Pleasure Not Panic

Εξαιρετικό άρθρο στα αγγλικά. Απολαύστε. Σχολιάστε. Συμπληρώστε.

Pleasure Not Panic The Art of Welcoming Pain

Introduction

Pain is mysterious stuff, and everyone reacts to it. If five people get more or less the same thump on the heel from the same over-wound automatic door closer, one will glance behind himself, and go on to his next appointment: another will wince, shrug, and limp a bit; another will need pain relief medication; another will take the day off from the office; and another will sue for millions (or threaten to do so), limping and complaining and even actually aching for days. If the same five people see someone else in pain, their reactions might range from smothering sympathy to the genuine belief that the only way to get over the pain is to ignore it, and get on with what you were doing.

What is intolerable pain to one person is cozy welcome midnight reminder of a hard-played afternoon football game to another. And yet, presented with the idea that there are people who seek pain, who get high on pain, and who get hard or wet from pain, even the look-a’-my-bruises football player will usually react with disgust. In fact, if athletes could think of SM as sports they'd always know who was winning. If executives who are willing to stare at columns of tiny numerals till their heads are about to burst and their eyes are watering could think of SM as business, they'd understand the acceptance of pain, but they'd always know who was profiting from whom.

SM, though, is neither a sport nor a business (not as such, not usually), so it mystifies and disgusts. Not that they're more likely to understand, but it might be better to take the question of pain to a gardener rather than to athletes and businessmen.

He or she would understand the idea, if not the actuality quickly enough: Pain is the weed-word of sensation. Last years carnations are unwanted when they push up among this years tidy rows of pansies. They are weeds. They are plants not welcome in this place at this time. Just so, pain can be seen as a sensation that is not welcome in a particular time, coming in the way it does. But just as the carnations are still flowers, pain is still a sensation, and, just as a gardener might choose to accommodate or move the pesky carnations, a masochist is able to process and use sensations that others would dismiss as
pain.

So, the eternal question arises, the one that has to be asked at just about every SM demonstration-lecture: If a masochist gets hit by a car, does he or she enjoy it? No. Its simple as that. No, a masochist does not enjoy being injured accidentally.

His experience with pain may make him better able than most people to understand how badly injured he is, to know what kind of care he is likely to need, and even to bear the pain. None of which should suggest that an SM bottom wants, seeks, or puts up with accidental injury any more than anyone else. That sort of sensory experience is a weed. It is pain.

SM bottoms learn very quickly what kinds of stimulation and sensation they do and donut want. They learn almost as quickly how to encourage Tops to give them stimulation they want and to prevent Tops from providing sensations they want to avoid. (The gray areas between what a person wants and what the same person wants to avoid are made up of the sorts of stimulation that are negotiable, more often than not.) What bottoms learn less quickly is how to process the intense sensation they get in SM scenes—0kay, the pain. The processing is necessary if they are going to bear sensation/stimulation for a longer time, which means getting more pleasure that makes pain-seeking attractive. Of course. Being able to remain gladly functional as a bottom in a longer (but not necessarily heavier) scene also leads to a bottom having a better chance of attracting better Tops.

Processing pain, at least to a certain extent, is natural. If it were not, even a hangnail could bring the toughest bruiser to his knees (come on guys, you wouldn't want that for yourself so don't go wishing it on the big boys). For some people—boys more than girls—an additional degree of pain processing is taught from a very early age, but not always in the healthiest way. Then there are the lucky few who, once they become involved in SM, intentionally continue their education in pain processing by noticing what works, and developing that; noticing what others do, and trying that; and by asking questions or taking classes to increase their pain-handling capabilities.

How a person goes about processing intense sensation into a tide of pleasure depends on what kind of person he is to begin with. Some people respond to pain with nothing short of "Oh, boy!" These are true masochists, processing pain is not an issue, what they need is to be told how to get more of the specific type of pain they want. Others react with "Oh, yeah." These people are going to fight for the Top position (even if it is an obvious foregone conclusion who will win the fight, and it isn't always). If they lose (was there ever any doubt?), these guys are going to "take it like men" (whether they are male or female), which is very rudimentary and fairly ineffective way of processing pain. In fact, a lot of bottoms learn to give the impression that they are toughing it out like good little soldiers when, in actuality they have learned and are using much more sophisticated pain processing methods.

Another initial reaction to pain in the playroom is "Oh, no!" This comes from people who, supposing they knew what they were getting into, need help. They need to learn by heart the path from whack to heaven, and it will be hard if they can't shed their oh-no attitude. And finally, there are people who react to the prospect of pain with nothing heartier than "Oh, well."

Chances are they will never be bothered to learn how to handle, use, and enjoy the ministrations of a good Top. Until they stop soaking up the hot SM energy and go back to the excitement of word-search puzzles, they will be yawning while one Top after another wears himself out at the other end of a whip or whatever.

Techniques

Strangely, the ways people process pain are often considered more personal than the most graphic details of their sex lives. Maybe the highly-guarded privacy gathers around pain handling because processing pain seems to imply that the bottom "needs help’ which he ought to be glad to manage without. Or, maybe the problem is simply that, because we don’t often speak of it, we haven’t developed a comfortable language in which to tell each other about our pain-processing successes and failures, methods and magic. Whatever the reason, most people prefer not to talk about the pain processing techniques they use to use or the unconscious processes they observe in themselves. Nonetheless, it is not difficult to describe a few ways to juggle pain while spinning into pleasure.

Breath

With TV motherhood in graphic and perennial bloom, you don’t need ever to have known a pregnant woman to know that they are told to "breathe, breathe, breathe" in order to cope with the pains of labor and giving birth. Why they should have to be told is another question since every little kid in the world seems to instinctive understand that huffing, puffing, and sucking deep breaths changes the way a smashed fingertip feels. Not surprisingly, breath is the most common vehicle for pain control in the SM play, too.

Generally, the ides is to breathe out the pain, and breath in a relaxed receptivity to the scene in progress. There is no point in asking whether this, or any pain processing method for that matter, is more imagination or medicine, visualization or self-delusion. The point is that it works. Engaging the palpable sense of bodily presence initiated by the introduction of the painful stimulation, the process is simple: locate the breath within the body as a gatherer of the pain, deliver it to the lungs, and release pain and spent air together.

If for no other reason, this method is bound to be effective with early stages and low levels of pain just because it stands as a reminder to breathe, and to breathe deeply. When we breathe deeply, we are doing a more effective job of heat exchanging between the surrounding environment and the interior or our bodies, and mild trauma is often greeted with slightly elevated body temperature. Not that anything is explained away by that fact, bit it may help in the skeptic engage his imagination and put breath to work in SM.

Fantasy

Some people find that pain is managed when they submerge themselves in the right fantasy role. A person being flogged, for example, casts himself in the role of the Roman galley slave for whom the pain of flogging (historically be damned) is an everyday experience. Since it is nothing out of the ordinary, it is nothing all that disquieting. In the end, it is tolerated. Whether this path to bearing pain closes some of the doors to pleasure is very debatable. Some bottoms claim that they don’t notice when the role ceases to be used, or necessary. For them, then, role playing (even if no one else knows they are doing it) serves a purpose, very likely either keeping them occupied until the body begins to handle the pain in its own way, or acting as a cover for unconscious pain processing methods they may not appreciate so much.

Heat, Light, and Color

Heat is naturally generated in the body most methods of stimulation. Whether it is slapped with a paddle, scoured with an abrasive toy, pinched, stretched, or punctured, the body sends its investigative reporters (armies of blood cells) to the sight of the trauma, and blood is the heat-carrier. So, it is not much of a leap to identify pain with heat. Just about everybody can do it, and that is the beginning of a rather simple method of pain processing.

To experience heat as light is also a relatively easy step. Even speaking scientifically the distinction between what we call light is a matter of perception as much as anything. Similarly, to assign a color designation to any experience of heat or light is well within the realm of normal imaginative capabilities. So, pain processing methods that work with heat can also be performed with light and color.

There are three distinct options available here, and combinations of two or three of them are not uncommon either. First, heat (which will stand for color and light as well at the moment) can be generalized. Just as a towel is less "wet" when the water in it is spread by the capillary action over a large area of it’s fibers, pain is less intense when it is experienced over a larger area of the body. Some people find it very easy to recognize the pain of a single blow in a specific area, then to release that pain so it can spread over a larger area, perhaps even being driven over larger areas with each successive blow. A good Top, recognizing that a bottom is having trouble dealing with the immediate pain will often stroke the reddened skin outward from the center, not to soothe per se so much as to encourage the generalizing of the pain over a larger area. For this technique to work, the bottom needs nothing more intention that it should, and a modicum of imagination.

Next, the heat (light, color) can be drawn to the surface. This operation may require more imagination, and it seems to have less science in it than most, but it works for some people. Here in the experience of pain is heat, for example, is pressed outward from within the body, leaving the heat on the surface. Superficial pain is, almost by definition, tolerable. That is the primary force behind the effectiveness of this method, and a certain amount of its appeal comes from the fact that we have seen superficial injuries heal all our lives, but we retain (and should!) a fear of internal injury. In fact, if a pain is only skin deep, how could anyone possible find it intolerable, especially if managing that pain means that the scene goes on (with a Top who happens to be hot enough to have gotten the scene going in the first place).

Heat, light, and—as a kind of light—color, can also be radiated. In fact, they actually are radiated from the body in their various ways all the time. Where generalizing spread the transformed pain around the body, and superficializing brought it out like a shell encasing the body, radiating expels the pain. There is, of course, still higher degree of imaginative capacity called for here, but it is not beyond the sort of imagination required for most meditations. Whether it is sensed as heat, light, or a defined color, the pain can be radiated outward from the source—however superficial or deep within the body. This not only reduces the experience of pain as pain, but it tends to encourage the experience of joy in the leathersex scene, and to connect leathersex with the most effortless kind of letting go, which multiplies the opportunities for SM joy.

Storage

A lot of people, especially novices, have trouble identifying pain with anything as welcome as heat, light, or color, they can’t deal with fantasy roles, or let go enough to use them; and they find their breath more often pushing them toward weed-pain than lifting them away from it. And yet, they are getting something they "know" they want. They wonder if they really want it, but keep coming back for more or less the same thing. Sadly, they also blame their Tops for not teaching them how to cope, or for not "doing it so it feels good."

For these people, one method of pain processing that I almost always accessible, is this: store the energy of the pain in or near the site where it is being originated, let it build up without resisting it. Give your attention of full awareness of the sensation and of the fact that it is exactly what you bargained for, holding on to it as long as possible. Then, having warned your Top of this moment before the scene began, you can signal (perhaps with a safeword) that it is time to release the stored energy. Release it by shuddering if that comes naturally, shaking if you need to, screaming, squealing, wriggling, or whatever it takes, but remain aware that this is not meant to be a mad scene, just a complete release of stored energy.

Minor variations on this technique are obvious. Bottoms who scream and squeal, wriggle, and shudder all through a scene without any encouragement are evidently performing energy releases all the time. This may be distressing for the Top. It may even be distracting for other players in the room. It may even be destructive for the entire leathersex atmosphere. Or not. It depends on the nature of the release activity, the intensity of it, and the attitude of the Top and others present. But the bad thing is that it is probably stealing all the more intense experiences from the bottom. Releasing your pain-delivered energy, stroke by stroke as it is received, is like spending your money dollar by dollar as it is earned: You never get to use it to buy anything big enough to have been wished for.

The Working Bottom

There are endless possible combination of these pain processing techniques, and countless other methods as well, but the idea is to process the sensation intentionally, engaging your attention. When you do that, you collect a kind of sensual dividend on the processed energy. The very act of attending to(or even attempting) the processing of sensation has soothing effects on the mind, and quiets fearful voices in the head. It encourages good habits of breathing and centered presence, drawing you into the scene, opening you to its possibilities rather than letting you stew on its likely side effects.

Perhaps the most significant aspect of pain processing, apart from its involvement in the spiritual aspect of leathersex, is that it gives the bottom the freedom to become a fully contributing partner in the scene. A person whose only concern is bearing the pain, or thinking of when and how to stop it, is not cooperating. He or she is just wearing down a Top. The same bottoms in the same scenes, when they’re engaged in handling the sensations for themselves, get a clearer picture of what is being done to and for them. They have more consciousness free to communicate with the Top, instead of relying on the Top to read the bottom’s mind (although good Tops do seem to be able to do this). A "working" bottom—one who is actively putting
the Top’s "work" to joyful use—has liberty where he or she imagined limits, permitting a longer, more intense, and more satisfying scene for both (all?) parties.

The material in this article was originally developed for a class taught by the author at QSM in San Francisco. It was later reworked for this article, and will appear slightly different from the author’s book on leathersex practices and techniques which will be published this year by Haworth Press.

Joseph W. Bean was Managing Editor for The Sandmutopia Guardian from 1989 though 1992. He is currently editor of Masthead and March and contributing writer for Drummer, having stepped down as editor of Drummer in December, 1992.

This article was taken from Issue Eleven of the Sandmutopia Guardian. In keeping with the copyright information in the magazine, the following information is provided: Sandmutopia Guardian subscription information as of that issue: The Sandmutopia Guardian is published four times a year by Desmodus, Inc., 24 Shotwell St., San Francisco, CA 94103.

Four issue subscription: $24 by First Class Mail within the U.S. and Canada, $35 elsewhere. Address all inquiries regarding subscriptions, advertising orders, or questions, back issues, other product orders, and all editorial concerns to: PO Box 410390, San Francisco, CA 94141-0390.

By Joseph W. Bean

Coming Soon - Future home of something quite cool
Copyright © 2003-2011 Straipsniai.lt. All rights reserved. Vilnius, Lithuania

 

Έχει κανείς την ευγενή καλοσύνη, και τον χρόνο, να μεταφράσει αυτό το κείμενο;;;;;;;;;
Ή και κομματι του;;;;

 

Είσαι τρελή καλέ; αυτό είναι 2 μέρες δουλειά

 

Εχεις δικιο! Αν δοκιμαζαν οι αγγλομαθης του φορουμ απο μια παραγραφο;;;;

 

Οκ... το μετέφρασα...Καμία ιδέα πως το ανεβάζω εδώ?

 

Ευχαρίστηση όχι πανικός
Η τέχνη του ευπρόσδεκτου πόνου

Εισαγωγή

Ο πόνος είναι μυστήριο πράγμα και όλοι αντιδρούμε σ' αυτόν. Αν πέντε άνθρωποι δεχτούν πάνω κάτω την ίδια πίεση κλείνοντας το πόδι τους στην ίδια αυτόματη πόρτα, ο ένας θα ανοιγοκλείσει τα μάτια και θα πάει στο επόμενο ραντεβού του• ο άλλος θα ταραχθεί, θα σηκώσει τους ώμους και θα κουτσαίνει για λίγο• άλλος θα χρειαστεί παυσίπονα• άλλος θα πάρει άδεια μιας μέρας από το γραφείο και άλλος θα κάνει μήνυση (ή θα απειλήσει ότι θα κάνει), θα κουτσαίνει, θα παραπονιέται και πιθανόν θα πονάει για μέρες. Αν αυτοί οι ίδιοι πέντε άνθρωποι δουν κάποιον άλλον να πονάει, οι αντιδράσεις τους θα διακυμαίνονται από την ασφυκτική συμπόνια έως την αυθεντική πεποίθηση πως ο μόνος τρόπος για να ξεπεραστεί ο πόνος είναι να τον αγνοήσει και να συνεχίσει να κάνει ότι έκανε.

Αυτό που για κάποιον είναι αβάσταχτος πόνος είναι μια ευχάριστη μεσονύχτια υπενθύμιση ενός σκληρού αγώνα ποδοσφαίρου για κάποιον άλλο. Όμως, αντιμέτωποι με την ιδέα πως υπάρχουν άνθρωποι που επιζητούν τον πόνο, που φτιάχνονται με τον πόνο, που σκληραίνουν ή γίνονται μούσκεμα από τον πόνο, ακόμα και οι "κοίτα τις μελανιές μου" ποδοσφαιριστές θα αντιδρούσαν συνήθως με αηδία. Στην πραγματικότητα, αν οι αθλητές μπορούσαν να σκεφτούν το SM σαν άθλημα θα γνώριζαν πάντα ποιός κερδίζει. Αν διευθυντές που είναι πρόθυμοι να κοιτάζουν επίμονα στήλες από μικροσκοπικά ψηφία έως ότου να δακρύζουν τα μάτια τους και το κεφάλι τους να είναι έτοιμο να εκραγεί, μπορούσαν να δουν το SM σαν επιχείρηση, θα κατανοούσαν την αποδοχή του πόνου, αλλά πάντα θα γνώριζαν ποιός ωφελείται από ποιόν.

Το SM, εν τούτοις, δεν είναι ούτε άθλημα ούτε επιχείρηση (όχι ως τέτοια, όχι συνήθως), οπότε σαστίζει τον κόσμο και τον αηδιάζει. Όχι πως θα ήταν πιθανότερο να καταλάβει, αλλά ίσως θα ήταν καλύτερα να τεθεί το ερώτημα για τον πόνο σε έναν κηπουρό παρά σε αθλητές και επιχειρηματίες.

Αυτός ή αυτή θα καταλάβαινε την ιδέα, αν όχι την πραγματικότητα, αρκετά γρήγορα: Πόνος είναι η λέξη ζιζάνιο για την αίσθηση. Τα περσινά γαρύφαλλα δεν είναι τόσο επιθυμητά όταν είναι τοποθετημένα ανάμεσα στις τακτοποιημένες σειρές από τους φετινούς πανσέδες. Είναι ζιζάνια. Είναι φυτά που δεν είναι ευπρόσδεκτα αυτή τη χρονική στιγμή σε αυτό το μέρος. Κάπως έτσι, μπορούμε να δούμε τον πόνο σαν μια αίσθηση που δεν είναι καλοδεχούμενη σε μια συγκεκριμένη στιγμή, προερχόμενη με συγκεκριμένο τρόπο. Όπως όμως τα γαρύφαλλα είναι ακόμα λουλούδια, έτσι και ο πόνος είναι ακόμα αίσθηση, και όπως ακριβώς ο κηπουρός θα επέλεγε να φιλοξενήσει ή να απομακρύνει τα ενοχλητικά γαρύφαλλα, ένας μαζοχιστής είναι ικανός να επεξεργαστεί και να συνηθίσει αισθήσεις που άλλοι θα απέφευγαν ως πόνο.

Οπότε, εγείρεται το αιώνιο ερώτημα, το οποίο χρήζει απάντησης σχεδόν σε κάθε εκδήλωση - διάλεξη για το SM : Αν ένας μαζοχιστής χτυπηθεί από ένα αυτοκίνητο το απολαμβάνει ή όχι? Όχι. Τόσο απλά. Όχι, ένας μαζοχιστής δεν απολαμβάνει να τραυματίζεται κατά λάθος.

Η εμπειρία του με τον πόνο μπορεί να τον καθιστά ικανότερο από τους περισσότερους ανθρώπους να καταλάβει πόσο σοβαρά έχει τραυματιστεί, να γνωρίζει τι είδους περίθαλψη πιθανόν να χρειαστεί, ακόμα και να αντέξει τον πόνο. Τίποτα από αυτά όμως δεν σημαίνει πως ένας SM bottom επιθυμεί, αναζητά, ή ανέχεται έναν τυχαίο τραυματισμό περισσότερο από κάθε άλλον. Αυτό το είδος της αισθητικής εμπειρίας είναι ζιζάνιο. Είναι πόνος.

Οι SM bottoms μαθαίνουν πολύ γρήγορα τι είδους διέγερση και αίσθηση επιθυμούν ή όχι. Μαθαίνουν σχεδόν το ίδιο γρήγορα πως να ενθαρρύνουν τους Top να τους προσφέρουν τη διέγερση που αποζητούν και πως να αποτρέπουν τους Top από το να τους προσφέρουν αισθήσεις που θέλουν να αποφύγουν.(Η γκρίζα ζώνη ανάμεσα στο τι ένα άτομο επιθυμεί και στο τι θέλει να αποφύγει αποτελείται από ένα είδος διέγερσης που είναι συχνά διαπραγματεύσιμο.) Αυτό που οι bottom δεν μαθαίνουν τόσο γρήγορα είναι το πώς να επεξεργάζονται την έντονη αίσθηση που λαμβάνουν σε μία SM σκηνή - Εντάξει, τον πόνο. Η επεξεργασία είναι απαραίτητη αν πρόκειται να αντέξουν την αίσθηση/διέγερση για περισσότερο χρόνο, δηλαδή να λαμβάνουν περισσότερη ευχαρίστηση, κάνοντας έτσι την ιδέα της αναζήτησης του πόνου να φαίνεται ελκυστική. Φυσικά. Το να είναι κάποιος ικανός να παραμένει ευχάριστα λειτουργικός σαν bottom σε μια χρονικά μακρύτερη (αλλά όχι απαραίτητα πιο σκληρή) σκηνή, παραπέμπει σε έναν bottom που έχει περισσότερες πιθανότητες να προσελκύσει καλύτερους Top.

Η διαχείριση του πόνου, τουλάχιστον έως έναν ορισμένο βαθμό, είναι φυσική. Αν δεν ήταν, ακόμα και μία παρανυχίδα θα μπορούσε να γονατίσει τον πιο σκληρό πυγμάχο (Ελάτε παιδιά, δεν θα το θέλατε για εσάς, μην το εύχεστε για τους "μεγάλους"). Για κάποιους ανθρώπους - αγόρια περισσότερο παρά κορίτσια- ένας πρόσθετος βαθμός διαχείρισης πόνου διδάσκεται από πολύ μικρή ηλικία, αλλά όχι πάντα με τον πιο υγιή τρόπο. Έπειτα υπάρχουν οι λίγοι τυχεροί που, άπαξ και ανακατευτούν με το SM, σκόπιμα συνεχίζουν την εκπαίδευση τους στον πόνο, παρατηρώντας τι λειτουργεί και αναπτύσσοντας το, παρατηρώντας τι κάνουν οι άλλοι και δοκιμάζοντας το, κάνοντας ερωτήσεις ή λαμβάνοντας μαθήματα για να αυξήσουν τις ικανότητες τους στη διαχείριση του πόνου.

Το πώς ένα άτομο μετατρέπει σκόπιμα μια αίσθηση σε παλίρροια ευχαρίστησης εξαρτάται από το τι άτομο ήταν εξαρχής. Κάποιοι αντιδρούν στον πόνο με τίποτα λιγότερο από ένα " oh,boy!". Αυτοί είναι πραγματικοί μαζοχιστές, η διαχείριση του πόνου γι' αυτούς δεν είναι θέμα, αυτό που χρειάζονται είναι να τους πουν πως μπορούν να έχουν περισσότερο από το συγκεκριμένο είδος πόνου που επιθυμούν. Άλλοι αντιδρούν με "Ω, ναι!". Αυτά τα άτομα θα παλέψουν για τη θέση του Top (ακόμα κι αν είναι ενα προφανές προκαταρκτικό συμπέρασμα το ποιός θα κερδίσει, αν και δεν είναι πάντα). Αν χάσουν (υπήρχε ποτέ καμία αμφιβολία?), αυτά τα άτομα θα το δεχτούν "σαν άντρες" (είτε είναι αρσενικά είτε θηλυκά), πράγμα που αποτελεί έναν πολύ υποτυπώδη και αρκετά αναποτελεσματικό τρόπο διαχείρισης του πόνου. Στην πραγματικότητα, αρκετοί bottom έχουν μάθει να δίνουν την εντύπωση πως το αντέχουν σαν καλοί μικροί στρατιώτες όταν, στην πραγματικότητα ,έχουν μάθει και χρησιμοποιούν πολύ πιο εκλεπτυσμένες μεθόδους διαχείρισης πόνου.

Μια άλλη αρχική αντίδραση στον πόνο είναι το "Ωχ, όχι!" Αυτό προέρχεται από άτομα που, υποθέτοντας πως ήξεραν σε τι έμπλεκαν, χρειάζονται βοήθεια. Χρειάζονται να μάθουν απ' έξω το μονοπάτι που οδηγεί από ένα ηχηρό χτύπημα στον παράδεισο, πράγμα δύσκολο αν δεν αποβάλλουν την "Ωχ, όχι!" στάση τους.
Και τέλος, υπάρχουν άτομα που αντιδρούν στην προοπτική του πόνου με ένα ρωμαλαίο "Ω, καλά!". Οι πιθανότητες είναι πως δεν θα μπουν ποτέ στον κόπο να μάθουν πώς να χειρίζονται, να χρησιμοποιούν, και να απολαμβάνουν τις περιποιήσεις ενός καλού Top. Μέχρι να σταματήσουν να απορροφούν τη ζεστή SM ενέργεια και να επιστρέψουν στην έξαψη του να λύνουν σταυρόλεξα, θα χασμουριούνται ενώ ο ένας Top μετά τον άλλο θα εξαντλείται στην άλλη άκρη ενός μαστιγίου ή οτιδήποτε άλλου.

Τεχνικές

Περιέργως οι τρόποι που οι άνθρωποι διαχειρίζονται τον πόνο θεωρούνται συχνά πιο προσωπικοί από τις περισσότερες γραφικές λεπτομέρειες της σεξουαλικής τους ζωής. Ίσως η υψηλά φυλασσόμενη ιδιωτικότητα, συγκεντρώνεται γύρω από τον χειρισμό του πόνου, διότι η διαχείριση του πόνου φαίνεται να συνεπάγεται πως ο bottom "χρειάζεται βοήθεια" , χωρίς την οποία θα έπρεπε να είναι ευτυχής αν μπορούσε να τα καταφέρει. Ή, ίσως το πρόβλημα είναι απλά ότι, επειδή δεν μιλάμε συχνά γι'αυτό, δεν έχουμε αναπτύξει μια βολική γλώσσα με την οποία να επικοινωνούμε στους άλλους τις, επί της διαχείρισης του πόνου, επιτυχίες και αποτυχίες μας, τις μεθόδους και τη μαγεία. Όποιος κι αν είναι ο λόγος, οι περισσότεροι προτιμούν να μην μιλάνε για τις τεχνικές διαχείρισης του πόνου που συνηθίζουν να χρησιμοποιούν ή για τις ασυνείδητες διαδικασίες που παρατηρούν στον εαυτό τους. Εντούτοις, δεν είναι δύσκολο να περιγράψουμε λίγους τρόπους για να ξεγελάσει κανείς τον πόνο ενόσω τον μετατρέπει σε ευχαρίστηση.

Αναπνοή

Με τη μητρότητα της τηλεόρασης σε γραφική και πολυετή άνθηση, δεν θα χρειαστεί ποτέ να γνωρίζετε μια έγκυο γυναίκα για να μάθετε ότι τους λένε "αναπνοή, αναπνοή, αναπνοή" για να αντιμετωπίσουν τη διαδικασία και τους πόνους της γέννας. Το γιατί θα πρέπει να τους το πουν είναι μια άλλη ιστορία, εφόσον κάθε μικρό παιδί στον κόσμο γνωρίζει πως φυσώντας, ξεφυσώντας και αναπνέοντας βαθιά αλλάζει ο τρόπος που αισθάνονται ένα χτυπημένο δάχτυλο. Καθόλου απροσδόκητα, η αναπνοή είναι ο πιο κοινός τρόπος ελέγχου του πόνου και σε ένα SM παιχνίδι.

Η γενική ιδέα είναι να εκπνέεις τον πόνο και να εισπνέεις μια ήρεμη δεκτικότητα στη σκηνή που διαδραματίζεται. Δεν υπάρχει λόγος να αναρωτηθούμε αν αυτή ή οποιαδήποτε άλλη μέθοδος διαχείρισης πόνου γι' αυτό αυτό το θέμα, είναι περισσότερο φαντασία ή φάρμακο, οραματισμός ή αυταπάτη. Το θέμα είναι ότι λειτουργεί. Εμπλέκοντας την ορατή αίσθηση της σωματικής παρουσίας που ξεκίνησε με την εισαγωγή της επίπονης διέγερσης, η διαδικασία είναι απλή: εντοπίζουμε την αναπνοή μέσα στο σώμα σαν συλλέκτη του πόνου, την παραδίδουμε στους πνεύμονες και απελευθερώνουμε τον πόνο και τον αναλωμένο αέρα μαζί.

Αν όχι για κάποιον άλλο λόγο, αυτή η μέθοδος είναι αποτελεσματική στα πρώτα στάδια και στα χαμηλά επίπεδα πόνου, απλά επειδή λειτουργεί ως υπενθύμιση για να αναπνέουμε, και να αναπνέουμε βαθιά. Όταν αναπνέουμε βαθιά, ανταλλάσουμε πιο αποτελεσματικά θερμότητα μεταξύ του περιβάλλοντος χώρου και του εσωτερικού του σώματός μας, κι έτσι υποδεχόμαστε το ήπιο τραύμα με ελαφρώς αυξημένη θερμοκρασία σώματος. Όχι ότι εξηγείται κάτι από αυτό το γεγονός, αλλά μπορεί να βοηθήσει λίγο τον σκεπτικιστή να εμπλέξει τη φαντασία του και να βάλει την αναπνοή να δουλέψει στο SM.

Φαντασία

Μερικοί άνθρωποι διαπιστώνουν ότι ο πόνος αντιμετωπίζεται όταν βυθίζονται στον σωστό ρόλο φαντασίας. Ένα άτομο που μαστιγώνεται, για παράδειγμα, εκτοξεύεται στο ρόλο του ρωμαϊκού σκλάβου μαγειρείου, για τον οποίο ο πόνος του μαστιγώματος (ιστορικά καταδικασμένος) είναι μια καθημερινή εμπειρία. Δεδομένου ότι δεν είναι κάτι πέρα από το συνηθισμένο, δεν είναι τίποτε για το οποίο πρέπει να ανησυχεί. Στο τέλος είναι ανεκτός. Το αν αυτή η πορεία αντιμετώπισης του πόνου κλείνει μερικές από τις πόρτες της ευχαρίστησης είναι πολύ αμφισβητήσιμο. Κάποιοι bottom υποστηρίζουν ότι δεν παρατηρούν πότε παύει να χρησιμοποιείται ο ρόλος ή πότε είναι απαραίτητος. Γι' αυτούς λοιπόν το παιχνίδι ρόλων (ακόμα και αν κάνεις άλλος δεν γνωρίζει πως το κάνουν) εξυπηρετεί έναν σκοπό, πολύ πιθανό να τους κρατάει κατειλημμένους μέχρι το σώμα να αρχίσει να χειρίζεται τον πόνο με τον δικό του τρόπο ή να ενεργήσει ως κάλυμμα για τις ασυνείδητες μεθόδους επεξεργασίας του πόνου, τις όποιες μπορεί να μην εκτιμούν τόσο πολύ.

Θερμότητα, φως και χρώμα.

Η θερμότητα παράγεται φυσικά στο σώμα με τις περισσότερες μεθόδους διέγερσης. Είτε χτυπηθεί με ένα paddle, είτε έρθει σε επαφή με ένα τραχύ παιχνίδι, είτε τσιμπηθεί, τεντωθεί ή τρυπηθεί, το σώμα στέλνει τους ερευνητικούς δημοσιογράφους του (στρατεύματα των κυττάρων του αίματος) στο σημείο του τραύματος, και το αίμα είναι ο φορέας της θερμότητας. Έτσι, δεν είναι κάτι δύσκολο ο εντοπισμός του πόνου με τη θερμότητα. Σχεδόν όλοι μπορούν να το κάνουν, και αυτή είναι η αρχή μιας μάλλον απλής μεθόδου επεξεργασίας του πόνου.
Το να βιώσουμε τη θερμότητα σαν φως είναι επίσης ένα σχετικά εύκολο βήμα. Ακόμα και επιστημονικά μιλώντας η διάκριση αυτού που ονομάζουμε φως είναι θέμα αντίληψης όσο και οτιδήποτε άλλο. Ομοίως, το να απονείμουμε έναν χρωματικό προσδιορισμό σε οποιαδήποτε εμπειρία θερμότητας ή φωτός, είναι μέσα στη σφαίρα των φυσιολογικών φανταστικών δυνατοτήτων. Άρα, οι μέθοδοι διαχείρισης του πόνου που λειτουργούν με τη θερμότητα, μπορούν επίσης να λειτουργήσουν με το φως και το χρώμα.

Υπάρχουν τρεις διακριτές επιλογές διαθέσιμες εδώ, αν και ο συνδυασμός δύο ή τριών εξ αυτών δεν είναι κάτι ασυνήθιστο. Πρώτον, η θερμότητα (η οποία θα αντιπροσωπεύει το χρώμα και το φως προς το παρόν) μπορεί να γενικευθεί. Όπως μια πετσέτα είναι λιγότερο "βρεγμένη" όταν το νερό διασκορπίζεται σε μια μεγάλη περιοχή των ινών της, ο πόνος είναι λιγότερο έντονος όταν τον βιώνουμε σε μια μεγαλύτερη περιοχή του σώματος. Μερικοί άνθρωποι βρίσκουν πολύ εύκολο να αναγνωρίσουν τον πόνο ενός χτυπήματος σε μια συγκεκριμένη περιοχή, έπειτα να απελευθερώσουν αυτόν τον πόνο έτσι ώστε να εξαπλωθεί σε μια μεγαλύτερη περιοχή, ίσως ακόμα και να μπορούν να τον οδηγήσουν σε μεγαλύτερες περιοχές με κάθε διαδοχικό χτύπημα. Ένας καλός Top, αναγνωρίζοντας πως ο bottom αντιμετωπίζει προβλήματα με τον άμεσο πόνο, συχνά θα χτυπήσει το κοκκινωπό δέρμα μακριά από το κέντρο, όχι τόσο για να καταπραΰνει τον πόνο αλλά για να ενθαρρύνει τη γενίκευση του πόνου σε μια ευρύτερη περιοχή. Για να λειτουργήσει αυτή η τεχνική, δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο από την αρχική του πρόθεση και μία μικρή ποσότητα φαντασίας.

Στη συνέχεια, η θερμότητα (φως, χρώμα) μπορεί να τραβηχτεί στην επιφάνεια. Αυτός ο χειρισμός μπορεί να χρειάζεται περισσότερη φαντασία, και φαίνεται να μην είναι τόσο επιστημονικός όσο οι περισσότεροι, αλλά λειτουργεί για μερικούς ανθρώπους. Σε αυτή την περίπτωση εμπειρίας πόνου είναι η θερμότητα, για παράδειγμα, που πιέζεται από το εσωτερικό του σώματος προς τα έξω, μένοντας στην επιφάνεια. Ο επιφανειακός πόνος, είναι σχεδόν εξ ορισμού, ανεκτός. Αυτή είναι η κυρία δύναμη πίσω από την αποτελεσματικότητα αυτής της μεθόδου, και ένα συγκεκριμένο ποσοστό της επιτυχίας της οφείλεται στο γεγονός ότι βλέπουμε επιφανειακούς τραυματισμούς να θεραπεύονται όλη μας τη ζωή, αλλά διατηρούμε (κι έτσι θα έπρεπε) έναν φόβο για τα εσωτερικά τραύματα. Στην πραγματικότητα, αν ο πόνος είναι επιφανειακός, πως θα μπορούσε κάποιος να τον βρει ανυπόφορο, ειδικά αν η αντιμετώπιση αυτού του πόνου σημαίνει ότι η σκηνή συνεχίζεται (με ένα Top που συμβαίνει να είναι αρκετά "ζεστό" ώστε να εξελίσσει τη σκηνή εξαρχής).

Η θερμότητα, το φως και -σαν ένα είδος φωτός- το χρώμα, μπορούν επίσης να ακτινοβολούνται. Στην πραγματικότητα, ακτινοβολούνται από το σώμα με διάφορους τρόπους όλη την ώρα. Όπου η γενίκευση εξαπλώνει τον μεταμορφωμένο πόνο στο σώμα, και η μετατροπή του σε επιφανειακό τον φέρνει έξω σαν ένα κέλυφος που περιβάλλει το σώμα, η ακτινοβολία τον αποβάλλει. Είναι, φυσικά, ακόμα υψηλότερος ο βαθμός φαντασιακής ικανότητας που απαιτείται εδώ, αλλά δεν είναι πέρα από το είδος της φαντασίας που απαιτείται για τους περισσότερους διαλογισμούς. Είτε ανιχνεύεται ως θερμότητα, φως ή ένα καθορισμένο χρώμα, ο πόνος μπορεί να ακτινοβολείται προς τα έξω από την πηγή - όσο επιφανειακή ή βαθιά είναι στο σώμα. Αυτό όχι μόνο μειώνει την εμπειρία του πόνου ως πόνο, αλλά ενθαρρύνει την βίωση της χαράς στη leathersex σκηνή, και ενώνει το leathersex με το πιο αβίαστο είδος άφεσης, πολλαπλασιάζοντας τις ευκαιρίες για SM απόλαυση.

Αποθήκευση

Πολλοί άνθρωποι, ειδικά οι αρχάριοι, έχουν πρόβλημα να συνταυτίσουν τον πόνο με οτιδήποτε ευπρόσδεκτο όπως η θερμότητα, το φως ή το χρώμα, δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν σε φανταστικούς ρόλους ή να αφεθούν αρκετά για να χρησιμοποιηθούν και βρίσκουν την αναπνοή τους συχνότερα να τους ωθεί προς τον πόνο - ζιζάνιο παρά να τους ανυψώνει μακριά από αυτόν. Κι όμως, παίρνουν κάτι που "ξέρουν" πως θέλουν. Αναρωτιούνται αν όντως το θέλουν, αλλά συνεχίζουν να επιστρέφουν λίγο πολύ για το ίδιο πράγμα. Δυστυχώς, κατηγορούν επίσης τους Top τους για το ότι δεν τους διδάσκουν πως το αντιμετωπίσουν ή γιατί δεν " το κάνουν έτσι ώστε να το αισθάνονται ωραία".

Γι' αυτούς τους ανθρώπους, μια μέθοδος επεξεργασίας του πόνου που σχεδόν πάντα είναι προσιτή, είναι η εξής: αποθηκεύστε την ενέργεια του πόνου στην περιοχή ή κοντά στην περιοχή από την οποία προέρχεται, κι αφήστε τη να κλιμακωθεί χωρίς να προβάλλετε αντίσταση. Δώστε την προσοχή σας στην πλήρη επίγνωση της αίσθησης και του γεγονότος ότι είναι ακριβώς αυτό που είχατε διαπραγματευτεί, κρατώντας το για όσο το δυνατόν περισσότερο. Στη συνέχεια, αφού έχετε προειδοποιήσει τον Top σας γι'αυτή τη στιγμή πριν ξεκινήσει η σκηνή, μπορείτε να σηματοδοτήσετε (ίσως με μια λέξη ασφαλείας) ότι είναι η ώρα να απελευθερώσετε την αποθηκευμένη ενέργεια. Απελευθερώσετε την ριγώντας αν αυτό έρχεται φυσικά, κουνηθείτε αν χρειάζεται, ουρλιάξτε, κλάψτε, μαζευτείτε, ή ότι άλλο χρειάζεται, αλλά να έχετε στο μυαλό σας πως αυτό δεν πρέπει να είναι μία άσχημη σκηνή, αλλά μια πλήρης απελευθέρωση της αποθηκευμένης ενέργειας.

Μικρότερες παραλλαγές αυτής της τεχνικής είναι προφανείς. Οι bottom που κραυγάζουν, στριγγλίζουν, στριφογυρίζουν και φρικάρουν σε όλη τη διάρκεια της σκηνής χωρίς καμία ενθάρρυνση, εκτελούν προφανώς ενεργειακές απελευθερώσεις όλη την ώρα. Αυτό μπορεί να προκαλέσει δυσφορία στον Top. Μπορεί επίσης να αποσπάσει την προσοχή άλλων συμμετεχόντων που βρίσκονται στον ίδιο χώρο. Μπορεί ακόμα να είναι καταστρεπτικό για όλη την leathersex ατμόσφαιρα. Ή όχι. Εξαρτάται από τη φύση της ενεργειακής απελευθέρωσης, την έντασή της και τη στάση του Top και των άλλων παρόντων. Αλλά το κακό είναι ότι πιθανώς κλέβει όλες τις πιο έντονες εμπειρίες από τον ίδιο τον bottom. Απελευθερώνοντας την ενέργεια που παρήγαγε ο πόνος σας, χτύπημα το χτύπημα, όπως ακριβώς τον λάβατε, είναι σαν να ξοδεύετε λίγα λίγα τα χρήματα σας μόλις ακριβώς τα κερδίζετε: Ποτέ δεν θα μπορέσετε να τα χρησιμοποιήσετε για να αγοράσετε κάτι που είναι αρκετά μεγάλο ώστε να το επιθυμήσετε.

Το εργατικό bottom.

Υπάρχουν ατέλειωτοι πιθανοί συνδυασμοί αυτών των τεχνικών διαχείρισης του πόνου, και αμέτρητες άλλες μέθοδοι επίσης, αλλά η ιδέα του να επεξεργαστείτε την αίσθηση σκόπιμα, είναι που τραβάει την προσοχή σας. Όταν το κάνετε αυτό, συλλέγετε ένα είδος αισθησιακού μερίσματος της επεξεργασμένης αυτής ενέργειας. Η ίδια η πράξη της παρακολούθησης (ή ακόμα και της προσπάθειας) της επεξεργασίας της αίσθησης έχει καταπραϋντικές επιδράσεις στο μυαλό και σταματά τις φοβισμένες φωνές στο κεφάλι. Ενθαρρύνει τις καλές συνήθειες της αναπνοής και της επικεντρωμένης παρουσίας, σας φέρνει στη σκηνή, ανοίγοντας σας στις δυνατότητές της, αντί να σάς αφήσει να ανησυχείτε για τις πιθανές παρενέργειές της.

Ίσως η σημαντικότερη πτυχή της επεξεργασίας του πόνου, εκτός από την συμμετοχή της στην πνευματική πλευρά του leathersex, είναι ότι δίνει στο bottom την ελευθερία να γίνει ένας συνεργάτης που συμμετέχει πλήρως στη σκηνή. Ένα άτομο που η μόνη έννοια του είναι να αντέξει τον πόνο ή το πότε και πώς θα τον σταματήσει, δεν συνεργάζεται. Αυτός ή αυτή απλά εξαντλούνε έναν Top. Οι ίδιοι bottom στις ίδιες σκηνές, όταν ασχολούνται με το χειρισμό των αισθήσεων τους, παίρνουν μια σαφέστερη εικόνα του τι γίνεται σε αυτούς και για αυτούς. Είναι πιο συνειδητά ελεύθεροι για να επικοινωνήσουν με τον Top, αντί να στηρίζονται σε αυτόν για να διαβάσει το μυαλό τους ( παρόλο που οι καλοί Top φαίνεται να είναι ικανοί να το κάνουν αυτό). Ένα "εργατικό" bottom -που ενεργά θέτει τη "δουλειά" του Top σε ευχάριστη χρήση- αποκτά ελευθερία όπου φαντάζονταν όρια, επιτρέποντας μια μεγαλύτερης διάρκειας, πιο έντονη και πιο ικανοποιητική σκηνή και για τους δύο (για όλους?) τους συμμετέχοντες.

 

Την βιβλιογραφία την άφησα απ' έξω...
Όποια διόρθωση ευπρόσδεκτη.
Δεν μπόρεσα να βρω αντίστοιχη λέξη στα ελληνικά για το leathersex...

 

Πολλα ευχαριστω στην ευγενικοτατη @Amoreisa που ανταποκριθηκε αμεσα και σε χρονο ρεκορ πραγματοποιησε αυτον το αθλο!!!! ειμαι υποχρεη amoreisa!!!!!!

 

Άντε καλέ..
Θα κοκκινίσω...
 

 

Μπράβο ρε κοπελάρα...
Για το γεγονός πως έκανες κάτι από κέφι και για πάρτη σου...
Κοκκίνισε ξανά...

 

Μνημιώδες, μπράβο

 

αχ ναι κοκκίνισε λιγο!
Μπράβο σου! Το κείμενο είναι εμπνευστικό