Eκτός θέματος και άνευ τίτλου

Μετρηστε να δείτε αν σας βγαίνουν οι αριθμοί. Αλλά θα ήθελα να ξέρω σε ποιο μπλοκ ανήκω. Στο ανατολικό ή στο δυτικό; Αχ σας παρακαλώ!

Και μου αρέσει ιδιαιτέρως που δεν με προσβάλλεται προσωπικά! Το εκτιμώ αλήθεια. Γτ ο λόγος σας συνάδει με τις πράξεις σας. Και το αποδεικνυεται περίτρανα και συνεχώς. Μεγάλο προσόν αυτό για έναν άνθρωπο.

Όσο για το αν εγώ προσπαθώ να σας πω φασιστρια. Εσείς πεταχτηκατε με τον ορισμό της wiki για να αποκαταστήσετε τον Αδόλφο. Εγώ το έκανα; Ή μήπως κάνω λάθος;

 

ω, @brenda
μετρήστε μπλοκ και μπλοκάκια, κρατήστε σημειώσεις, είναι καυλωτικό. είναι ολόφωτο. είναι ενδοσκοπικό. είναι κάρμα καύλα σκέτη. καλύτερη απ' το τίποτε.
ομολογήστε οτι ο φόβος σας είναι η διαπίστωση του πανικού. είναι λυτρωτικό.
ένας φασίστας επειδή δυσκολεύεται να υποστηρίξει τους ισχυρισμούς του, τσιρίζει, έτσι τον αναγνωρίζουμε. αυτοεπιβεβαιώνεται κιόλας.

την ευγνωμοσύνη μου

 

Ερωτεύτηκα  

 

Μάνα μου τα!!
Θέλω να τα υιοθετήσω!!! Αχχχχ

 

Επιτρέψτε μου εδώ μια offtopic παρέμβαση που δεν αφορά το νήμα, ούτε την απάντηση σας στον νηματοθέτη αλλά στο λάθος που κάνετε και εσείς στην σκέψη σας, όπως πολλοί άλλωστε..

Ο ιδεολόγος είναι εκείνος που φέρει τον λόγο των ιδεών.

Οι ιδέες ή η ιδέα δεν είναι τίποτε άλλο από προτάσεις προς συζήτηση εντός του κοινωνικού συνόλου και αφορούν πάντα την αναγκαιότητα για δικαιοσύνη, ισότητα, ελευθερία.

Ο λόγος κατά την ομηρική εποχή είναι συνυφασμένος με τον έρωτα.

Απομεινάρια αυτής της σημασίας έχουν μείνει έως και σήμερα σε φράσεις όπως "έδωσαν λόγο τα παιδιά" ή "τον είδα να πίνει καφέ με την λεγάμενη ή τον λεγάμενο" δηλαδή με την ερωμένη ή τον εραστή.

Υπό αυτή την έννοια ο ιδεολόγος είναι ο εραστής των ιδεών δηλαδή κατ επέκταση ο ερωτευμένος με τον ανθρωπισμό, την διακαιοσύνη και την ελευθερία. Και αυτό γιατί οι ιδέες εκεί κατοικούν, σε αυτές τις αξίες.

Η έννοια της λέξης τείνει να ξεφτίσει και να εκφυλιστεί επειδή κάποιοι ανόητοι όρισαν την ιδεολογία ή τις ιδεολογίες σε δυο αντιμαχόμενα στρατόπεδα, κοινώς όρισαν δυο ιδεολογικά άκρα που αντιμάχονται, και στη μέση έβαλαν το αποιδεολογικοποιημένο, το απολιτίκ, ως αξία.

Με αυτό το τρόπο προκαλούν σύγχυση.

Αν όμως παρατηρήσουμε και αναλύσουμε προσεκτικά τα δυο αυτά "άκρα" θα δούμε από τη μια ιδέες που στηρίζουν την ελευθερία του ανθρώπου και από την άλλη θα δούμε απανθρωπιά, μισαλλοδοξία, ρατσισμό.

Πως είναι όμως δυνατόν η μισαλλοδοξία να είναι ιδέα;

Με βάση τα παραπάνω δεν είναι δυνατόν να εγκαλούμε κάποιον ως ιδεολόγο παρά μόνο να τον αναγνωρίζουμε ως εκείνον που φέρει τις ιδέες του ανθρωπισμού στην δομή του. Αυτό γιατί είναι κάτι αρνητικό;

Νομίζω πως με καλή διάθεση μπορούμε να βρούμε μια άλλη λέξη και όχι την λέξη ιδεολόγος..

Και αυτό γιατί προσβάλλονται οι ιδεολόγοι και δεν είναι και τόσο πολιτικά ορθό αυτό....   

 

Μια διόρθωση.. όχι πολιτική αντίδραση αλλά πολιτική αντίσταση...

Στη γλώσσα της πολιτικής και της επιστήμης της, η αντίδραση είναι εκείνο που έρχεται από το σκοτάδι, την απολυτότητα, την θεοκρατία και την ηθική....

Αντίθετα η αντίσταση είναι εκείνο που πασχίζει να αποκαθηλώσει και να γκρεμίσει την αντίδραση...

Με λίγα λόγια η φράση "άντε από εδώ μωρή πούστρα" είναι αντίδραση σε μια δράση ενώ η φράση "θα σου φάω το λαρύγγι αν με πεις ξανά πούστρα" είναι η αντίσταση στην αντίδραση...

Αυτά και ένας πρωτοετής των πολιτικών επιστημών τα γνωρίζει φίλτατε...

Μην μπερδευόμαστε με τις έννοιες σύνκαυλοι...

 

Αν στις πολιτικές επιστήμες το λένε αντίσταση θα το γνωρίζουν αυτοί που ασχολούνται με αυτές και σε ευχαριστώ για την διόρθωση. Προτιμώ τις θετικές τις αναγνωρίζω ως αληθινές. Για παράδειγμα βλέπω την νόρμα της κοινωνίας ως εκείνο το κομμάτι που έχει μεγάλη μάζα και αντιστέκεται στην μεταβολή της κινητικής του κατάστασης, που στην περίπτωση της είναι η ακινησία, υπακούοντας το νόμο της αδράνειας. Και ο τρόπος να το αλλάξει κάποιος αυτό είναι η άσκηση σταθερής δύναμης πάνω στη μάζα που θα υπερνικά την τριβή έστω και ελάχιστα, όμορφε.

 

Δεν βλέπω κάποιο σχίσμα των επιστημών σε αυτό που έγραψες...

 

To πρόβλημα είναι πως η νόρμα-κοινωνία εκτός από αντίσταση στη μεταβολή της κινητικής της κατάστασης, φαίνεται ιστορικά να διαθέτει μια αμυντική δυνατότητα αξιοσημείωτα ευέλικτης αλλαγής κατεύθυνσης, καθιστώντας την ως τότε άσκηση σταθερής δύναμης σε συγκεκριμένη κατεύθυνση(μέχρι στιγμής η κατεύθυνση επιλέγεται βάσει της πορείας της νόρμας-κοινωνίας και εδώ είναι η ρίζα του προβλήματος) με μόνο μια συνιστώσα να πιέζει προς τη καινούρια σωστή κατεύθυνση, αναποτελεσματικά.Μέχρι να έρθει στη σωστή κατεύθυνση και να συγκεντρωθεί εκ νέου η άσκηση δύναμης,περνάει χρόνος.Και πάει λέγοντας...

 

Τι είναι τούτο;  

 

Μην το βλέπεις έτσι αθώο με έχει σακατέψει δαγκωνιές γρατζουνιές...