Reminiscences of a Sinner : "CoveOps"

Σας ευχαριστώ @Janine , έκτακτος ο Cumberbatch και η ομιλία όντως συγκλονιστική.Θέλω όμως το κάτι παραπάνω σε accent, εφόσον μιλάμε για φετίχ. Aς πούμε, η Knightly έχει καταπληκτική φυσική προφορά, όσο βαριά και βρετανική πρέπει, χωρίς όμως ν’ ακούγεται σαν την Θάτσερ. O Hugh Laurie επίσης, όταν θέλει.

@cadpmpc –Εσείς τώρα για καλό γυροφέρνετε σαν τον καρχαρία ή για κακό ; Για να ξέρω, να λάβω τα μέτρα μου, δηλαδή. Εφόσον ο σκοπός σας είναι αγαθός, ευπρόσδεκτος, η Γκλοριάνα είναι μεγαλόψυχη. Ειδάλλως, να το ξέρετε, θ’ αμολήσω δυναμίτιδα στο νερό, à la Jaws Ι.

Έχεις δίκο Master @AuroraBorealis, έτσι είχε γίνει, αυτός ο χοντρός έφερε την καταστροφή. Αμαρτία, και το πήγαινε καλά το σενάριο η Σοφούλα. Κρίμα και για το έπιπλο.

 

-Koρίτσι του James Bond κι εσείς ;

-Όχι καλέ, εγώ ήρθα για να τον συλλάβω, αλλά μου κρύβεται.
Τζεϊμούληηη ! Τρέχα, σου έχω έτοιμο το martini σου, όπως ακριβώς το πίνεις... ​

 

Ωραία ερώτηση. Και δύσκολη (ακόμη κι αν έκανες πλάκα   ). -Θες την σύντομη απάντηση ή την extended play ?

Λοιπόν, όχι. Η Χίλντεγκαρ δεν είναι υ, ξεκάθαρα. Στην πραγματικότητα μου είναι αδύνατον να «δημιουργήσω» μια υ ηρωϊδα, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν έχω ιδέα πως σκέφτεται μια υ ηρωϊδα, πως λειτουργεί, πως ενεργεί. Εάν επιχειρήσω να το κάνω, τότε, με μαθηματική ακρίβεια θα έχω δημιουργήσει μια καρικατούρα υ και δεν είν’ αυτός ο σκοπός μου. Μόνον οι ιδιοφυείς λογοτέχνες μπορούν να κάνουν κάτι τέτοιο , δηλαδή να χτίσουν ένα «χαρακτήρα» χωρίς αυτός να υποστηρίζεται, έστω και εν μέρει, από δικό τους βίωμα. Να «φτιάξεις», ας πούμε, έναν Ρασκόλνικοφ, δίχως να έχεις ο ίδιος υπάρξει φονιάς στη ζωή σου. Λάβε τώρα υπ’ όψη πως εγώ δεν είμαι καν λογοτέχνης, πόσο μάλλον ιδιοφυής.

Έτσι κι αλλιώς είναι δύσκολο, στα στενά όρια μιας ιστοριούλας όπως ειν’ αυτές εδώ, να δομήσεις χαρακτήρες. Δεν είναι βιβλίο, να έχεις το χώρο και την άνεση, φαντάζομαι, να θεμελιώσεις κι έπειτα ν’ «ανεγείρεις» σταδιακά έναν χαρακτήρα, να τον ξεδιπλώσεις αργά μεσ’ απ’ τις εκδηλώσεις του. Σε τέτοιες ιστοριούλες, κατά τη γνώμη μου, τα μόνα μέσα που έχεις ώστε να μην «κλατάρει» το πράγμα από την πρώτη παράγραφο, είναι η κάποια ζωντάνια και η σχετική ακρίβεια της αφήγησης.

 

Δεν το ρώτησα για πλάκα.
Σε γενικές γραμμές συμφωνώ, αν και (σύμφωνα με τον τρόπο γραφής σου μέχρι τώρα) , δεν μπορώ να φανταστώ πως θα έφτιαχνες καρικατούρα.
Εξάλλου στο περιορισμένο πλαίσιο μιας τέτοιας ιστορίας, όπως εδώ, δεν είναι απαραίτητο να αναλυθεί χαρακτήρας.
Βέβαια, δική σου παραμένει η ιστορία, εμείς οι υπόλοιποι είμαστε απλοί αναγνώστες που θα την διαβάσουν-απολαύσουν.
Go on!