Θεός ή Κύριος;

Εγώ πάντως πιστεύω ότι θέλει μεγαλύτερα κότσια να πει ένας Κ:

¨Εδώ έκανα λάθος, δεν θα ξαναγίνει¨, παρά να πει:

¨Εδώ έκανα λάθος, θα με συγχωρέσεις;¨

Ps: Νομίζω μάλιστα ότι ένας/μια υ, το πρώτο θέλει να ακούσει.

 

Το ρητό λέει "από τότε που βγήκε η συγγνώμη χάθηκε το φιλότιμο."
Προφανώς οπότε αυτό που θα ήθελα θα ήταν να ακούσω τον Κ μου να κατανοεί ποιο ήταν το λάθος Του κ έτσι ως συνέπεια να μην το επαναλάβει.
Το "συγγνώμη" περιττό...

 

Όσο πιο πολύ οι απόψεις "υποστηρίζονται", όσο πιο τα πράματα γινονται πιο άσπρο-μαύρο, άντε και λίγο αφορισμός, τόσο πιο πολύ δεν μου κανει κάτι... Η ζωχάδα και οι γκρίνια χαλάνε την μανέστρα σας. Αυτά...

 

Στη σχέση μου με το Αφεντικό η συγχώρεση θεωρείται δεδομένη, και από τις δυο πλευρές, αλλιώς δεν προχωρά η σχέση.
Αν δεν συγχωρήσεις (και συγχωρηθείς ) για κάτι σημαντικό, καταλύεται ουσιαστικά η σχέση. Αν δεν συγχωρήσεις (και συγχωρηθείς ) για κάτι μικρότερο παραμένει ένα αγκάθι στο οποίο αγκυλώνεσαι κάθε τρεις και λίγο. Άρα αν θέλεις να προχωρά η σχέση, η συγχώρεση είναι εκ των ουκ άνευ (με αυτή την έννοια χρησιμοποίησα τον όρο "δεδομένη" παραπάνω   ).

Όταν κάποιος πει το "συγγνώμη λάθος μου" κατ' εμέ δεν χρειάζεται να βάλει κάτι άλλο στην πρόταση, ούτε "θα με συγχωρήσεις;", ούτε "δεν θα ξαναγίνει". Ίσως μόνον το "θα προσπαθήσω να μην το ξανακάνω".
Το "θα με συγχωρήσεις" δεν έχει για μένα νόημα για τους λόγους που προανέφερα.
Το "δεν θα ξαναγίνει" είναι ένας πειρασμός που καλύτερα να αποφεύγεται, γενικά οι όρκοι καλύτερα να αποφεύγονται. Είναι δυστυχώς πολύ ανθρώπινο να ξανακάνω ένα λάθος, κι ας μην είναι ανδρός σοφού κάτι τέτοιο   Αυτό δεν σημαίνει ότι ήθελα να ξανακάνω το ίδιο λάθος, σημαίνει ότι δεν τα κατάφερα να ξεπεράσω την αδυναμία ή την άγνοια που το προκάλεσε και την πρώτη φορά. Και αυτό είναι ωραίο να συγχωρείται, από όποια πλευρά και αν έρχεται αυτή η κατανόηση και συγχώρεση. Μόνον καλό μπορεί να κάνει, από όσο έχω δει μέχρι τώρα  

 

Στις σχέσεις που έχουν χτιστεί πάνω στην εμπιστοσύνη, όχι στα λόγια αλλά στις πράξεις, τα λάθη εμπεριέχονται σε αυτήν την εμπιστοσύνη. Γνωρίζουμε ότι ο άλλος δεν είναι θεός και άρα λάθη θα κάνει και γνωρίζουμε ότι ούτε εμείς είμαστε θεοί , ώστε να θέλουμε να μας ζητάνε και εμείς να δίνουμε συγνώμη. Τα λάθη διορθώνονται με τον ίδιο τρόπο που χτίζεται η εμπιστοσύνη, με πράξεις ενέργειας ή παράλειψης.

 

Εδω υπονοεις την συγνωμη σιωπηλα?

 

Τον κατεβάζει. Δεν λενε (φανερα) τετοια πράγματα τα Κ.
Πρόκειται προφανώς περί μεγάλου ψεύτη-απατεώνα, για να ξεστομίσει κάτι τέτοιο.

Αν μόλις ακούσατε κάτι τετοιο, ψάξτε την τσάντα σας. Στανταράκι θα λείπει το πορτοφόλι  

Μακριάααααααααααααααααααααααααααααααα  

 

Συμφωνώ ότι η ουσία βρίσκεται στις μετέπειτα πράξεις. Ωστόσο θεωρείς ότι η παραδοχη του λάθους και λεκτικά είναι εντελώς περιττή; Δεν υποστηρίζω ότι την οφείλει απαραίτητα αλλά δεν θα μπορούσε να έχει και αυτή τα θετικά της αποτελέσματα; Όχι ως υποχρέωση αλλά ως κάτι χρήσιμο.

 

Αν καταλαβαίνω καλά, το ερώτημα είναι αν θα εκστομιστεί η λέξη "συγγνώμη"; Συμφωνούμε όλοι ότι ο Κ πρέπει να επανορθώνει τα λάθη του; Ότι πρέπει να επικοινωνείται με κάποιον τρόπο στον υ ότι έγινε λάθος κι ότι γίνεται προσπάθεια επανόρθωσης;

Από τη μια δεν εμπιστεύομαι τη συγγνώμη που μένει στα λόγια. Οι πράξεις μιλούν πιο δυνατά, που λέει και το ρηθέν. Από την άλλη δεν σέβομαι και δεν εμπιστεύομαι τους ανθρώπους που δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσουν πότε έκαναν λάθος και να το παραδεχτούν. Ή τους ανθρώπους που δεν έχουν πει ποτέ στη ζωή τους σε κάποιον άλλο "ξέρεις, είχες δίκιο".

Νομίζω ότι τελικά, αν θα εκστομιστεί η λέξη "συγγνώμη" δεν με αγγίζει. Ας πει κάποιος τη "συγγνώμη" ή ας το πει αλλιώς. Με ενδιαφέρει όμως η έντιμη επικοινωνία, η σαφής στάση απέναντι στα πράγματα, να μην τα σπρώχνουμε όλα κάτω απ' το χαλί και να βαυκαλιζόμαστε με την ιδέα ότι όλα είναι καλά και έτσι πρέπει να φέρεται ένας Κ. Το θέμα είναι να επικοινωνήσει ο Κ την αναγνώριση του σφάλματος και τη διάθεσή του για επανόρθωση και για μη επανάληψη (ή για προσπάθεια μη επανάληψης).

Άντε να επισημάνω πάλι ότι δεν μιλάω για M/s και ότι πρόκειται για προσωπική άποψη.

 

Η λεκτική παραδοχή λάθους δεν ταυτίζεται με τη συγνώμη. Θεωρώ, ότι ναι, μπορεί να έχει θετικά αποτελέσματα.

Η συγνώμη συνήθως λέγεται ως αίτημα για συγχώρεση, δηλαδή, το αίτημα να κλείσουμε λογαριασμούς με ένα λάθος και να πάμε παρακάτω σαν να μην έχει συμβεί ποτέ. Κάτι τέτοιο δεν είναι ρεαλιστικό στην πραγματική ζωή. Γι αυτό η συγχώρεση ζητείται από τους θεούς και εκχωρείται από τους θεούς.

 

Μου φαίνεται πως στα πλαίσια της σχέσης D/s η συγγνώμη, αν ζητηθει, απευθύνεται στον πιο δυνατό εαυτό της υ με στόχο πρωτίστως την ενδυνάμωση του αδύναμου εαυτου- ως αποτέλεσμα παράγεται η σύμφωνη προς την γνώμη του Κ οπτική    και για αυτό ακριβώς διαχωριζω την έννοια της συγγνώμης από την έννοια της συγχώρεσης