Ο μαζοχισμός είναι ναρκωτικό??

Απάντηση: Re: Ο μαζοχισμός είναι ναρκωτικό??

Σιγουρα κ χαιρομαι για σενα που το αντιλαμβανεσαι.

Δεν γινεται ολοι να μπουν στην θεση του αλλου κ να κατανοησουν την οπτικη του.
Οποτε τι να πεις κ τι να κανεις...  

 

Ωραιότατο νήμα, πως μου είχε ξεφύγει;

 

O μαζοχισμός είναι recreational drug για όσους τυχαία, ή εσκεμμένα το δοκίμασαν για πρώτη φορά και διαπίστωσαν ότι το γούσταραν.
Σε όλη μας την ζωή, μαθαίνοντας τα δικαιώματά μας, πως να προστατεύουμε τον εαυτό μας, αποφεύγοντας κακοτοπιές, ασθένειες και κακουχίες, φτιάχνουμε μία ''δαιμονική'' διάσταση του πόνου μέσα μας.
Πέρα από τους ανθρώπους των οποίων ο μαζοχισμός ήταν εγγενής (όσο μπορεί να ευσταθεί μία τέτοια υπόθεση) για όλους εμάς τους υπόλοιπους ήταν κάτι που το ''ανακαλύψαμε'' ή το διαπιστώσαμε στην πορεία. Και φυσικά ερχόταν σε αντιπαράθεση, η ηδονή που μας προσέφερε με την καθεστηκυία αντίληψη ότι ο πόνος είναι εχθρός μας και σημάδι ότι πρέπει να αμυνθούμε, να παλαίψουμε, να τον νικήσουμε, να μην τον νιώθουμε ποτέ και καθόλου.
Είναι εθιστικός?
Είναι παυσίλυπος?
Είναι χημική αντίδραση?
Είναι ορμονικά ελεγχόμενος?
Είναι συνήθεια?
Είναι ανασφάλεια?
Είναι απενοχοποίηση?
Είναι καύλα?
Είναι ένας εναλλακτικός τρόπος να ξεπερνάμε άλλα, ενίοτε σοβαρότερα προβλήματα?
Είναι που δεν είναι -τεχνικά τουλάχιστον- παθολογική αλγολαγνεία, αλλά κάτι πολύ πιο σύνθετο?
Έχουμε ξαναπεί, ότι το πλαίσιο είναι αυτό που καθορίζει την αντίληψη του πόνου. Αν μου τραβήξεις τα μαλλιά στα καλά καθούμενα, παίζει και να σου χώσω κανέναν φούσκο, αλλά υπό συγκεκριμένες συνθήκες και να μου τα ξεριζώσεις, εγώ θα ουρλιάζω από καύλα και θα παρακαλάω για λίγο ακόμη.
Τι διαφοροποιεί τις δύο αυτές περιπτώσεις?
Γιατί καυλώνουμε όταν πονάμε με συγκεκριμένους τρόπους?
Ακόμη κι όταν δεν καυλώνουμε...
Τι εννοώ...
Μία εικόνα, τυχαία, ας πούμε...
Στα τέσσερα, στον καναπέ, τιπθρόατινκ (που είναι και a la mode), πνιγόμενη, υγρά, σάλια, δάκρυα, πόνος, μουγκρίσματα, γρυλλίσματα...
Κι εκείνος με το μαστίγιο στο χέρι...
Απολαμβάνει ποικιλοτρόπως, οπτικά, αισθητικά, ακουστικά, συνδυαστικά...
Ανελέητα μαστιγώνοντας μουνί και κωλοτρυπίδα...
Εκατοντάδες χτυπήματα, κάψιμο, πρήξιμο, πόνος, το μουνί χαρακωμένο, πέριξ σημάδια, αιματώματα και μελανιές, η κωλοτρυπίδα, γαρύφαλλο κανονικό...
Νιώθεις ότι έχεις ξεπεράσει τα όριά σου, χάνεσαι, ακούγεται το μαστίγιο να σκίζει τον αέρα κι εσύ κρατάς την ανάσα σου, έρχεται μια στιγμή που θέλεις να εγκαταλείψεις, νιώθεις ότι δεν αντέχεις άλλο, αλλά όχι, ένα ακόμη χτύπημα, που το νιώθεις να σου κόβει το σώμα στα δύο, ζωγραφίζει ένα αδιόρατο, χαζό χαμόγελο στα χείλη σου, τον ευγνωμονείς που δεν αποθαρρύνεται από το κλαψούρισμα και συνεχίζει, ο πόνος σε λυτρώνει από σκέψεις και λογική, κυρίως από την λογική των άλλων, βρίσκεις την δική σου ισορροπία, μέσα από το μοίρασμα και τον καθαγιασμό του πόνου, παραδίδεσαι ολοκληρωτικά στην αίσθηση που σου επιβάλλει αυτός που σου την προκαλεί.
Και απολαμβάνεις...
Αφήνεσαι...
Χαλαρώνεις...
Χάνεσαι...
Καμμία σκέψη, για ώρα πολύ...
Χαζογελάς σαν βλαμμένο απλά, έχοντας γλυκάνει μέχρι τα τρίσβαθα της ψυχή σου...
Και όσο δύσκολο κι αν είναι να το καταλάβει κάποιος που δεν το έχει ζήσει αυτό, εξυψώνεσαι, πραγματικά, την στιγμή που αφήνεσαι σ΄αυτό, ακόμη και πέρα από το όριο της ανοχής ή της αντοχής σου. Το πόσο πιο πέρα, θέλει μία καθαρή ματιά (του άλλου συνήθως) να το κρίνει και να το αξιολογήσει.

Εξυψώνεσαι ακόμη και με πιο menial εικόνες, όχι μόνο με το θεαματικό περήφανο μαστίγωμα, με κλωτσιές στο μουνί ας πούμε, κι αυτό να τρέχει ακατάπαυστα...(συνέλαβα τον εαυτό μου να γουστάρει ακόμη και το τρύπημα της καρφίτσας πάνω στο παιχνίδι και στην πλάκα, έλεος δλδ)
Η καύλα όμως κρύβεται για μένα εξίσου και στην αίσθηση ότι δεν έχεις κανένα έλεγχο σ΄αυτό, ούτε στο τι, ούτε στο πως, ούτε στο όριό του.
Είναι ετεροκαθοριζόμενο.
Αυτό γουστάρεις...
Δεν ξέρω τι είδους μαζοχίστρια είμαι, αν είμαι pure ή όχι, αλλά δεν μου κολλάει καθόλου στον εγκέφαλο να έχω δώσει εγώ τις οδηγίες, ή να βαδίζουμε πάνω σε ένα από κοινού προσυμφωνημένο πλαίσιο, μου κάνει εντελώς στημένο, αφύσικο και ντεκαυλέ...
Και το απολαμβάνεις, καθώς δεν είναι ποτέ το ίδιο, δεν είναι απλά ένα καυλοπαίγνιο, παρά η επιβεβαίωση της αίσθησης, το βάθαιμα της συνειδητοποίησης του ποιος είσαι πραγματικά, εικόνα αποκαλυπτική και για τον ίδιο σου τον εαυτό...
Έχω ξαναπεί για το painspace, είναι εξαιρετικά δυνατή αίσθηση που λειτουργεί καθαρτικά, ανακουφιστικά, ψυχαναλυτικά και λυτρωτικά εν τέλει...

Τους μηχανισμούς του δεν μπορώ να τους αναλύσω, ούτε και με νοιάζει, μου αρκεί να το ζω, once in a while, θυμάμαι ότι είμαι ακόμη ζωντανή, πιο ζωντανή από ποτέ, αυτές τις στιγμές που ούτε έχω, ούτε και χρειάζομαι όρια, γίνομαι για λίγο υπεράνθρωπος στον καθρέφτη της ψυχής μου, λουσμένη από δύναμη, φως και καύλα...

Πάντως ακύρωσα τον βελονισμό που είχα προγραμματίσει για την επόμενη μέρα, δεν πονούσα πια καθόλου...

Νιώθω επίσης ευγνωμοσύνη, για τους ανθρώπους, που εξίσου απενοχοποιημένα με μας, το απολαμβάνουν και μας το προσφέρουν...
Τους σπάνιους σαδιστοθεραπευτές μας, που μας βοηθούν να καταλάβουμε λίγο καλύτερα τον εαυτό μας...
Κι έτσι απολαμβάνουμε αμφότεροι, αυτό που κανένας από τους υπόλοιπους δεν χρειάζεται εν τέλει να καταλάβει...
Κι αν είναι ναρκωτικό ο πόνος, δεν σκοπεύω να τον κόψω, τον γουστάρω και τον προτιμώ ανυπερθέτως από τα περισσότερα από τα υπόλοιπα quasi-recreational drugs...

 

Ρε χαμένο, αν και δε το΄χω καθόλου με τον πόνο ,αυτό που έγραψες με ανατρίχιασε!

 

Εθιστικό κείμενο.
Αδαμάντινα κοφτερό.

 

Σκεφτηκα να επαναφερω το νημα...
Ισως να το παω κι ενα βημα παρακατω, με θεμα που με προβληματιζει εντονα τον τελευταιο καιρο...

Πως καλυπτεται η αναγκη σωματικου μαζοχισμου που για φ,χ,ψ λογους δεν μπορει να εκφραστει. Οταν υπαρχει απουσια σαδισμου?

Με δεδομενο οτι η αναγκη υποταγης καλυπτεται πληρως, και ο εξευτελισμος δεν αποτελει υποκαταστατο.

Θα εκτιμουσα ιδιαιτερα τη γνωμη σας

 

Θα πρωτοτυπήσω, ούσα λακωνική και θα πω -όλως παραδόξως- με session.
Αν υφίσταται σχέση με Κ που δεν είναι σαδιστής, δηλώνεται η ανάγκη του υ για πόνο και αναλαμβάνει το Κ να λύσει την εξίσωση, αρκεί κάτι τέτοιο να μην υπερβαίνει τα όρια της -όποιας- σχέσης.

 

Ευχαριστω @brenda
Eστω οτι το υ θελει να λυσει μονο του την εξισωση, τροποι εκτονωσης υπαρχουν αραγε?
γιατι τον μονο τροπο που εχει βρει μεχρι τωρα, ειναι να κανει την τριχα, τριχια και να ποναει το μυαλο και την ψυχη του... Houston we have a problem  

 

Τρόποι μαζοχιστικής αυτοεκτόνωσης δεν υπάρχουν.
Μερικοί αλγολάγνοι επιδίδονται σε αυτοτραυματισμούς και αυτομαστιγώματα, αλλά όχι οι μαζοχιστές και οι υποτακτικοί.
Υποταγή χωρίς αφέντη, δεν είναι ούτε η καλογερική.

 

Ευχαριστω @espimain
Λογικα δεν υπαρχει τροπος, ελεγα μηπως...
Αυτομαστιγωματα και αυτοτραυματισμοι με τιποτα .
Γιατι λες υποταγη χωρις αφεντη ... Αφεντης υπαρχει. Σαδιστης δεν ειναι.
Το προβλημα ειναι μονο ο σωματικος μαζοχισμος , την αναγη υποταγης το υ την καλυπτει απολυτα...

Ενταξει μπορει να φαινονται ατοποι οι προβληματισμοι μου, ωστοσο υφιστανται.

 

Επαναπροσδιορισμός προτεραιοτήτων.

 

ευχαριστω @Dark_Explorer
Προτεραιοτητα η υποταγη και καλυπτεται.