόν, ο Ισίδωρος του παραδείγματός σου

Τόσο ο Ισίδωρας όσο και το Κ (του Ισίδωρα) έχουν ένα δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Όπως ο Ισίδωρας εν γνώσει του αποδέχεται να χαλάει τα γόνατά του για να μπορεί, γονυπετής, να γλύφει τα πόδια του Κ με τις ώρες έτσι και το Κ (του Ισίδωρα), αν θέλει να καπνίζει, είναι μεγάλο παιδί και, γνωρίζοντας τις ενδεχόμενες συνέπειες μπορεί να καπνίζει. Εδώ τους εφήβους τους χειριζόμαστε με κάποια λεπτότητα ως προς το τσιγάρο, πρέπει και καλά ο Ισίδωρας να γίνει στενό μανίκι στον Κ (του);

Σε αυτό είμαι κάθετη  

Από την άλλη πλευρά, γνωρίζω ότι το Κ φροντίζει το υ του. Αν λοιπόν το Κ (του Ισίδωρα) βλέπει τον Ισίδωρα, που, έστω, δεν έχει βγάλει τσιμουδιά, να δακρύζει, να ζορίζεται, να μην περνάει καλά λόγω ντουμανιάσματος, τότε το Κ (του Ισίδωρα) κάνει κάτι από μόνο του, για να περνάει καλά και ο Ισίδωρας. Ερωτικός πολιτισμός, απλά δεν είναι τα πράγματα; Με εξαίρεση τις περιπτώσεις που δεν κάνει κάτι και που με τον καιρό μαθαίνει να τις απολαμβάνει και ο Ισίδωρας, με την προϋπόθεση βέβαια ότι έχει γίνει, στο μεταξύ, κάπως λιγότερο πουριτανός, και παραδέχεται να απολαμβάνει το Κ (του Ισίδωρα) με τρόπους μη έγκριτους από τον ίδιο τον Ισίδωρα.

Αλλά αυτό δεν θεωρώ πιθανό να παίζει και μου κάνει κάπως παιδιάστικο, ο κάθε καπνιστής γνωρίζει, δεν περιμένει να του το πουν.

Και αυτό επίσης δεν φαίνεται να είναι έτσι, πολύ τραβηγμένη υπόθεση και χωρίς λόγο τραβηγμένη υπόθεση.

Δεν ανήκω σε αυτούς που κρίνουν ότι ένα μονογαμικό υ πρέπει να σχετιστεί με ένα πολυγαμικό Κ και δεν βλέπω γιατί θα το κάνει. Αν και δεν είμαι σίγουρη ότι γνωρίζω υ πραγματικά μονογαμικά και στο κάτω κάτω τι θα πει "μονογαμικό υ" κάπως μου παραξενοφαίνεται.

Αν συμβεί κάτι τέτοιο και τεθούν όροι όπως "δεν θα έχει επιπτώσεις στην υγεία μου" και "δεν θα επηρεάσει την σχέση μας" η σχέση δεν χάνει την ασυμμετρία της, χάνει την αλήθεια της. Γίνεται ένα κομμάτι έξω από την ζωή και των δύο βασικά. Αν χρειαστεί το εξηγώ περαιτέρω αλλά είπα να μην το κάνω μακροσκελές.

Προσωπικά δεν το αγνόησα επιδεικτικά, απλά δεν με απασχόλησε ως θέμα, αν θυμάμαι καλά ο @MasterJp έλεγε επίσης "και όσον έλεγχο αναδέχεται το Κ" δηλαδή ο έλεγχος που παραδίδεται είναι αποτέλεσμα αλληλεπίδρασης και κυρίως η παράδοση ελέγχου είναι μια υπόθεση που εξελίσσεται δυναμικά εντός της σχέσης αλλά όχι απαραίτητα και γραμμικά προς μια μόνον κατεύθυνση. Υπάρχουν πισωγυρίσματα, στασιμότητες λόγω συνθηκών, εποχές που τρέχει το θέμα και εποχές που βαλτώνει.

Τον έλεγχο που δεν παραδίδει ένα υ, είτε γιατί δεν του ζητήθηκε ή δεν είναι αποδεκτός από το Κ, είτε γιατί είναι εντός των ορίων του, τον ασκεί μόνος του για τον εαυτό του αλλά και αυτή είναι μια κουβέντα που σηκώνει πολλές υποσημειώσεις και αξίζει δικό της νήμα. Το τι σημαίνει ότι τον κρατά, επίσης κρίνεται κατά περίπτωση.

 

@underherfeet

Το παράδειγμα με το τσιγάρο, ιδανικό (και) για τη διάκριση των εννοιών «επιθυμία» και «ανάγκη». Στο δικό σας, αντικαπνιστής είναι ο Ύψιλον. Ας το αντιστρέψουμε τώρα (νομίζω μάλιστα ότι έχει χρησιμοποιηθεί και ανωτέρω το ίδιο παράδειγμα), με τον (ή την) Ύψιλον στη θέση του (πραγματικά εξαρτημένου, όχι απλά περιστασιακού καπνιστή ή ξέρω ΄γω social smoker), που ως τέτοιος έχει αντικειμενική, έντονη και διαρκή ανάγκη να καπνίζει. Προσέξτε, εδώ η «επιθυμία» για κάπνισμα έρχεται απλά σαν εκδήλωση αυτής ακριβώς της σημαντικής ανάγκης, η οποία μάλιστα διαμορφώνει σε μεγάλο βαθμό καθαυτή την καθημερινότητα του Ύψιλον, σε πολλές εκφάνσεις της.

Προς αποφυγή άσκοπων διαφωνιών, σπεύδω να αφοπλίσω το δήθεν επιχείρημα που -είμαι βεβαία- θα προβληθεί, ότι δηλαδή η στέρηση του καπνίσματος δεν απειλεί τη ζωή του καπνιστή, άρα τελικά δεν πρόκειται περί κυριολεκτικά ζωτικής ανάγκης. Σωστό. Να υπερθεματίσω συμπληρώνοντας ότι και η στέρηση της τροφής, ας πούμε επί τριήμερο, επίσης δεν απειλεί τη ζωή του στερουμένου. Εδώ ο Μπόμπι Σαντς κράτησε πάνω από δύο μήνες. Ας μην ξεχνάμε ακόμη ότι ένας άνθρωπος μπορεί να ζήσει μέχρι και επτά μέρες χωρίς νερό, για να μην πω δέκα. Ή μπορεί να εκτεθεί επί ορισμένο χρονικό διάστημα σε πολικές θερμοκρασίες και να επιβιώσει. Θεωρώ πάντως ότι, τουλάχιστον στα πλαίσια αυτής της συζήτησης, δεν συντρέχει λόγος να ανατρέξουμε στις σημειώσεις του Δρ Μένγκελε για τον προσδιορισμό της έννοιας της ανάγκης.

Με το παράδειγμά σας τώρα αντεστραμμένο, προχωρούμε στη νέα υπόθεση ότι, αυτή τη φορά, στις διαπραγματεύσεις προσέρχονται αφ’ ενός ο μη καπνιστής Κάππα, αφ’ ετέρου η καπνίστρια Ύψιλον, με αμοιβαίο σκοπό την υποβολή της Ύψιλον στην κυριαρχία του Κάππα. Τώρα, η καπνιστική ιδιότητα της ‘Ύψιλον, σαν προσωπική ανάγκη της τελευταίας, αποτελεί ένα δεδομένο, το οποίο μάλιστα η Ύψιλον, σ’ αυτό το παράδειγμα, συμβαίνει να θεωρεί αδιαπραγμάτευτο, όπως άλλωστε είναι δικαίωμά της. Τα μέρη συζητούν το ζήτημα και, υπό την πρώτη εκδοχή, βρίσκουν πρακτικούς τρόπους επίλυσής του. Όλα καλά, όλα ανθηρά. Υπό τη δεύτερη όμως εκδοχή, το πράγμα στραβώνει. Ο Κάππα αποχωρεί (όπως άλλωστε είναι δικαίωμά του). Το ερώτημα είναι γιατί αποχώρησε ο Κάππα. Πιθανές απαντήσεις :

α. Ο άνετος : Καθαρά και ξάστερα, επειδή έχει σοβαρό θέμα με τον καπνό, οργανικό και αισθητικό. Κατά τ’ άλλα, μια χαρά κορίτσι η Ύψιλον, με άριστες sub προδιαγραφές και να ΄χει πάντα την υγειά της να καπνίζει και να βρει τον Dom των ονείρων της.

β. Ο πεισματάρης : Επειδή έχει σοβαρό θέμα με κείνες τις (υποψήφιες) Ύψιλον που, ακόμη δεν αρχίσαμε, περιχαρακώνονται, προβάλλοντας τις ανάγκες τους σαν κόκκινη γραμμή, στάση που αποτελεί δυσοίωνο πρόκριμα για τη συνέχεια.

γ. Ο ανασφαλής : Επειδή, παρότι αντιλαμβάνεται το εύλογο και δίκαιο της ανυποχωρητικότητας της Ύψιλον στο θέμα του καπνίσματος, εντούτοις θεωρεί ότι η αποδοχή του αντίστοιχου αιτήματος θα εκληφθεί –κακώς, αλλά μπορεί να συμβεί- σαν ρήγμα στην κυριαρχική του εικόνα.

δ. Ο υπεραισιόδοξος : Επειδή αυτό μας έλειπε τώρα, να την αφήσω και να μου φυσάει τον καπνό στην μούρη,λές κι είναι η Ρίτα Χέϊγουορθ. Eιδικά τη στιγμή που περιμένουνε ουρά από πίσω οι σούμπες. Ώπα, κορίτσια, ήρεμα μην μαλλιοτραβιέστε. -Βρε τι πάθαμε με δαύτες τις λυσσάρες. (Της πουτάνας γίνεται. -Μήπως να έβαζα και μια μηχανή για νουμεράκι προτεραιότητας ;  



-Kαλησπέρα είπα ;

 

Για εμένα προσωπικά όλα εξαρτώνται, συμπεριλαμβανομένων των πιθανών απαντήσεων σε αυτό το νήμα, από το τι ταυτότητα και περιεχόμενο δίνει κανείς στην έννοια "Κυριαρχία" και "υποτακτικότητα".

 

Μπορεί να φαντάζει προφανές ότι σε ένα αρχικό στάδιο, ο κάθε Κ θα ήθελε να τα βλέπει όλα ¨τέλεια¨ στο υποψήφιο υ του. Ωστόσο, δεν είναι απαραίτητο ότι δεν θα προχωρήσει σε μία τέτοια κατάσταση, όπως η αναφερόμενη.

Κι αυτό γιατί ένας Κ που αναλαμβάνει ένα υ, δεν το κάνει για να απολαμβάνει κάτι έτοιμο, κάτι ήδη διαμορφωμένο.

Ένα πολύ μεγάλο ποσοστό της ικανοποίησής του προέρχεται από το ότι :
θα αλλάξει, θα διαμορφώσει, θα διαπλάσει το υ του, οδηγώντας το προς την κατεύθυνση που εκείνος πιστεύει ως την καλύτερη.
(Στο προαναφερόμενο υποθετικό παράδειγμα, μπορεί να απαιτήσει αρχικά τον περιορισμό του καπνίσματος).

 

Και βέβαια μπορεί να προχωρήσει : Βλ. εκδοχή πρώτη.

Τώρα, η προοπτική του να «αλλάξει, διαμορφώσει, διαπλάσει το υ του, οδηγώντας το προς την κατεύθυνση που εκείνος πιστεύει ως την καλύτερη» όταν η προοπτική αυτή αντιβαίνει προς τα αρχικώς συμφωνηθέντα- δεν έχει μεγαλύτερη αξία από την απλή ελπίδα (-έτσι δεν λέγαμε ; ) της Υ ότι ο πολυγαμικός της Κ θα γίνει μονογαμικός μέσα στην D/s σχέση τους. Είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Βεβαίως, ο Κ μπορεί να προτρέψει, παραινέσει, εξηγήσει, εμψυχώσει την καπνίστρια Υ να κόψει το τσιγάρο, αλλά δεν μπορεί να το αξιώσει, εφόσον –επαναλαμβάνω- δεν συμφωνήθηκε κάτι τέτοιο εξαρχής- Υπ’ αυτό το πρίσμα, το τι θα κάνει η Υ είναι δικό της θέμα.

Τέλος, «απαίτηση» (με τη στενή έννοια) του Κ για περιορισμό του καπνίσματος :

α)τεχνικά, δε νοείται καν κατά το χρόνο των διαπραγματεύσεων, ούτως ή άλλως, στάδιο κατά το οποίο ουδείς «απαιτεί» (απλώς ξεκαθαρίζει) ή αν θες δεν επιτρέπεται περισσότερο στο Κ μέρος, απ’ όσο επιτρέπεται στο Υ μέρος να «απαιτήσει» και αυτό, αντίστοιχα.

β) αλλά δεν επιτρέπεται ούτε κατά το χρόνο του δεσμού, εφόσον αντιβαίνει προς τη θεμελιώδη συμφωνία, το πλαίσιο της οποίας ιδανικά έχει σαφώς οριστεί ήδη από το στάδιο των διαπραγματεύσεων. Εάν λοιπόν συμφωνήθηκε ότι ή Ύψιλον θα καπνίζει, τότε θα καπνίζει για όσο εκείνη κρίνει σκόπιμο και κάνει κέφι. Τυχόν όψιμη περί του αντιθέτου απαίτηση εκ μέρους του Κ είναι άκυρη, καταχρηστική και μη παράγουσα αποτελέσματα. Άσε που θυμίζει υπερβολικά εκείνες τις αξιώσεις περί μονογαμικότητας του πολυγαμικού Κ, σαν αυτές που λέγαμε τις προάλλες.

 

Να το αναδιατυπώσω λοιπόν : μοναδικότητα , που πιστοποιείται απο ένα πλήθος στοιχείων μέσω των οποίων αυτοπροσδιορίζεται ένα άτομο, το υ εν προκειμένω , η διατήρηση ( ενίων εκ ) των οποίων κρίνεται απαραίτητη για χ,ψ, ζ λόγους απο αυτό, το υ, ώστε να αισθάνεται άνετα σε ένα περιβάλλον ασυμμετρίας.
Αυτός είναι ο έλεγχος που δεν παραδίδει, που κρατάει το υ για πάρτη του και που αναγκαστικά έχει να κάνει με το Κ, @estelwen , πως αλλιώς, αφού πιθανότατα το πεδίο ή τα πεδία που το υ δεν παραδίδει εμπλέκονται στον τρόπο και στην έκταση που το Κ θέλει να ασκήσει κυριαρχία .
Αυτόν το εαυτό παρουσιάζει στο Κ , που φυσικά ή το δέχεται ή το απορρίπτει κρίνοντας το με τα δικά του ζύγια.
Ξέρω, ξέρω, το Κ βάζει το πλαίσιο, τους όρους και τα συναφή. Έχει όμως στο κεφάλι του φτιαγμένο ένα μοντέλο που θέλει να το φορέσει και στον Ισίδωρο και στον Θεοφάνη και στον Αποστόλη τσαλακώνοντας τις όποιες ιδιαιτερότητες έχει ο καθένας ή φτιάχνει ένα μοντέλο κατά περίπτωση, που θα σέβεται και θα διαχειρίζεται αυτές τις ιδιαιτερότητες;

Το τσιγάρο , επαναλαμβάνω , είναι ένα παράδειγμα. Δεν έχει νόημα να μακρύνει η συζήτηση πάνω στο παράδειγμα @Gloriana Majestica ,έστω και ανεστραμμένο, γιατί πλατειάζει και επικεντρώνεται σε επιμέρους χαρακτηριστικά και κάπου χάνεται η ουσία.
Υπάρχει και το παράδειγμα μονογαμικό υ - πολυγαμικό Κ που η gaby εχει άλλη ανάγνωση κι αν αρχίσουμε και κει επί μέρους κουβέντα φέξε μου και γλίστρησα. Δίκιο έχει ο cad που τα αποφεύγει.

Αυτά προς το παρόν, πρέπει να φύγω καθότι σήμερις είναι έκτακτη περίστασις και έχω λάβει όρντινο να είμαι νωρίς σπίτι.
Ες αύριον...

 

Λοιπόν, η συμφωνία μετά τις όποιες διαπραγματεύσεις δεν είναι συμβολαιογραφική πράξη .. τι σημαίνει να ¨αξιώσει;¨ τι σημαίνει ¨αντιβαίνει την θεμελιώδη συμφωνία;¨
Καταρχήν στις διαπραγματεύσεις μπορεί να συζητηθεί το οτιδήποτε, αλλά δεν νομίζω να υπάρξει ποτέ συμφωνία από μέρους ενός Κ (που είναι φανατικός αντικαπνιστής) ότι θα καπνίζει το υ όποτε του καπνίσει.

Να το θέσω διαφορετικά: Ο Κ λέει εξαρχής (και το υ συμφωνεί): ¨Δεν θα καπνίζεις ποτέ μπροστά μου¨ ή ¨Δεν θα καπνίζεις μπροστά μου όταν είμαστε σε κλειστό χώρο¨ (απλό, λιτό, εύκολο).
Και στις δύο περιπτώσεις, το κάπνισμα έχει μειωθεί. Και στις δύο περιπτώσεις το τι θα κάνει η υ δεν είναι δικό της θέμα.

Και πέρα από τις όποιες συμφωνίες, όταν ο Κ εκφράζει επιθυμίες στη συνέχεια, επί της ουσίας δίνει εντολές. Αν πει: ¨Σήμερα δεν θέλω να καπνίσεις παρά ένα μόνο τσιγάρο¨, σαφώς και το υ θα καπνίσει μόνο ένα τσιγάρο.

Ps: Είμαι φανατικός καπνιστής.

 

Θα σου πω.

Σημαντικό πλεονέκτημα των σχέσεων κυριαρχικότητας έναντι των πχ vanilla, είναι ακριβώς η οριοθέτηση ενός σαφούς, ξεκάθαρου πλαισίου. Συμβόλαιο δεν είναι τεχνικά, αλλά μοιάζει σε αρκετα σημεία με συμβόλαιο (και για να πούμε την αλήθεια, το ιδανικό σε κάθε σχέση δεν θα ήταν να είχε τη «διάύγεια» και σαφήνεια ενός συμβολαίου ; -με τις όποιες ρήτρες αναπροσαρμογής, αν θες). Νομίζω ότι θα συφωνήσουμε σ’ αυτό, τουλάχιστον.

Και βέβαια μπορεί να συζητηθεί το ο,τιδήποτε στις διαπραγματεύσεις, εγώ δεν αντέλεξα επ’ αυτού. Γράφεις : «Ο Κ λέει εξαρχής (και το υ συμφωνεί): ¨Δεν θα καπνίζεις ποτέ μπροστά μου¨ ή ¨Δεν θα καπνίζεις μπροστά μου όταν είμαστε σε κλειστό χώρ層

Απαίτηση.

Συμπληρώνω τον πιθανό διάλογο, από την πλευρά του Υ : «Σύμφωνοι, αλλά σε ανοιχτό χώρο θα καπνίζω όποτε έχω διάθεση, ανεξαρτήτως του εάν είσαι ή όχι μπροστά»

Ανταπαίτηση.

Ίσως από την πλευρά σου σαν Κ, να σε «τσιμπάει» κάπως το ότι προβάλλεται αυτή η ανταπαίτηση (ιδίως όταν έρχομαι εγώ τώρα και τη χαρακτηρίζω ανοιχτά ως ανταπαίτηση), αλλά δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά στις διαπραγματεύσεις.

Κοίτα, μιλάμε πάντα για μέσες καταστάσεις και οπωσδήποτε για διαπραγμάτευση μεταξύ χειραφετημένων ενηλίκων με δομημένη προσωπικότητα και ορισμένη νοημοσύνη. Τώρα, αν απέναντι από τον Κ τύχει να βρίσκεται κανένα άπειρο κοριτσόπουλο, που δεν ξέρει τι του γίνεται και την έχει βάλει κάτω ο άλλος ο γάτος και της υποβάλλει ουσιαστικά τους όρους της συμφωνίας τους σε στυλ «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» και η άλλη δε βγάζει άχνα, τότε εντάξει, είναι άλλο. Εκεί, άμα τύχει να ‘μαι εγώ στο διπλανό τραπέζι, δεν θ’ αντέξω, θα πεταχτώ και θα της πω της μικρής : «Κοριτσάκι μου, τι D/s και διαπραγματεύσεις και αηδίες, όλο την κεφάλα σου κουνάς πάνω κάτω και μισό «όχι» δεν έχεις πει ακόμη. Ε, τράβα απευθείας στη σκλαβιά να τελειώνουμε ή σήκω και φύγε από δω χάμω, γιατί δεν ξέρεις τι σου γίνεται και τι σου ξημερώνει».

Τώρα, στην τελευταία σου πρόταση, διαφωνώ. Αν ο Κ πει: «Σήμερα δεν θέλω να καπνίσεις παρά ένα μόνο τσιγάρο», εκείνη τη στιγμή παραβιάζει προηγούμενη συμφωνία. Μπορεί να υπακούσει η Υ, δεν αντιλέγω, αλλά η παραβίαση από την πλευρά του έχει σημειωθεί (ακόμη κι αν το κίνητρό του, στην προκειμένη περίπτωση, είναι αγαθό). Κοίτα, σε οποιαδήποτε σχέση ο καθένας τελικά μπορεί να πει ή να αξιώσει ή να κάνει ό,τι του καπνίσει. Δεν σημαίνει κάτι αυτό και σίγουρα δεν σημαίνει ότι το όποιο ανεπίτρεπτο έλαβε χώρα δεν μένει σαν κηλίδα στη σχέση. Μένει. Όλα μένουν και όλα βγαίνουν μπροστά, στην πορεία.

 

Πίστεψέ Με, δεν νομίζω πως υπάρχει κανένας Κ που να θέλει άβουλο πλάσμα απέναντι (αρχικά) και δίπλα του (στη συνέχεια).

Ο Κ λοιπόν, είναι στον σωστό δρόμο .. αυτόν της διεύρυνσης των ορίων (και όχι των κόκκινων γραμμών, που είναι κάτι τελείως διαφορετικό) .. Good!

 

Θα έλεγα ότι η μόνη ουσιαστική επιθυμία και ευχή και ελπίδα μιας υποτακτικής (και ενός υποτακτικού, βάζω γένος για λόγους ευκολίας μου στο γραπτό) είναι η προοπτική η πραγματικότητα της σχέσης να πάρει μια πορεία που να αντιβαίνει τα αρχικώς συμφωνηθέντα και τη θεμελιώδη συμφωνία (που θα είχε πολύ ενδιαφέρον να συζητήσουμε αν υπάρχει κάτι τέτοιο και τι είναι). Ακόμη και αν πρόκειται για κόκκινες γραμμές.

Ακόμη και αν έχεις κάποια εμπειρία από Κ/υ σχέση, η αλήθεια είναι ότι, ως υ, δεν έχεις ιδέα τι θες και ούτε το δρόμο που θες να ακολουθήσεις για να πας μέχρις εκεί. Αυτό το περιμένεις από τον Κυρίαρχο. Οι ενδείξεις που έχεις πάρει ότι μπορεί να στο κάνει/δείξει αυτό είναι από τα πιο ισχυρά (ίσως και το ισχυρότερο) στοιχεία έλξης προς αυτόν.
Επομένως συμφωνία δεν μπορεί να υπάρξει, γιατί δεν ξέρεις τι να συμφωνήσεις.

Αυτό που μπορείς και πρέπει να κάνεις σαν υποτακτική, είναι να περιγράψεις τα όρια που έχεις (ή νομίζεις ότι έχεις) στη φάση που μπαίνεις στη σχέση με τον συγκεκριμένο Κ.
Και ως "κόκκινες γραμμές" ορίζεις αυτά που σε φρικάρουν παντελώς, που δεν μπορείς να τα αντιμετωπίσεις.

Αυτό δεν σημαίνει ότι σε λίγο καιρό θα είσαι ακόμη έτσι. Πολλώ δε μάλλον σε περισσότερο καιρό.
Επομένως η επιστροφή στην αρχική συμφωνία είναι μια λούπα που δεν έχει νόημα. Είναι σαν την ώρα που χωρίζεις να γυρίσει ο άλλος να σου πει "μα η αρχική μας συμφωνία ήταν ότι θα είμαστε μαζί". Δεν είναι μάταιο και άτοπο και άστοχο; Έχει σπάσει ή αλλάξει το πλαίσιο, η συγκυρία, έχει καταλυθεί η σχέση ως είχε με λίγα λόγια, άρα ποια επίκληση στην αρχική συμφωνία;

Τα όρια και οι κόκκινες γραμμές είναι ενδείξεις προς τον Κ για τα κολλήματα της υ και κυρίως - νομίζω- για τον τρόπο που εφόσον θέλει, θα την κάνει να τα ξεπεράσει. Προφανώς και είναι ηλίθιο πχ να πάει να σπάσει με μια λέξη μια κόκκινη γραμμή που εδράζεται σε μια φοβία της υ. Όμως δεν θεμε ηλίθιους Κ, θέμε;; (κόκκινη γραμμή η ευφυΐα για μένα     ).

Το ξεπέρασμα των ορίων σου είναι αυτό που σε κάνει να μαθαίνεις, να δυναμώνεις, να βελτιώνεσαι. Πάντα και παντού έτσι γίνεται, από καταβολής του είδους.  

 

Ε, αυτό το "τσίμπημα" της ανταπαίτησης είναι το πάπλωμα για το οποίο γίνεται ο "καυγάς"...

 

Η Θεμελιώδης συμφωνία είναι μία.
Πρωτόκολλο.
Πριν από όποια κόκκινη, κίτρινη, ροζ, γραμμή
Ορίζεται η "Σωστή απάντηση της υποτακτικής" η οποία είναι μία: "Μάλιστα Κύριε"
Ορίζονται επίσης οι λέξεις που απαγορεύονται σαν άμεσες απαντήσεις και είναι το "Όχι, το "Μη" και το "Δεν θέλω" .
Βασική προϋπόθεση της όποιας περαιτέρω κουβέντας και συμφωνίας είναι η αποδοχή, από την υποτακτική, αυτών των όρων.
Αν δεν γίνουν αποδεκτές, το πιθανότερο είναι να είναι ακατάλληλη για σχέση D/s.
Αυτά δεν προκύπτουν ούτε από ανασφάλειες, ούτε από αδυναμίες. Αυτά είναι, γιατί έτσι θέλει ο Κυριαρχικός.
Αυτός για το εαυτό του ορίζει τα κριτήρια επιλογής υποτακτικής και αφορούν αυτόν.
Τα Κριτήρια που μπορεί να έχει η υποτακτική, στην επιλογή Κυριαρχικού αφορούν αυτήν, από την στιγμή που προσεγγίζει έναν Κυριαρχικό με πρόθεση σύναψης σχέσης D/s, σημαίνει ότι το έχει διερευνήσει ή τουλάχιστον ότι το διερευνά ακόμη.
Εκει αποφασίζει αν θα παραδοθεί ή όχι.
Αν δεν αποφασίσει να παραδοθεί όλα καλά και πάμε γι' άλλα, αν αποφασίσει να παραδοθεί, παραδίδεται και οι φιοριτούρες τέλος.
Τα υπόλοιπα που βγάζουν κάποιοι από το μυαλό τους, είναι κυρίως φούμαρα να χαμε να λέγαμε.
Καλός Κυρίαρχος κακός Κυρίαρχος αφορά την κάθε υποτακτική που θα συνάψει σχέση με αυτόν, σε όποια δεν αρέσει να πάει να βρει κάποιον του γούστου της.
Εξάλλου το D/s δεν εξελίσσεται σε αμφιθέατρα αλλά σε αγκαλιές.