Αποχαιρετισμοί.

Για κάποιους θα φανεί μακάβριο το θέμα αυτού του νήματος.
Για μένα είναι πλέον το μόνο σίγουρο που θα μου συμβεί και θα συμβεί σε όλους, συνεπώς με το να το απωθώ, ούτε το καθυστερώ, ούτε το ξορκίζω. Κι ανοίγω αυτό το νήμα για να μπορούμε να πούμε ένα "καλή αντάμωση" ή "αντίο" ανάλογα με το τι πιστεύει ο καθένας.

Τον τελευταίο καιρό, έχω χάσει φίλους και συγγενείς και εδώ και καμμιά βδομάδα πάω από κηδεία σε μνημόσυνο κι από μνημόσυνο σε κηδεία.

Έμαθα πριν λίγο πως πέθανε και γλύτωσε από το βάσανο στο οποίο είχε μετατραπεί η ζωή του, ένας αγαπημένος φίλος.
Υπήρξε ο 1ος Κύπριος που μου μίλησε για το bdsm κι εκείνος που με έμπασε στο IRC σε όλα τα σχετικά κανάλια. Υπήρξε εκείνος με τον οποίο μοιραζόμουν τα πάντα και θυμάμαι μια μέρα έκλαιγα, ακούγοντας το "σ αγαπω γιατί είσαι ωραία, σ αγαπώ γιατί είσαι εσύ" το οποίο ο ίδιος τραγουδούσε με την υπέροχη του φωνή συχνά στο μαγαζί που εργαζόταν. Και μου λέει, γιατί κλαις; Λέω αναρωτιέμαι αν ποτέ θα βρεθεί κάποιος να μου το αφιερώσει και να το εννοεί. Μου λέει, ε αν τό χεις τόσο καημό, να στο τραγουδήσω εγώ! Λέω εσυ το λες κάθε μέρα και σε άλλη. Θέλω να σημαίνει κάτι παραπάνω, απ αυτό που νιώθεις εσύ, στην κάθε γυναίκα που πραγματικά αγαπάς για ένα τριήμερο! Και θυμάμαι που όταν του είχα βάλει το "να μ αγαπας" του Σιδηροπουλου, την επόμενη φορά που έκανα μάζωξη του καναλιού μου στο μαγαζί του, κατάφερε να με κάνει να ξεπεράσω τις ντροπές μου και να τραγουδήσω μαζί του.
Μου θύμιζε τον Ζορμπά σε πολλά του. Και τον αγαπω. Όπου κι αν βρίσκεται τώρα.

Πήγα στο νοσοκομείο να τον αποχαιρετίσω, γιατί είχαμε χαθεί τα τελευταία χρόνια και έστειλε μήνυμα πως έχει παράπονο που δεν τον επισκέφθηκα ακόμα. Το πρόσωπό του όταν με είδε έλαμψε και άνοιξε τα χέρια με αδυναμες κινησεις και αναφωναξε, νάτην ρε, ήρθε.... Τον εκανα να γελασει και καθισα διπλα του, συγκρατωντας τα δάκρυα γιατι μ αρεσε να τον ακουω να γελά με τα χαζά μου. Και τον αγκάλιασα και τον φίλησα και του εδωσα υποσχεση πως θα τα ξαναπουμε.

Και πιστεύω σ αυτό με όλη μου την ψυχή.

Αντίο Φίλιππε μου. Καλό σου ταξίδι φίλε μου αγαπημενε. Θα τα λεμε. <3

 

Αχ lara μου....

 

 
Απ' τα μόνα πράγματα που μπορούν να με κάνουν να σπάσω στο δευτερόλεπτο.Ο αποχαιρετισμός αγαπημένου προσώπου.Δεν έχω πιο ψυχοβγαλτικό.Απορώ πως αντέχουνε όσοι έχουν χάσει δικούς τους ανθρώπους.Εγώ μόνο στη σκέψη δε τα βγάζω πέρα.
  

 

Δεν υπάρχει άλλη λύση.
Η ζωή προχωράει και σε παίρνει μαζί της.
Στην αρχή είσαι σαν ένα πεισμωμενο παιδί,που χτυπάει τα πόδια του κάτω και ουρλιάζει πως δε θέλει να προχωρησει.
Θυμωμένο με όλους και με όλα.
Σιγά σιγά όμως,όλα μαλακωνουν.
Και ισχύει αυτό που λένε...η ζωή συνεχίζεται...
Δεν ξεχνάς,απλά μαθαίνεις να ζεις με την απώλεια.

 

Δύσκολο...και σκληρό...και άδικο κι απ' όλα.Αυτό που λένε ο χρόνος τα γιατρεύει,εν μέρει μόνο το πιστεύω.Δε ξεχνιέται,δε ξεπερνιέται απλώς με το καιρό δε μπορείς να κάνεις αλλιώς και τ' αποδέχεσαι.Όπως το πες...μαθαίνεις να ζεις με την απώλεια.
Πικρά μαθήματα 

 

Αχ! Βρε @lara τα κατάφερες να με πάρουν τα ζουμιά! Να ζήσετε και να θυμάστε όλες τις χαρές που σας κέρασε!

 

Να του μιλάς. Χαμογελαστή