Τα όρια του υποτακτικού

Γιατι χειρισμο κι οχι αλληλεπιδραση;;;;; Η ζωη μας μας αλλαζει ή εξελισει ετσι κι αλλιως, τι απ τα δυο θα συμβει ειναι η επιλογη μας

 

Θεωρώ αυτονόητο ότι υπάρχουν όρια. Όρια διαφόρων ειδών όμως. Αυτά τα όρια τα ελαστικά.. που είναι πολύ όμορφο να τα παραδίδεις κ Εκείνος σιγά σιγά, όπως κ όποτε αποφασίσει , να τα διευρύνει και φυσικά κ τα άλλα όρια που καλώς ή κακώς είναι αδιαπραγμάτευτα. Όπως αναφέρθηκε δλδ, αν το υ είναι vegetarian ή πχ είναι άθεο. Αυτά νομίζω κάθε νοήμων άνθρωπος καταλαβαίνει πως είναι ιδιαίτερα προσωπικές επιλογές κ δεν αλλάζουν με εντολές ή προσπάθειες απ τον Κ.
Παρ όλα αυτά εγώ έχω άλλη απορία σχετικά με τα όρια : υπάρχει δυνατότητα αλλαγών? Αν δλδ το υ δεν έχει θέσει ως όριο το "χ" , μπορεί στη μέση της σχέσης να το θέσει ως καινούριο όριο ? Η λογική μου λέει πως ναι αλλά είναι θέμα του Κ αν θα το δεχτεί φυσικά (!) κ έπειτα θέμα του υ αν θα ζητήσει αποδέσμευση μη μπορώντας να συνεχίσει χωρίς αυτό το"χ" ως όριο. Όχι?

 

Κατά τον δικό μου τρόπο εκπαίδευσης και ιδιοκτησίας,
στο αρχικό στάδιο της εκπαίδευσης, φροντίζω και ενημερώνω
από την αρχή, ότι τα ελαστικά όρια που έχουν τεθεί, θα καμφθούν.

Έτσι μετά το πέρας της εκπαίδευσης το υ να έχει όσο το δυνατών
καλύτερη άποψη και επίγνωση των πραγμάτων.

Από εκεί και πέρα, γιατί ζούμε σε έναν κόσμο δυναμικό και μη
στατικό, μια φορά τον μήνα γίνεται μια ουσιαστική κουβέντα,
σε επίπεδο όμως ανθρώπων και όχι Κ και υ, οπότε υπάρχει
επαναπροσδιορισμός και ενίοτε προσθαφαίρεση των ορίων.

 

Σωστά!!!!!!! Δεν μπορεί να έκανε κάτι για χατίρι του Κ της, αλλα τελικά αυτό να την ξενέρωσε και να μην της αρέσει καθόλου;;;;; Εκεί διαφωνω με το ναι σε ολα! Ειναι δυνατόν ν αρέσουν όλα σε όλους;;;

 

Συμφωνώ απόλυτα στη λέξη "ξενέρωσε" που ανέφερες. Τελικά ό,τι κ αν ανεχτεί κάποιος, όσο κ αν πιεστεί, όση υπομονή κ αν κάνει, όση θέληση κ αν έχει, αν μέσα του εκείνο το "χ" που ανέφερα ως όριο είναι μεγάλο "Χ" , απλά θα επέλθει το ξενέρωμα. Οπότε είναι θέμα του Κ να αποφασίσει πώς θα συμπεριφερθεί στα νέα δεδομένα .

 

Ακόμα και το Σύμπαν έχει (μάλλον) όρια. Πόσο μάλλον οι άνθρωποι.Δεν έχει σημασία αν μιλάμε για Κ, Μ, υ, σ η οτιδήποτε άλλο. Το μόνο που διαφέρει είναι το πόσο μπορεί κάποιος να λυγίσει αυτά τα όρια. Προσοχή. Να τα λυγίσει όχι να τα σπάσει. Θεωρώ ότι υπάρχουν πράγματα που απορρίπτουμε γιατί δεν τα έχουμε δοκιμάσει απλά και πράγματα που όντως είναι κόκκινες γραμμές. Το δύσκολο είναι να καταλάβεις αν κα τι το απορρίπτεις από καπρίτσιο η όντως είναι κάτι που δεν μπορείς να το ανεχτείς.

 

Μια ερώτηση και αν είναι άσχετη πολύ ευχαρίστως να την μεταφέρετε αλλά θα μιλήσουμε ποτέ για τις υποχρεώσεις του υ ή θα μιλάμε μόνο για τα όρια, τα δικαιώματα κλπκλπ;

Εκτός αν το έχουμε ήδη συζητήσει/εξαντλησει και θα μπορούσε κάποιος να μου δώσει κάποιο λινκ   ευχαριστώ.

 

Υπάρχει νηματάρα, όπου ο καθένας ορίζει τα πάντα κατά πως τα θέλει. Ως προς το αν θα συμφωνήσουμε ομόφωνα για τα όρια, τις υποχρεώσεις υ ή Κ και ο,τιδήποτε άλλο, διατηρώ σοβαρότατες επιφυλάξεις. 

 

Ωραια ιδεα!!!!! Γιατί δεν ανοίγεις νήμα με αυτό το θέμα;;;;

 

Νομίζω ότι όσο η συζήτηση περιστρέφεται ωσάν το ζεύγος Κ -υ υπάρχει αποσυνδεδεμένα από τον κόσμο στον οποίο ζει και κυρίως ζούσε ο καθένας τους πριν γνωριστούν, άκρη δεν θα βγαίνει.

Δράττομαι του παραδείγματος που ανέφερε η @rosenrot , περί άθεου υ, για το οποίο η αθεϊα είναι πεποίθηση, στάση ζωής και φιλοσοφία και ότι καθείς λογικός γνωρίζει ότι είναι ένα όριο που δεν 'πέφτει". Όμως αυτό το θέμα, όπως και πολλά άλλα που αναφέρονται δεν είναι θέμα ορίων, είναι θέμα αισθητικής και στάσης ζωής. Το σωστό ερώτημσ που αναδεικνύεται δεν είναι λοιπόν αν αυτό το όριο, πχ αθεία, μπορεί να εκπέσει με τον α ή β τρόπο ή όχι. Το ορθό ερώτημα είναι πώς αποφασίζει ένα υ να απευθυνθεί σε έναν Κ, σε π ο ι ο ν εν τέλει Κ απευθύνεται για να το αναλάβει. Σε έναν θρησκόληπτο πχ Κ; Σε έναν ένθεο, που ναι μεν δεν είναι θρησκόληπτος αλλά νηστεύει κάτι που ο/η άθεος/η κατ' ελάχιστον τα απορρίπτει με παγερή αδιαφορία; Ή μήπως λέω μήπως θα έπρεπε να απευθυνθεί σε έναν Κ που έχουν μια κοινή ματιά στα σ η μ α ν τ ι κ ά; Έτσι πολύ συχνά νομίζουμε ότι μιλάμε για προβλήματα ορίων ενώ το πρόβλημα έχει ξεκινήσει δεκάδες χιλιόμετρα πριν φτάσουμε στο σημείο να μιλήσουμε καν για όρια. Ο προβληματισμός δηλαδή, δεν αφορά τα όρια αλλά πώς κάποιος/α υ διερευνά τον Κ πριν απευθυνθεί σε αυτόν. Νομίζω ότι αυτό είναι ένα από τα πιο κρίσιμα σημεία όπου ξεκινάνε πολλά από τα στραβά κι ανάποδα που διαβάζουμε εδώ μέσα και όχι αν τα όρια παραβιάζονται ή όχι, αν το υ βάζει όρους ή όχι. Ο δρόμος δηλαδή προς την κόλαση (ματαίωση, απογοήτευση) έχει ανοιχτεί πολύ πιο πριν, θέλετε από βιασύνη, θέλετε από συναισθηματική ανωριμότητα, θέλετε από ευήθεια, θέλετε από αλαζονία, βάλτε ό,τι θέλετε.

Από τη στιγμή όμως, που όπως έχω καταλάβει, οι περισσότεροι εδώ αρκούνται απλώς στις δηλώσεις του Ά/αλλου για να εμπλακούν σε ασύμμετρη σχέση τότε όλα τα ερωτήματα, όλες οι αμφισβητήσεις, όλοι οι φόβοι, όλη η φοβική παράνοια για τα όρια, τους όρους, που συναντάμε εδώ μέσα είναι απόλυτα λογική και φυσιολογική ακριβώς γιατί η λογική και η ερωτική φυσικότητα με την οποία θα έπρεπε να σχετιζόμαστε έμεινε στην εξώπορτα της σχέσης. Γι αυτό βλέπουμε πολλούς/ες υ να σπάνε τα μούτρα τους, δυστυχώς ξανά και ξανά μόνο και μόνο γιατί δεν θέτουν τα σωστά ερωτήματα πρώτα πρώτα στον εαυτό τους και στον Κ στο στάδιο της αναζήτησης.

 

Αα μ άρεσε πάρα πολύ αυτή η διατύπωση. Quote λοιπόν γιατί ένα like δεν αρκεί !  

 

Ακόμα μια πολύ ωραία ιδέα για νήμα!