Eκτός θέματος και άνευ τίτλου

Εσείς πάλι πάτε φιρί φιρί για μπουγέλο !

 

Ότι θες, όποτε θες.
Εκτός από απόψε γιατί μόλις ανακάλυψα βαθιά κουλτούρα στο Mega.
Παίζει Έξοδος κινδύνου, δεν θα μπορώ να συγκεντρωθώ.

 

Οφείλω να πω πως θα ήταν έσχατη πράξη εξευτελισμού και καρακιτσαριου να βάλω τη φώτο σου στην ομπρέλα μου.

Εξευτελισμού για εμένα εννοω. Όχι για εσενα.

 

Η μάχη της Σεβαστούπολης!!!
Μιλάει για πραγματικά γεγονότα και για τη θέση (που δεν θα έπρεπε να έχει η γυναίκα στον πόλεμο) ....

 

Έλα όλα είναι υποκειμενικά σε αυτή τη ζωή ....
Γιατί τι έχει η φόρμουλα? εμένα μ' αρέσει  

 

Θα έχεις ιστορίες να πεις από τον πόλεμο. Θα ήθελα να ακούσω μερικές.
Και μετά από μία τέτοια περιπέτεια, σε ένα μικρό φόρουμ που ασχολείται με το Bdsm, γιατί;

 

Για το πρώτο.
Μήπως θα έπρεπε να μάθει για τις ενοχές της;
Μήπως θα έπρεπε πρώτα να μάθει για αυτό που πεινάει μέσα της, πριν της πετάξει ένα κομμάτι λαχταριστού κρέατος;

Για το δεύτερο.
Η ύλη συγκεντρώνεται σε μεγαλύτερες ποσότητες για να κάνει οικονομία στην ενέργεια και ίσως, δική μου εικασία για να αντισταθεί στην ρευστότητα του χρόνου.
Τα πλάσματα με ψυχή, γιατί να το κάνουν αυτό; Γιατί μετά να θέλουν και άλλα πλάσματα να έρθουν εκεί που στέκονται και να έχουν μία αρνητική στάση, που μοιάζει με φόβο ή άγχος, στα άλλα που στέκονται σε άλλους σταθμούς ή που δεν έρχονται κοντά τους;
Γιατί να νομίζουν ότι περνούν καλά, επειδή ο εγκέφαλος τους ανταμείβει τις οικείες επιλογές, ως μία παρότρυνση στο να αποφύγουν το κάθε τι νέο και άγνωστο;
Γιατί σε ένα σύμπαν που ρέει, να θέλουμε να σταθούμε ακίνητοι, ως στοιχειά της ύλης που στεκόμαστε;

 

Δύσκολο πράμα η προμότα κι η διαφήμιση...
Δύσκολο...
[
Θυμάμαι έναν παλιά που κάτι έλεγε για πεπόνια...
Έναν που έλεγε κάτι για παιχταράδες...
Μιαν άλλη που αράδιαζε ωδές περί σκλαβιάς...
Μιαν τρίτη ορίτζιναλ αυθεντική...
Δυο τρεις που το σενάριο και το παραμύθι το είχαν για κολατσό...
]
Το πράμα είναι απλό:
Πές αυτό που θες ρε παιδί μου απλά και σταράτα...
Κολιάτσου - Παγκράτι μέσω Φαρσάλων, δεν λέει...
Το έλεγε κι ο Χάρυ Κλυνν...

 

Καμία «περιπέτεια», πίστεψέ με. Μια μάλλον συνηθισμένη δουλειά, ένα κοινό βιοποριστικό μέσο. Και μάλιστα με επικινδυνότητα μικρή, σε σχέση με άλλα, λιγότερο «φαντεζί» επαγγέλματα. Μην πάμε μακριά, κατέβα μια βόλτα προς Πέραμα μεριά, στην επισκευαστική ζώνη. Εκεί να δεις περιπέτεια, με όλη τη σημασία της λέξης. Και δίχως να έχεις την πολυτέλεια «αχ, δεν μ’ αρέσει αυτό το task, δεν πάω σήμερα δουλειά, στείλ’τε κάναν άλλον”. Ή, αν σου δοθεί ποτέ η ευκαιρία, ανέβα σε μια εξέδρα άντλησης πετρελαίου. Σ’ ένα τάνκερ που διασχίζει τον Ειρηνικό, δοκιμάζοντας στα δέκα –και έντεκα- μποφώρ τις αντοχές του σκαριού του. Στο πρώτο γιαπί που θα βρεις κοντά στη γειτονιά σου, ανέβα και κάτσε με τους οικοδόμους κάνα τέταρτο. Μην κάνεις τίποτα, κάτσε εκεί και βλέπε τους να δουλεύουν, μέσα στο λιοπύρι. Αφέσου να εισπνεύσεις το τσιμεντοκονίαμα και παρατήρησε το άλλο πρωϊ τα γκρίζα φλέματα που θα φτύνεις στο νιπτήρα. Και μετά σκέψου τι θα έφτυνες αν δούλευες σε ορυχείο. Κάθε μέρα, όλη μέρα. Και φρίξε. -Πόλεμος είπες ; Πόλεμος συνέχεια, γύρω μας, οπουδήποτε.

Από ιστορίες να φαν’ κι οι κότες, Ηλία. Αμέ, να σου διηγηθώ κάποια απ’ αυτά που είδα να εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια μου στο πάρκο Γκεζί, την Κων/πολη, το ‘13. Ίσως να σου περιγράψω, όσο είναι δυνατόν, την οσμή των καμμένων ελαστικών στη Βεγγάζη, το ’11. Ή να σου πω τι εικόνα παρουσιάζει μια κοσμική παραλία της Τυνησίας, αφού γαζωθεί απ’ άκρη σ‘ άκρη από δύο ζοχαδιασμένα καλάσνικοφ. Κι άμα έχεις όρεξη, να σου μιλήσω κάποτε και για ένα αγοράκι που ξεβράστηκε παγωμένο σε κάποια τουρκική ακτή, ένα απ’ τα εκατοντάδες. Έπειτα θ’ ακολουθήσει ανοιχτή συζήτηση με θέμα «-Ποιός είναι το Χτήνος ;» Να είναι ο δουλέμπορας που έπνιξε τα παιδιά ; Μήπως είναι η τύπισσα με το φουλάρι, που αποστασιοποιημένη από τα δρώμενα σταθμίζει ψύχραιμα κατά πόσον ένας prime 135mm θα δώσει πλουσιότερο bokeh στο πορτραίτο του διασώστη, που έχει γονατίσει στην ακτή και κοιτάζει ακίνητος το κενό με μάτια πιο άψυχα κι απ’ των πνιγμένων ; Ή μήπως, τελικά, ο αδηφάγος αποδέκτης της είδησης και της εικόνας ;

Σε ερωτήσεις όπως η τελευταία σου, δεν μ’ έχεις συνηθίσει. Σε είχα για πιο διεισδυτικό. Αλλά εσύ στην προκειμένη περίπτωση απλά επαναλβάνεις μια ερώτηση που θα πρέπει να την έχω ήδη δεχθεί δεκάδες φορές στον μήνα που βρίσκομαι εδώ. Τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι ή κάπως έτσι. Συνήθως, σ’ αυτές τις περιπτώσεις παραπέμπω στις προσωπικές λεπτομέρειες του προφίλ μου και το θέμα λήγει εκεί :

«Looking for : Νο. Ι’m not looking”

Nομίζω προφανής η διαφορά μεταξύ «looking for» και "just looking around" (αλλά και πάλι, εάν ενοχλώ....)

Στη διάθεσή σου για τυχόν διευκρινίσεις.

Φιλικά
Α.

 

Συμφωνώ για το πρώτο, πολύ ωραία ταινία, διαφωνώ για το δεύτερο.
Και αυτό γιατί στην ταινία ο μόνος που ουσιαστικά είχε αντίρρηση ήταν ο αξιωματικός πατέρας της. Η μαμά Ρωσία χρησιμοποιούσε ανέκαθεν και τα δύο φύλλα σε όλους τους ρόλους.
Την Παβλιντσένκο την είχε αναγνωρίσει ως ήρωα από τα πρώτα της χρόνια στο στράτευμα και της είχε αναθέσει και διπλωματικό ρόλο μετά τον τραυματισμό της.
Η ίδια κατατάσσεται στην κορυφή όλων των σναίπερ ιστορικά και είναι η κορυφαία γυναίκα σνάιπερ, ένα φυσικό ταλέντο.

Στα γυμνάσια της Ρωσίας δε, η σκοποβολή και το λύσιμο-δέσιμο του AK47 ήταν υποχρεωτικό μάθημα μέχρι το 1988.

 

Για παιχνίδι Ηλία μου, δεν γίνεται να κάτσεις να δεις ως τοπ και να προχωρήσεις σε πιο βαθιές πτυχές της μπότομ εκτός και αν για κάποιο λόγο σε ενδιαφέρει ως άτομο.

Επειδή ίσως ως πλάσματα με ψυχή και ίσως περισσότερο ως θηλαστικά μας ενδιαφέρει περισσότερο η ισορροπία και η ασφάλεια. Κάνουμε φωλιές ή έχουμε περιοχή εκεί που υπάρχει άφθονο φαγητό και λίγοι εχθροί. Βολευόμαστε, θέλουμε να περνούν μόνο αυτοί που μας ενδιαφέρουν και που μας αρέσουν από την γειτονιά μας.

 

Ουφ, ουφ, ζέστη και σήμερα ! Το καλό είναι ότι στην παραλία συμβαίνουν ένα κάρο ευτράπελα και, όσο να ΄ναι, σκάει λίγο το χειλάκι μας

 

«-Eγώ Τόλης ! -Θα μου χαρίσετε το ονοματάκι σας, ωραιοτάτη δεσποινίς ;»

«-Ζωντανή αποκλείεται. Εάν παρ’ ελπίδα πνιγώ, ρωτήστε τον ναυαγοσώστη.
Μόνο αν θέλετε, κάν’ τε μου λίγο χώρο, διότι έχετε φράξει όλο τον θαλάσσιο διάδρομο.
–Μα τί στην ευχή, λιμενοφύλακες δεν υπάρχουν εδώ γύρω, να βάλουν κάποια τάξη ;»​