Θεός ή Κύριος;

Να πω την αλήθεια μου όταν άνοιξα το νήμα είχα στο μυαλό μου περισσότερο την παραδοχή του λάθους και δεν ασχολήθηκα τόσο με τη λέξη συγγνώμη. Για εμένα είναι δευτερευούσης σημασίας. Πιο πολύ επικεντρώθηκα στην λεκτικη παραδοχή όταν φυσικά αυτή θα ακολουθηθεί και από πράξεις, όχι σαν αφορμή για να καλυφθεί το λάθος κάτω από το χαλί.

 

Το να δηλώνει "Dom" κάποιος ενώ δαιμονοποιεί την συγγνώμη με την συμπεριφορά του, δείχνει πως είναι ανάξιος να διδάξει ήθος στην "υποτακτική" του και να την εμπνεύσει.  

 

εμένα αν μου ζήταγε συγνώμη η Αφέντρα θα έλεγα οχτώ φορές το safeword. ιουυυυυυ...

 

Η λέξη συγνώμη δεν μένει πάντα άδειο πουκάμισο ( δλδ. να μην ακολουθείται από τις αναγκαίες πράξεις ή τις αναγκαίες παραλείψεις ).
Δεν την προφέρει πάντα κάποιος/α με σκυμμένο το κεφάλι, με δάκρυα στα μάτια ή με την φωνή τρεμάμενη.
Και δεν την έχουν όλοι/ες στην άκρη της γλώσσας, έτοιμη να εκσφενδονιστεί για να καλύψουν την παραμικρή μαλθακία που είχαν κάνει.

Για μένα η λέξη συγνώμη δεν έχει status, δεν μειώνει κανέναν και αρκετές φορές ούτε τον "ανυψώνει".
Κάποιες φορές βοηθάει εκείνον/η που την "προσφέρει", τον κάνει να νιώσει πιο ελαφρύς ( όχι πούπουλο ).
Γιατί ίσως ο αυστηρότερος του κριτής θα παρέμενε ο εαυτός του και κανείς άλλος.
Τα θα προσπαθήσω να επανορθώσω το σφάλμα μου ή την αδικία, μέσω της σιωπηρής μη επανάληψης τους, σε μένα δεν λέει τίποτε.
Κάποιες φορές, χρειάζεται και λίγο "τσαλάκωμα", γιατί δεν είναι τόσο εύκολο να ζητάει κάποιος ειλικρινή συγνώμη ( και να την "παντρεύει" και με τις πράξεις/παραλείψεις που λέγαμε ).
Βέβαια, είναι κι αυτό θέμα γούστου. Αν κάποιους/ες, να δουν τον/την Κ τους να παραδέχεται το λάθος του/της και να τους ζητάει συγνώμη, τους ξενερώνει τόσο πολύ, de gustibus.

Θα έκλεινα το σεμεδάκι, ρωτώντας ( τελευταία όλο ερωτήσεις είμαι χαχα ), αν η συγνώμη του/της Κ προς κάποιον/α "ομότιμο/η" εν τη παρουσία του/της υ του/της, θα τον/την έριχνε στα μάτια του/της? Αλλά μάλλον θα ήταν εκτός θέματος.  

 

Συγγνώμη, συγγνώμη, συγγνώμη, συγγνώμη, συγγνώμη, συγγνώμη, συγγνώμη, συγγνώμη.... Πάρε να έχεις όσες φορές και το safeword... Χαχαχαχα... Α.

 

Χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα

 

Βασικά τώρα πρέπει να πει οκτώ επι οκτώ εξηντατέσσερις φορές το σέιφγουορντ...

 

Αν όχι τότε είναι σε πολύ λάθος δρόμο ...
Όχι ότι δεν συμβαίνει στο μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων αλλά αυτό είναι και που δημιουργεί σχεδόν και όλα τα δράματα του κόσμου ...
Και καλές όλες οι θεωρίες που αναλύουμε εδώ και οι βαρύγδουπες προτάσεις που έχουν πέσει επί τάπητος για το αν πρέπει το Κ μέλος να ζητάει συγνώμη ή όχι αλλά αυτό που έχω να πω είναι ότι άνθρωπος που δεν νιώθει την ανάγκη να ζητήσει συγνώμη, αν πραγματικά έχει κάνει σοβαρό σφάλμα ή παράπτωμα απέναντι σε έναν άλλον άνθρωπο, επειδή υπάρχουν οι κανόνες για να μην τσαλακωθεί το "Κ" του είναι ανώριμος, εγωιστής και κομπλεξικός αν δε το κάνει και πλήρως συνειδήσεως είναι και ανήθικος. Και αν το Κ άτομο θεωρεί ότι χάνει τη λάμψη του επειδή θα ζητήσει συγνώμη τότε δεν του αξίζουν τα "γαλόνια" που φοράει γιατί μερικές φορές ένα συγνώμη από άνθρωπο προς άνθρωπο είναι η καλύτερη επούλωση σε μια πληγή για την οποία είσαι υπεύθυνος κι αντί να την κλείσεις φροντίζεις να την συντηρείς για ίδιο όφελος χειραγωγώντας το υ άτομο.
Η μαγκιά είναι να μένει το υ υπό την σκέπη σου κι από επιλογή επειδή σε σέβεται και σε θαυμάζει κι όχι επειδή θα τσαλακωθεί το image σου με ένα συγνώμη ενώ φταις κιόλας.
Είναι σαν να λέτε ότι θα εφαρμόσουμε τον "Κυδόντα" ενώ όλοι με κοινή λογική συμφωνούμε ότι η τακτική ήταν παρανοϊκή...

 

Ακόμη κι αυτό στην ψυχή του υ ως συγνώμη ακούγεται. Σημασία έχει η αποκατάσταση των ισορροπιών.
Κι η συγνώμη αν λεχθεί με τρόπο που δεν εννοείται ή υποτιμητικά πχ δεν έχει καμία αξία.
Τώρα αν πέσεις βέβαια και σε υ με θέματα που παίζει με τις λέξεις.. βοήθεια σου

 

Αν αυτή η φράση είχε ειπωθεί από "έναν Κυριαρχικό" δεν θα με ένοιαζε διόλου. Αν την έλεγε ο Αφέντης, γνωρίζοντάς Τον πλέον, θα μου φαινόταν ελλειπής. Επειδή πάντα σε μας συμπληρώνεται με το τι θα γίνει τώρα για να διορθωθεί το σφάλμα. Θα ήθελα στο σημείο αυτό να διευκρινίσω το εξής, δεν έχω λόγο, ως σκλάβα, για τον τρόπο που με διαχειρίζεται ο Αφέντης που έτσι και αλλιώς δεν μένει στατικός αλλά αλλάζει, περιλαμβάνοντας τον τρόπο που αλλάζουμε εμείς οι ίδιοι, ο Αφέντης και εγώ. Συνεπώς τα σφάλματα που συζητάμε δεν αφορούν εμάς ή την σχέση μας αλλά θέματα στα οποία έχουμε κοινή στάση και επιθυμίες και για τα οποία ο Αφέντης έχει την ευθύνη, εξ ορισμού και δίνει εντολές, όταν χρειάζεται.

Είναι ένα από τα παράδοξα της ζωής, να αγαπάς κάποιον περισσότερο για τα λάθη του παρά για τα σωστά του, περισσότερο για τις ατέλειές του παρά για τις τελειότητες που αγγίζει. Για τις δεύτερες θαυμάζω το αποτέλεσμα και σέβομαι και νιώθω στοργή για τον κόπο που κατέβαλε, για τις πρώτες αγαπώ.

Φανταστείτε έναν Κ τέλειο σε όλα, πόσο τρομαχτικός θα ήταν! Τι θα υπήρχε να ειπωθεί τότε μεταξύ σας; Και τι θα σας συνέδεε;

 

Ή λέξη "συγγνώμη" λέγεται πολύ εύκολα πλέον και δυστυχώς τις περισσότερες φορές είναι απλά λόγια του αέρα.
Το θέμα είναι ο Κ να συνειδητοποιήσει το λάθος Του και να προσπαθήσει να βελτιωθεί μέσα από αυτο.
Προσωπικά ένα "έσφαλα, δεν θα επαναληφθεί " μου είναι υπερ αρκετό και απαιτεί δύναμη και θάρρος για να το κανει ένας Κ. Όποτε "όχι" δεν θα μπορούσε να πέσει στα μάτια μου.

 

Η συγνωμμη εχει αξια αλλα πιστεψε δεν το αναγνωριζουν ολοι με την αξια της.

συγνώμη θηλυκό

1. λέξη που χρησιμοποιείται για να δηλώσει μετάνοια

μετάνοια θηλυκό

1. το συναίσθημα της ψυχικής συντριβής που αισθάνεται κάποιος όταν καταλάβει ότι έκανε κάποιο σφάλμα
2. γονυκλισία και υπόκλιση για εκδήλωση είτε λατρείας είτε μεταμέλειας
3. (μεταφορικά) παρακάλια, ικεσίες

  Ρήμα[επεξεργασία]
σφάλλω

• κάνω λάθος ή σχηματίζω λανθασμένη γνώμη

έσφαλα και πρέπει να πληρώσω για το κακό που έκανα...

Η συγνωμη μεσα στην εννοια της ειναι η αναγνωριση του λαθος κατα μια εννοια , δεν περιεχει την εννοια της αλλαγης, αν το καταλαβαινω σωστα. Η ψυχικη συντριβη που περιεχεται στην μετανοια, δεν φερνει και την αλλαγη, σωνει και καλα. Tο θεμα ειναι να βελτιωνεσαι οσο και ατελης και να εισαι και ολοι μα ολοι ειναι ατελης σε αυτο το κοσμο. Ο ανθρωπος εχει απιστευτη ταση στο να κανει σφαλματα, πολλες φορες απο παθος ή αγνοια ή απο απερισκεψια . Ακομα και πολλες φορες να λεει οτι θελει να κανει κατι αλλα να του βγαινει κατι αλλο.
Δεν ειναι λοιπον το λεκτικο συγνωμμη το ζητουμενο, αλλα η πραγματικη συνειδητοποιηση του σφαλματος και βασικοτερα η εμπρακτη αλλαγη της καταστασης.
Η συγνωμη στους περισσοτερους ανθρωπους ειναι κενο χαρτι, ειναι πιο ταπεινο να πεις εσφαλα...

Αυτο που μετραει ειναι ο αγωνας, ο κοπος και η καποια αλλαγη αυτο πρεπει να δει μια σωστη/ος υ και αυτο να αναγνωρισει οσες και συγνωμες να ακουσει.

Συνεπως παλι θα ελεγα εσφαλα και θα προσπαθουσα να αλλαξω, ενω στην ακρη της γλωσσας μου θα ηταν το συγνωμμη το οποιο δεν θα ελεγα.