Δεν είναι αυτό που νομίζεις...

Με είπες "αγαπη"???
Με είπε "αγαπη"???
Με είπε "αγαπη"!!!

Φάε τη σκόνη μου @brenda

 

Μπήκε μέσα ντυμένος απλά, με τα μάτια χαμηλά. Υποσχέθηκε να κάνει ακριβώς ό,τι του πω, χωρίς αμφισβητήσεις και διαμαρτυρίες. Τον ρώτησα γιατί. Μου είπε ότι με εμπιστευόταν. Τον ρώτησα αν το ήθελε, αν ήταν βέβαιος. Μου είπε ότι το είχε σκεφτεί πολύ κι ότι δεν είχε καμιά αμφιβολία. Του ζήτησα να μου αναφέρει τυχόν προβλήματα υγείας, το έπραξε. Του ζήτησα να μην μιλήσει καθόλου, να μην με διακόψει παρά μόνο εάν ένιωθε ότι δεν μπορεί ν´αντέξει άλλο, οι ήχοι με αποσυντονίζουν. Ό,τι είχαμε να πούμε το είχαμε ήδη συζητήσει εξάλλου, τα υπόλοιπα θα τα λέγαμε μετά.
Δεν έβγαλε κουβέντα, παρά μόνο κάποια στιγμή που ήμουν από πίσω του και τον πίεσα αρκετά, ακούστηκε ένα βογκητό, δεν έδωσα σημασία. Ίδρωσε, ζορίστηκε, έβλεπα στα μάτια του τον φόβο κάποιες φορές, αλλά όταν τον κοιτούσα πιο διερευνητικά, έβλεπα την αποδοχή στο πρόσωπό μου.
Όταν ολοκληρώσαμε τον ευχαρίστησα και του ζήτησα να μου πει πως ένιωσε. Μου αρέσει να μιλάω λίγο μετά.
_Απελευθερωμένος. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα ένιωθα έτσι. Πότε θα το επαναλάβουμε;
_Κάτσε, μην βιάζεσαι και μην ενθουσιάζεσαι. Σεβάσου το σώμα σου και τα όριά του. Δεν είναι για κάθε μέρα αυτά...
Παρόλ´ αυτά, δυό μέρες μετά στέκονταν και πάλι μπροστά μου, μ´ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στα υπέροχα χείλη του.
_Δεν έβλεπα την ώρα να ξανάρθω! Παραδίδομαι με απόλυτη εμπιστοσύνη στα χέρια σου. Προχθές χαμογελούσα όλη μέρα. Ήλπιζα ότι θα ήταν καλά, αλλά πραγματικά ξεπέρασε τις προσδοκίες μου.

"Κι ούτε καν διανοείσαι πως θα είναι στη συνέχεια" σκέφτηκα και τον καλωσόρισα ξανά, ανταποδίδοντας το χαμόγελο...

 

"Αυτά ειναι κόλπα ζόρικα που κάνουν στην Ινδία";;;      
Γιόγκα ή κάτι αντίστοιχο;;;

 

Θα μπορούσε να είναι και μασάζ, ή ρέικι ή κάτι αντίστοιχο σε ενεργειακή θεραπεία  

 

Ωραίο παιχνίδι! Σας χαρίζω τη πρώτη μου ιστορία εδώ, enjoy:

Άνοιξε τη πόρτα και κατευθείαν κοιταχτήκαμε στα μάτια. Το βλέμμα μου διεισδυτικό και σταθερό, την έκανε να χαμηλώσει το δικό της βλέμμα της και να κοκκινίσει ελαφρά στα μάγουλα και στο λαιμό, σε μία ρόδινη γραμμή από τα αυτιά της μέχρι πάνω από τους ώμους της. Τίναξε τα μαλλιά της με μια αέρινη κίνηση και χαμογέλασε ανοιγοκλείνοντας αργά τα βλέφαρά της. Εγώ παρέμεινα να τη κοιτάζω με σταθερό βλέμμα και μειδίασα σχεδόν χαμογελαστά τα χείλη μου. Και οι δύο γνωρίζαμε γιατί ήμουν εκεί, εκείνη με χρειαζόταν και με είχε καλέσει, εγώ ήξερα με σιγουριά ότι φεύγοντας από εκεί μια νέα οπτική θα έμενε μαζί της..Στάθηκα στη πόρτα και ενώ έστριψε το κορμί της και μπήκε προς τα μέσα με κάλεσε να περάσω. Δε προχώρησα αμέσως, αλλά περίμενα να γυρίσει και να δω την ικεσία στα μάτια της. Να εκλιπαρήσει νοητά να βρεθώ κοντά της και να κάνω αυτό που ξέρω καλύτερα..Όπως το είχα προβλέψει, γύρισε προς το μέρος μου και με ένα χαμόγελο που είχε μαζί σκέρτσο και ανυπομονησία, με ξανακάλεσε να περάσω στο χώρο της.."δε καλείς το διάολο, αν δε θες να σε παρασύρει" σκέφτηκα και μπήκα με βήμα αργό, βαρύ και σταθερό. Με οδήγησε κατευθείαν στο υπνοδωμάτιο, που είχε αναμμένα κεράκια και ένα ελαφρύ αποσμητικό (ίσως από το άρωμα που φόρεσε πριν ανοίξει τη πόρτα?) πλανώνταν στον αέρα. Οι αισθήσεις μου μονίμως σε διέγερση σαν του αρπακτικού, ψηλάφισαν γρήγορα το χώρο και κατάλαβα που έπρεπε να εστιάσω από την αρχή. Της υπέδειξα που έπρεπε να καθίσει και να με αφήσει να κάνω αυτό που ήρθα να κάνω. Κάθισε υπάκουα στη πορφυρή δερμάτινη πολυθρόνα χωρίς να μιλήσει και το χάρηκα, καθώς δε μου αρέσει να με αποσπούν από το έργο μου. Εξάλλου δε της είχα αφήσει τέτοια περιθώρια με τη λιτή και σαφή ομιλία μου. Άνοιξα τη δερμάτινη σκούρα πράσινη τσάντα μου, που πάνω της ο χρόνος και η χρήση έχουν αφήσει εμφανή τα σημάδια τους και ψηλάφισα τα εργαλεία μου. Θα ξεκινούσα με κάτι αναγνωριστικό, για να βεβαιωθώ που ήταν το σημείο που με ενδιέφερε να εστιάσω. Με αργές, αλλά επιδέξιες κινήσεις, άρχισα να χαράσσω το κρίσιμο σημείο, πριν επεκταθώ, έτσι ώστε τα επόμενα εργαλεία μου, να φτάνουν άμεσα το στόχο τους..βήμα βήμα, μεθοδικά και με ανεπτυγμένη την αίσθηση της αλληλεπίδρασης, κατάφερα να ολοκληρώσω αυτό που είχα έρθει να κάνω εξαρχής. Όταν ολοκλήρωσα το έργο μου, τη κοίταξα στα μάτια (τόση ώρα δε της είχα χαρίσει ούτε ένα βλέμμα) και της έδωσα χρόνο να εκφράσει αυτό που ένιωθε..Η ανακούφιση και η χαρά ήταν ζωγραφισμένα στο πρόσωπό της και ήξερα ότι πλέον θα έβλεπε διαφορετικά απ΄ότι πριν την άφιξή μου...κατά την έξοδό μου, κρατήθηκε από τη πόρτα και με χαμηλή φωνή για να μην ακούγεται στους διαδρόμους της πολυκατοικίας, μου είπε ότι ήθελε να επιστρέψω σύντομα για να συνεχίσω το έργο μου και σε άλλους τομείς..ήξερα ακριβώς τί ήθελε, αλλά της απάντησα ότι θα έπρεπε να περιμένει έως ότου ο ίδιος αποφασίσω πότε θα ήταν η κατάλληλη στιγμή να επιστρέψω..το δέχτηκε σα να μην είχε άλλη επιλογή και περίμενε μέχρι να αρχίσω να κατεβαίνω τα σκαλιά για να κλείσει τη πόρτα..

τί της έκανα?

 

Τατουάζ;  

 

Μασάζ?

 

Η απόγνωση όταν περουσιαστεί πρόβλημα στον υπολογιστή είναι εμφανής! Το ύφος του γιατρού που πέρνουν όλοι οι τεχνικοί επίσεις! Και η εκρεμότητες που αφήνεται οοοολοι οι άντρες   τεχνικοί δεδομένες κι εκνευριστικές!!!! Μην το αφήνεις καλέ ξεκρέμαστο το κορίτσι! Και μετά πέρνα κι απο μένα που έχω κάτι θεματάκια!!!!        

 

νοπ! άλλη μια ευκαιρία?

 

όχι..άλλη μια ευκαιρία?

 

χαχαχαχ κοντά είσαι @charlotte , αλλά όχι..απόψε μεταμεσονύκτιες ώρες η απάντηση!

 

Το κλιματιστικο και παραδινομαι!!!!!!!!