Η διαμόρφωση της ηθικής του υποτακτικού .

Aχ βρε @Ηλίας , αχ βρε Ηλία...

Θα μπορούσα να σού πω "Τι λες βρε παιδί μου, έγραψα κάτι τέτοιο εγώ, αποπειράθηκα με κάποιο τρόπο να το κάνω (?), θα το έντυνα με ένα πολύ κομψό λόγο, που θα σού κακοφαινόταν όσο δεν πάει άλλο, θα άφηνα ένα ελάχιστο παραθυράκι να "υποχωρήσεις", θα εκμεταλλευόμουνα την παιδεία και την εκπαίδευσή σου, την οποία οφείλεις και "εκ θέσεως" να διαφυλάξεις, θα θα κατευθυνόσουν, αφού μου την ψιλοχοντροέλεγες ψιλοχοντροέντονα, θα πήγαινες θέλοντας και μη στο "παραθυράκι" και θα έβγαινες μόνος σου εκτεθειμένος για όποιον μπορούσε να μυριστεί το "σκηνικό" (οι υπόλοιποι θα μας είχαν ή χεσμένους ή θα έπαιρναν κάποια χαλαρή στάση του στίλ "νικάει ο δικός μας" και έτσι)...
Δεν θα το κάνω....

Θα μπορούσα επίσης να αρθρώσω μια χαριτωμένα κουτοπόνηρη ψιλοδιακηρυκτική φανφαροπαπάρα, από αυτές που συγκινούν τα πλήθη, (έχουμε και πρόσφατο παράδειγμα άλλωστε) και να πατήσω στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή αυτού που λέμε συναισθηματικό αντίλημα, το οποίο τεχνηέντως θα είχε μόνο μια διέξοδο "καλός εγώ, κακός εσύ", με δυο τρεις "ειρήσθω εν παρόδω" παρεμβάσεις την σωστή στιγμή με τα ίδια πάνω-κάτω αποτελέσματα με το προηγούμενο μοτίβο και ...τζετ!
Ούτε κι αυτό θα το κάνω...

Και δεν θα το κάνω, διγιότι δεν "απάντησες" σε αυτά που έγραψα, αλλά στο άρωμα (εικόνα, μέρος του λόγου, ύφος κλπ) που εκπέμπει στην δική σου αντίληψη -τουλάχιστον- αυτός ο καντπιεμπισής, που πολύ έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα και τεσπά τι..?
Ούτε αυτό θα κάνω, διγιότι -ασυνείδητα ή όχι, με σκοπό ή όχι, για πλάκα ή όχι- αυτά αποτελούν κύρια συστατικά μιας συλλογικής ασυνείδητης ρητορικής, που λίγο-πολύ κάποια ψήγματά της όλοι έχουμε, κάπως στα διάλα θα βγει, έστω και άτσαλα. Δηλαδή η ρητορική που κατά κόρον, επιτυχημένα ή όχι, επικρατεί στην καθημερινότητά μας, άσχετα αν μιλάμε στον καφενέ, στην παραλία ή στην Βουλή και που την αποδεχόμαστε ως αναγκαίο κακό.

(Ίσως και καναδυό άλλα, από αυτά τα "κόλπα ζόρικα, που κάνουν στις Ινδίες", αλλά να μη το τραβάω)...

Θα σου πω λοιπόν, πως έχω γράψει επανειλημμένα και σε ανύποπτες στιγμές εδώ (και αλλού) ότι έννοιες όπως δίκαιο, αγάπη, ισότητα και ισοκάτι (βάλε ό,τι συνθετικό θες στο κάτι-έχει κάμποσα), ομορφιά, ωραίον, ορθόν, λάθος, σφάλμα, αμάρτημα, φόβος, συναίσθημα, λογική, απόλυτο, σχετικό, δημοκρατία, για να αναφέρω μερικές, στην δική μου προσέγγιση προσδιορίζονται τόσο χαλαρά που στην πραγματικότητα αναιρούνται αφ' εαυτών και από τους φορείς/πομπούς τους, στο πλαίσιο μιας κάποιας κοινωνικής συνισταμένης, την οποία όλοι μεμφόμαστε και αγαπάμε να μισούμε όταν προκύψει στο τομάρι μας, γι' αυτό και θέμε "αγάπη μόνον" (έκφραση της μοδός)...

Για τον όποιο λόγο, και όταν έχω όρεξη και κέφια, γράφω κάποια πράματα που μού αρέσουν και με εκφράζουν.
Φυσικά και είναι δικαίωμα του κάθε μέλους να τα δει έτσι, αλλιώς κι αλλιώτικα, να αναζητήσει το "τι εξυπηρετούν", σε ποια άτομα αναφέρονται, τι θέλει να πει ο άνθρωπας κλπ κλπ...
Θεμιτό, ανθρώπινο και μια χαρά. Ιδιαίτερα αν η μόνιμη επωδός μου είναι το "σιχαίνομαι να πείθω", για όσους με ξέρουν λιγο καλύτερα (να θυμηθώ να το γράφω συχνότερα αν δεν γίνεται αντιληπτό).

Για να το κάνω φραγκοδίφραγκα, με τον καιρό έχω αποκτήσει κάποιους συνομιλητές σε μια κοινή και χαλαρότατη συναντίληψη, που αν γνωρίσεις κάποτε κάποιους από αυτούς, θα σού πουν πως συχνότατα "διαολοστελνόμαστε", πιο συχνά αλληλοκραζόμαστε, σηκώνουμε και κανά φρύδι, κι έτσι λίγο-λίγο ο κώδικάς μας γίνεται πληρέστερος και πιο αποτελεσματικός, καλό πράμα είναι αυτό.
Επίσης λέμε και καμιά μαλακία, να περνάει η ώρα και κάνουμε και λέμε μερικές καλές πλάκες...
Πηγαινόμαστε, ένα πράμα, δικαιολογούμε -μη σού φαίνεται περίεργο- την όποια αντίθετη οπτική και παίρνουμε μάτι ό,τι τσιμπαμε πως έχει κάποιο ενδιαφέρον και το κλωθογυρνάμε, διγιότι ξέρουμε πως μερικά δεν τα ξέρουμε όσο θα γουστάραμε ή και ελάχιστα.
Κι επειδή είναι "περπατημένα" παιδιά (από 18 έως 60 και χρονώνανε -αν φαίνεται περίεργο πως ένα δεκαοχτάρι παιδί είνα "περπατημένο" δεν μπορώ να κάνω κάτι γι' αυτό) μπορούμε και αλλάζουμε καμιά παρόλα για τα περπατήματά μας, συνηθέστατα κατ' ιδίαν...

Βλέπεις Ηλία η αντίληψη "εκ του μέρους το όλον" απαιτεί αυστηρότατες διαδικασίες για να αποφεύγονται οι κακοτοπιές. Το αντίστροφο, με τα όποια δεδομενά του "όλου" είναι πλεόν ασφαλές.
Αν μιλάμε για τα τι και πώς ενός ζωστηροπυγοραπίσματος, χαλάλι του, κώλος είναι, ΟΚ.
Αλλά αναγωγές και προβολές "καραμπίνα", μόνο στο πόκερ γίνονται και μόνον όταν κάποιος έχει πολλά φράγκα και ο άλλος όχι...
Δεν το λέω εγώ, η θεωρία παιγνίων το λέει και η στατιστική στο καπάκι.

Δεν υπάρχει λοιπόν ατζέντα ούτε τεφτέρι, δεν υπάρχει σκοπούν με λίγα λόγια, Ηλία, θα ήταν πολύ εύκολο να υπήρχε, πίστεψέ με θα ήταν η χαρά της αρκούδας -θα γελούσε ο πάσα πικραμένος αλλά για μένα θα ήταν ΑΝΗΘΙΚΟ, απλώς ανταλλάσσεται κάποιο είναι, κάποιο ζουμί...

Κι αν καμμιά φορά μοιάζει να φαίνεται πως υπάρχει, εκλιπαρώ την συγγνώμη των ομοϊδεατών της αντίληψης αυτής ο ατελής, θα γίνω με τον καιρό καλύτερος, αλλά όχι κατ' ανάγκην και συνομιλητής...

Τα δέοντα στους ανθρώπους που αγαπάς και σε αγαπάνε...


Εδώ είμαστε, αν στην αντίληψή μου υπάρχει κάποιος λόγος...

 

Πολλά λόγια, περιττά.Δεν ρωτάω αν συμφωνείτε με τον ορισμό μου. Θα το πω απλά, πείτε μου ένα παράδειγμα ηθικής κατά τον δικό σας προσδιορισμό και θα σας απαντήσω αν μπορούμε να έχουμε διαμόρφωση.

Αλλά για να μην χάνουμε χρόνο, σας λέω ότι η ηθική του καθενός αλλάζει με τον χρόνο και την αλληλεπίδραση. Στις ασύμετρες σχέσεις οι αλλάγες είναι δραματικές. Διαφωνείτε σε αυτό;

 

Μην διαβάζεις πολλά λόγια περιττά, διάβασε αυτά, εμμένω... 

 

Ναι έτσι ακριβώς   Τόσα λόγια;

 

Δεν είπα ποτέ ότι είμαι τέλεια. Είμαι πολυλογού, τι να κάνουμε? Αγάπα τον συμφορουμίτη σου και με τα ελαττώματά του.
Προσπαθώ να μην λέω βλακείες τουλάχιστον, κάτι που άλλοι αβίαστα το καταφέρνουν και με την λακωνικότητά τους. 

 

Γιατί σε απασχολούν οι άλλοι; Έχει σχέση μήπως με ηθική σου;

 

Ναι, αλλάζει.
Εξαρτημένη μάθηση και συμπεριφοριστική καθοδήγηση.

 

Ειλικρινά, δεκάρα δεν δίνω. Θα ήθελα να ζούσα σε καλύτερο κόσμο, αλλά έχω μάθει να είμαι εγώ η αλλαγή που θέλω να δω στον κόσμο. Όχι ακριβώς σαν τον Γκάντι, τα μπινελίκια μου αρέσουν ακόμη, αλλά δεν απορώ κιόλας με την καφρίλα των ανθρώπων, την γνωρίζω, την αποδέχομαι σαν γεγονός, άσχετα από το αν μου αρέσει ή όχι. Δεν έχω σύνδρομα σωτήρα, θύτη ή θύματος, τα έχουμε πει αυτά και σε άλλες συζητήσεις. Όσοι έχουν, ας κάνουν την ανάγνωσή τους επί αυτών των χαρακτηριστικών, εγώ καθάρισα με αυτά. 

 

Οι πράξεις μας είναι που γίνονται παράδειγμα και όχι τα λόγια και κάπως έτσι πλάθεις τον άνθρωπο που σε ενδιαφέρει.

 

Δεν υπάρχουν κάφροι άνθρωποι. Αυτό είναι μία ηθική που την θέλω από κάθε υπό μου. Αν δεν την έχει ήδη, θα την κάνω να την έχει. Αλλιώς δε θα είναι υπό μου.

 

Το δεύτερο προϋποθέτει εξειδικευμένες γνώσεις γνωσιακής-συμπεριφοριστικής θεραπείας, ή διδασκαλία που χρησιμοποιεί την τεχνολογία και τις αρχές του συμπεριφορισμού, χρήσιμα στον αυτισμό ή στην αντικοινωνική συμπεριφορά, αλλά έχω ενστάσεις για την χρήση τους και δη την σωστή, σε ασύμμετρες σχέσεις, εκτός αν μιλάμε πάλι για το σκυλί του Παβλόφ.

 

Είμαι σίγουρη ότι μεταξύ σας μπορείτε να ορίσετε οποιαδήποτε πραγματικότητα συναποφασίσετε, ή αποφασίσεις εσύ.
Ενδιαφέρουσα τοποθέτηση, ομολογώ. Τώρα για τον αν είναι ηθική, επιφυλάσσομαι.