Reminiscences of a Sinner : "CoveOps"

Επεισόδιο Πρώτο


«CoveOps»​

-Πού πάω ; Γιατί ;
Τρέχω προς όλα τα σημεία
ανάμεσα στ’ ανθρώπινο σμήνος
που βομβίζει.
Τα μάτια μου διατρέχουν τα παράθυρα-κυψέλες.
Επίπονος τους είναι ο Ιούλιος
ξένος, απεχθής

Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι​

Kensington Palace Gardens, Λονδίνο, ώρα 09.17

Ξεκινούν τώρα. Τρία αυτοκίνητα ξεχύνονται στην άσφαλτο από την πλευρική πύλη, το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο. Στο πίσω κάθισμα του μεσαίου, η Ιζόλντα Μελνίκοβα, κατά τα φαινόμενα μεταφράστρια της Πρεσβείας –μόνο που, συνήθως, τα φαινόμενα απατούν και η Μελνίκοβα, Ταγματάρχης της Φεντεράλναγια στη σκληρή πραγματικότητα, έχει σήμερα να διεκπεραιώσει κάτι αρκετά πιό περίπλοκο από μια απλή μετάφραση. Η πομπή κινείται τηρώντας ευλαβικά τα όρια ταχύτητας και, έπειτα από τρία χιλιόμετρα, το προπορευόμενο όχημα στρίβει απότομα δεξιά, ενώ το τρίτο στη σειρά κάνει ακριβώς το ίδιο λίγο παρακάτω, περιορίζοντας έτσι δραστικά τις πιθανότητες παρακολούθησης. Το αυτοκίνητο της Ιζόλντα συνεχίζει ευθεία στην Κρόμγουελ, κατευθυνόμενο προς τα δυτικά, παίρνει την Γκρέϊτ Γουέστ, χώνεται στο αχανές του Χήθροου και μετά από κάμποσες διόλου άσκοπες βόλτες, εγκαταλείπει την πράκτορα στον απέραντο χώρο βραχείας στάθμευσης νούμερο τρία. Ένα φρεσκοπλυμένο λευκό Φιέστα, νοικιασμένο στο όνομα μιας νοικοκυράς απ’ το Όλντερσοτ, περιμένει υπομονετικά την Ιζόλντα, για να την κουβαλήσει στον τελικό προορισμό της.

  ​

Maidenhead, οδός Belmont, αριθμός 16, 43 χιλόμετρα από το Λονδίνο : Ασφαλές Κτίριο της Υπηρεσίας, ώρα 10:54

Στη μικρή οθόνη του camcorder που κρατάει στα χέρια της η Ταγματάρχης Μελνίκοβα, διαδραματίζεται ένα ολιγοπρόσωπο σαν σχήμα, αλλά διόλου πενιχρό σε φαντασία και δημιουργικότητα όργιο, με πρωταγωνιστές τους δύο τύπους που τώρα βρίσκονται καθισμένοι απέναντί της, με τα κεφάλια σκυμμένα και το βλέμμα καρφωμένο στο δάπεδο : Ειδικοί πράκτορες Τόμλιν και Xάργκριβς, δύο χαμένα κορμιά, όπως άλλωστε οι περισσότεροι στρατολογημένοι ντόπιοι. Τυχοδιώκτες, δίχως όραμα και προοπτική. –Πού να χάθηκε άραγε εκείνη η αφοσίωση, η ποιότητα και η φινέτσα των Τεσσάρων του Καίμπριτζ ; Τρίζουν τα κόκκαλα του Φίλμπυ. Πάντως, στο βίντεο, που έχει ληφθεί μόλις λίγες ώρες πριν, οι τύποι δείχνουν σε πολύ καλύτερη κατάσταση απ’ αυτήν που βρίσκονται τώρα. Άϋπνοι, αξύριστοι, τσαλακωμένοι, ενώ ο ένας -ο Χάργκριβς- δείχνει να έχει αιμορραγήσει αρκετά, κρίνοντας από την κάτωχρη όψη του. Ο αριστερός του βραχίονας έχει περιδεθεί με κάτι σαν αυτοσχέδιο επίδεσμο, που μάλλον άργησε να κάνει τη δουλειά του, όπως μαρτυρούν οι βαθυκόκκινοι λεκέδες στα ρούχα του και στο δάπεδο, τριγύρω. «-Θα χρειαστώ γιατρό...», ψελλίζει παρακλητικά ο τραυματίας. Η Ιζόλντα τον καρφώνει με φονικό βλέμμα : «-Οι ανάγκες σου δεν βρίσκονται ανάμεσα στις προτεραιότητές μου, αυτή τη στιγμή». Ο Χάργκριβς δεν το βάζει κάτω :

«-Μα το βλήμα έχει μείνει μέσα μου !».

«-Τότε, συνήθισε να ζεις με το βλήμα, κούκλε. Ίσως στο τέλος να σε συνηθίσει κι εκείνο».

Τερματίζει τον διάλογο μ’ ένα απαξιωτικό νεύμα προς την πλευρά του Χάργκριβς και προσηλώνεται ξανά στο βίντεο. Παραδέχεται, το οφείλει, ότι υπό άλλες συνθήκες οι δύο άρρενες πρωταγωνιστές θα ήσαν αδιαφιλονίκητα φαβορί για την κατάκτηση των βραβείων Erotica, πρώτου και δεύτερου ανδρικού ρόλου, αντίστοιχα. Εκείνο όμως που δεσπόζει στο ίδιο δρώμενο είναι η μοναδική γυναικεία συμμετοχή. Οι υγροί κρύσταλλοι της οθόνης αποδεικνύονται καταφανώς ανεπαρκείς προκειμένου να αποδώσουν, στην πλήρη διάστασή τους, τόσο τη φυσική καλλονή, όσο και και τον απαράμιλλο ενθουσιασμό της νέας γυναίκας που εμφανίζεται στο βίντεο, σε μια πραγματικά συγκλονιστική ερμηνεία ανάμεσα στους δύο δραστήριους παρτενέρ της. Οι γραμμές της, οι κινήσεις, οι στάσεις, το πάθος της -bòzhe mòi !- αυτό είναι υψηλή τέχνη, χωρίς αμφιβολία.

Η θεϊκή οντότητα ακούει στο όνομα Έρικα Mόραβετς. Τριάντα ενός ετών, Τσέχα υπήκοος, απόφοιτος του θεατρικού τμήματος της Ακαδημίας Τέχνης της Πράγας, με προσωρινή άδεια παραμονής και εργασίας στο Ηνωμένο Βασίλειο. Σύντροφος τα τελευταία τρία χρόνια, αλλά και ενεργός σύνδεσμος στις τρομοκρατικές δραστηριότητες του Αντόν Κιρέγιεφ, κεντρικού στόχου της Υπηρεσίας στην επιχείρηση Κροκοντίλ. Σύμφωνα με την αναφορά, η Μόραβετς εντοπίσθηκε εχθές, νωρίς το απόγευμα, κοντά στο σταθμό του Colchester Νorth, παρακολουθήθηκε διακριτικά και τελικά, όταν δόθηκε η ευκαιρία, περισυνελέγη από τους ειδικούς πράκτορες Τόμλιν και Xάργκριβς και μεταφέρθηκε εδώ, προς μεταγωγή. Πιθανό δρομολόγιο, Λίβερπουλ, φορτηγό πλοίο «Βλαντιμίρ Τιμοφέγιεφ», Mουρμάνσκ, Μόσχα.

Τόσο κρίμα που το mini dv φθάνει τόσο απότομα στο τέλος του, κόβοντας μαχαίρι τη δραματική πλοκή, ίσως και πάνω στην κορύφωσή της, σαν το ημιτελές αριστούργημα του ιδιοφυούς σκηνοθέτη που φεύγει άξαφνα απ’ τη ζωή, αφήνοντας ξοπίσω τον θρύλο του. Τέλος, δίχως τίτλους τέλους και δίχως χειροκρότημα. Η Ταγματάρχης, με κάποιο αίσθημα ανικανοποίητου, που πάντως δεν φανερώνεται στο ψυχρό της βλέμμα, κάνει νοερά τη δική της ταινιοκριτική. Η σκηνοθεσία λιτή, μα υποβλητική, με το μονοκάμερο στο τρίποδό του, να μαγνητοσκοπεί ευρυγώνια τη σκηνή από μια γωνία του χώρου. Ισχυρός φωτισμός. Ένα τραπέζι στο κέντρο του δωματίου, η γυναίκα από τη μία πλευρά, δύο πράκτορες από την άλλη. Τα πάντα προϊδεάζουν για μια τυπική ανάκριση στα πλαίσια μιας ακόμη καλυμμένης επιχείρησης της υπηρεσίας. Και ξαφνικά, όπως άλλωστε είναι είναι το ζητούμενο κάθε αριστοτεχνικού σεναρίου, τα δεδομένα κλυδωνίζονται, πριν τελικά ανατραπούν, κατρακυλώντας προς έναν ιλιγγιώδη γκρεμό.

Η Ταγματάρχης γνωρίζει καλά το δικό της ρόλο σ’ όλο αυτό. Δεν είναι παρά η καθαρίστρια , που μετά το τέλος, πια, της προβολής οφείλει να σκουπίσει επιμελώς την κινηματογραφική αίθουσα και ταυτόχρονα να ελέγξει, διασχίζοντας παρατηρητικά τις σειρές των καθισμάτων μία προς μία, μήπως κάποιος αφηρημένος θεατής ξέχασε πίσω του κάτι πιο πολύτιμο από το περιτύλιγμα μιας τσίχλας ή ένα τσαλακωμένο εισιτήριο. Είναι αυτή που θα πρέπει ν΄αποκαταστήσει τα πράγματα στην προτέρα κατάσταση και γι’ αυτό άλλωστε στάλθηκε κατεπειγόντως εδώ, όταν πια ο έλεγχος είχε χαθεί τελείως. Τώρα, οσφραίνεται στην ατμόσφαιρα τη μυρωδιά του φόβου των δύο ανδρών, ανακατεμένη με τη βαριά οσμή της τεστοστερόνης που, με τόση απερισκεψία, υπερπαρήγαγαν λίγες ώρες πριν.

  ​

«-Τέλεια. Και τώρα, ποιός από τους δύο άχρηστους θα μου εξηγήσει τι στο δαίμονα συνέβη στην πραγματικότητα εκεί μέσα ;»

Γα κάποιες ατέλειωτες στιγμές, ο ένας περιμένει απ’ τον άλλον ν’ απαντήσει στο αιωρούμενο ερώτημα και τελικά είναι ο Τόμλιν εκείνος, που συνειδητοποιεί ότι, σαν αρχαιότερος, οφείλει μάλλον ο ίδιος να βγάλει τα κάστανα απ’ τη φωτιά. Και με γυμνά χέρια. Ξεκινά διστακτικά, αποφεύγοντας επιμελώς να διασταυρώσει τη ματιά του με το παγωμένο βλέμμα της Ιζόλντα.

«-Φθάσαμε εδώ γύρω στις έξι το απόγευμα. Αφού τελειώσαμε με το χαρτομάνι και διαβιβάσαμε την αναφορά μας, ετοιμαστήκαμε για την ανάκριση της κρατούμενης. Στην αρχή όλα εξελίσσονταν φυσιολογικά, περίπου όπως είναι αναμενόμενο σε παρόμοιες περιπτώσεις. Εμείς, σε ήπιους τόνους, κάναμε εναλλάξ τις ερωτήσεις κι αυτή αρνείτο ουσιαστικά τα πάντα, εκτός από την ταυτότητά της. Κατηγορηματικά αρνήθηκε οποιαδήποτε σχέση με τον Κιρέγιεφ, ακόμη και σε επίπεδο απλής γνωριμίας. Όταν της επιδείξαμε φωτογραφίες στις οποίες εμφανίζονται μαζί, τις χαρακτήρισε πλαστές, δίχως καν να τις κοιτάξει. Έδινε την εικόνα ατόμου εκπαιδευμένου σε συνθήκες ανάκρισης και από ένα σημείο και μετά, άρχισε να γίνεται ξεκάθαρο ότι θα είχαμε όλοι μια μακριά νύχτα μπροστά μας. Τότε, αποφασίσαμε ν’ αυξήσουμε κάπως την πίεση. Λάθος μας, προφανώς, θα έπρεπε να σταματήσουμε και να περιμένουμε ν’ αναλάβουν οι ειδικοί. Αλλά φαντάζομαι ότι το είδαμε σαν μια πρόκληση, να καταφέρουμε ν’ αποσπάσουμε κάποιες πληροφορίες, πριν την παραδώσουμε στο αρμόδιο κλιμάκιο. Υποθέτω ότι κάπου εκεί, εξαιτίας της φιλοδοξίας μας, αρχίσαμε να τα κάνουμε θάλασσα. Τη ζορίσαμε. Πρώτα εγώ, την άρπαξα από το γιακά και την ταρακουνούσα πέρα δώθε, ενώ ο Τζος ούρλιαζε από πάνω της, ρωτώντας την τα ίδια και τα ίδια, μπας και πάρουμε απάντηση. Μάταια. Αντιδρούσε σαν πάνινη κούκλα, γελώντας υστερικά. Θα πρέπει να θύμωσα. Ενστικτωδώς, σήκωσα το χέρι μου και τη χαστούκισα. Και τότε ξεκίνησαν όλα». Σταματάει την εξιστόρηση και γυρνάει για βοήθεια στον κάπως πιο ξεκούραστο συμπαίκτη του : «-Θα ήθελες να συνεχίσεις εσύ, Τζος ;»

Ο Xάργκριβς με το ακέραιο χέρι του χτενίζει τα κάπως μακριά μαλλιά του προς τα πίσω, ξεφυσώντας βαριά, πριν παραλάβει την καυτή σκυτάλη της αφήγησης : «-Ανασήκωσε το κεφάλι της αργά και ατένισε κατάματα τον Χάρι, που μόλις την είχε χαστουκίσει. Αλλά, πιστέψτε με Ταγματάρχα, όχι με το συνηθισμένο μείγμα έκπληξης, θυμού και ταπείνωσης που συνήθως διαβάζεις στα μάτια των ανακρινόμενων, μόλις υποστούν βία. Τίποτε τέτοιο. Το δικό της βλέμμα ήταν ξεδιάντροπο, λάγνο, τα μάτια μισόκλειστα, ενώ η γλώσσα της ύγραινε προκλητικά τα χείλη της. Κοίταζε τον Χάρι σα να τον προκαλούσε –καλύτερα σα να τον ικέτευε- για δεύτερο χαστούκι. Νομίζω ότι σ’ εκείνο το σημείο παγώσαμε και οι δύο, μη όντες σίγουροι για το τι θα έπρεπε να κάνουμε παρακάτω. Αυτή συνέχισε να κοιτάζει τον Χάρι έως ότου διάβασε την αμηχανία στα μάτια του και τότε έστρεψε το ίδιο φλογισμένο βλέμμα προς εμένα, σέρνοντας ταυτόχρονα την παλάμη της ανάμεσα στους μηρούς της, ενώ το άλλο της χέρι σκαρφάλωνε, τρέμοντας, από την κοιλιά προς το στήθος της. Δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ. Υποδέχθηκε το δικό μου, αυτή φορά, χαστούκι, με μια ηδονική, σχεδόν θριαμβευτική κραυγή, σα να πανηγύριζε που με κατέστησε άθελά μου συμμέτοχο σ’ αυτό της το παιχνίδι. O χρόνος έμοιαζε να χάνεται τη στιγμή που με το ένα της χέρι με άδραξε από τον καβάλο, ενώ με το άλλο ξεκίνησε επιδέξια να λύνει τη ζώνη μου. Οι σφυγμοί μου εκτοξεύτηκαν, ο Χάρι απέναντί μου να παρακολουθεί τη σκηνή με τις κόρες των ματιών του διεσταλμένες, εκείνη να ζητάει κάτι, επίμονα, επαναλαμβάνοντας την ίδια ακατάληπτη φράση, εμείς να την κοιτάμε σαν χαμένοι προσπαθώντας να καταλάβουμε τι διάβολο εννοεί, ώσπου στο τέλος, ξεσπώντας , μετέφρασε την απαίτησή της στη γλώσσα μας, με βραχνή, επιτακτική φωνή : «-δέστε με, επιτέλους, ηλίθιοι !». Έγνεψα στον Τζος κι αυτός έσπευσε να φέρει από μέσα τις χειροπέδες....»

«-Αρκετά, έως εδώ !». Η Ιζόλντα διέκοψε βίαια την περιγραφή, με το ύφος της νηπιαγωγού που έχει φτάσει στα όριά της. «Για τα υπόλοιπα κατορθώματά σας, έχω ήδη μια αρκετά καλή ιδέα, τουλάχιστον με βάση τα όσα είδα στο βίντεο». Στράφηκε απότομα προς τον Χάργκριβς : «-Εσύ, εξήγησέ μου πώς βρέθηκες πυροβολημένος, ηλίθιε ;» Ο Χάργκριβς έσκουξε. «-Ξεκινώντας την ανάκριση, έβγαλα τη θήκη μασχάλης και την κρέμασα με το όπλο στη γωνιακή κρεμάστρα. Φυσικά, δεν πήγε το μυαλό μου ... θέλω να πω, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι στην πορεία θα καταλήγαμε όλοι γυμνοί να ... καταλαβαίνετε. Δεν πήρα είδηση πως και πότε βρέθηκε αυτή κοντά στο όπλο. Θυμάμαι μόνο να τη βλέπω να το στρέφει καταπάνω μου και να μου ρίχνει, αδίστακτα. Ήξερε πως να το κάνει, πρώτα απασφάλισε κι έπειτα σκόπευσε. Είμαι σίγουρος ότι σημάδευε το στήθος μου και ότι ο μόνος λόγος που γλίτωσα ήταν πως το Colt παραήταν βαρύ για τα λεπτεπίλεπτα χεράκια της. Ειδάλλως θα με είχε βγάλει από τη μέση. Χριστέ μου, θα ήμουν νεκρός αυτή τη στιγμή...».

«-Ίσως να είσαι ήδη και να μην το ξέρεις», τον προσγείωσε η Ιζόλντα, μ’ ένα αινιγματικό χαμόγελο. Ο Χάργκριβς κοκκάλωσε. Το λόγο έσπευσε να πάρει ο Τόμλιν, σε μια προσπάθεια ν’ αποφορτίσει την ατμόσφαιρα : «Η βρώμα πρόλαβε να ρίξει άλλες δύο σφαίρες προς τον Τζος καθώς αυτός έπεφτε πληγωμένος. Ευτυχώς και οι δύο καρφώθηκαν στον τοίχο. Εάν είχε το χρόνο, θα μας καθάριζε και τους δύο. Για κακή της τύχη, βρισκόμουν στο πλάϊ της, πήδηξα αστραπιαία πάνω της, το όπλο της ξέφυγε απ’ τα χέρια και γλίστρησε στο πάτωμα. Της έχωσα μια γερή κατάμουτρα κι αυτό την ηρέμησε για λίγο. Έπειτα, την έντυσα, της πέρασα χειροπέδες κι αφού περιποιήθηκα την πληγή του Τζος, έστειλα μήνυμα για βοήθεια. Αυτά είναι όλα, σε γενικές γραμμές».

Και τώρα, η ώρα της κρίσης. Η Ιζόλντα βγάζει νωχελικά από την τσέπη της ένα πακέτο τσιγάρα, φέρνει ένα στα χείλη και το ανάβει, παρακολουθώντας μεσ’ απ’ το προπέτασμα του καπνού τους δύο πράκτορες να συρρικνώνονται μπροστά στα μάτια της. Σταυρώνει τα πόδια της, η φούστα της υπερβολικά ψηλά, δύο ζευγάρια μάτια χαϊδεύουν ξελιγωμένα τους μηρούς της. Τους παρατηρεί περιφρονητικά, αιώνιοι άντρες, δεν βάζουν ποτέ μυαλό, ακόμη και πάνω στο ικρίωμα, το μυαλό τους πάντα εκεί. Τους κατακρεουργεί τη λίμπιντο, υψώνοντας τον τόνο της : «’Εχω μπροστά μου δυό άχρηστα κορμιά, που με την πρώτη ευκαιρία συμπεριφέρθηκαν σαν καυλωμένοι έφηβοι. Δεν μου αφήνετε κανένα περιθώριο, από το να σας τα κόψω σύρριζα και να σας υποχρεώσω να τα ταϊσετε ο ένας στον άλλον. Σταυρωτά, με στοργή και τρυφερότητα, σα νεόνυμφα πιτσουνάκια».

Από τα μάτια του Χάργκριβς ήδη ξέφευγε ένα -περισσότερο πικρό παρά αλμυρό- δάκρυ, που τώρα έγλειφε το ταλαιπωρημένο πρόσωπό του. «-Σας παρακαλούμε, δώστε μας μια ευκαιρία....», τόλμησε να ψελίσει. Ο Τόμλιν παρέμενε σιωπηλός. Τώρα καταλάβαινε για ποιό λόγο η συγκεκριμένη τύπισσα ήταν γνωστή στους κύκλους της υπηρεσίας ως «Χάρυβδη». Απαθής, η Ιζόλντα άνοιξε το camcorder, αφαίρεσε την κασέτα και την γλίστρησε στην στην τσέπη του σακακιού της.

  ​

«-Θα χρειαστώ το όπλο», είπε, και ο Χάργκριβς πήγε πρόθυμα μέχρι την άκρη του δωματίου για να της το φέρει. Η Ιζόλντα έβγαλε τον γεμιστήρα, τσέκαρε τις σφαίρες και τον έχωσε πάλι στη θέση του.

«-Θα ήθελα και το δικό σου», απευθύνθηκε στον Τόμλιν, αλλά αυτός έγνεψε αρνητικά, σηκώνοντας τα χέρια. «-Δεν είχα μαζί μου όπλο, Ταγματάρχα»

«-Αυτό απλοποιεί τα πράγματα, Τόμλιν !», απάντησε η Ιζόλντα, χαμογελώντας στον πράκτορα. Ακαριαία τράβηξε το κλείστρο, ύψωσε με τα δύο της χέρια το σαρανταπεντάρι -Θεέ μου, αυτό το πράγμα είναι όντως ασήκωτο !- το έστρεψε προς τον Τόμλιν και πυροβόλησε. Ο Χάργκριβς ίσως να μην πρόλαβε καν να δει τον συνάδελφό του να τινάζεται πίσω και να σωριάζεται στο δάπεδο, καθώς μέσα στο επόμενο δευτερόλεπτο δεχόταν τη δική του σφαίρα, στον δικό του κρόταφο.

Την ησυχία σπάει μόνο το επίμονο σφύριγμα στ’ αυτιά της Iζόλντα, από τους ισχυρούς κρότους που προηγήθηκαν. Το δωμάτιο έχει κορεστεί με τη μυρωδιά της καμμένης πυρίτιδας, που για την ώρα καλύπτει αυτήν του αίματος στο δάπεδο. Βαδίζει αργά προς την πόρτα του δωματίου όπου φυλάσσεται η κρατούμενη και την ξεκλειδώνει. Στέκεται για λίγο στο άνοιγμα, δίνοντας χρόνο στη γυναίκα στο βάθος να την περιεργαστεί για λίγα δευτερόλεπτα, να εξοικειωθεί με την εικόνα της, όπως η τίγρις με τον θηριοδαμαστή της. Έπειτα, χωρίς κουβέντα, προχωρεί προς το μέρος της και της αφαιρεί τις χειροπέδες. Κάθεται στην απέναντι πλευρά του τραπεζιού που τις χωρίζει, βγάζει τα τσιγάρα της και τα σπρώχνει προς τη μεριά της Έρικα. Η Τσέχα, αμίλητη, ανασύρει ένα μέσ’ απ’ το πακέτο, το ανάβει και εισπνέει λυτρωτικά τον παχύ καπνό. Χαμογελάει αυτάρεσκα, σχεδόν πρόστυχα.

  ​

«-Κι εσύ για ανάκριση ήρθες ;», ρωτάει σαρκαστικά την Ιζόλντα.

Η Ταγματάρχης άπλωσε αργά το χέρι της προς το πρόσωπο της Έρικα και με τον δείκτη ψηλάφησε το σχισμένο κάτω χείλος της. Άγγιξε τρυφερά τους κύκλους κάτω απ’ τα μάτια της, τον μώλωπα στο δεξί της ζυγωματικό, όλα ενθύμια της χθεσινοβραδυνής περιπέτειας, χάϊδεψε τ’ αχτένιστα μαλλιά της, θαύμασε την τελειότητα της κατατομής της.

«Και ναι και όχι», αποκρίθηκε τελικά η Ιζόλντα. «Στην πραγματικότητα, έρχομαι εκ μέρους του Κιρέγιεφ. Θέλει πίσω τον θησαυρό του. Θα στείλει να σε παραλάβουν, αμέσως μόλις τον ειδοποιήσω. Απ’ ότι μπόρεσα να δω εκεί έξω, κατάφερες να εκτελέσεις τους δύο πράκτορές μας και να διαφύγεις. Όπως φαίνεται, έφθασα κάπως αργά. Φαντάζομαι, πάντως, ότι πριν εγκαταλείψεις τον τόπο του εγκλήματος, μας περισσεύει λίγος ακόμη χρόνος. Για την ανάκριση που λέγαμε. Ελπίζω μόνο να μη “σπάσεις” εύκολα».

Απότομα, της άστραψε το πρώτο χαστούκι και τότε η Έρικα βόγκηξε βραχνά με μισόκλειστα τα βλέφαρα, νοιώθοντας τη λαγνεία να φουντώνει στο υπογάστριό της.

​

©2017 – Gloriana Majestica

All photos ©2017 –Damien Stratton (photographer) & Gloriana Majestica
(based on a Gloriana’s concept)

 

Υπερπαραγωγη!  

 

Απάντηση στο φίλο που ρωτάει, εμφανώς ταραγμένος, με μήνυμα : -Όχι γλυκέ μου, δεν τους σκότωσα εγώ αυτούς τους δύο. Έχω ακλόνητο άλλοθι ;-)

Καλού κακού, κάτσε να ρίξω κι ένα disclaimer :


Η παραπάνω ιστοριούλα ανήκει σε μια μικρή συλλογή αδημοσίευτου υλικού με το γενικό τίτλο «Reminiscences of a Sinner». Εξυπακούεται πως όλα τα πρόσωπα και τα γεγονότα που εκτίθενται σ’ αυτές είναι φανταστικά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αποκλείονται από την αφήγηση κάποιες έμμεσες αυταναφορές.


Οι ιστορίες είναι αυτοτελείς, αλλά συχνά αναπτύσσονται σπονδυλωτά, αλληλεμπλεκόμενες. Κοινό γνώρισμα όλων, το γεγονός ότι διαδραματίζονται πάνω στη γέφυρα που συνδέει τις όχθες της Έλξης και της Επιβολής (wow !).


Υπενθυμίζεται ότι κάθε μου κείμενο και κάθε μου σχόλιο, εδώ ή σε οποιοδήποτε άλλο thread, από την πρώτη μέχρι και την τελευταία λέξη, εκφράζει προσωπική -αποκλειστικά- οπτική και αντίληψη. Κατά συνέπεια, οι όποιες απόψεις μου δεν επέχουν, ούτε φιλοδοξούν να επέχουν, θέση οδηγιών ή κατευθύνσεων προς οποιονδήποτε, δεν αποτελούν θέσφατα ή ευαγγέλια, δεν συμπυκνώνουν το αληθές νόημα της ζωής, δεν είναι επιστημονικά και εργαστηριακά αποδεδειγμένες, δεν είναι προϊόν επιφοίτησης και σε κάθε περίπτωση δεν βαρύνουν περισσότερο από τη γνώμη οποιουδήποτε άλλου προσώπου, εδώ ή αλλού, οπουδήποτε και πάντοτε.


Aπό την άλλη, για τις παραπάνω απόψεις δεν οφείλω ούτε και πρόκειται ν’ απολογηθώ σε κανέναν σύγχρονο βλοσυρό Σαδδουκαίο, σε καμία μετενσάρκωση του διαβόητου Τομάς ντε Τορκεμάδα και σε καμία αναβιώσασα Επιτροπή Μακάρθι. Εγώ δήλωση ΔΕΝ υπογράφω.


Eυτυχείτε και μην ψαρώνετε.

​

Now ain't it strange that I feel like Philby,
There's a stranger in my soul,
I'm lost in transit in a lonesome city,
I can't come in from the cold,
I'm deep in action on a secret mission,
Contact's broken down,
Time drags by, I'm above suspicion,
There's a voice on the telephone

Well it sure is dark in this clockwork city,
Contact's never gonna show,
I've got a code which can't be broken,
My eyes never seem to close,
Well, I'm standing here in the silent city,
Shadows falling down,
I'm disconnected but I don't need pity,
The night's gonna burn on slow.

Now ain't it funny that I feel like Philby,
A stranger on a foreign shore,
I've got my plans and I must move quickly,
There's a knock upon the door,
Still in transit and I'm close to danger,
My cover can't be blown,
It's getting strange and it's getting crazy,
Tell me, what is going on?

​

Four o'clock and nothing's moving,
Six o'clock and the daylight's stirring,
A Morning comes, must be moving on.
All night long my mind's been burning,
Makes me feel such a long, long way from home,

Lyrics written by Rory Gallagher, 1979​

 

Πάντως ο τρόπος που κρατάς το όπλο και στις δυο φωτογραφίες δεν δείχνει να έχεις αρκετές εμπειρίες με τέτοια  

 

Ακολουθεί σύντομο βιογραφικό σημείωμα :

Λοιπόν, η Gloriana Majestica γεννήθηκε κάτω από άστρο φωτεινό, στην Αθήνα, πριν από τρεις δεκαετίες.



(Eντάξει, ίσως και λίγο πιο πριν)



Έζησε τα παιδικά της χρόνια στο κουκλόσπιτο της Barbie, το οποίο απέκτησε κοψοχρονιά σε πλειστηριασμό, μετά την κήρυξη του υπέροχου Τζον Τζον σε πτώχευση. Γόνος της εργατικής τάξης, ολοκλήρωσε τη μαθητεία της στο Λύκειο, με γενικό βαθμό 19,9 και παρθένα, παρακαλώ. Εισήχθη στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου ανακάλυψε μεν τον τέλειο έρωτα (για τουλάχιστον εννέα φορές σε διάστημα τεσσάρων ετών), αλλά ταυτόχρονα κατανόησε ότι, ως άνθρωπος της δράσης η ίδια, δεν είχε ούτε τον χρόνο ούτε το ελάχιστο ενδιαφέρον για φιλοσοφικές αναζητήσεις.

Σε αναζήτηση καλύτερης τύχης, ήδη από νεαράς ηλικίας αναχώρησε από την Ελλάδα, έκανε κάθε λογής δουλειές του ποδαριού ανά την Ευρώπη, ώσπου καταστάλαξε στο διεθνές ρεπορτάζ και φωτορεπορτάζ, κυρίως σαν freelance, καλύπτοντας τα γεγονότα των τελευταίων δέκα ετών σε κάποιες από τις πιο «θερμές» περιοχές του πλανήτη. Στις αρχές του 2016 η ώριμη πλέον Gloriana συνειδητοποιεί ότι δεν της είναι πια και τόσο εύκολο να σηκώνει την πιστή της D800 (που με τον 80-200mm επάνω είναι πρακτικά ασήκωτη) και να σκοπεύει, ενόσω τριγύρω της γίνεται το χάνι της Γραβιάς από το τουφεκίδι, ενώ κι αυτοί οι Isis δεν πρέπει να είναι ιδιαίτερα φιλικοί με τις κυρίες, έτσι και πέσει καμία στα χέρια τους. Ήταν η στιγμή που αποφάσισε να επιστρέψει στην ασφάλεια της πατρίδας.

Τον τελευταίο χρόνο έχει αφοσιωθεί αποκλειστικά στη συγγραφή του πρώτου της μυθιστορήματος, με κύριες επιρροές τις κορυφαίες σύγχρονες συγγραφείς παγκόσμιας ακτινοβολίας E. L. James, Λ. Μαντά, Χ. Δημουλίδου και Ρ. Ζαϊρη-Ρώσση (ή Ρώσση-Ζαίρη, εάν παίζει κάποιο ρόλο η σειρά).

Στον λιγοστό ελεύθερο χρόνο της, ως δια βίου ακτιβίστρια, αγωνίζεται με όλες τις δυνάμεις της για τη σύνταξη μιας Magna Carta στον χώρο του bdsm.

Ομιλεί τρεις γλώσσες, χώρια τα ελληνικά φαρσί, χώρια τη γλώσσα του σώματος, απταίστως. Παλιά αθλήτρια του στίβου, συνεχίζει να καταπιάνεται με τις πολεμικές τέχνες, ενώ έχει διατελέσει και Πρωταθλήτρια Ελλάδος στο Cock Tease επί χόρτου, επί πάγου, θαλάσσιο, αλλά και επιτραπέζιο.

 

Γράφε εσύ ιστορίες Ζεράρ ντε Βιλιέ και να δεις πόσοι μαστεράδες που "οπλοφορούν" θα μαζευτούν για ακρόαση. Μπορεί και για εξομολόγηση.
Το υλικό είναι καλό bait. Εύγε!!!✓

 

Από δω και στο εξής, οι φωτογραφίες κομμένες.
Ξαναλέω : -Φωτογραφίες ΤΕΛΟΣ.

Κάθομαι εγώ τώρα και γράφω κοτζαμάν μυθιστόρημα και μπαίνει ο άλλος μέσα, χαζεύει για ένα λεπτό τις εικόνες και δρόμο. Μου φαίνεται πως ούτε ένας δεν διάβασε την ιστορία. Κανείς δεν παρατήρησε πως παιζόταν το παιχνίδι της Επιβολής, ποιός είχε το πάνω χέρι σε κάθε δεδομένη στιγμή ή ποιός νόμιζε ότι το είχε.

-Πού είσαι καλέ μου Αντερχερφητούλη ; Μόνο εσύ.....

Η επόμενη φωτογραφία που θα δείτε από μένα μέσα σε κείμενό μου, θα είναι κατάμαυρη, εις ένδειξη διαμαρτυρίας για την απαξίωση του λογοτεχνικού μου έργου.

 

Α μα όχι!!! Ποιος μιζεροτσούτσουνος δεν εκτιμά τις πόζες σας; Είστε υπέροχη και συνεχίστε σας παρακαλώ. Μη μας στερείτε την εικονογράφηση, που άλλωστε υπηρετεί άριστα το σκοπό του κειμένου σας, που δεν είναι άλλος από την υγρανση των ονείρων μας αυτές τις μέρες του καύσωνα. Σας παρακαλώ. Πάρτε πίσω τις απειλές σας, και βοηθειστε μας να δροσιστούμε!!!

 

Αγαπητή ΤεμπελαΓατα συντάσσομαι πάραυτα με το αίτημά σας.
Αγαπητή Γκλοριανα κάποιοι απολαμβάνουν τας γραφάς μετά των εικόνων..... Μην ενδιδετε στας ορέξεις των εικονοκλαστών..  

 

Φοβάμαι, αγαπητέ @milgeo69 , ότι θα πρέπει να επιμείνω στη χθεσινή απόφασή μου. Δυστυχώς, σε τέτοιες περιπτώσεις, μαζί με τα ξερά, καίγονται και τα χλωρά. Θα κάψω το οίκημα, για να εξαλείψω την πανούκλα. Στάχτη και μπούρμπερη, τακτική της καμμένης γης, υγρόν πυρ και πυρ εξώτερον, πυρ ομαδόν και πυρ κατά ριπάς, φωτιά στα σαββατόβραδα να μην ξαναγυρίσουν, πήρε φωτιά η αποθήκη και καίγεται η Λόλα.

  ​

Μαύρ' είν' η νύχτα στα βουνά,
στους βράχους πέφτει χιόνι...​

 

​

Τη Λολα απ τη φωτια ποιος θα τη βγαλει?