Θεός ή Κύριος;

"Συγγνώμη, εδώ έσφαλα"

Πώς σας ακούγεται μέσα σας αυτή η πρόταση αν ειπωθεί από έναν Κυριαρχικό ;

Τον κατεβάζει ή τον ανεβάζει στα μάτια σας;



(Φυσικά η ερώτηση ισχύει και για τις Κυριαρχικές γυναικες, απλά συνηθίζω να γράφω από την προσωπική μου οπτική και όχι λόγω διάκρισης)

 

Επίσης θα ήθελα να διαβάσω και τη γνώμη των Κυριαρχικών ατόμων.

Θεωρείτε ότι επηρεάζει την Κυριαρχικοτητα σας μια τέτοια δήλωση;

Προτιμάτε να μην την κάνετε και απλά να μην επαναλάβετε στο μέλλον το ίδιο λάθος;
Ή θεωρείτε ότι η δήλωση αυτή θα δείξει ότι δεν φοβάστε να παραδεχτείτε δυνατά μια κακη σας στιγμή; Ότι θα δώσει και μια αίσθηση δικαιοσύνης ίσως στον υποτακτικό μέλος και αυτό θα προσθέσει στην εμπιστοσύνη του για εσάς;

 

Εντελώς σχετική είναι η αντίδραση.

Εξαρτάται από το είδος της υποτακτικής, εάν είναι
"παθολογική" ή "εγκεφαλική" περίπτωση.

Στην πράξη, ο τίλος του νήματος δίνει την απάντηση.
Που ομολογουμένως είναι ο πλέον εύστοχος που θα
μπορούσε να δοθεί.

Οι μεν παθολογικές έχουν ανάγκη από έναν Θεό, κάτι
το εντελώς απόλυτο και αδιάβλητο. Ενώ οι δεύτερες,
κάτι πιο ουσιαστικό, διαλεκτικό, δυναμικό στον χρόνο
και στις συνθήκες.

Καθαρά στην πράξη, βλέποντας το μακιαβελιστικά,
προσωπικά, ανάλογα, με την περίπτωση υ που έχω
την εκάστοτε στιγμή, λειτουργώ. Ανάλογα, πως θα
το εισπράξει και θα το διαχειριστεί μέσα της.

Για παράδειγμα, ένα υ που έχει ανάγκη από κάτι απόλυτο
και καθολικό, εάν γίνει κάποιο λάθος και το νοιώσει αρκεί
να της πεις "Δεν είσαι σε θέση να το καταλάβεις ότι έγινε
για το καλό σου". Εκεί η "γνωσιακή ασυμφωνία" θα κάνει το
θαύμα της και μέσα της θα επέλθει η ισορροπία.
Αντίθετα, ένα υ που έχει ανάγκη από τεκμηρίωση, ανάλυση
θα λειτουργήσει θετικά η συγνώμη.

 

Το να παραδεχτει το λαθος του καποιος ανεξαρτητως στατους θελει πολλους τονους θαρρος . Οποιος το κανει, στα δικα μου ματια ανεβαινει.

 

Χωρίς καμία διάθεση να σε διαψεύσω ή να αμφισβητήσω
τα λεγόμενα σου, ωστόσο αυτή την στιγμή μιλάς όντως
σε απόλυτη ηρεμία, αντικειμενικότητα και νηφαλιότητα.

Σε μια ενδεχόμενη, δύσκολη στιγμή, όπου ηρεμία, αντικειμενικότητα,
αμεροληψία και ηρεμία δεν υπάρχει, ενδεχομένως (μιλάω για εκείνη
και μόνο την στιγμή-φάση) να είχες ανάγκη από κάτι διαφορετικό,
ώστε να σε ισορροπήσει και να σε ηρεμήσει.

Και για αυτό χρειάζεται πολλές φορές να λειτουργεί κάποιος ύπουλα,
χωρίς αυτό να σημαίνει δόλο, γιατί πολλές φορές, ακόμα και ένα
εγκεφαλικό υ, να έχει ανάγκη από έναν Θεό και όχι απλά Κύριο.

Διευκρινίζω, ότι δεν μιλάω για εσένα προσωπικά, αλλά εντελώς
γενικά.

 

Κάθε λάθος από το Κ, κλονίζει από λίγο έως πολύ την εμπιστοσύνη του υ απέναντι του και ας ακολουθεί κι ένα συγγνώμη μετά.

Ορισμένο όμως ως λάθος ή σωστό για ποιον;

Για το υ; Για το Κ;
Ή και για τους δύο;

Αν είναι μόνο για το υ. Τότε το σφάλμα ανήκει στο Κ, αφού δε πείθει το υ, στο ότι η πράξη του ήταν σωστή.

Στις υπόλοιπες περιπτώσεις εφόσον το Κ ορίζει την πράξη του ως εσφαλμένη, το να μη το αναγνωρίσει στο υ, με τον τρόπο που το υ θα καταλάβει ότι το αναγνωρίζει, είναι άλλο ένα λάθος. Το να το κάνει αυτό με ένα συγγνώμη ή με άλλον τρόπο, είναι θέμα του Κ. Το να δείξει στο υ ότι αναγνωρίζει το λάθος του είναι το μόνο ζητούμενο, σε αυτή την περίπτωση.

 

Λέω εγώ...

"Τεχνικά" μιλώντας, το κείμενο στο ποστ σου θα έπρεπε να είναι ως εξής:

"Συγγνώμη, εδώ έσφαλα"
Πώς σας ακούγεται μέσα σας αυτή η πρόταση αν ειπωθεί από έναν Κυριαρχικό;
Οι απαντήσεις όλων είναι καλοδεχούμενες.
...
Οτιδήποτε επιπλέον, του δευτέρου ποστ σου συμπεριλαμβανομένου, εμμέσως πλην σαφώς "οδηγούν" τις απαντήσεις, πέρα από την όποια καλή πρόθεση για διασαφήνιση μπορεί να προσφέρουν.
...
Επί της ουσίας, θα έλεγα πως το σφάλμα είναι σύμφυτο στην διαδικασία παιδείας του ανθρώπου.
Άρα αυτό που προέχει είναι την τρίτη φορά η "θεραπεία" του σφάλματος να μην γίνεται με νέο σφάλμα.
(Θεωρώ δεδομένο πως το δεύτερο σφάλμα θα είναι η θεραπεία του πρώτου με νέο σφάλμα).

Διγιότι το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού, το τρις εξαμαρτείν ανδρός αισχίστου.

Πολύ δύσκολα πράματα είναι αυτά... Πάααρα πολύ δύσκολα.
Και πονάνε τα γαμημένα, τις πιο πολλές φορές τους σφάλλοντες παρά τους αποδέκτες των σφαλμάτων.

Και ας έχουμε πάντα κατά νου, πως σφάλμα είναι αυτό που εισπράττει ο άλλος, πα να πει πως μπορεί να εκληφθεί ως σφάλμα κάτι που δεν είναι κατ' ανάγκη σφάλμα.
Κι εκεί σκοτωνόμαστε στο 99% των περιπτώσεων.
Είπε κανείς πως η ζωή είναι βαρετή..?
 

 

Δεν έχεις άδικο αν το δεις έτσι σχετικά με τις διασαφηνίσεις μου. Ηθελα να πω εμμέσως την γνώμη μου χωρίς όμως να είναι η πρόθεση μου να κατευθύνω το νήμα.
Ίσα ίσα πιστεύω αν κάποιος διαφωνεί με το πώς το έθεσα θα δωθεί η αφορμη για περαιτέρω συζήτηση.  

 

Σαφώς κι είναι κατανοητό ότι δε το λες για μένα προσωπικά, άλλωστε δε θα μπορούσες μιας και δε γνωρίζεις πώς λειτουργώ στις σχέσεις μου.
Ευχαριστώ που μου δίνεις την ευκαιρία να σχολιάσω τόσο το ποστ σου αυτό, όσο και το προηγούμενο. ΄Ηθελα να σου κάνω quote, αλλά με πρόλαβες, οπότε θα το κάνω τώρα.
Αρχικά να σου πω ότι προσωπικά, δεν με αφορά να κινηθώ εν πλήρη ανισορροπία συναισθηματική επειδή όταν το έχω κάνει έχω πέσει σε λούμπες και το έχω βρει μπροστά μου με άσχημες συνέπειες για μένα. Μ΄ αρέσει ν' ακολουθώ, όσο μπορώ τουλάχιστον, το ''δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού'' σε όλους τους τομείς της ζωής μου. Θεωρώ ότι γενικά είμαι αρκετά αυστηρή κι αντικειμενική με τον εαυτό μου , κι αυτό δεν είναι καθόλου εγωιστικό- μάλιστα τα άτομα που μου κάνουν τη τιμή κι είναι προσωπικοί μου φίλοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι το κάνω- σε σημείο μάλιστα που είναι παραπάνω του επιτρέποντος. Στις δύσκολες στιγμές, προσωπικά και πάλι, δεν έχω την ανάγκη να μου πουν το πιο μικρό ψέμα για να μου γλείψουν τα αυτιά. Μ' αρέσει να ζω στη γη κι όχι σε ροζ συννεφάκια. Και πίστεψε με, είμαι ακραία εγκεφαλικό άτομο. Επιπλέον, είμαι κάθετη ότι ο δόλος για όποιο λόγο και να γίνεται είναι και πάλι δόλος, μπορεί να θεωρηθεί και ψέμα, ίσως κι υποκρισία, ανάλογα τη περίσταση. Αν κάνω λάθος, θα το παραδεχτώ, θα ζητήσω συγγνώμη. Αν ο Αφέντης μου, ο φίλος μου, η φίλη μου κοκ στην οποια περίπτωση κάνει λάθος σαφώς και περιμένω όχι να ζητήσει συγγνώμη, δεν με αφορά να το κάνει, αλλά ως άνθρωπος θα ήθελα ναι, να έχει το σθένος να πει ότι ξέρεις κάτι; δε το χειρίστηκα καλά. ΄Ημουν λάθος, βρε παιδί μου. θα μου πεις, αυτό δεν είναι και πολύ σκλαβίσιο. ' Οχι, δεν είναι. ΄Οταν όμως στοχεύεις σε μια μακρόχρονη πορεία με κάποιον άνθρωπο, προσγειώνεσαι και βάζεις στο παιχνίδι κι άλλα πράγματα πέρα από τις κίνκυ φαντασιώσεις και παιχνίδια.
Σε bdsm πλαίσιο, είμαι της άποψης ότι κι ο Κ είναι άνθρωπος, κι έχει σκαμπανεβάσματα, και προβλήματα, κι όλα που μπορεί να έχει και μια σκλάβα στη ζωή της. Ο Κ που είναι διατεθειμένος να ''τσαλακωθεί'' έχει μακράν καλύτερα και σημαντικότερα αποτελέσματα παρά ένας Κ ατσαλάκωτος.
Φανταστείτε τώρα την ψυχολογική κατάπτωση μια σκλάβας/υποτακτικής που έχει κάποιον σαν θεό της κι άκουσον άκουσον Τον έχει στο θρόνο, χωρίς να πιστεύει ότι είναι άνθρωπος, όταν προσγειώνεται απότομα στα κακοτράχηλα εδάφη της γης. Σας πληροφορώ, ότι ουκ ολίγες εστράφησαν σε ψυχολόγους για να ξεπεράσουν τα τραύμα.


Στο θέμα μας ......
Λες
''Εντελώς σχετική είναι η αντίδραση.
Εξαρτάται από το είδος της υποτακτικής, εάν είναι
"παθολογική" ή "εγκεφαλική" περίπτωση.
Στην πράξη, ο τίλος του νήματος δίνει την απάντηση.
Που ομολογουμένως είναι ο πλέον εύστοχος που θα
μπορούσε να δοθεί.
Οι μεν παθολογικές έχουν ανάγκη από έναν Θεό, κάτι
το εντελώς απόλυτο και αδιάβλητο. Ενώ οι δεύτερες,
κάτι πιο ουσιαστικό, διαλεκτικό, δυναμικό στον χρόνο
και στις συνθήκες.
Καθαρά στην πράξη, βλέποντας το μακιαβελιστικά,
προσωπικά, ανάλογα, με την περίπτωση υ που έχω
την εκάστοτε στιγμή, λειτουργώ. Ανάλογα, πως θα
το εισπράξει και θα το διαχειριστεί μέσα της.
Για παράδειγμα, ένα υ που έχει ανάγκη από κάτι απόλυτο
και καθολικό, εάν γίνει κάποιο λάθος και το νοιώσει αρκεί
να της πεις "Δεν είσαι σε θέση να το καταλάβεις ότι έγινε
για το καλό σου". Εκεί η "γνωσιακή ασυμφωνία" θα κάνει το
θαύμα της και μέσα της θα επέλθει η ισορροπία.
Αντίθετα, ένα υ που έχει ανάγκη από τεκμηρίωση, ανάλυση
θα λειτουργήσει θετικά η συγνώμη.''

Τι σημαίνει ανάλογα το είδος της υποτακτικής; Eίναι λογικό ένας Κυρίαρχος σοβαρός, που σέβεται το status του να χρησιμοποιήσει τη φράση, "Δεν είσαι σε θέση να το καταλάβεις ότι έγινε για το καλό σου" ; Eιδικά, τη στιγμή, που έχει καταλάβει η ίδια το λάθος; Θα πιστέψει ότι την έχει για ηλίθια. Εκεί είναι που χάνει την ουσία ο Κυρίαρχος κι η υποτακτική αρχίζει και χάνει την εμπιστοσύνη.
Τι σημαίνει χρειάζεται κάτι καθολικό κι απόλυτο; Kάτι τέτοια τα παίρνουν υποτακτικές κι αφεντάδες που δεν έχουν πείρα και τα κάνουν κομπολόι. Νομίζουν ότι είναι τόσο εύκολα τα πράγματα. ΄Οτι το bdsm περιλαμβάνει μόνο κρεβάτι και μαστιγώματα. Το καθολικό και το απόλυτο, όσο μπορεί να υπάρχει, έρχεται με το χ ρ ό ν ο και μόνο με αυτόν. Και με δουλειά αμφοτέρων.
Η ''γνωσιακή ασυμφωνία'' δεν είναι αυτή που κάνει να επέλθει η ισορροπία. Η ισορροπία έρχεται με την ειλικρίνεια και το διάλογο.
Το αν η σκλάβα/υποτακτική επιθυμεί να χει το συννεφάκι του τέλειου, κι ο Κ της επιτρέπει να το νοιώθει είναι κάτι που σε δύο πράγματα με οδηγεί.
' Οτι το iq είναι κάτω του μηδενός, κι ότι και το εγωιστικό συναίσθημα του κ τρέφεται και μεγαλώνει. Κι αυτό μόνο άσχημα αποτέλεσμα έχει στο τέλος.

 

Όταν μια υ κοιτάει μόνο την καυλα της και την υποταγή της, σαφώς ζητώντας συγνώμη ένας Κ θα πέσει στα μάτια της. Όταν μια υ ψάχνει το απόλυτο και το τέλειο, είναι καταδικασμενη να πέφτει συνεχώς από τα σύννεφα και να σπάει τα μούτρα της. Επίσης όταν ένα iq είναι χαμηλό και πλανεμενο, υπάρχει και περίπτωση ότι κάνει ένας Κ -είτε σωστό είτε λάθος - να το βλέπει σωστό ( βλ. πλύση εγκεφάλου: master is always right. ). Γι αυτό χρειάζεται προσοχή το τι γράφεται εδώ μέσα και όχι για χάρη εντυπωσιασμου να γράφονται ακρότητες και παραμύθια. Άλλωστε μιλάμε για δύναμη και ισχύ. Ποιος είναι πιο δυνατός; Αυτός που παραδέχεται τα λάθη του η αυτός που δεν τα παραδέχεται; Τελικά τι σχέσεις θέλουμε; Σχέσεις που να ικανοποιούν την ανάγκη μας να πραγματοποιησουμε την καυλα και τα φετίχ μας ή σχέσεις που να ικανοποιούν την ανάγκη μας για συντροφικοτητα; Η και τα δύο;

 

Να κάτι που έχει προβληματίσει κι εμένα.
Κυρίως γιατί το "συγγνώμη,εσφαλα." ήρθε καθυστερημένα.
Όταν ο Κ είχε ήδη πέσει στα μάτια μου για πολλούς και διαφορους λόγους.

 

Το " συγνωμμη " δεν χωρα σε μια τετοια σχεση που ο αλλος σου παραδιδεται . Ας σκεφτοσουν πιο πολυ, ας μην το εκανες .

Το " Εσφαλα ", αλλα μονο αυτη την λεξη οχι αλλη, θα το ελεγα σαφως για δυο λογους , πρωτον για να το θυμαμαι εγω και δευτερον για το θυμαται η υ ωστε να αναγνωρισει την οποια αλλαγη απο μερους μου με την εννοια οχι της μετανανοιας η της συγνωμμης αλλα της προσωπικης βελτιωσης.

Και συμφωνω με το Ηλια αν η υ δεν καταλαβαινει το λαθος της παλι φταει ο Κ . Παντα εκεινος φταει . Δικο του ειναι αυτο το βαρος . Ο σταυρος του Κ ειναι ο εαυτος του και με αυτο πρεπει να τα βρισκει καθε φορα πρωτα.