Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Στο Σπίτι της Ψυχής

Plus au fond, tout au fond, dans la Μaison de l’Ame,
Οù vont et viennent et s’ asseoient autour d’un feu,
Les Passions avec leurs visages de femme.
RΟDΕΝΒACΗ

Μέσα στο Σπίτι της Ψυχής γυρίζουνε τα Πάθη —
ωραίες γυναίκες στα μεταξωτά
ντυμένες, και με σάπφειρους εις το κεφάλι.
Aπό την πόρτα του σπιτιού έως μέσα εις τα βάθη
ορίζουνε τες αίθουσες όλες. Στην πιο μεγάλη —
τες νύχτες που το αίμα των ζεστάθη —
χορεύουνε και πίνουνε με τα μαλλιά λυτά.

Έξω απ’ τες αίθουσες, χλωμές και κακοεντυμένες
με φορεσιές ενός παλιού καιρού,
οι Aρετές γυρίζουν και με πίκρα ακούνε
την εορτή που κάμνουνε οι εταίρες μεθυσμένες.
Στων παραθύρων τα υαλιά τα πρόσωπα κολνούνε
και βλέπουν σιωπηλές, συλλογισμένες,
τα φώρα, τα διαμαντικά, και τ’ άνθη του χορού.

K.Π. Kαβάφη

 

Αυγη, Οκταβιο Πας

Γρήγορα χέρια κρύα
Τραβούνε έναν ένα
του σκοταδιού τους επιδέσμους
Ανοίγω τα μάτια
Ακόμα
Είμαι ζωντανός
Στο κέντρο
Μιας πληγής ακόμα φρέσκιας

 

Υδρια, Αλέξης Τραϊανος

Σου έδινα συνέχεια σου έδινα
Και συ έπαιρνες συνέχεια έπαιρνες
Και δεν ήξερες πως παίρνεις
Δεν ήξερες κι ούτε ποτέ θα ξέρεις
Πώς η ψιχάλα γίνεται βροχή
Κατακλυσμός η βροχή κι ύστερα θύελλα
Και μένεις γυμνός δίπλα στο γκρεμισμένο σπίτι
Δίχως φωτιά δίχως βοήθεια
Στην τέλεια εγκατάλειψη στην πλήρη ερημιά
Όπως αδειάζει μια κάμαρα σαν αφαιρέσεις
Έναν πίνακα ή κάποιον καθρέφτη
Κάτι δικό σου τέλος πάντων
Αναπόσπαστο με τον εαυτό σου
Που σ’ όριζε να υπάρχεις δεμένος μαζί του
Και τώρα μόνο να θυμάσαι ξέρεις
Τώρα που λιγοστεύει η βροχή πάνω απ’ την πόλη
Και ξημερώνει πάλι όπως αύριο όπως χτες
Στα προπύλαια τούτης της μέρας παρατημένος
Θα σε θυμάμαι
Όπως το τελευταίο όνειρο τον τελευταίο λυγμό
Με μιαν υδρία ποιήματα κάθε πρωί

 

Τίποτα.

Κοιμήσου.
Εμείς τελειώσαμε.
Δεν έχει δάκρυα πια.
Κλαίνε όσοι στο βάθος ακόμη ελπίζουν.
Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου είναι να έχει καρδιά.
Μα η πιο μεγάλη ακόμα είναι όταν χρειάζεται να παραμερίζει την καρδιά του.
Kαι σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον.
-Λειβαδίτης

 

Άννα Αχμάτοβα, «Ο χωρισμός»


«Σάμπως ο χωρισμός να μας τρομάζει:
πάνω μου εσύ ακουμπάς και πλάι σου εγώ απομένω
κι ας έχει αρχίσει πια να σκοτεινιάζει, –
κ’ είσαι εσύ σκεφτικός κ’ εγώ σωπαίνω.

Μπαίνουμε σ’ εκκλησία κ’ εκεί θωρούμε
ένα ξόδι, μια βάφτιση, ένα γάμο,
και φεύγουμε, γιατί δε θέλουμε να δούμε:
για μάς το ίδιο δε γίνεται… Τι άλλο να κάμω

παρά ν’ ακούω που άτονα αναστενάζεις,
στο κοιμητήρι, πλάι σου καθισμένη,
ενώ στο χιόνι τα παλάτια σχεδιάζεις
όπου θα ζούμε μαζί και χωρισμένοι.»

 

Και εντάξει το σώμα σου...Την ψυχή σου,τη ζεσταίνει κανεις;

 

Κοκκινόχωμα

Κανένας απολύτως απέναντι στην κορασίδα με τα σπιθούρια
  οπού το κρέας της αγροίκησε μουσική...
Μας λείπουν τα λιπόθυμα τρόφιμα η πνευστή ταπείνωση κι όμως
  πίνοντας ούζο διατείνομαι φόνο της σχετικότητας
βροχθίζω συναισθήματα υελώδη γιομάτος ανασφάλεια υπέρτερος
  ασπαίρει παρονομαστής οπού χάρηκε
    την αριθμητική μου καρέκλα.
Τραυλός κι αμέριμνος εγκαινιάζω τύμβους αναστήματος
ερχόμενος από βροχές με ωμά πανωφόρια
τρεχάτους παραλογισμούς ανίκανες οθόνες βαγγελίστρες
  διέξοδος ω προάνθρωποι δεν υπάρχει απ’ αλάβαστρο
τυλιχτείτε απλά και μόνο με το στομάχι σας ευανάγνωστο
  στα δάση
  επανάσταση τώρα πια σημαίνει να απουσιάζουμε από όλα
διαβάζοντας διαπύηση κι αντικρίζοντας το φως όπως εκείνοι
  οι κακομοίρηδες Λουκάς και Κλεώπας.
Τρομαχτική μας ερημότητα ο συμφυρμός και η σύγκραση
  καθώς και η βλοσυρή απόστροφος τυγχάνει θάνατος
εκείθε με τα όρνια η άρνηση πλασμένη από όμορφο αλεύρι.

( Νίκος Καρούζος )

 

Βουβός ανάμεσα σε λέξεις

Βουβός ανάμεσα σε λέξεις,
σχεδόν τυφλός ανάμεσα σε μάτια,
πέρ’ απ’ της ζωής τον αγκώνα,
ενέχυρο κάποιου Θεού, που είναι αμιγής απουσία,
μεταθέτω το σφάλμα τού νά ’σαι άνθρωπος,
υπομονετικά διορθώνω το σφάλμα αυτό.

Μισογέρνω έτσι τα παράθυρα της μέρας,
ανοίγω τις πόρτες της νύχτας,
σκάβω τις όψεις ίσαμε το κόκαλο,
σέρνω τη σιωπή έξω απ’ τη σπηλιά της,
περιστρέφω όλα τα πράγματα
και νιώθω ν’ ακουμπάν στο παν τα νώτα μου.

Ούτε ζητώ πια ούτε ευρίσκω,
δεν είμαι εδώ ή σε κάποιο άλλο μέρος,
τραβιέμαι πολύ πέρα μακριά απ’ τη μέριμνα,
αφοσιώνομαι στα όρια του ανθρώπου,
και σε βάθη που καν δεν υπάρχουν καλλιεργώ
την ελαχίστη του μη όντος τρυφερότητα.

( Roberto Juarroz )


* Μετάφραση, Γιώργος Κεντρωτής.

 

Του έρωτα, 1 & 3

1

Με κούρσεψαν τα χρώματα
Ο ιδρώτας στη μασχάλη σου είναι το μπλε
λιθρίνι μες στον κόλπο σου πώς σπαρταραώ
για το κίτρινο
ω η έκρηξη στο τυρκουάζ στο χρυσαφί
όταν σου λύνω την ταινία τ’ ουρανού
και τρέμω για το άσπρο
που ενεδρεύει...


3

Το κορμί σου
εύξεινος λόγος του νερού
κι η γλώσσα μου καρίνα
να μελετά τα ρεύματα
να μιλάει με υφάλους
Το κορμί σου Όργανο του αγέρα
κιθάρα του θεού
οι χορδές μου λυώνουνε τα δάχτυλα
μα κρούω, κρούω και μου μιλά
ότι εντός του κάτι αθανατίζεται.

( Έκτωρ Κακναβάτος )

 

Να ξέρεις ότι το τσιγάρο που καπνίζεις
με τον καιρό
θ’ αφήσει στο δεξί σου χέρι ανάμεσα
στα δάχτυλα
ένα ξερό κίτρινο χρώμα που την ώρα
του φαγητού, την ώρα που βγάζεις
το εισιτήριο στο λεωφορείο, την ώρα που
χτενίζεις τα μαλλιά σου στον
καθρέφτη θα σου δείχνει τις ώρες που φύγαν
χωρίς ποτέ να μπορέσεις
να τις κρατήσεις.

Και συ όλο να καπνίζεις.
Όλο να καπνίζεις.
Να καπνίζεις...

Γιώργος Χρονάς  

 

Δεν το γνωριζα και αρχισα να διαβαζω και ενιωσα την αισθηση του πανικου και του πνιγμου. Με συγκλονισε, τοσο δικο μου το ενιωσα. Ευχαριστω @lotus   Εξαιρετικο!