Η κοκκινοσκουφίτσα, ο κακός λύκος και η γιαγιά.

Μια φορά και ένα καιρό, πριν από πολλά χρόνια σε μία από τις συναντήσεις γνώρισα τον MasterJp. Έτσι μου συστήθηκε, τον κοίταξα λίγο, μου έμοιαζε με παλιό ναυτικό, λίγο αργότερα τον είδα με την πίπα, του είπα, εγώ θα σε φωνάζω Καπετάνιο. Μετά το τέλος εκείνης της συνάντησης, αφού μείναμε λίγο μόνοι, τον ρώτησα. Γιατί D/s;

Δεν είχα πότε πρόβλημα να βρίσκω τις μαζοχίστριες ή τους μαζοχιστές. Έχω τον τρόπο να μυρίζω το μαζοχισμό, να σαγηνεύω, να διαφθείρω και να πηγαίνω τα πράγματα εκεί που θέλω. Πόσο μακριά; Πιο μακριά δεν πάει.

Και τον ρώτησα;

Δεν χρειάζομαι καμία διαπραγμάτευση για να πάρω την συναίνεση, απλά ακολουθούν, δεν χρειάζεται να αναλαμβάνω καμία ευθύνη, ενήλικοι και ελεύθεροι άνθρωποι ήμαστε, τους δίνω να δοκιμάσουν το γλυκό που καίει και τους λέω, από εκεί είναι η πόρτα και από εδώ είναι το γλυκό, η επιλογή είναι δική σας και οι ευθύνες για ό,τι σας αφορά επίσης. Κάποιοι προσπαθούν κατά καιρούς να με αλλάξουν και λέω οκ. Αν κάνεις το κάτω κεφάλι να ακολουθήσει μέσα και εγώ, αν όχι, τότε τι;

Γιατί D/s;

Με ρώτησε. Πως ελέγχεις το σαδισμό σου; Του απάντησα. Ενσυναίσθηση και για καλό και για κακό, έχω δυναμώσει κάποιες ασφαλιστικές δικλείδες ενοχικού χαρακτήρα οι οποίες ενεργοποιούνται όταν τα πράγματα φτάνουν στο απροχώρητο. Όχι πάντα όμως πριν είναι αργά, το πάθος θολώνει την κρίση μου και οι κοκκινοσκουφίτσες είναι από πιο πριν μεθυσμένες.

Γέλασε και μου είπε όταν αναλαμβάνεις την ευθύνη, όταν ασχολείσαι με τις δικές τους ευθύνες, δυναμώνει η ενσυναίσθηση. Το D/s ακόμα και στη M/s μορφή του είναι το πλαίσιο που προστατεύει τις κοκκινοσκουφίτσες από σένα και εσένα από το πάθος σου.

Βρισκόμουν στο φόρουμ, από την αρχή της αποκάλυψης. Είχε προηγηθεί η αποκάλυψη, ήδη σε κάποιους χώρους, αλλά άτακτα και χωρίς παρακαταθήκες για τους επόμενους. Από στόμα σε στόμα. Και μετά ήρθε το φόρουμ. Άρχισε να γίνεται μία σοβαρή δουλειά. Μία δουλειά που δούλευε το D/s, με επιρροές από το εξωτερικό, προσαρμόζοντας το στα Ελληνικά δεδομένα, αλλά μέσα στο φόρουμ ήρθαν και άτομα εκτός χώρου ή που έλεγαν ότι δεν ανήκουν στο χώρο.

Κάποιοι έκραξαν το D/s και αυτούς που το προστάτευαν με μεράκι. Αφορμή μπορεί να ήταν, κάποιοι ίσως πρόχειροι στην διατύπωση της θεωρητικής ή της πρακτικής του έκφρασης, είτε γιατί ήταν άσχετοι, είτε καμιά φορά και από την κούραση να το επαναλαμβάνουν στο καθένα που τους έκανε επίθεση, αλλά αυτό είχε μία δικαιολογία για τους εκτός χώρου, γιατί ήταν και οι άλλοι που έλεγαν ότι είναι και αυτοί από το εκτός, αλλά στην πραγματικότητα ήταν οι κακοί λύκοι. Ήταν κουραστικό και έδινε το λόγο, στις κοκκινοσκουφίτσες που σου έλεγαν ότι εγώ δεν θέλω το κακό λύκο, αλλά τον πραγματικό Κυρίαρχο, που θα προσέξει την ψυχική και σωματική μου υγεία και θα δουλέψει σε εμένα και στα όρια μου με προσοχή και θα τα πάει εκεί που θέλει αυτός, αλλά με σύνεση. Ξύπνησαν οι σκλάβοι Αντωνάκη…

Και ερχόμαστε στο σήμερα. Έλειψα τέσσερα χρόνια, αλλά τα ίδια βρίσκω.

Ήμουν κακός λύκος, για να μετατραπώ σε εκτός, δεν παίζει, το δοκίμασα, αλλά δεν κάνει κούκου. Απλά κάποιοι με μεράκι με μόλυναν με το D/s και κάτι έγινε. Φοράω τη μάσκα του Χάνιμπαλ οικειοθελώς, και οι κοκκινοσκουφίτσες δεν κινδυνεύουν από εμένα. Αλλά…

Εσείς που αγαπάτε το D/s και ξέρετε το γιατί, προστατέψτε το. Δεν χρειάζεται να είστε προσβλητικοί ή είρωνες, υπομονή χρειάζεται, κουράγιο και με προσοχή να αποφεύγετε το κακό παράδειγμα. Τα επιχειρήματα σας ήρεμα και όσοι χρειάζονται θα σας ακούσουν. Δεν χρειάζεται σεντόνια, με επαναλήψεις και κενά, είναι όπως τα ραβδίσματα. Εκεί που πρέπει, με τρόπο και αυτοέλεγχο.

Εσείς που θέλετε να προστατέψετε τις κοκκινοσκουφίτσες ή την δική σας έκφραση, μία τα ίδια.

Γιατί και προς τις δύο ομάδες, το μόνο που καταφέρνετε τελικά, είναι να κάνετε το φράχτη που προστατεύει τις κοκκινοσκουφίτσες από τους κακούς λύκους, να σαπίζει.

Και για όσους δεν κατάλαβαν, γιαγιά=D/s.

Για να ζήσουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα…

 

Ο τρόπος που θέτεις το παραπάνω μου φέρνει στο μυαλό αρκετές συζητήσεις που έχουν γίνει εδώ, αλλά και που έχω κάνει στην πραγματική ζωή για την σύνδεση σαδισμού και Κυριαρχίας και το αν και κατά πόσο το ένα αποτελεί προϋπόθεση του άλλου.
Αναμφίβολα συνδέονται, κατά την γνώμη μου δεν ταυτίζονται, συνήθως είναι ρευστά αλληλοεπικαλυπτόμενες συνθήκες που οδηγούν από την μία στην άλλη κατάσταση, ή ενυπάρχουν και τα δύο, καταλαμβάνοντας χώρο στο πεδίο της Κυριαρχίας, ανάλογα με το ποιος είναι αυτός/ή που την ασκεί και πως το αντιλαμβάνεται, πως το γουστάρει και πως τελικά το απολαμβάνει.
Σίγουρα ο καθένας έχει την δική του βασική τοποθέτηση, την οποία καλείται το εκάστοτε υποτακτικό άτομο να ακολουθήσει.
Εγώ αγαπώ το D/s και έχω την αίσθηση ότι το προστατεύω, το σέβομαι απεριόριστα, γνωρίζω τις δυσκολίες του, αλλά και την ψυχική πληρότητα που δύναται να προκαλέσει. Βασικό μου κίνητρο δεν είναι να δείξω σε όλον τον κόσμο πως εννοώ εγώ το D/s, αλλά να κατανοήσω και άλλες αντιλήψεις πέραν της δικής μου.
Όπως εσύ κέρδισες από την προσωπική σου συνάντηση με τον @MasterJp , έτσι μπορεί να κερδίσουμε κι εμείς από τις διαδικτυακές μας συνομιλίες, όταν διέπονται από ειλικρίνεια, οξυδέρκεια, σεβασμό, ρεαλιστικούς προβληματισμούς.
Να βοηθήσουμε ως προς την συνειδητοποίηση ή να βοηθηθούμε.

Και το Μ/s το σέβομαι απεριόριστα, χωρίς να έχω ασχοληθεί ποτέ μου.
Άρα, τα διαχωρίζω. Το ένα το γνωρίζω, μέσα από τα βιώματά μου, το άλλο μπορώ να το προσεγγίσω μόνο μέσα από τα βιώματα των άλλων. Όσοι αρέσκονται να σχετίζονται μόνο σε M/s, έχουν άποψη για το D/s, αυτό το κατανοώ.
Αλλά δεν θεωρώ σωστό να υποδεικνύουν στους υπόλοιπους τι είναι και τι δεν είναι, ούτε να κατηγοριοποιούν το D/s χαμηλότερα από το δικό τους βίωμα, δηλαδή το M/s. Είναι απλά διαφορετικά, ούτε ανώτερο, ούτε κατώτερο, τίποτα.
Απόλυτο? Ναι, μπορεί να είναι απόλυτο, αλλά ποιος λέει ότι όλοι άνθρωποι είναι εφοδιασμένοι για αυτό το απόλυτο, ή ότι το επιζητούν? Ή ότι θα έπρεπε εν πάσει περιπτώσει να το επιζητούν?

Κατά την γνώμη μου δεν υπάρχουν Κοκκινοσκουφίτσες. Όλα είναι θέμα προσωπικής ευθύνης. Αυτής, που όλοι οι ασύμμετρα συσχετιζόμενοι ΠΡΕΠΕΙ να αναλαμβάνουν. Ξεκάθαρα, χωρίς δικαιολογίες και τσιριτζάντζουλες.
Me Tarzan, you Jane. Τέτοια φάση, στο πιο λεκτικοποιημένο της, -ή και όχι, για τους primal-.

Γι΄αυτό και είναι καλές οι διαχωριστικές γραμμές που διαφοροποιούν τις επιλογές και τον τρόπο του ασύμμετρου συσχετισμού.
Δεν μπορεί να είναι απόλυτες, εκτός M/s, -είπαμε, θα κάνουμε trend το disclaimer-.

Είναι προσωπικές όμως, συνειδητές, συναινετικές και -ευκταίον αυτό- προσυμφωνημένες σε μεγάλο κομμάτι τους.
Διευρύνσεις, παραβιάσεις, αιτήματα, παρακλήσεις, αποκκλίσεις και λοιπές αποχρώσεις, θεωρώ ότι είναι μέσα στο παιχνίδι.
Η αρένα είναι ο διάλογος. Τα όπλα είναι τα βιώματα και τα επιχειρήματα.
Η ταφόπλακα είναι η μισαλλοδοξία, οι επιθέσεις, οι αφορισμοί.

Fair play is my game. Yours? 

 

Τα βιωματικά γραφτά είναι καλά γραφτά..!

 

Συμφωνω σε ολα, μονο οχι στους "λυκους και κοκκινοσκουφιτσες".

Ειναι σα να λεμε οτι ειμαι βουδιστης και λετε τον Βουδα "ο χοντρος".