Μηνύματα σε τοίχους που μάς άγγιξαν

Είχα κάποτε (το 2003) πετύχει αυτό το μήνυμα σε τοίχο στη γειτονιά μου. Τό φωτογράφισα. Ένα χρόνο μετά, το τοιχάκι αυτό κατεδαφίστηκε κι αισθάνθηκα περήφανος που διέσωσα το μήνυμά του.

Μέ άγγιξε αμέσως και βαθιά.


Γράφει:

"Disarm you with a smile" (="Σέ αφοπλίζω με ένα χαμόγελο")


Αμέσως φαντασιώθηκα πως μία ειρηνική, καλόψυχη κοπέλα μέ κοιτάζει και μού χαμογελά, εξαφανίζοντας τα όπλα μου και απελευθερώνοντάς με από τις μάχες και τις πίκρες της ζωής. Φαντασιώθηκα πως με το χαμόγελό της, δεν χρειάζεται πιά να πολεμώ άλλο. Κανέναν και τίποτε.

Έμεινε από τότε στο μυαλό μου αυτό το μήνυμα και αυτή η φαντασίωση.


Δημοσιεύω τη φωτογραφία τώρα, 14 χρόνια μετά, διότι, ενάντια σε όλες τις πιθανότητες, γνώρισα τη χαμογελαστή αυτή κοπέλα! Αλήθεια!

Τής αφιερώνω αυτό το μήνυμα και τη φωτογραφία.


Οι καταστάσεις είναι τέτοιες, που θα χρειαστεί να συνεχίσω να πολεμώ. Γι' αυτή κυρίως, αλλά και για 'μένα.

Δεν μέ νοιάζει, όμως! Θα χρησιμοποιήσω όλα μου τα ταλέντα και ό,τι ξέρω στις μάχες. Γι' αυτή, για το χαμόγελό της. Άλλωστε, το να πολεμώ είναι κάτι που κάνω καλά.



Και, ξέρετε κάτι; Νομίζω πως στο τέλος...


ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ.

 

Ήταν παρασκευή απόγευμα, αρχές Ιουλίου του 2008 σε κάποια ιταλική μεγαλούπολη. Άφηνα το γραφείο μου, να πάρω το μετρό και να πάω σε κάποιο επαγγελματικό ραντεβού.
Είχα πάντα το "σκάλωμα" να παρατηρώ, ανθρώπους, τοπία, ακόμη και τα πιο απίθανα, τις πιο "απίθανες" ώρες, στα πιο "απίθανα" σημεία.
Το έκανα κυρίως, όταν ταξίδευα ή σαν χανόμουν στις σκέψεις μου κατά την διάρκεια μετακινήσεων.

Που λέτε, και εκείνη ήταν περίεργη περίοδος για μένα. Το καλοκαίρι από παιδί με μελαγχολούσε και με την ενηλικίωση, το έβλεπα πάντα σαν τέλος χρόνου - εν αναμονή του λατρεμένου χειμώνα -. Όπου θα έκανα τους λογαριασμούς μου. Για να σταματήσω, να φλυαρώ, τα μάτια μου πέφτουν σ' ένα μήνυμα σε κάποιο τοίχο λίγα βήματα έξω απ' εκείνη τη στάση.

Στα ελληνικά πάνω κάτω ήταν το εξής :
Με λένε Roberta αλλά με φωνάζουν χαζούλα. Ήμουν για 5 χρόνια στο ψυχιατρείο. Για πρώτη φορά πηγαίνω στη θάλασσα. Εύχομαι σ' όλους ένα ευτυχισμένο καλοκαίρι.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου είχε έρθει σαν γροθιά στο στομάχι. Κάτι ανάμεσα σ' απέραντη τρυφερότητα και ατελείωτη θλίψη συνάμα. Απ' το πουθενά η γραβάτα άρχισε να με σφίγγει.
Το πουκάμισο και το σακάκι, τα ένιωσα σαν σκουριασμένη πανοπλία. Και η τσάντα μου αντί να κουβαλάει έγγραφα, σάμπως κουβαλούσε όλη την πικρία, τα ζόρια, τις στερήσεις και τα κενά μου μέχρι τότε. Την Roberta την "είδα", της έδωσα χρώμα μαλλιών, χροιά φωνής. Για μέρες εκεί που καθόμουν, έπλαθα στο μυαλό μου την "ιστορία" της.
Και κείνη η θάλασσα που έβλεπε για πρώτη φορά, εκείνη η χαραγμένη στον τοίχο...Ενώθηκε με την δική μου θάλασσα, εκείνη που είχα μέσα μου και τότε λυσσομανούσε.

Μετά από ελάχιστες μέρες, άρχισα να γράφω το ίσως μοναδικό μου κείμενο που δεν θα ήταν εντελώς για τα μπάζα - κι ένα απ' τα ελάχιστα μικρά μου "μυθιστορήματα" -. Από κείνη την φράση της Roberta είχε πάρει μπρος η "μηχανή". Βέβαια, μετά από κάποια χρόνια το "αναποδογύρισα" τελείως και το έκανα ένα είδος προσωπικού "εξορκισμού".
Να την ευχαριστήσω, θα ήταν λίγο. Να ήξερε μονάχα, όταν περνούσε τον μαρκαδόρο της σε κείνο τον τοίχο, πόσο θα κατάφερνε ν' ακουμπήσει ένα ξένο.
Και πόσο τον βοήθησε να "καθαρίσει" από "τοξικά απόβλητα" χρόνων. Να είναι καλά, όπου κι αν βρίσκεται και η θάλασσα της να την νανουρίζει απαλά.

Υ.Γ.

@Hyde συγχαρητήρια για το νήμα που άνοιξες. Εύχομαι να μην σ' ενόχλησε η "εισβολή" μου. Σ' αντίθετη περίπτωση, πες το και την σβήνω.

 

@Tenebra_Silente , όχι μόνο δεν μέ ενόχλησε το υπέροχο αυτό μήνυμα, μά μέ συγκίνησε κιόλας βαθιά.

Την ιστορία της Roberta μόνο να τήν φανταστώ μπορώ, και το μήνυμά της στον τοίχο μέ έκανε κι ανατρίχιασα από συγκίνηση...

Όχι μόνο δεν θεωρώ "εισβολή" την παρέμβασή σου, αλλά προσφορά στις καρδιές μας και τις συνειδήσεις μας...

 

Να είσαι καλά @Hyde, γιατί μου θύμισες πράγματα που σχεδόν είχα ξεχάσει. Και τώρα ξαναβρίσκομαι εκεί...Να κοιτάζω εκείνον τον τοίχο. Και κάποιον εαυτό μου που κάποτε ήταν.
Καλή συνέχεια στο νήμα σου. Μακάρι να "γεμίσει", του αξίζει.  

 

Τα καλά σου λόγια αποτελούν τιμή για 'μένα...

 

 

Η ωδή του πανγαμιστερά Κυριαρχοπαντοκράτορα.
Εν Θεσσαλονίκη, έν έτι 2016.
Το στειλα σε κάποιον παληκάρη για να γελάσουμε, για πλάκα δηλαδής και αυτός, προβληματίστηκε σοβαρά, για το αν πρέπει να το βάλει φωτό προφίλ, σοβαρά όμως, πέρα από τα όρια του χιούμορ.
Τότε ήταν που υποψιάστηκα μία σοβαρή ψυχική δυσλειτουργία (του), η οποία επιβεβαιώθηκε λίγο καιρό αργότερα.
Κανένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν τους θέλει όλους, αυτή είναι η ταπεινή και σεμνή μου άποψη.
Όταν υπάρχουν ενδείξεις για το αντίθετο, τότε κάτι πραγματικά δεν πάει καθόλου, μα καθόλου καλά.
Τι σου κάνει ένας τοίχος εεε?   

 

Είναι ο ίδιος που θέλει να μας γλειψει    

 

Τις μπάλες παγωτού εννοεί ρε παιδάκι μου κι εσύ, αμάν πχια..!
Φαίνεται άλλωστε από τον ...γραφικό χαρακτήρα..!
Και τα ...σορόπια που τρέχουν από τα γράμματα...!

 

                                    
(δεν έχει και λάικ το θέμα)

 

Σας ευχαριστω πολυ, Margarita Nikolayevna!

Ειναι μεγαλη μου τιμη και χαρα που σας αρεσε!

 

Ο τοίχος είχε τη δική του ιστορία...
ΥΓ Το όντι όποιος τους θέλει όλους τελικά δεν θέλει τίποτα και κανέναν  

Να ξες ότι αυτό το γκράφιτι εγώ το έκανα!!! Πίσω από τον τοίχο βρίσκεται ένα παγωτατζίδικο που πέτυχα μια μέρα που δεν είχα λεφτά επάνω μου!!!    

 

Μεγάλη μου χαρά και τιμή που το διάβασα!  
Μου δημιούργησε ένα χαμόγελο αυτο-αφοπλιστικό