Τα όρια του υποτακτικού

Ούτε και Εγώ

 

Αστεϊσμοί! Μέρα που' ναι, τις ευχές μου!  

 

Σας το εύχομαι  

 

Αυτός ο πληθυντικός με κάνει τόσο γριά, που δεν ξέρω αν θα προλάβω!!!!!        

 

Ε, τότε θα προσπαθήσω να θυμάμαι ότι προτιμάς τον ενικό  

 

Αυτό θα πω και θα σιωπήσω: σχέση με άνθρωπο τον οποίον δεν αποδέχεσαι *εξαρχής* με τις όποιες αδυναμίες του είναι σχέση καταδικασμένη.

Θα μου πεις: Μα δεν είναι ευθύνη του Κ. να προσπαθήσει να βελτιώσει τις αδυναμίες του υ του;

Ναι είναι και δουλειά του είναι να προσπαθήσει να τα καταφέρει. Αν τα καταφέρει για σαν του παίκτουρ αλλά αν δεν τα καταφέρει θα πρέπει να μπορούν να ζήσουν και χωρίς αυτό.

Και για να πάω στο παράδειγμα με το κατούρημα: Ο Κ θέλει να κατουρήσει το υ αλλά το υ δεν θέλει ούτε καν να το σκέφτεται. Ο Κ. ωστόσο έχει στο αξιακό του σύστημα το κατούρημα του υ όσο το υ τη μονογαμία.

Πώς θα πετύχει η σχέση;

Είτε ο Κ. θα ξεσπάσει στην λεκάνη σεβόμενος το υ είτε το υ δεν θα πει κουβέντα και δεν θα κάνει σκηνή και δεν θα ζαλήσει τα @@ του Κ του όταν ο τελευταίος επιλέξει να τα αδειάσει πάνω σε άλλο υ που δεν τραβά κατουρηματικά ζόρια.

 

Πιο δίπολο δεν γίνεται...
Ευκολάκι...
Να μαζευτούν 5-10 να συμφωνήσουν πως διαφωνούν και να ιεροδιακονούν τα κατά συνθήκην δέοντα μιας εκάστης κοσμοαντίληψης..!
Business as usually...
Εβίβα ..!

 

Ο έρωτας τα χρόνια του ψυχρού πολέμου, είχε μια πλάκα, δεν λέω...
Και όσοι δεν είδαν τον χαβαλέ, 'εστω και μια ματιά, σε μια απίστευτης σοβαρότητας προσέγγιση μιας μπαλαφάρας, έχασαν "τεύχη".
Κι όσοι τον είδαν και καμώθηκαν, νο γκούντ.
Κι όσοι δεν καμώθηκαν έχουμε ράματα για την ...γούνα μας..!

Ποστ χρήσιμο για ...παιδγιά, άνω των 35 ετών , πιο κάτω ούτε για αστείο..!

 

Κι άμα το κ άτομο είναι μονογαμικό ;

 

Αν το Κ άτομο δεν μπορεί να καταφέρει να οδηγήσει το υ του σε αυτά που το ερεθίζουν, που ερεθίζουν το Κ, τότε δεν θα είναι ούτε μονογαμικό. Πως θα μπορεί να γαμάει κάποια που δεν τον ερεθίζει;

 

Επειδή και εγώ εδώ ζω, ή έχεις μοναδικές και ξεχωριστές αρχές κι αξίες ή δεν είσαι πολύ τυχερός. Τί να πω...

 

Ένα άθεο υ, αν έχει λίγο νιονιό δεν μπλέξει με το θρησκευόμενο Κ, αλλέως θα το λουστεί κανονικότατα και με δική του ευθύνη.

Το θέμα της γενικής συμβατότητας είναι πρωταρχικής σημασίας.
Άμα δεν υπάρχει, φασκελοκουκούλωστα για να το πω με λίγα λογάκια.

Το θέμα της χορτοφαγίας είναι κι αυτό λεπτό και άπτεται μίας ολόκληρης στάσης ζωής, με φιλοσοφικά ερείσματα και προεκτάσεις ολούθε.

Πόσο αποδεκτή γίνεται η διαφορετικότητα του ενός ή του άλλου;

Το Κ αποδέχεται τους περιορισμούς του υ ή τους θεωρεί "όρια" που μπορεί να αγγίξει ή και να "σπάσει"; Και αν ναι, γιατί; Για επικύρωση της κατίσχυσης ή γιατί καυλώνει να κάμπτει τέτοια "εμπόδια";

Στην πρώτη συνθήκη τα πραματάκια είναι απλά.
Live and let live.
Στην δεύτερη μόνο με το lead by example είναι αποδεκτές στο δικό μου το μυαλό οι αλλαγές, όταν άπτονται τέτοιων λεπτών ζητημάτων.
Δεν είναι φλόγγερ, βέργα ή κατούρημα, να κάτσεις να το διαπραγματευτείς ή να το επιβάλλεις. Δεν γίνεσαι πιο μάγκας άμα Γκεμπελίζεις πάνω στο υ σου, ούτε πιο γαμάτο Κ.

Απαιτεί ΣΥΜΠΝΟΙΑ, ή οποία αν δεν προ-υπάρχει, δύσκολα αποκτάται εκ των υστέρων και αυτό είναι ευθύνη και των δύο.

Μεγαλώνοντας και εξελισσόμενη, έμαθα ότι μία καλή βάση για αλληλεπίδραση είναι μία γενική ομοφροσύνη, αβίαστη και φυσική. Εκεί είναι και το δύσκολο κομμάτι βέβαια, να τα βρει κανείς όλα αυτά, μαζί με το εμπνευστικό πάθος στο πρόσωπο του άλλου.

Άλλοι λένε ότι οι εκπτώσεις είναι αναπόφευκτες.
Εγώ έχω γίνει πιο άτεγκτη σ´αυτά τα θέματα και δεν είμαι πλέον διατεθειμένη για έκπτωση αξιών.
Γνωρίζω ότι αυτό περιορίζει τις επιλογές μου και πληρώνω το αντίστοιχο τίμημα.
Αυτό όμως θεωρώ δέον και έντιμο απέναντι στον εαυτό μου.

Αν από την αρχή έχεις να αποκαταστήσεις μία προβληματική γέφυρα επικοινωνίας, τότε τα ζόρια είναι πολυάριθμα. Πρέπει ταυτόχρονα να ακροβατείς και να αποκαθιστάς.
Δεν το έχω με αυτόν τον συνδυασμό.
Γνωρίζω πλέον ότι δεν αλλάζει κανείς που δεν το θέλει πραγματικά.
Και σαφώς, δεν είναι όλοι για όλους.
Τόσο απλά...