Κυριαρχία ως σεξουαλική έκφραση ή για άλλο λόγο;

Κυριαρχία και κυριαρχικό δικαίωμα είναι, εν ολίγοις, το ίδιο πράγμα. Είναι το δικαίωμα της κυρίαρχης οντότητας- να δρα όπως κρίνει, προς όφελος των κυριαρχουμένων. Η νομική βάση της παραπάνω διατύπωσης είναι η «αποκλειστικότητα δικαιοδοσίας» (exclusivity of jurisdiction), που σημαίνει ότι η κυρίαρχη οντότητα έχει τον πλήρη έλεγχο των υποθέσεών του εντός των ορίων του, δίχως να λογοδοτεί για τον τρόπο που ασκεί τον έλεγχο αυτόν. Συνεπώς, όσο αναγνωρίζεται μια οντότητα ως κυρίαρχη -επί των κυριαρχουμένων-, τα δικαιώματά της δεν παύονται, αναστέλλονται ή παραχωρούνται.

Σε κάθε τύπο δραστηριότητας προστίθεται ένας ιδιαίτερος τύπος κυριαρχίας, δηλαδή η πιθανότητα να βρεθεί ένα πρόσωπο έτοιμο να υπακούσει σε μια διαταγή ορισμένου περιεχομένου.

Με βάση τα παραπάνω, θα έλεγα ότι ''κοινωνική κυριαρχία'' δεν μπορεί να είναι η κυριαρχία που βασίζεται σε κοινωνικά πρότυπα ή κοινωνικά στάτους, παρά μόνο μέσω της κοινωνικής αποδοχής αυτού του είδους κυριαρχίας από τους εκάστοτε κυριαρχούμενους.
Το κλειδί είναι στην αναγνώριση. Η επιβολή, του μάγκα, του πολλά βαρύ, που γαμεί και δέρνει δεν συνιστά κυριαρχία, εάν στερείται αναγνώρισης. Αυτός είναι ο γνωστός σε όλους μας και μη εξαιρετέος μπούλης (από το bullying). Αν αναγνωριστεί ως κυρίαρχος, τότε η ευθύνη της συμπεριφοράς του επιμερίζεται και σε αυτούς που τον αναγνώρισαν ως τέτοιο. Όπως Αμερική ας πούμε.
To αν ο κυριαρχικός κυριαρχεί στην υποτακτική του εντός ή εκτός κρεβατοκάμαρας, πάλι στην αναγνώριση στηρίζεται, από τη κυριαρχούμενη, ωστόσο δεν βλέπω την κοινωνική διάσταση σε αυτό, εκτός κι αν όταν βγαίνουν έξω την βγάζει με λουράκι.
Το bdsm είναι νομίζω για όποιον δεν θέλει να σχετίζεται με βανίλα τρόπο ερωτικώς και σεξουαλικώς.
Το πως τώρα, εμπίπτει στο προαναφερθέν φάσμα, από...έως...
Σε κάθε περίπτωση, κοινωνικώς ή μη, κάποιος που θέλει να ονομάζεται κυρίαρχος πρέπει να έχει εξασφαλίσει την αποδοχή και την αναγνώριση όχι του σύμπαντος -προσέξτε το αυτό-, αλλά σαφώς του/της/των κυριαρχούμενου/ης/ων.
Διαφορετικά τον ονομάζουμε μπούλη, ή ακόμη και αυνάνα.

 

Θα έλεγα πως δεν τίθεται θέμα ελαστικότητας, δεν είναι θέμα ερμηνείας υπό προϋποθέσεις, είναι περισσότερο θέμα αντιλαμβανόμενης (κατά συνθήκην) έκτασης του πεδίου ορισμού, τεχνικά και τυπικά μιλώντας...

 

Κάθε κατασκευασμένη από άνθρωπο ή άλλο πεπεραμένης αντίληψης πλάσμα θεωρία είναι ένα συναισθηματικό σημείο αναφοράς ως αντίδοτο απέναντι στο άπειρο. Για αυτό το λόγο πέρα από την διαμόρφωση ενός κοινού κώδικα αντίληψης δεν στοχεύω να επιβάλλω την δική μου αλήθεια. Δεν είναι αυτό που με ερεθίζει. Αυτό που με ερεθίζει, αυτό που ερωτεύομαι είναι η υποταγή σου στο εκάστοτε ζητούμενο μου κόντρα σε αυτά που θα ήθελες. Δεν θέλω να σε κάνω να μη πονάς σωματικά ή ψυχικά για να μου δίνεις αβίαστα αυτό που ζητάω. Θέλω να βλέπω το πόνο πάνω σου. Όλα αυτά όμως αφορούν την σεξουαλική μου ικανοποίηση και μόνο και τίποτε άλλο. Δεν θα σε τραυματίσω σωματικά ή ψυχικά θα φροντίσω για αυτό με κάθε τρόπο. Ότι και άλλο να σου πω δε θα σε κάνει να με εμπιστευθείς όσο το να το ζήσεις μαζί μου. Βήματα μικρά στην αρχή χιλιοστά σε μήκος μέχρι να με γνωρίσεις και να σε γνωρίσω και όσο σε μαθαίνω και με μαθαίνεις θα σου ζητάω και θα σου δείχνω τον τρόπο ώστε να μου προσφέρεις δίχως βλάβη αυτό που σου ζητάω. Και κάθε φορά που θα πατάμε σταθερά θα ανοίγουμε το βήμα και λίγο περισσότερο. Στόχος η σεξουαλική ιαναποίηση και όριο δικό μου άρα και δικό σου εκεί που αυτή επιτυγχάνεται. Όχι παραπάνω δε θέλω μετά να χρειάζομαι μεγαλύτερες δόσεις. Ένα μικρό παράδειγμα...
Κάποιες φορές όταν τρώμε εσύ θα κάθεσαι στο πάτωμα και εγώ στο τραπέζι. Σε θεωρώ ισάξια με εμένα και με ερεθίζει αυτή η ασύμμετρη θέση στο φαγητό. Όταν όμως η θέση σου γίνει βολική θα τρως όρθια. Τι χρονικό πλαίσιο αφορά η σεξουαλική μου ικανοποίηση; 24/7, όποτε το επιλέξω θέλω να είσαι εκεί. Για αυτό θέλω να γνωρίζω το που, γιατί και το πώς είσαι και ποιες είναι οι συνθήκες που σε περιβάλλουν.
Αυτό είναι Καπετάνιε η δική μου έκφραση μιας D/s σχέσης.

 

Όχι, δεν είναι ο ορισμός της πεφωτισμένης κυριαρχίας, είναι ο ορισμός της κυριαρχίας γενικώς. Το ίδιον όφελος μπορεί να καλυφθεί με την ρήτρα της αποδοχής, ή της αναγνώρισης. Αν έχει αναγνωριστεί και συμφωνηθεί ομού και από τους κυριαρχούμενους δηλαδή, ότι σκοπός είναι το ίδιον όφελος, τότε ουδέν πρόβλημα θαρρώ.
Η κυριαρχία δεν θεωρώ ότι δυναμιτίζεται από το είδος της διαχείρισης αυτό καθεαυτό, αλλά από την έλλειψη αποδοχής των οποιωνδήποτε χειρισμών που μπορεί να καταλήξει σε άρση της αναγνώρισης της κυριαρχίας. Και σε αυτό το σημείο δεν βλέπω καμία διαφορά με το bdsm. Αν αμφισβητηθεί η δικαιοδοσία, τότε η κατάρρευση είναι μάλλον προδιαγεγραμμένη.

 

@brenda , @Seras Victoria θα προτιμούσα την απάντηση του νηματοθετη. Μιας και αυτός εισήγαγε την έννοια. Αυτός θα ξέρει να μου πει και τι εννοεί. Να στε καλά πάντως.

 

Δεν μπορεί να υπάρξει αποκλειστικώς και και μόνον ίδιον όφελος, πα να πει, δεν υπάρχει 10-0.
Το αν σε ένα επίπεδο υπάρχει το 9-1 (10-0 ποτέ, άσκηση για κατ' οίκον εργασία), σε κάποιο άλλο υπάρχει το 8-2 ή σε κάποιο άλλο το 3-7.

Επιπροσθέτως:
Ο σκοπός δεν είναι ανεξάρτητος από τα μέσα/εργαλεία/χειρισμούς, δεν μπορεί να είναι, δεν υπάρχουν "πράματα" εν κενώ...
___________
Το κοινώς από τα μέλη προσλαμβανόμενο μπορεί να έχει μια εικόνα Α.
Στους εξωτερικούς παρατηρητές μπορεί να είναι οτιδήποτε.

 

Μία μορφή κοινωνικής κυριαρχίας είναι το να είναι κάποιος δημοφιλής.
Το να μην είναι κάποιος σαδιστής ή μαζοχιστής και να βιώνει σχέσεις που περιέχουν σαδομαζοχιστικές πρακτικές τραυματικό αποτέλεσμα μπορεί να έχει για αυτόν. Αλλά θα ήθελα να κάνω την ερώτηση. Για ποιο λόγο να θέλει να βρίσκεται σε τέτοιες σχέσεις;

 

σε ποιόν το διακηρύττετε αυτό; σε τι αφορά την εξέλιξη του φορουμ σαν σύνολο; γιατί εισάγεται μια προσωπική εξομολόγηση σαν ζήτημα του φορουμ, της κατεύθυνσής του, της ορθοδοξίας και των αιρέσεων που αρχικά περιγράψατε;