Ασυμμετρία - αιτήματα και αξιώσεις

δεν απέδωσα ρεφορμιστικό προσανατολισμό στην προσέγγισή σας διότι δεν συνέδεσα ποτέ τον ρεφορμισμό με στατιστικούς μέσους όρους και αλγόριθμους με κατασκευασμένες υποθέσεις.
την ισοπέδωση της περιπτωσιολογίας των επιλεγμένων τιμών από κατασκευασμένο δείγμα την κάνουν οι απολίτικοι τεχνοκράτες.
η ταξική πάλη της κρεβατοκάμαρας δεν είναι ταξική πάλη, ούτε κρεβατοκάμαρα βέβαια.
τις «πολιτικές» αποφάσεις, τις συγκεκριμένες θέσεις με άλλα λόγια, τις λαμβάνουμε υπ' όψιν και τις επεξεργαζόμαστε είτε είναι της «ομάδας» μας είτε είναι της «αντίπαλης» «ομάδας».
διαπιστώνουμε σε αυτές συνέχεια ή εγγενείς αντιφάσεις. στην περιπτωσιολογία διαπιστώνουμε πρωθύστερη εστίαση, κατά κανόνα βολική, με άλματα.
όταν περιοριζόμαστε στην βολική αλήθεια της ομάδας μας θεολογούμε. ή ποδοσφαιρολογούμε. δογματίζουμε. εκεί όλες οι ομάδες είναι ίδιες. εδώ όχι.

 

Ως προς το πάπλωμα τώρα, το Εχω πει και αλλού, εξετάζουμε εδώ θέματα ασυμμετρίας. Δεν έχει να κάνει αν συζητούμε για μερική ή ολική παράδοση ελέγχου. Με όρους, λέξεις και έννοιες που εκφράζουν συμμετρία δεν είναι εύκολο να εξετάσουμε και να περιγράψουμε την ασυμμετρία. Με όρους, λέξεις και έννοιες που εκφράζουν ισοτιμία δε γίνεται να περιγράψουμε την ασυμμετρία... Με όρους, λέξεις και έννοιες που εκφράζουν βανίλα, δεν είναι εύκολο να συνομιλήσουμε μη βανίλλα...

Η επιμονή να χρησιμοποιούνται ως συνώνυμα οι λέξεις "όρια" με τις λέξεις "αξιώσεις", "απαιτήσεις"," όρους" κ.λ.π. δημιουργεί και θα δημιουργεί συσκότιση για το τι είναι η ασυμμετρία και ο βαθμός της παράδοσης ελέγχου για τον οποίο προσπαθούμε να κουβεντιάσουμε.

Όπως επισημάνθηκε είτε στο D/s είτε στο M/s "όλα είναι δρόμος". Όταν λέμε π.χ. στο Μ/s ότι ο/η σκλάβος/α υπακούει πάντα, περιγράφει τον κοινά συμφωνημένο στόχο. Δε σημαίνει ότι συμβαίνει με το γειά σας. Σημαίνει ότι το σ επιθυμεί να φτάσει εκεί κάμπτωντας και αλλάζοντας κάθε τι που το εμποδίζει να υπακούει πάντα με βάση την καθοδήγηση, τις επισημάνσεις, τις οδηγίες του Α. Σημαίνει ότι το Α θα βγάζει αυτό το χάρακα για να μετράει τη "σκλαβιά" και το πως εξελίσσεται. Γι αυτό υπάρχει εκπαίδευση, στάδια, ποινές κλπ κλπ. Γι αυτό μιλάμε για διαδικασία υποδούλωσης και δη πολύχρονης. Δε σημαίνει ότι το σ είναι με το γειά σας πάντα υπάκουο, πάντα καυλωμένο, πάντα δοτικό, πάντα "καλότροπο", πάντα χωρίς κανένα κόλλημα, χωρίς καμμία αντίδραση, χωρίς καμμία αντίσταση... 'Εχει όμως συμφωνήσει και παρακαλέσει ότι εκεί θέλει να πάει, έχει συμφωνήσει και παρακαλέσει ότι όταν "κολλάει" θα έχει ποινές, έχει συμφωνήσει και παρακαλέσει ότι όταν αντιδράει εκτός του συμφωνημένου τρόπου θα έχει ποινές, έχει συμφωνήσει και παρακαλέσει ότι όταν αντιστέκεται θα έχει ποινές και έχει συμφωνήσει να καταβάλει ειλικρινή προσπάθεια να μην έχει τέτοιου τύπου αντιδράσεις που το εμποδίζουν να βιώνει την ασυμμετρία στον ολικό τρόπο που και το ίδιο θέλησε να πάει. Κυρίως έχει συμφωνήσει και έχει παρακαλέσει να βοηθηθεί να αφαιρέσει σιγά σιγά τις μή επιθυμητές και από τον ίδιο δομές σκέψης, έκφρασης, λόγου, που διατηρούν "συμμετρικές" διαδικασίες και αξιώσεις. Γιατί το έχει κάνει αυτό; Γιατί μέσα από καθαρό μυαλό (αν δεν το διαθέτει ας πρόσεχε), μέσα από τη δική του ελέυθερη βούληση (αν δεν την έχει ας πρόσεχε), έχει δει ( με ωριμότητα και χωρίς βιασύνες και αν δε τα διαθέτει ας πρόσεχε) ότι η έλλειψη συμμετρίας με το Α που έχει αποφασίσει/επιλέξει/αποδεχτεί να σχετιστεί, με τους όρους που το Α του έθεσε ότι θα πάνε τα πράγματα, το καλύπτει, το καυλώνει, του είναι επιθυμητά, λειτουργικά και προτιμητέα από κάθε άλλη συμμετρική σχέση, όσο και αν αναγνωρίζει τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει.

υ που επιμένει να έχει "αξιώσεις" "απαιτήσεις" αντί για παρακλήσεις μπορεί μεν να είναι εντός του υ, κατά πόσο όμως θα είναι ευτυχισμένο ως υ εντός ασύμμετρης σχέσης αν ενώ η ανάγκη του είναι να παραδίνεται, να υπακούει και να υποτάσσεται επιμένει να "αξιώνει", να "απαιτεί", να "θέτει όρους", να οδηγεί και να ελέγχει; Πόσο ευτυχισμένο θα είναι ως υ αν έχει απέναντί του ένα Κ που δεν το ωθεί στο να βιώσει την ασυμμετρία την οποία επιθυμεί και στην οποία για διάφορους λόγους αντιστέκεται, στα πεδία που έχει συμφωνήσει να παραδόσει τον έλεγχο;

Στα συμφωνημένα πεδία παράδοσης ελέγχου, εντός εκείνων, ένα υ δεν νοείται να έχει ούτε αξιώσεις, ούτε απαιτήσεις, ούτε να βάζει όρους. Γιατί; Όχι γιατί θα χάσει ο Κ τη μούρη του, αλλά γιατί το ίδιο το υ δε θα μπορέσει διατηρώντας αυτές τις έννοιες και τον τρόπο σκέψης που εκφράζουν σχέσεις ισοτιμίας να βιώσει την υποταγή σε σχέση ασυμμετρίας... 'Αρα αποτυχία το γλυκό... Δε γίνεται να επιθυμείς Κυριαρχία σε χ τομείς και να την υποσκάπτεις ταυτόχρονα. Δεν είναι λειτουργικό. Για κανέναν από τους δύο. Τόσο όμορφα, τόσο απλά.

Α.

 

Έχει δημιουργηθεί μια σύγχυση μεταξύ των ορολογιών. Άλλο όρος, άλλο όριο, άλλο αξίωση.

Όρια φυσικά και έχει ο κάθε άνθρωπος. Ο κάθε...

Πιάστηκαν ορισμένα θέματα ως όρια. Πχ, θέματα υγείας. Και αναρωτιέμαι. Γτ κάποιος θα ήθελε να είναι με έναν άνθρωπο που δεν φροντίζει την υγεία του;
Γτ ένας κ,λ,μ, θα ήθελε να καταστρέφει την υγεία του ανθρώπου που έχει δίπλα του;

Δλδ αν είχα διαβήτη θα με τάιζε φουλ γλυκά; Πιστεύουμε ότι θα το έκανε, γτ είναι αφέντης και το κέφι του θα κάνει;

Αν όντως το πιστεύουμε, συγγνώμη αλλά εμένα λάθος μου τα μάθανε. Εμένα μου μάθανε ότι ο αφέντης φροντίζει την ιδιοκτησία του. Δεν την καταστρέφει.

Ένα όριο όμως του στιλ "εγώ το έκανα αυτό με τον Μήτσο και καθόλου δεν μου άρεσε" ή "είδα το τάδε κάπου και τρόμαξα", τι να μην το αγγίξει; Γτ να μην προσπαθήσει να το αλλάξει; Γτ να μην προσπαθήσει να το διευρύνει;

Γτ προωθούμε την στασιμότητα;
Φόβος;
Φόβος!

Με τον φόβο, ξαναλέω, δουλειά δεν γίνεται. Συνειδητές επιλογές χρειάζονται.

Απαιτήσεις και αξιώσεις. Θεωρώ δεδομένο ότι ο κ μου, με σέβεται ως οντότητα, ως άνθρωπο. Ότι σέβεται τις ανάγκες μου. Αυτές που και ο ίδιος κρίνει ότι έχω ανάγκη. Ότι φροντίζει την υγεία μου. Δεν το απαιτώ.
Αν σταματήσει να ισχύει αυτό το δεδομένο μου, τότε δεν είναι κ μου. Είναι κάτι άλλο.

Το να απαιτήσω να φάω παγωτό, αν μη τι άλλο, είναι για γέλια. Το να απαιτήσω να μην φάει εκείνος παγωτό γτ πονάνε οι δικές μου αμυγδαλές και θα ζηλεύω, επίσης.

Το να συζητήσω όμως ότι με προβληματίζει, κάθε στιγμή, πριν, μετά και κατά την διάρκεια, μια χαρά είναι.

 

Ένα χρόνο στο forum κι ακόμη δε ξέρω πως να κάνω "quote".
Μεταφέρω την ερώτηση του @MasterJp :

"Γιατί ένα υ διατυπώνει όρια ενώ κατά βάση κάτι τέτοιο δεν συνάδει με την ψυχοσύνθεσή του"

Μου δημιουργήθηκαν απορίες μέσα από αυτή την απορία...

i) Γιατί "κατά βάση κάτι τέτοιο δε συνάδει στη ψυχοσύνθεσή του" ;
ii) Τα όρια έχουν να κάνουν με τη ψυχοσύνθεση του ατόμου ;

 

Ιάγος αγάπη μου,

θα ήθελα να σου επισημάνω το γεγονός ότι το τελευταίο καιρό όχι μόνο συμφωνώ με πολλά από αυτά που λες, έχω φτάσει στο σημείο να σου κάνω και λάικ. Έτσι όπως το πάμε το επόμενο βήμα θα ήταν να κεράσω καφέ όταν ξανακατέβω Αθήνα. Αυτό είναι που θέλαμε από την σχέση μας ? Που οδηγείς την σχέση μας Ιάγος αλήθεια? Που είναι εκείνες οι καλλιτεχνικές ειρωνείες και μπηχτές ? Που είναι ο Ιάγος που ερωτεύτηκα, Ιάγος μου ?

Εδώ έχω κάποια αντίρρηση η οποία αφορά κυρίως τα αρχικά στάδια μιας σχέσης D/s ή M/s και είναι απόρροια της δικής μου μικρής τριβής με τον χώρο.

Μία γυναίκα υποτακτικής ψυχολογίας είναι δύο πράγματα. Είναι γυναίκα, το πιο περίπλοκο στην λειτουργία και ψυχολογία θηλαστικό που έχει υπάρξει ποτέ, και υποτακτικής ψυχολογίας που κάνει την λειτουργία και την ψυχολογία της ακόμη πιο περίπλοκα. Αυτό που δεν είναι, είναι καλοκουρδισμένη μηχανή να πατάς ένα κουμπί και να περιμένεις να δεις συγκεκριμένα πράγματα.

Σε όσες υποτακτικές έχω γνωρίσει και έχω συσχετιστεί έχω βρει δύο κύρια χαρακτηριστικά, μεγάλη τάση να ταίζουν αυτό που τις τρώει και ένα υποσυνείδητο να υπαγορεύει το μεγαλύτερο μέρος των αναγκών και της συμπεριφορά τους. Και παρόλα που δήλωναν υποτακτικές και ότι θέλουν να υποταχτούν και να υπακούσουν αυτό που στην ουσία έψαχναν ήταν κάποιον να δηλώνει κυριαρχικός αλλά να ταίζει ακόμη περισσότερο αυτό που τις τρώει και να δικαιολογεί τις υποσυνείδητες ανάγκες τους. Να τους λέει "Μπράβο σου που καταβρόχθισες το μισό ψυγείο, σε διατάζω να καταβροχθίσεις και το υπόλοιπο".

Μπορεί να φταιν τα μοτίβα μου στην επιλογή υποτακτικής, μπορεί οι δικές σου υποτακτικές να είναι ακριβώς αυτό που λέει η λέξη, υποτακτικές να κάνουν πάντα αυτό που επιθυμείς από την πρώτη στιγμή, όπως και να έχει πιστεύω ότι δικαιούμαι να μιλήσω μόνο για αυτά που έχω δει και έχω ζήσει.

Αυτό το οποίο θεωρώ λοιπόν δουλειά του κυριαρχικού είναι πρώτα από όλα να φέρει μία κάποια ισορροπία στην ζωή της υποτακτικής του και μετά να αρχίζει να διαμορφώνει την συνείδηση της σύμφωνα με τα δεδομένα του και να μετατοπίζει σιγά σιγά το κέντρο λήψεως αποφάσεων της από το υποσυνείδητο στο συνειδητό που έχει διαμορφώσει μέχρι αυτό το συνειδητό να μετατραπεί ξανα σε υποσυνείδητο. Το υποσυνείδητο όμως που αυτός επιθυμεί. Κάτι τέτοιο μου είναι αδύνατο να φανταστώ ότι θα μπορούσε να συμβεί σε ένα εξάμηνο ή σε δύο τρία χρόνια. Θαρρώ ότι συνήθως παίρνει πολλά χρόνια και καταλήγει σε αυτό που εγώ ονομάζω M/s. Μία πολύ μακρόχρονη σχέση στην οποία ο πληθυντικός, το κολάρο, οι άδειες και η πλήρως ελεγχόμενη συμπεριφορά είναι μία αβίαστη και συνεχής κατάσταση από την μεριά της σκλάβας (πλέον).

Και για να γίνουν τα παραπάνω νομίζω ότι η ελαστικότητα είναι ένα από τα καλά εργαλεία. Όχι με την μορφή της υπαναχώρησης. Όταν θα σου πει "όλα καλά και όλα ωραία αλλά εγώ δεν κάθομαι να με γαμήσει ο Μήτσος (όπου Μήτσος θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε από τον κολλητό σου ή τον παπά της ενορίας μέχρι το πιστό σου ροτβάιλερ)" και θα πεις "εντάξει κανένα θέμα, δεν παίζει Μήτσος" δεν θα το κάνεις απαραίτητα γιατί σε ενδιαφέρει να δεχθείς το όρια της, μπορεί να το κάνεις ξέροντας ότι σε τρεις μήνες θα εκλιπαρεί για άδεια να στηθεί στα τέσσερα να την ξεκωλιάσει ο Μήτσος.

Έχουμε φτάσει στο σημείο να λέμε ότι D/s και πολύ περισσότερο M/s είναι το εγώ δηλώνω κυριαρχικός και κατα συνέπεια ξέρω να διατάζω, εσύ δηλώνεις υποτακτική και κατα συνέπεια τα όρια σου είναι για ξεχαρβάλωμα, από αύριο φοράς κολάρο και από μεθαύριο ψάχνεις άλλη υποτακτική στο φετ να παρτουζοθούμε. Τι? δεν θέλεις? δεν είσαι υποτακτική, άντε γαμήσου.

 

Προσωπικά και εκπροσωπώντας μόνο τον εαυτό μου δεν αναγνωρίζω όρια πουθενά.

Και για αυτό τον λόγο είμαι υπηρέτης της ασύμμετρης ζωής.

Γιατί βλέπω γύρω μου έναν κόσμο τίγκα στα όρια.

Από το ότι χρειάζεται ταυτότητα ή διαβατήριο για να μετακινηθείς στον πλανήτη έως το ότι θα προσέξεις πως θα γελάσεις, πως θα κλάψεις, πως θα κλάσεις, πως θα μιλήσεις, πως θα φερθείς…. Όρια, όρια, όρια όρια, παντού.

Έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο ο πολιτισμός που οι άνθρωποι πλέον δεν χρειάζονται μεσαιώνες για να τους οριοθετήσουν, αυτολογοκρίνονται πλέον σε τέτοιο βαθμό που οριοθετούνται από μόνοι τους και καταστέλλουν ότι αυθόρμητο, πηγαίο, ερωτικό και ηδονικό έχουν μέσα τους.

Υπηρετώ την ασυμμετρία για εμένα σημαίνει βρίσκομαι εκτός των ορίων και εκτός ορίων.

Η ασυμμετρία υπάρχει στην δική μου την ζωή γιατί είναι ένα ελεύθερο πεδίο για να αναπτύξω τον ηδονικό μου εαυτό, να κάνω υπερβάσεις και να διώξω από επάνω μου τον θλιμμένο, ανταγωνιστικό, ανικανοποίητο συμμετρικό μου εαυτό, για να αναπτύξω την συναισθηματική μου νοημοσύνη, για να απομακρυνθώ από την «κοινή λογική», για να ζήσω ηδονικά και μόνο ηδονικά.

Αν με ρωτήσετε πως το κάνω αυτό χωρίς όρια η απάντηση μου είναι μια για όλες τις ερωτήσεις και την δίνω προκαταβολικά.

Έχω συνείδηση.

Αυτή είναι η απάντηση.

Δεν έχω ούτε άποψη, ούτε πεποίθηση.

Έχω συνείδηση πως η ασυμμετρία χωρίς όρια είναι ένας ηδονικός χορός, είναι μια ερωτική συνδημιουργία, είναι αισθήσεις και παραισθήσεις.

Στον ηδονισμό δεν υπάρχουν όρια.

Ουδέποτε υπήρξαν.

Υπάρχει μόνο συνείδηση εαυτού.

Το ασυνείδητο χρειάζεται τα όρια όχι το συνειδητό.

Είναι δεδομένο για εμένα πως ένα φρέσκο υποτακτικό, από αυτά του γάλακτος, μπαίνει σε μια ασύμμετρη σχέση ασυνείδητα.

Δεν είναι πρόβλημα το ασυνείδητο σε καμία περίπτωση.

Το πρόβλημα είναι να καταστεί στο συνειδητό ότι η απόλαυση των ηδονών όρια δεν έχει.

Η ηδονή και η απόλαυση είναι οι υπερβατικές στιγμές του ανθρώπου.

Στον «συμμετρικό» κόσμο μπαίνουν πολλά όρια σε σχέση με την ηδονή και την απόλαυση έτσι ώστε να διαχωρίζουν αυτά τα όρια την καύλα από την υπόλοιπη ζωή.

Η ασυμμετρία σπάει αυτά τα όρια και ενοποιεί την απόλαυση με την ζωή.

Τα όρια στο βάθος τους έχουν αναφορές σε βαθιά ριζωμένους ηθικούς κανόνες που σαφώς και είναι δύσκολο να τους ξεριζώσει κανείς.

Οφείλει όμως να τους αναγνωρίσει ως τέτοιους.

Η ασυμμετρία δεν είναι ένας εύκολος δρόμος, όπως κάπου αναφέρθηκε με χιουμοριστικό τρόπο.

Η ασυμμετρία είναι μια καθημερινή πάλη, ένας καθημερινός αγώνας για να ζεις μια ζωή χωρίς όρια.

Μοιράζομαι μαζί σας ένα απόσπασμα από την «Ασκητική» του Καζαντζάκη για σκέψη και περισυλλογή…

«ΔΕΥΤΕΡΟ ΧΡΕΟΣ
Ψυχανεμίζουμαι πως κι η μαχόμενη ουσία πολεμάει πίσω από τα φαινόμενα να σμίξει με την καρδιά μου. Μα το σώμα στέκεται ανάμεσα και μας χωρίζει. Ο νους στέκεται ανάμεσα και μας χωρίζει.
Ποιο είναι το χρέος μου;
Να συντρίψω το σώμα, να χυθώ να σμίξω με τον Αόρατο. Να σωπάσει ο νους, ν’ ακούσω τον Αόρατο να φωνάζει.
Περπατώ στ’ αφρόχειλα της άβυσσος και τρέμω. Δυο φωνές μέσα μου παλεύουν.
O νους: «Γιατί να χανόμαστε κυνηγώντας το αδύνατο; Μέσα στον ιερό περίβολο των πέντε αιστήσεων χρέος μας ν’ αναγνωρίσουμε τα σύνορα του ανθρώπου.»
Μα μια άλλη μέσα μου φωνή, ας την πούμε έχτη δύναμη, ως την πούμε καρδιά, αντιστέκεται και φωνάζει:
«Όχι! Όχι! Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου! Να σπας τα σύνορα! Ν’ αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου!
Να πεθαίνεις και να λες: Θάνατος δεν υπάρχει!»

Iagos

 

Στους πρώτους γιατί νοιάζει αυτό που νοιάζει στους τρίτους θα έπρεπε να είναι η ερώτηση.

 

1.
Έχω κάτι γνωστές και φίλες που είναι πολύ μέσα στο θέμα της εξελικτικής βιολογίας / ανθρωπολογίας / γλωσσολογίας και κάτι τέτοια...
Καμιά δεν ήξερε να μου πεί τι παίζει στα ελάφια, τα δελφίνια, τα γαβ ή τα αιλουροειδή. Άχρηστες σου λέω...

2.
α. Είναι κοινό χαρακτηριστικό του είδους μας, σε δεδομένο περιβάλλον.
β. Όπου υποσυνείδητο βάλε ορμέμφυτο/ένστικτο...

3. Ετσά...

4. Αυτό είναι η περιγραφή του γαβ γαβ του Παβλόφ.

5. Εδώ μετράει το πώς... Αποκλειστικά και μόνο το πώς... Με ηλεκτρόδια στους κροτάφους ή με σοφτ προσίντζουρς...?

6. Ευστοχότατη περιγραφή της συντριπτικής πλειοψηφίας των "παικτών" (μποθγουέιζ), που όμως επειδή λένε και καμιά παρόλα του στιλ "έχω ευθύνην", "διοικώ δ' άνευ μαλακίας", "είμαι, άρα γνωρίζω", καθαγιάζουν αλλήλους.
Κι άμα τους πετύχει κάτι τις, για λόγους που επί της ουσίας αγνοούν, την πουτσίσαμε... δεν παιζόσαντε σ' λέω...

 

Συμφωνώ σε πολλά από αυτά που γράφεις. Θέλω να κάνω μία ερώτηση. Έχεις ποτέ ταίσει τέτοιες υποτακτικές προσφέροντας τους το πόνο, ταίζοντας αυτό που προκαλεί το μαζοχισμό τους; Όχι σαν Κ, ώστε να έχεις αναλάβει την ευθύνη τους και ως πραγματικός Κ, όπως λέει μία ψυχή, να τις βοηθήσεις πραγματικά, αλλά ως παίχτης.

Αν ναι, τι επίδραση έχει σε αυτό που τις κάνει να πεινάνε, όταν εσύ μετά το πέρας του παιχνιδιού, φεύγεις;

 

Εξαιρετικος.

 

Δεν θα μπορούσα να διατυπώσω μια απάντηση θεωρητικοποιημένη, αναλυτική, αφαιρετική κλπ κλπ
Ίσως σε πολλά χρόνια, απέχω όμως πολύ από αυτό.
Βιωματικά (και επομένως μιλώντας μόνον για τον εαυτό μου) θα πω ότι συμβαίνει επειδή έτσι είχα μάθει να ζω, βάζοντας όρια στον εαυτό μου, βλέποντας όρια, προκειμένου να μην με καταπιώ, να μην με καταναλώσει ολόκληρη αυτό που είμαι.
Και επομένως δεν θα μπορούσα να ξεκινήσω και με έναν Ά/άλλο χωρίς να το κάνω αυτό. Γιατί έτσι είχα μάθει, δεν θα μπορούσα να φανταστώ καν το αλλιώς.