Αλληλεγγύη για τους βιασμούς γυναικών

Χημικο ευνουχισμο σε βιαστες και παιδεραστες... 

 

Τα "τ'ερατα" αυτά μπορεί να δημιουργήθηκαν επειδή κάποιος πριν μπορεί να μην είχε δώσει την πρέπουσα προσοχή στη δική τους ιστορία βίας ή βιασμού...

 

Είναι και αυτό μια πιθανότητα δεν αντιλέγω αλλά δεν δικαιολογεί μια τέτοια συμπεριφορά

 

Την διαιωνίζει όμως......

 

Δεν δικαιολογεί απλά αιτιολογεί...
Δυστυχώς αυτού του είδους οι απεχθείς πράξεις είναι πολυσύνθετο περιεχόμενο διαστρεβλωμένου ψυχικού μηχανισμού

 

Η μόνη ένστασή μου σε αυτό, όπως και στην θανατική καταδίκη, είναι πως είναι πράξη μη αντιστρέψιμη και η δικαιοσύνη, όπως κάθε τι ανθρώπινο, κάθε άλλο παρά τέλεια είναι.

 

Εγώ εχω και μία ακόμη ένσταση. Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις η δικαιοσυνη, φαίνεται να λειτουργει περισσότερο σαν αυτοσυγχώριο, απο την ευθύνη όλων μας για τα άσχημα των διπλανών μας, λες και δεν είμαστε εμείς οι διπλανοί μας!!!! Η μάνα, ο γκόμενος, ο γείτονας, ο άλλος γείτονας όοοοολη η γειτονιά ως την πλατεία, την πολη, τον σταρχιδισμό όλων μας εντέλει να μην πέρνουμε χαμπάρι τι γίνεται γύρο μας!!!!

 

Δυστυχώς είναι ακόμη χειρότερα...
Είναι ότι πολλοί μια χαρά παίρνουν χαμπάρι αλλά αφού δεν είναι στο σπίτι τους το πρόβλημα δεν ασχολούνται με του διπλανού τους
Για να μη μιλήσουμε για τις κλειστές κοινωνίες που ο κόσμος το χει τούμπανο κι ο έχων το πρόβλημα δεν μιλάει για να μην στιγματιστεί γιατί αυτή τη γραμμή έχει από την οικογένεια...
Γιατί βλέπεις αυτός που πρέπει να νιώθει ντροπή είναι ο παθών!!!

 

Γι αυτό εθεσα πρωτα,πρώτα τη στοχοποιηση του θύματος και μετα έγραψα για αυτοσυγχώρεση κι ευθύνες!

 

Στις 21/6 φοιτήτρια κατήγγειλε βιασμό από τον υπάλληλο security, ο οποίος ήταν υπεύθυνος για την φύλαξη των εστιών του Πανεπιστημίου αιγαίου. Ο βιαστής κινούταν άνετος φερόμενος παραβιαστικά σε καθημερινό επίπεδο και σε άλλα άτομα που έμεναν στο χώρο .Παρότι οι φοιτήτριες που δέχονταν παραβιαστικές συμπεριφορές από τον δράστη είχαν αναφέρει τα περιστατικά στον υπεύθυνο των εστιών, εκείνος τα αγνόησε εντελώς.

Οι πρυτανικές αρχές βγάλαν άμεσα δελτίο τύπου, το οποίο ήταν κάτι χειρότερο απο τυπικό. Ως φορέας του κυρίαρχου λόγου μιλάει για «απόπειρα βιασμού» αδειάζοντας το βίωμα της επιζώσας. Αυτή η δήλωση έρχεται να αναπαράξει κουλτούρα βιασμού, αφού μέσα απο μια μετριοπαθή λογική ίσων αποστάσεων ο λόγος της καταγγέλλουσας μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Επιπλέον με τον τρόπο που αναφέρεται το περιστατικό, δεν υπονοούνται καν οι κοινωνικές και πολιτικές προεκτάσεις του βιασμού, και αναφέρεται σαν να είναι ατύχημα που συνέβη, φυσικοποιώντας το. Στο τέλος το δελτίο τύπου κλείνει δηλώνοντας πίστη σε ένα δικαστικό σύστημα που ξεπλένει βιαστές και φασίστες συστηματικά..

Φυσικά αποσιωπάται η ευθύνη των πρυτανικών αρχών στην επιλογή ιδιωτικής εταιρίας φύλαξης εστιών, με σύμβαση που δεν διαφυλάττει την ασφάλεια των φοιτη(τρι)ών και την επιλογή ενός συστήματος αυξημένης ασφάλειας και εξουσίας, που όπως είδαμε ευνοεί καταχρηστικές συμπεριφορές.
Η συγκάλυψη του υπεύθυνου των εστιών(που ανήκει στο προσωπικό της διοίκησης του πανεπιστημίου) , η ουδετερότητα των πρυτανικών αρχών αποτελούν γεγονότα που εγγράφονται στην κυρίαρχη κουλτούρα βιασμού.

Κουλτούρα βιασμού
Στην πατριαρχία τα γυναικεία σώματα είναι απόλυτα σεξουαλικοποιημένα. Οι γυναίκες στο δημόσιο χώρο πρέπει να είμαστε σεμνές μαζεμένες, να προσέχουμε που γυρνάμε και αν έχουμε πιει. Αν δεν προσέχουμε η χαλαρότητα μας γίνεται συνώνυμη με την διαθεσιμότητα και μας καθιστά ευάλωτες. Το «αντρικό βλέμμα» ως επιτήρηση, και ο φόβος του βιασμού είναι πάντα εκεί ώστε ο δημόσιος χώρος να είναι ξένος. Στον οικιακό χώρο «προφυλασσόμαστε» απ’ τους άντρες προστάτες για να διαφυλαχθεί η «τιμή» μας. Στην συνθήκη της πατριαρχίας μαθαίνουμε απο μικρές πως πρέπει να προσέχουμε για να μην βιαστούμε, αντί να μαθαίνουν σε αυτούς να μην βιάζουν.

Από την άλλη ενώ η γυναικεία συμπεριφορά προβληματοποιείται από πάντα, οι «απλές» αντρικές συνηθισμένες συμπεριφορές θεωρούνται φυσικές, νομιμοποιώντας και αναπαράγοντας περεταίρω την κουλτούρα που κάνει νοητό τον βιασμό, ο φόβος του οποίου μας είναι παρόν καθημερινά.
Η επίμονες προσεγγίσεις χωρίς την ανταπόκριση μας που βαφτίζονται φλερτ, τα σεξιστικά αστεία για τον βιασμό, τα ψιτ-ψιτ και τα σφυρίγματα στο δρόμο, τα έντονα αντρικά βλέμματα που εστιάζουν στο σώμα μας (ειδικά αν δεν φοράμε σουτιέν ή αν φοράμε λίγα ρούχα), είναι «αυτονόητες» συμπεριφορές που περνάνε στην αορατότητα.

Η πιο κοινή δικαιολόγηση τέτοιων συμπεριφορών είναι ότι οι άντρες που χαιρετάνε ή κάνουν σχόλια, τα κάνουν σε ένα πλαίσιο κοινωνικότητας και φλερτ και ότι δεν έχει να κάνει με το φύλο. Αλλά ποτέ κανείς δεν μας είπε στο σύμπαν «φλογερού ταπεραμέντου», πού είναι η συναίνεση. Επίσης στο ίδιο πλαίσιο σκέψης, οι γυναίκες που δέχονται αυτές τις πράξεις ‘’οφείλουν’’ να λένε ευχαριστώ, να χαμογελούν και να μην παραπονιούνται! Παρόλαυτα, δεν συμβαίνει άντρες να χαμογελούν ή να χαιρετούν άλλους άγνωστους άντρες στο δρόμο όπως γίνεται προς τις γυναίκες. Όταν, τύποι ενώ βρίσκονται εν κίνηση σε μηχανάκια ή αυτοκίνητα και μας σφυρίζουν ή μας πετάνε σεξιστικές ατάκες , προφανώς, δεν στοχεύουν σε κάποιο διάλογο(που είναι αδύνατον εκ των πραγμάτων) αλλά στο να επιβάλλουν την εμπέδωση της ανδρικής τους κυριαρχίας και εξουσίας πάνω στα δικά μας σώματα! Ο δημόσιος χώρος είναι συνυφασμένος με την ανδρική κυριαρχία,και αυτές οι συμπεριφορές ένας τρόπος για να πειθαρχούν τα σώματά μας.Ο βιασμός για μας λοιπόν, δεν εμφανίζεται ως μια στιγμή, αλλά ως την κορύφωση της σεξουαλικοποημένης βίας και επιβολής που δεχόμαστε καθημερινά.

Όμως οι βιασμοί δεν συμβαίνουν συνήθως σε σκοτεινά, έρημα και επικίνδυνα σοκάκια ή σε ‘’κακόφημες’’ γειτονιές. Συμβαίνουν μέσα στους πιο οικείους και ‘’δικούς’’ μας χώρους: στο σπίτι, στον εργασιακό χώρο, στις εστίες, και συχνά ο βιαστής είναι οικείο πρόσωπο.
Στην περίπτωση του βιασμού της φοιτήτριας από τον σεκιούριτι, ο βιασμός έγινε σε έναν χώρο που η επιζώσα, θεωρούσε οικείο, και ένιωθε ασφάλεια. Συνέβει στην εστία-προέκταση «πατρικής στέγης», αφού ο χώρος μισθώνεται από το κράτος για να είναι ασφαλής και ελεγχόμενος.
Με αφορμή την περίπτωση αυτή, αναδεικνύεται το γεγονός ότι δεν είναι όλα τα γυναικεία σώματα το ίδιο εκτεθειμένα στον βιασμό. Οι έγκλειστες μετανάστριες, οι φυλακισμένες, οι τρανς γυναίκες, οι σεξεργάτριες αλλά και στην προκειμένη περίπτωση οι φοιτήτριες που είναι αναγκασμένες να ζουν στις εστίες-σε ένα καθεστώς φύλαξης, με σεκιούριτι που είχαν πρόσβαση στα δωμάτιά τους-είναι δυνητικά πιο εκτεθειμένες σε παραβιαστικές συμπεριφορές και αυθαιρεσίες.

Ποιοι βιάζουν ;
Επιπλέον, κοινός τόπος είναι οτι υπάρχουν οι λεγόμενοι βιαστές, είναι μια συγκεκριμένη κατηγορία: «δράκοι», «σεξουαλικά πεινασμένοι», «τέρατα», μουσουλμάνοι μετανάστες. Άρα δεν είναι όλοι όσοι ανήκουν στις κοινότητες μας, ή τελοσπάντων είναι άτομα που όταν εξοβελιστούν απο αυτές θα επανέλθει η ευταξία. Αυτή η αντίληψη είναι βασικός πυλώνας της κουλτούρας του βιασμού, αφού αν οι βιαστές είναι συγκεκριμένη κατηγορία, πρώτον δεν μπορούν να είναι όλοι οι άλλοι, και δεύτερον οι βιασμοί δεν παράγονται απο κοινωνικές συνθήκες, αντιλήψεις, αλλά πρόκειται περι στιγμών εξαίρεσης.

Η Μυτιλήνη είναι προνομιακός τόπος εμπέδωσης του οτι οι βιαστές είναι ράτσα ειδική: απο την αρχή του μεταναστευτικού «ζητήματος», έχουμε γίνει μάρτυρες-ίσες μιας ανεξέλεγκτης ροής ειδήσεων για βιασμούς με θύτες μετανάστες, οι οποίες έρχονται να ενισχύσουν το προφίλ του μετανάστη-εγκληματία. Κανέναν δεν νοιάζει ο βιασμός ως βιασμός, αλλά χρησιμοποιείται ως το όχημα για να εκφραστεί ρατσισμός .Το πιο ήπιο ρατσιστικό μοντέλο θέλει το μετανάστη εν γένει βιαστή γιατί λόγω θρησκείας έρχεται πεινασμένος σεξουαλικά, και εδώ στην «Δύση»-Ελλάδα θαμπώνεται απ’ την «σεξουαλική ελευθερία» και βιάζει. Εμείς λέμε οτι ο μετανάστης όπως και κάθε άντρας βιάζει επειδή δε σέβεται τα όρια και τα «όχι» ενός άλλου σώματος, ο κάθε βιαστής βιάζει επειδή έχει μαθητεύσει σε μια κουλτούρα που τα γυναικεία σώματα είναι δημόσια κτήση προς σεξουαλική χρήση.

Αν κάποια επιζώσα μιλήσει για βιασμό απο μετανάστη, δεν θα ρωτήσει κανείς για τις συνθήκες, την ηθική συγκρότηση της, ο βιασμός θεωρείται φυσικός και επόμενος. Αν κάποια επιζώσα μιλήσει για βιασμό απο λευκό ντόπιο, ή οικείο πρόσωπο, θα πρέπει να αποδείξει την αθωότητα της, απαντώντας σε μια σειρά απο ερωτήσεις όπως: με πόσους έχεις πάει; είχες πιεί ; γιατί άνοιξες την πόρτα; είχες σχέση με το βιαστή; τι φόραγες;

Η δικαιοσύνη;
Η δικαιοσύνη αποτελεί και αυτή ένα μηχανισμό κατασκευής και αναπαραγωγής έμφυλων διαφορών. Ο νομικός ορισμός για το βιασμό παράγεται απο τις κυρίαρχες σεξιστικές αντιλήψεις και το τυπολογικό πνεύμα του νόμου αδυνατεί να το δει ως παράγωγο κοινωνικών και πολιτισμικών αντιλήψεων και πρακτικών. Αντίθετα το βλέπει περιπτωσιολογικά. Η στενότητα συνεπώς του νομικού ορισμού δεν μπορεί να συμπεριλάβει όλες τις περιπτώσεις βιασμών. Για την δικαιοσύνη το μόνο αποδεικτικό στοιχείο του εγκλήματος αποτελεί η (βίαιη) διείσδυση του πέους, αποκλείοντας έτσι όλες τις άλλες περιπτώσεις άσκησης σεξουαλικοποημένης βίας στα σώματά μας που αναγνωρίζονται απ’ τις καταγγέλλουσες ως βιασμός. Καλλιεργεί έτσι μια ευνοϊκή συνθήκη αποσιώπησης γύρω απο την ανάδειξη και καταγγελία του βιασμού. Επιπλέον, το δικαστήριο για να προβεί σε συμπεράσματα στηρίζεται στα αποτελέσματα της ιατροδικαστικής εξέτασης. Η οποία είναι μια εξευτελιστική παρεμβατική μέθοδος που υποβάλλει το θύμα, σε μια εξονυχιστική διαδικασία «ψαχουλέματος» για την ανεύρεση στοιχείων. Συνεπώς, δεν υπολογίζει την ήδη τραυματισμένη ψυχολογία του υποκειμένου. Επιπρόσθετα η γενικότερη λογική εξεύρεσης στοιχείων σπέρματος, αποτελεί επι της αρχής μια διαδικασία απο την οποία απορρέουν διάτρητα και αβάσιμα αποτελέσματα, αφού η διείσδυση μπορεί να έχει γίνει με άλλα μέρη του σώματος ή και με αντικείμενα. Επίσης το θύμα μπορεί να έκανε μπάνιο, αλλά και λόγω συναισθηματικής κατάστασης να μην πήγε άμεσα στις αρχές.

Το δικαστικό σύστημα παρότι παρουσιάζεται ως έξω-κοινωνικός ουδέτερος παράγοντας και κατά συνέπεια και τα φυσικά πρόσωπα που το στελεχώνουν εμφανίζονται σαν απλά φορείς του δικαίου, ενώ στην πραγματικότητα φέρουν τις ταξικές και έμφυλες ταυτότητες τους, αναπαράγουν τα κυρίαρχα στερεότυπα περι φύλου, φυλής, τάξης, καταλήγοντας να είναι βασικοί τοποτηρητές του κυρίαρχου.

Έτσι ακόμα και σήμερα αμφισβητείται εύκολα η βούληση μιας γυναίκας, καθώς θεωρείται ‘’αφερέγγυο’’ πρόσωπο και έρμαιο των συναισθημάτων της και των ενστίκτων της. Συνεπώς όλα τα παραπάνω δεν συνάδουν λογικά στην άσκηση σεξουαλικής βίας επάνω της, με επακόλουθο την αμφισβήτηση της.

Η μόνη μορφή σεξουαλικοποημένης βίας και παραβιαστικότητας που το δικαστικό σύστημα δέχεται ως βιασμό χωρίς να εξετάζει άλλες παραμέτρους, είναι αυτή που αφορά την πλήξη της γενετήσιας ελευθερίας, δηλαδή, οτιδήποτε μπορεί να βλάψει την αναπαραγωγική δυνατότητα μιας γυναίκας. Το πνεύμα του νόμου αντανακλά την αντίληψη για την γυναίκα ως μια εθνική αναπαραγωγική μήτρα και όχι ως ένα υποκείμενο που διαθέτει προσωπικότητα βούληση και ψυχική συγκρότηση. Ο βιασμός απασχολεί στο βαθμό που έχει να κάνει με τις αναπαραγωγικές επιπτώσεις και όχι το σύνολο του υποκειμένου. Ενδεικτικός είναι ο νόμος που υπήρχε μέχρι πολύ πρόσφατα, ο οποίος έκανε διάκριση μεταξύ φύσει κολπικού και παραφύση πρωκτικού βιασμού, με το πρωκτικό να χαρακτηρίζεται απλώς ασέλγεια και να τιμωρείται ως πλημμέλημα.

Τι είναι βιασμός;
Βιασμό αποτελεί οποιαδήποτε καταναγκαστική, μη συναινετική μορφή σεξουαλικοποημένης πράξης με ή χωρίς διείσδυση. Όπως επίσης, πρέπει να μπορεί να καταγγελθεί ως βιασμός η έντονη παραβίαση σε όργανα με σεξουαλική σημασιοδότηση, ακόμα και χωρίς σεξουαλικό κίνητρο.
Βιασμός μπορεί να οριστεί ακόμα και χωρίς την εμπλοκή γεννητικών οργάνων και σαν υποκειμενική υπόσταση, εφόσον έχει βιωθεί έτσι απ’ το ίδιο το υποκείμενο που δέχτηκε την παραπάνω βία. Οι εξωτερικές ερμηνείες δεν μπορούν να ορίσουν την βιωμένη εμπειρία του υποκειμένου. Παραμένει θυματοποιητικό και κακοποιητικό να ειπωθεί σε κάποιο άτομο ότι υπέστη βιασμό αν δεν ορίσει έτσι την εμπειρία του. Επίσης ο όρος σεξουαλική παρενόχληση θεωρούμε ότι είναι προβληματικός και νομικά και πολιτικά, πρέπει να αντικατασταθεί με τον όρο σεξουαλικοποιημένη κακοποίηση όπου πρέπει να περιληφθεί ως κομμάτι της σεξουαλικοποημένης βίας που δεν εντάσσεται στο βιασμό.

πηγές:
https://athens.indymedia.org/post/1575458/
http://www.provo.gr/poreia-enantia-sthn-koultoura-tou-viasmou/
http://www.lesvosnews.gr/26033/22ch...rono-fylaka-security-tou-panepistimiou-egeou/
http://www.candianews.gr/2017/06/25/diadilosi-fititon-gia-viasmo-fititrias-sti-mytilini/

 

Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί την εισήγηση της Μαριάννας Τσακίρη, στην εκδήλωσημε θέμα «Η κουλτούρα του βιασμού στην κοινωνία και στις σχέσεις μας», που διοργανώθηκε στα πλαίσια του διημέρου της «Ανοιχτής πρωτοβουλίας για ένα Αυτοοργανωμένο Thessaloniki Pride» στη Θεσσαλονίκη, στις 26/11

Παγκοσμίως, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, συμβαίνουν 1,3 βιασμοί το λεπτό ενώ στην Ελλάδα το 2015 καταγράφηκαν 122 βιασμοί και 54 απόπειρες από 88 ημεδαπούς και 54 αλλοδαπούς άντρες ενώ το 2016 τα αντίστοιχα νούμερα ήταν 134 βιασμοί και 64 απόπειρες από 108 ημεδαπούς και 54 αλλοδαπούς. Αυτά βασικά μας κάνουν 1 βιασμό ανά 3 ημέρες στην Ελλάδα.

Αυτά είναι τα επίσημα στοιχεία. Τα νούμερα σε κάποιους μπορεί να φαίνονται σχετικά μικρά ή αντιμετωπίσιμα.

Θα πρέπει να πούμε ότι για μας ούτε ένας βιασμός δεν είναι ανεκτός! Αλλά και πέρα από αυτό, ο πραγματικός αριθμός των βιασμών είναι πολύ μεγαλύτερος καθώς τα παραπάνω νούμερα αντιπροσωπεύουν μόνο το 8% των βιασμών (στην καλύτερη περίπτωση) και είναι οι βιασμοί εκείνοι που φτάνουν στην αστυνομία και καταγγέλλονται!

Λοιπόν πριν ξεκινήσουμε πρέπει να έχουμε στο νου μας κάποια βασικά πράγματα και κάποιους μύθους που πρέπει να αποδομήσουμε

• Οι βιαστές βιάζουν –και θα αναλύσουμε το γιατί– όχι οι Έλληνες, όχι οι αλλοδαποί αλλά οι βιαστές.
• Δεν βιάζουν μόνο οι άντρες, δεν βιάζονται μόνο οι στρέιτ γυναίκες, αλλά αναφέρομαι σε αυτές λόγω των αριθμών και της συχνότητας. Θα άξιζε μια αναφορά στην καταπίεση και τη βία και τους βιασμούς που υφίστανται τα τρανς άτομα και ειδικά οι τρανς γυναίκες – ελπίζω να πιαστεί στην κουβέντα και να επανέλθουμε στο κλείσιμο.
• Οι βιαστές δεν είναι ψυχικά πάσχοντες. Και εδώ να δώσουμε έμφαση, είτε αποδεχόμαστε είτε όχι την ύπαρξη της ψυχικής ασθένειας, με τα κριτήρια που υπάρχουν το 97% των βιαστών δεν εμφανίζει κάποια ψυχοπαθολογία. Αυτή είναι η γραμμή υπεράσπισης των θυτών «είναι τρελός, είναι άρρωστος, δεν ήξερε τι έκανε». Όχι δεν είναι τίποτα από αυτά, είναι βιαστής, ήξερε τι έκανε και υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες να το είχε προσχεδιάσει. Αν θέλουμε να μιλήσουμε για ψυχοπαθολογία θα είχε ενδιαφέρον να δούμε την αντίθετη πλευρά. Σε έρευνα που έγινε το 40% γυναικών με κάποια ψυχική πάθηση είχε υποστεί βιασμό. Γιατί; Γιατί αυτές οι γυναίκες ήταν πιο αδύναμες, πιο ευάλωτες και ακόμα πιο σιωπηλές.
• Ο βιασμός δεν είναι κάτι σπάνιο, δεν γίνεται σε σκοτεινά σοκάκια. Οι βιασμοί κατά 40% γίνονται από γνωστά και συγγενικά πρόσωπα, γίνονται στα σπίτια, γίνονται στην «ασφάλεια» της συζυγικής κρεβατοκάμαρας. Και εδώ πρέπει να τονίσουμε κάτι ακόμα. Το σεξ μεταξύ συζύγων όταν δεν είναι συναινετικό δεν είναι σεξ, είναι βιασμός.

Τι είναι λοιπόν η κουλτούρα του βιασμού;
Ο όρος αυτός αναλύει και ερμηνεύει την σεξουαλική βία που υφίστανται οι γυναίκες και προέρχεται από το φεμινιστικό κίνημα της δεκαετίας του 1970:

«Ήταν τότε που ο βιασμός θεωρήθηκε πράξη βίας που σχετίζεται με την εξουσία που δίνει η πατριαρχία και εντάσσεται σε μια προσπάθεια επιβολής, η οποία έχει άμεση σχέση με την ανισότητα των φύλων και όχι κυρίως με το σεξ και την “ενστικτώδη” σεξουαλική ορμή των ανδρών. Η κουλτούρα του βιασμού μεταβάλλεται κοινωνικά μέσα στο χρόνο και τον τόπο, καθώς επηρεάζεται από τις αλλαγές των έμφυλων ρόλων. Συμπεριφορές που συνήθως συνδέονται με την κουλτούρα βιασμού είναι να κατηγορούμε το θύμα, η σεξουαλική αντικειμενοποίηση, η υποτίμηση του βιασμού, η άρνηση της ευρείας διάδοσής του και η μη αναγνώριση των επιπτώσεων των διαφόρων μορφών σεξουαλικής βίας. Η κουλτούρα του βιασμού είναι συνυφασμένη με τη διαπόμπευση του θύματος ως πόρνης (“slut shaming”) στο βαθμό που θα πρέπει να ντρέπεται και να αισθάνεται ένοχη για συγκεκριμένες σεξουαλικές συμπεριφορές που υπερβαίνουν τα έμφυλα στερεότυπα». (Δήμητρα Κογκίδου – Unfollow)

Όταν μιλάμε για κουλτούρα του βιασμού μιλάμε για όσα έχουμε ακούσει, για όσα έχουν διαποτίσει το μεγάλωμα γενεών και γενεών:

«Δεν πρέπει να γυρνάς μόνη σου τα βράδια», «Μην δείχνεις τόσο πολύ δέρμα», «Άσε και κάτι στην φαντασία», «είχες πιει;», «φλέρταρες μαζί του;», «φορούσες κοντή φούστα;», «πως κάνεις έτσι, σε θέλει γι’ αυτό συμπεριφέρεται έτσι», «φέρσου σαν άντρας», «οι άντρες είναι άντρες», «άντρας είσαι βαλ’ την κάτω»

και ο κατάλογος δεν έχει σταματημό. Μεγαλώνουμε οι γυναίκες μαθαίνοντας να φταίμε, μαθαίνοντας να φταίμε για όσα κάνουμε αλλά και όσα δεν κάνουμε.

Όταν μιλάμε για κουλτούρα του βιασμού μιλάμε και για κάτι ακόμα. Για όσα ακούγονται μετά από ένα βιασμό που έγινε γνωστός, το ψάξιμο της ζωής μιας γυναίκας, την ευθύνη της, το πόσο προκαλούσε ή ενθάρρυνε, εκείνο το φοβερό «ε και τι περίμενε».

Η απάντηση είναι μια και πρέπει να είναι ξεκάθαρη: περίμενε να μη βιαστεί. Ότι και να φοράει μια γυναίκα, όσο και να πιει, όσα ναρκωτικά και να πάρει, ακόμα και να κυκλοφορεί γυμνή στη μέση της Αριστοτέλους, ο βιασμός δεν είναι λογικός, δεν είναι φυσικός, δεν είναι φυσιολογικός.

Ποιος φταίει
Ερχόμαστε λοιπόν σε ένα μεγάλο ερώτημα: «Ποιος φταίει;»

Δεν φταίει η χώρα καταγωγής, δεν φταίει η ψυχοπαθολογία, δεν φταίει το ανδρικό γένος. Φταίει το σύστημα στο οποίο μεγαλώνουμε. Φταίει η πατριαρχία. Φταίει ο σεξισμός. Φταίει η θρησκεία.

Γεννιόμαστε και μεγαλώνουμε μέσα σε ένα σύστημα που μας φορά καθημερινά συγκεκριμένα έμφυλα χαρακτηριστικά, συγκεκριμένους ρόλους που πρέπει να παίξουμε και να ταιριάξουμε σε αυτούς. Σχολείο, οικογένεια, ΜΜΕ, παντού υπάρχουν πρότυπα καταπιεστικά και για τα δύο φύλατα οποία πρέπει να ακολουθήσουμε διαφορετικά δεν ταιριάζουμε και περιθωριοποιούμαστε.

Οι γυναίκες, γεννιόμαστε με την ταμπέλα του ωραίου φύλου, του ασθενές, του αδύναμου. Και όπου υπάρχει αδυναμία υπάρχει και δύναμη που επιβάλλεται, μας επιβάλλεται. Πρέπει να είμαστε ήσυχες, υπομονετικές, να καταλαβαίνουμε, να χαμηλώνουμε το βλέμμα, να μην φωνάζουμε γιατί τότε είμαστε υστερικές, να δεχόμαστε και να ανεχόμαστε, να φροντίσουμε εμάς και τους άλλους, να είμαστε όμορφες, προσεγμένες, αυτό το οποίο όταν ο άλλος γυρνά στο σπίτι να του αρέσει να το βλέπει, σαν ένα βάζο.

Οι άντρες γεννιούνται με την ταμπέλα του ισχυρού, του δυνατού, του δεν κλαίω, δεν φοβάμαι, δεν εκδηλώνομαι. Ζουν με τον φόβο μην υποτιμηθούν. Πρέπει να είναι απότομοι, δυναμικοί, να βγαίνουν μπροστά, να διεκδικούν ότι θέλουν και να το παίρνουν, να είναι ηγέτες, να είναι αρρενωποί, να είναι άντρες των σπηλαίων γιατί αυτό μετράει. Μια ζωή πρέπει να δείχνουν τη δύναμη τους, να νικάν ακόμα και με τη βία. Ο βιαστής δεν ερεθίζεται από τα ρούχα που φοράει ή δεν φοράει μία γυναίκα αλλά από το γεγονός ότι επιβάλλεται κυριαρχικά πάνω στην ατομικότητα της. Νιώθει ανώτερος την ώρα που υποτάσσει το θύμα του.

Το υπάρχον σύστημα ευνοεί τέτοιου είδους συμπεριφορές. Το υπάρχον σύστημα που μας αποξενώνει, μας μειώνει, μας υποτάσσει, αυτό που μας μαθαίνει πως μόνο αν επιβληθούμε θα νικήσουμε και μάλιστα επιβάλλεται να επιβληθούμε με όποιον τρόπο.

Επίσης παρόλο που οι γυναίκες συνολικά υποτιμώνται και καταπιέζονται, δεν είναι όλες οι γυναίκες το ίδιο. Μια λευκή γυναίκα, μορφωμένη με οικονομική άνεση δεν υφίσταται την ίδια καταπίεση με μια φτωχή μετανάστρια, ενδεχομένως να μην υφίσταται και τους ίδιους κινδύνους. Αν λοιπόν γιαυτήν ο βιασμός είναι κάτι τόσο βάναυσο και εξευτελιστικό μπορούμε να σκεφτούμε τι είναι για την δεύτερη. Δεν ξεχνάμε την περίπτωση της μαθήτριας από την Βουλγαρία που βιάστηκε και στην συνέχεια εξευτελίστηκε από τα ΜΜΕ ακριβώς λόγω της ιδιότητάς της. Σε μια κοινωνία που την κινεί το χρήμα ακόμα και αυτοί που υποτιμώνται βρίσκονται σε κατηγορίες .

Θύματα του συστήματος που δημιουργεί συγκεκριμένους ρόλους, κοινωνικούς ρόλους που οι άντρες και οι γυναίκες καλούνται να καλύψουν. Θύματα της θρησκείας, ανεξάρτητα της θρησκείας, που κάνει την γυναίκα κατώτερη. Θύματα της κουλτούρας που σε πολλά μέρη του κόσμου η γυναίκα θεωρείται σημαντική όσο ένα αντικείμενο, το ίδιο και η ζωή της. Αλλά και στην πολιτισμένη Δύση, θύματα του καπιταλισμού, που λατρεύει να διαχωρίζει, να κατακερματίζει, να χωρά τους ανθρώπους σε όλο και περισσότερες υποκατηγορίες ώστε να εχθρεύονται μεταξύ τους και όχι να παλεύουν για να αλλάξουν την κατάσταση.

«Στη Δύση τα πράγματα δεν είναι καλύτερα;» θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος. Πράγματι, σε χώρες λιγότερο οικονομικά ανεπτυγμένες και θεοκρατικές οι γυναίκες θεωρούνται αντικείμενα και οι ζωές τους δεν αξίζουν τίποτα. Είναι κτήματα του άντρα, του πατέρα, του αδερφού, του συζύγου. Οι βιασμοί και οι θάνατοι είναι πολλοί καθημερινά.

Η οικονομική ανάπτυξη στον «Δυτικό κόσμο» είναι αυτή που έδωσε την ευκαιρία στις γυναίκες για αγώνες και κινήματα, για να σταθούν στα πόδια τους και να παλέψουν για όσα θέλουν. Τις έφερε σε μια καλύτερη θέση, αλλά οι βιασμοί δεν σταμάτησαν. Παρόλα αυτά ακόμα και αύριο να άλλαζε το σύστημα τα έμφυλα στερεότυπα είναι πολύ έντονα, έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές με αυτά και θέλει διπλό αγώνα για να τα υπερνικήσουμε. Όμως σε μια κοινωνία με βάση την αλληλεγγύη , που ο στόχος δεν θα είναι το κυνήγι της εξουσίας, μια κοινωνία ανθρώπινη θα έχουν μπει η βάσεις για να τα αλλάξουμε όλα αυτά.

Τι θέλουμε
Γυρνώντας στο κομμάτι του βιασμού και της κουλτούρας του βιασμού μιλάμε για ένα έγκλημα όπου το θύμα είναι περισσότερο ατιμασμένο από το θύτη. Στις ακροαματικές διαδικασίες στα δικαστήρια δεν αναζητείται η ενοχή ή η αθωότητα του κατηγορούμενου αλλά η αξιοπιστία του θύματος.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Η γυναίκα είναι καλή όσο είναι αγνή, άρα πρέπει να θεωρεί τον βιασμό της χειρότερο και από το θάνατο. Αν λοιπόν η γυναίκα προτιμήσει να ζήσει, αν δεν παλέψει μέχρι θανάτου, αν δεν ξυλοκοπηθεί μέχρι θανάτου εξευτελίζεται και ανακρίνεται γιατί θεωρείται πως έχει συναινέσει σε κάποιο βαθμό.

Πρέπει επίσης να πούμε πως δεν υπάρχει άλλο έγκλημα βίας που να έχει τόσες συνέπειες για το θύμα «Γιατί εγώ;», «γιατί δεν το απέτρεψα;», «μήπως έφταιγα;». Θέλει πολύ χρόνο από τη γυναίκα όχι να το ξεπεράσει, αυτό μπορεί να μη συμβεί και ποτέ, απλά να προχωρήσει.

Εκεί λοιπόν πρέπει να είμαστε, εκεί, εκεί πρέπει να δίνουμε χώρο και φωνή στις γυναίκες. Μια γυναίκα Θύμα απόπειρας βιασμού μου είπε τις προάλλες «Οι σύντροφοι-ισσές μου δεν ήθελα να μου πουν να πάω σε ειδικό (αυτό μπορεί να το έκανα και μόνη μου) ήθελα να μου πουν ”τι θες να κάνουμε για αυτό;”». Για μας λοιπόν το προσωπικό είναι πολιτικό. Πρέπει να βγαίνουμε μπροστά και να διεκδικούμε και να παλεύουμε για τα δικαιώματα των γυναικών, για το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματός τους, να παλεύουμε ενάντια στη βία και το σεξισμό, είτε τα έχουμε υποστεί είτε όχι, είτε είμαστε άντρες είτε γυναίκες.

Να ξεκαθαρίσουμε πως οι άντρες για μας δεν είναι απέναντι, δεν είναι εχθροί, τους θέλουμε μαζί μας στην συζήτηση, στον αγώνα για να αλλάξουμε αυτόν τον κόσμο. Aυτό μας βιάζει πρώτα απ’ όλα, είναι το ίδιο το σύστημα, αλλά η συνειδητοποίηση αυτής της πραγματικότητας είναι ένα πρώτο βήμα.

Θέλουμε να παλέψουμε για μια κοινωνία όπου τα σώματα μας θα μας ανήκουν, όπου δεν θα έχουμε συγκεκριμένους ρόλους να τηρήσουμε, μια κοινωνία που δε θα είναι ο βιασμός κάτι λογικό και όταν θα υφίσταται, αν υφίσταται, θα είναι αυτονόητο το ποιος φταίει.

Θέλουμε μια κοινωνία όπου τα σεξιστικά αστεία θα είναι απλά σεξιστικά, που οι ανάγκες μας δεν θα παραβιάζονται, μια κοινωνία όπου τα σώματα μας δεν θα είναι αντικείμενα.

• Κάθε βιασμός πρέπει να απαντιέται με δημοσιοποίηση και κινητοποίηση. Να μην αφήσουμε τα θύματα μόνα τους, να ξέρουν οι θύτες πως είμαστε απέναντι.
• Να φτιάξουμε όπου γίνεται ομάδες γυναικών, στους χώρους εργασίας, στα σωματεία, στις γειτονιές που να συζητούν, να κοινοποιούν, να παρεμβαίνουν.
• Να συνειδητοποιήσουμε ότι ο σεξισμός, ο ρατσισμός, η καταπίεση, η ομοφοβία, η τρανσφοβία, οι βιασμοί συνδέονται και μεταξύ τους αλλά και με όλους τους άλλους αγώνες για μια αξιοπρεπή ζωή και πρέπει να συνδέονται στα κινήματα.

 

Αποτύπωσε τις τραγικές στιγμές του μυθιστορηματικού βίου της στους πίνακες της μέσα από βίαιες βιβλικές σκηνές.

Αυτά ήταν τα έργα της: Μία κραυγή για την καταπίεση των γυναικών της εποχής της, μία φωνή διαμαρτυρίας για τον βιασμό της. Άλλωστε, το διασημότερο έργο της «Η Ιουδήθ αποκεφαλίζει τον Ολοφέρνη» είναι ένας πίνακας αιματηρής αγωνίας και φρίκης.

Και παράλληλα, θέτει το ερώτημα γιατί παραγνωρίστηκε: Επί αιώνες τα έργα της Τζεντιλέσκι αποδίδονταν σε άλλους ζωγράφους, ακόμη και στον πατέρα της Οράτιο.

Μόνο τις τελευταίες δεκαετίες αναζωπυρώθηκε το ενδιαφέρον για τη ρωμαλέα ζωγράφο με τη διοργάνωση μεγάλων εκθέσεων, πρώτα στην Ιταλία και μετά στις ΗΠΑ.

Η Αρτεμισία Τζεντιλέσκι, η διασημότερη ζωγράφος του μπαρόκ ήταν μία από τις πιο ευφυείς καλλιτέχνες της «σχολής» Καραβάτζιο.

 

Υπήρξε μία θαρραλέα γυναίκα που αγωνίστηκε με τον λόγο και τα έργα της ενάντια στην ανδρική βία -κυρίαρχη πρακτική στον κόσμο που έζησε- μία καλλιτέχνις που, όπως έδειξε ο χρόνος, άφησε ανεξίτηλο στίγμα σε μία εποχή κατά την οποία οι συντεχνίες και οι ακαδημίες ήταν για τις γυναίκες κλειστές.

Η Αρτεμισία Τζεντιλέσκι κατάφερε κάτι που καμία άλλη δεν μπόρεσε να διαχειριστεί την εποχή της Αναγέννησης και του Μπαρόκ: Όπως αιώνες αργότερα, έκαναν η Φρίντα Κάλο, η Λουίζ Μπουρζουά ή, η Τρέισι Έμιν, έβαλε τη ζωή της στην τέχνη της.

Τα έργα της είναι αυταπόδεικτα αυτοβιογραφικά.

 

Στον άγριο κόσμο της Τέχνης στη Ρώμη του Καραβάτζιο, οι άνδρες καλλιτέχνες ήταν πλούσιοι, αλαζόνες και μπορούσαν να κάνουν σχεδόν ο,τιδήποτε τους έκανε κέφι. Η Αρτεμισία πιθανώς είχε συναντήσει τον Καραβάτζιο πολλές φορές ως παιδί, ίσως μάλιστα, να την είχε ενθαρρύνει να ζωγραφίσει. Άλλωστε, υπήρξε στενός φίλος του πατέρα της.

Όμως, η ζωή για μία γυναίκα, παρότι ο πατέρας της είχε φιλοδοξίες για την εξόχως ταλαντούχα κόρη του (ακόμη και το κλασικό όνομα της φανερώνει τη διάθεση του), ήταν διαφορετική.

 

Η Αρτεμισία γεννήθηκε στη Ρώμη στις 8 Ιουλίου 1593.

Κόρη του ζωγράφου Οράτσιο Τζεντιλέσκι, μαθήτευσε μαζί με τα αδέλφια της δίπλα στον πατέρα της και το 1610, σε ηλικία μόλις 17 ετών, ζωγράφισε το πρώτο και περίφημο έργο της «Η Σωσσάννα και οι πρεσβύτεροι» (όπου δύο γέροι ηδονοβλεψίες κατασκοπεύουν μία νεαρή γυναίκα που παίρνει το λουτρό της).

 

Η Αρτεμισία είχε χάσει την μητέρα της στην τρυφερή ηλικία των 12 ετών και μεγάλωνε σε ένα σκληρό, συχνά βίαιο οικογενειακό περιβάλλον, όπου επιπροσθέτως σπανίως της επιτρεπόταν να βγαίνει από το σπίτι.

Το 1611 ο συνεργάτης του πατέρα της και δάσκαλος της στην προοπτική, ο 30χρονος ζωγράφος Αγκοστίνο Τάσι βίασε την Αρτεμισία, που τότε ήταν 18 χρονών.

Της υποσχέθηκε γάμο, ωστόσο η υπόσχεση δεν εκπληρώθηκε και, εννέα μήνες μετά τον βιασμό, ο πατέρας Τζεντιλέσκι άσκησε δίωξη κατά του Τάσι ο οποίος, ύστερα από δίκη επτά μηνών, αφέθηκε ελεύθερος. Ήταν προστατευόμενος του Πάπα, συνεργαζόταν με τον Οράτιο σε τοιχογραφίες στο παπικό Παλάτσο Κιρινάλε.

 

Τα ξεχασμένα σήμερα έργα του, είχαν την εποχή εκείνη αξιολογηθεί διαφορετικά. «Ο Τάσι είναι ο μόνος από τους καλλιτέχνες που ποτέ δεν με απογοήτευσε», είχε δηλώσει ο Πάπας Ιννοκέντιος Χ, παρότι ο Τάσι είχε ρεκόρ βίαιων εγκλημάτων και είχε περάσει ένα διάστημα στη φυλακή.

Η δίκη ήταν πρώτη είδηση στη Ρώμη και έκανε διάσημη την Αρτεμισία, αλλά με τον δυσάρεστο τρόπο.

Ήταν πρωταγωνίστρια σε σκάνδαλο πρώτου μεγέθους.

Περιέργως πως, κάθε λέξη της πολύκροτης δικαστικής αυτής υπόθεσης επιβίωσε χάρη σε μια μεταγραφή η οποία ανοίγει ένα παράθυρο στις ζωές των καλλιτεχνών της εποχής του Καραβάτζιο. Στο 400 ετών έγγραφο που διασώζεται η Αρτεμισία μιλά με φωνή εύγλωττη, θαρραλέα, συναρπαστική.

Όταν έληξε η περιπέτεια, η Αρτεμισία παντρεύτηκε τον (μέτριο) ζωγράφο και μεγαλύτερο της σε ηλικία, Πιεραντόνιο Στιαττέζι - ο γάμος κανονίστηκε από τον πατέρα της- και εγκαταστάθηκε στη Φλωρεντία.

 

Στη συνέχεια, έγινε ζωγράφος της Αυλής, ευνοούμενη των Μεδίκων και το 1614 η πρώτη γυναίκα - μέλος της Accademia delle Arti del Disegno.

Ήταν η χρυσή περίοδος για τη ζωή και την τέχνη της: Στη Φλωρεντίαγνώρισε τον Γαλιλαίο, αλλά και τον Φραντσέσκο Μαρία ντι Νικολό Μαρίνγκι, ο οποίος έγινε ισόβιος εραστής και οικονομικός υποστηρικτής της.

Ήταν η μοναδική γυναίκα ζωγράφος της εποχής που είχε δικό της μεγάλο ατελιέ με βοηθούς, όμως, ο τρόπος ζωής της δημιούργησε χρέη και το 1620 επέστρεψε στην Ρώμη. Ο γάμος της είχε λήξει προ πολλού.

Βεβαίως, ήταν διάσημη σε όλη την Ευρώπη.

Το 1630 εγκαταστάθηκε στη Νάπολη, όπου έζησε μέχρι το τέλος της ζωής της, εκτός από την περίοδο της παραμονής της στην Αγγλία, όταν συνεργάστηκε και πάλι με τον πατέρα της ο οποίος είχε γίνει ζωγράφος του Καρόλου Α΄ το 1638.

Ο Οράτσιο πέθανε έναν χρόνο αργότερα, το 1639 και η Αρτεμισία επέστρεψε στη Νάπολη.

Πέθανε το 1653 ή 1654.

 

Στους πίνακες της η Αρτεμισία έχει έναν άγριο ρεαλισμό που ακόμα και ο Καραβάτζιο δεν είχε τολμήσει: Θα χρειαστούν δύο γυναίκες για να σκοτώσουν αυτό το κτήνος, έλεγε για το έργο της «Η Ιουδήθ αποκεφαλίζει τον Ολοφέρνη», που κατά πολλούς μαρτυρά την τραυματική εμπειρία του βιασμού της.

Ο εν λόγω πίνακας υπάρχει σε δύο εκδοχές: Η πρώτη εκδοχή του 1620 βρίσκεται στη Νάπολη και η δεύτερη εκδοχή που τη ζωγράφισε το 1621, στη Φλωρεντία.

* Πρωταγωνιστές της έκθεσης είναι οι Καραβατζίστι, οι ζωγράφοι που επηρεάστηκαν από το ύφος του Καραβάτζιο -μαθητές, αντιγραφείς, ανταγωνιστές, επίγονοι σε Ιταλία, Γαλλία, Ολλανδία, Ισπανία, Φλάνδρα- μεταξύ αυτών και η Αρτεμισία Τζεντιλέσκι.

http://m.tvxs.gr/mo/i/211853/f/news...oy-ekdikithike-ton-biasmo-tis-ston-kamba.html

edit:

Ο πίνακας "Η Ιουδήθ αποκεφαλίζει τον Ολοφέρνη" για όσους δεν γνωρίζουν από τέχνη είναι απολύτως νόμιμος και σε καμία περίπτωση δεν προτρέπει γυναίκες που έχουν υποστεί βιασμό σε αυτοδικία.

Iagos